COVID-19 
Η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τα σκυλιά τους
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τα σκυλιά τους, λατρεύοντας τους ως συντρόφους, προστάτες και κυνηγούς, όπως αποδεικνύεται από αρκετές ταφόπλακες σκύλων που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων.
Η πιο γνωστή ιστορία για τη σχέση μεταξύ αρχαίων Ελλήνων και των κυνόδοντων τους προέρχεται από τον Όμηρο και την «Οδύσσεια» του.
Γράφτηκε ήδη από το 800 π.Χ., είναι μια ιστορία της ατελείωτης πίστης των σκύλων στον άνθρωπο.
Άργος («Ο Αργός») είναι ο πιστός φίλος του Βασιλιά Οδυσσέα. Ο κύριος του επιστρέφει τελικά στο σπίτι του μετά από 20 χρόνια περιπέτειας και δεν αναγνωρίζεται από τους εχθρικούς μνηστήρες που αγωνίζονται να κερδίσουν το χέρι της συζύγου του Οδυσσέα, της Πηνελόπης. Αλλά ο Άργος αναγνωρίζει τον αφέντη του και σηκώνεται από εκεί που περίμενε πιστά, κουνώντας την ουρά του σε χαιρετισμό.
Ο Οδυσσέας, ωστόσο, είναι μεταμφιεσμένος και φοβάται ότι αν αναγνωρίσει τον χαιρετισμό, θα δώσει την πραγματική του ταυτότητα μπροστά στους μνηστήρες. έτσι αγνοεί τον παλιό του φίλο και ο Άργος ξαπλώνει τραγικά και πεθαίνει.
Ο ίδιος ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης είδε τη σοφία στα σκυλιά.
Ισχυρίστηκε ότι τα σκυλιά είναι αληθινοί φιλόσοφοι επειδή «διακρίνουν το πρόσωπο ενός φίλου και ενός εχθρού μόνο από το κριτήριο της γνώσης και της μη γνώσης» και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα σκυλιά θέλουν να μάθουν πράγματα επειδή μαθαίνοντας καθορίζουν τι τους αρέσει και τι κάνουν και δεν βασίζονται στη γνώση της αλήθειας.
Ο Σωκράτης είπε ότι ο σκύλος έχει μάθει ποιος είναι φίλος και ποιος δεν είναι και, βάσει αυτής της γνώσης, ανταποκρίνεται κατάλληλα. ενώ τα ανθρώπινα όντα συχνά εξαπατούνται ως προς το ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι τους.
Ο Φιλόσοφος Διογένης της Σινώπης, που έζησε από το 412 – 323 π.Χ. αποκαλούσε τον εαυτό του «Ο σκύλος». Εξηγώντας γιατί επέλεξε το όνομα ενός ζώου για τον εαυτό του, απάντησε: «Επειδή καλοπιάνω αυτούς που μου δίνουν το οτιδήποτε, γαυγίζω εκείνους που δεν μου δίνουν τίποτα, και δαγκώνω τους απατεώνες».
Πώς οι αρχαίοι Έλληνες ονόμασαν τα σκυλιά τους
Οι αρχαίοι Έλληνες έχτισαν τον Παρθενώνα, έγιναν φιλόσοφοι, έγραψαν τις μεγαλύτερες τραγωδίες και κωμωδίες του κόσμου, και γενικά έθεσαν τα θεμέλια του Δυτικού Πολιτισμού – αλλά προφανώς δυσκολεύτηκαν να επιλέξουν ονόματα για τα αγαπημένα τους σκυλιά.
Σήμερα, συνήθως επιλέγουμε ένα όνομα που μας αρέσει, το οποίο μας θυμίζει κάτι ή έχει κάποιο ευχάριστο νόημα για εμάς. Εκείνη την εποχή, ωστόσο, υπήρχε ένας πολύ πιο περίπλοκος τρόπος για να επιλέξουν ένα όνομα για το σκυλί τους
Σύμφωνα με τον Ξενοφών, τα ονόματα των σκύλων που προτιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ήταν σύντομα, αποτελούμενα από μία, ή το πολύ δύο, συλλαβές. Έδωσαν επίσης ιδιαίτερη προσοχή στο νόημα του ονόματος του σκύλου και κανένα όνομα δεν απονεμήθηκε ποτέ τυχαία ή σε ιδιοτροπία.
Ο λόγος για αυτό ήταν ότι το όνομα ενός σκύλου επηρέαζε επίσης την ψυχολογία του ιδιοκτήτη. Έτσι οι αρχαίοι Έλληνες επέλεξαν ονόματα που εξέφραζαν θάρρος, δύναμη, ταχύτητα, εμφάνιση ή άλλα υλικά ή πνευματικές αξίες. Το όνομα που επέλεξε ο ίδιος ο Ξενοφών για το δικό του σκύλο ήταν το “Impetus” (Ορμή).
Η Αταλάντη, από την άλλη πλευρά, ο διάσημος κυνηγός της ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκύλο της «Avra» (που σημαίνει αύρα ή αεράκι). Άλλα αξιοσημείωτα ονόματα σκύλων της αρχαιότητας που γνωρίζουμε είναι Impetuous (Ορμητικός), Follower (Μεθέπων), The One Who Awakens You (Εγέρτης), Crow (Κόραξ), The Shining One (Λάμπρος), Good Shooter (Εύβολος) και, φυσικά, ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα Άργος.
Η λίστα των ονομάτων σκύλων από την αρχαιότητα συμπληρώθηκε από τους Polydeuces, οι οποίοι ανέφεραν επίσης ονόματα όπως Λευκό (Λευκός), Μελάνι (Μελανός), Λουλούδι (Άνθος), Θύελλα (Θύελλα), Κυνηγός (Κυνηγός), Digger (Σκαφτιάς) και Guard ( Φύλαξ). Η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τα σκυλιά χαράχτηκε για πάντα στις ταφόπλακες
Αφού ο πιστός φίλος και ο σύντροφός τους αναχωρούσε από αυτόν τον κόσμο, οι αρχαίοι Έλληνες δεν φοβόταν να εκφράσουν τη θλίψη τους για την απώλεια τους, με κλάμα και πένθος.
Οι Έλληνες έθαβαν τα κατοικίδια ζώα τους κατά μήκος του δρόμου σε χαρακτηρισμένους τάφους, και ολόκληρη η τελετή γι ‘αυτό γινόταν με πολύ σοβαρό τρόπο.
«Αυτός είναι ο τάφος του σκύλου, Στέφανος, ο οποίος χάθηκε, για τον οποίο η Ροδόπη ξέσπασε σε δάκρυα και θάφτηκε σαν άνθρωπος. Είμαι ο σκύλος Στέφανος και η Ροδόπη έφτιαξε έναν τάφο για μένα »γράφει μια ταφόπλακα.
«Έλενα, ανάδοχο παιδί, ψυχή χωρίς σύγκριση και αξίζει επαίνους.» Ο ιδιαίτερος επιτάφιος δείχνει ότι ορισμένοι αρχαίοι Έλληνες, όπως σήμερα, έβλεπαν τα σκυλιά τους ως ανάδοχα παιδιά τους.
Μια άλλη ταφόπλακα ενός αγαπημένου οικογενειακού σκύλου από την Αρχαία Ελλάδα γράφει «Εσείς που περνάτε σε αυτό το μονοπάτι, αν τυχαίνει να δείτε αυτό το μνημείο, μην γελάτε, προσεύχομαι, αν και είναι τάφος σκύλου Τα δάκρυα έπεσαν για μένα και η σκόνη είχε συσσωρευτεί πάνω μου από το χέρι του αφέντη. ”
