Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, πέθανε ο Γιώργος Σεφέρης, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές και ο πρώτος που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Σεφέρης δεν ήταν μόνο ποιητής, αλλά και διπλωμάτης, με καριέρα που τον οδήγησε σε πολλές χώρες.
Εκτός από την ποίηση, είχε επίσης πάθος για τη φωτογραφία. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, απαθανάτιζε τοπία, μερικές από τις δημοσιεύσεις μετά το θάνατό του, αποκαλύπτοντας την καλλιτεχνική του ματιά. Εκείνος που προτιμούσε να αποφεύγει τη δημοσιότητα, πιστεύοντας ότι η ποίηση του έπρεπε να μιλάει για τον ίδιο.
Η βράβευσή του με το Νόμπελ το 1963 δεν ήταν μόνο μια αναγνώριση του έργου του, αλλά και μια στήριξη των αξιών της ελευθερίας και της ειρήνης, σε μια εποχή που η Ελλάδα βίωνε τη δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπό τη στρατιωτική δικτατορία, ο Σεφέρης ένιωθε καταπιεσμένος και αρνήθηκε να δημοσιεύσει ποιήματα υπό αυτό που θεωρούσε λογοκρισία. Το τελευταίο του ποίημα, «Οἱ Γάτες τ᾿ Ἅι-Νικόλα» καταφέρεται αλληγορικά εναντίον κατά της Χούντας και των απολυταρχικών καθεστώτων.
Σε δήλωση που εξέδωσε τον Μάρτιο του 1969 στο ραδιόφωνο του BBC, ο Σεφέρης ανέφερε ότι η στρατιωτική χούντα είχε προκαλέσει μια «κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελλώδη στεκάμενα νερά».
Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε ανεξίτηλο στίγμα όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στη διεθνή λογοτεχνική σκηνή. Μέσα από τα γραπτά του, κατάφερε να συνδυάσει το ατομικό και το συλλογικό, το ιστορικό και το σύγχρονο, ενώ με το φακό του, κατέγραψε τον κόσμο με την ίδια ευαισθησία που έγραφε ποιήματα.
