COVID-19 
Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες διηγηματογράφους είναι αμφίβολα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Το έργο του είναι εκτενέστατο και έχει απασχολήσει πολλούς κριτικούς.
Όσο πλούσιο είναι όμως το έργο του τόσο ασκητική ήταν η ζωή του η οποία όμως είχε και κάποιες σκοτεινές πλευρές όπως η ροπή του στην οινοποσία. Ας δούμε περισσότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
Η ζωή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Ας δούμε τι γράφει ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης για τη ζωή του σε αυτοβιογραφικό σημείωμα: «Εγεννήθην εν Σκιάθω, τη 4η Μαρτίου 1851. Εβγήκα από το Ελληνικόν Σχολείον εις τα 1863, αλλά μόνον τω 1867 εστάλην εις το Γυμνάσιον Χαλκίδος, όπου ήκουσα την Α’ και Β’ τάξιν. Την Γ’ εμαθήτευσα εις Πειραιά, είτα(έπειτα) διέκοψα τας σπουδάς μου και έμεινα εις την πατρίδα. Κατά Ιούλιον του 1872 επήγα εις το Άγιον Όρος χάριν προσκυνήσεως, όπου έμεινα ολίγους μήνας. Τω 1873 ήλθα εις Αθήνας και εφοίτησα εις την Δ’ του Βαρβακείου. Τω 1874 ενεγράφην εις την Φιλοσοφικὴν Σχολήν, όπου ήκουα κατ’ εκλογήν ολίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ιδίαν δε ησχολούμην εις τα ξένας γλώσσας.
Μικρὸς εζωγράφιζα Αγίους, είτα έγραφα στίχους, και εδοκίμαζα να συντάξω κωμωδίας. Τω 1868 επεχείρησα να γράψω μυθιστόρημα. Τω 1879 εδημοσιεύθη «Η Μετανάστις» , έργον μου, εις το περιοδικὸν «Σωτήρας». Τω 1882 εδημοσιεύθη «Οι έμποροι των Εθνών» εις το «Μη χάνεσαι». Αργότερα έγραψα περί τα εκατόν διηγήματα, δημοσιευθέντα εις διάφορα περιοδικά και εφημερίδας».
Ο πατέρας του Αδαμάντιος Εμμανουήλ Σκιαθίτης ήταν ιερέας. Από το όνομα του (Αδαμάντιος) προέκυψε το επώνυμο Παπαδιαμάντης. Μητέρα του ήταν η Αγγελική Εμμανουήλ το γένος Μωραΐτη. Ο παππούς του, Αλέξανδρος Μωραΐτης είχε καταγωγή από τον Μυστρά. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είχε δύο αδελφούς (Εμμανουήλ που πέθανε πολύ μικρός και Γεώργιος) και πέντε αδελφές (Κυρατσούλα που πέθανε σε ηλικία ενός έτους, Ουρανία, Χαρίκλεια, Σοφούλα και Κυρατσούλα που πήρε το όνομα της αδερφής της που πέθανε μικρή). Η μόνη από τις αδελφές του που παντρεύτηκε ήταν η Ουρανία. Από την παιδική του ηλικία έκανε παρέα με τον ξάδερφό του Αλέξανδρο Μωραϊτίδη (1850-1929), μετέπειτα επίσης συγγραφέα. Ο Μωραϊτίδης ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική και μετεκπαιδεύτηκε για τέσσερα χρόνια στη Γερμανία.
Αυτή η επιτυχία του Μωραϊτίδη και άλλων παιδικών του φίλων «επιτείνει την πικρία του αλλά κάποτε επισύρει και τον φθόνο του» γράφει ο Εμμανουήλ Ι. Μοσχονάς που παραπέμπει στο διήγημα του Παπαδιαμάντη «Ο Σημαδιακος» (1889). Ο Παπαδιαμάντης είχε μεταβεί στην Αθήνα και πριν το 1873 σε ηλικία 20 ετών εφοδιασμένος με συστατικές επιστολές αλλά δεν κατόρθωσε να βρει απασχόληση και επέστρεψε στο νησί του. Από τότε ο Παπαδιαμάντης ακολουθούσε μία διαρκή μετακίνηση ανάμεσα σε Αθήνα και Σκιάθο. Μιλούσε δύο ξένες γλώσσες, Αγγλικά και Γαλλικά, κάτι που τον βοήθησε να βιοποριστεί. Πρόσφερε μεταφραστικές υπηρεσίες σε διάφορες εφημερίδες. Το 1882 προσλήφθηκε ως έμμισθος μεταφραστής στην «Εφημερίδα» του Δημητρίου Κορομηλά και το 1889 πάλι ως μεταφραστής στην εφημερίδα «Το Άστυ» του Δ. Κακλαμάνου. Από το 1892 είχε σταθερή συνεργασία με την «Ακρόπολη» του Βλάση Γαβριηλίδη. Στα χρόνια αυτά μετέφρασε πάμπολλα έργα. Το 1892 κυκλοφόρησε (ανώνυμη αρχικά) μετάφραση του «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι για την «Εφημερίδα» που είχε γίνει το 1889. Ο Παπαδιαμάντης είχε μεταφράσει το έργο από τα Γαλλικά.
Ιδιαίτερη και γνωστή ήταν η σχέση του με την Εκκλησία. Συνήθιζε να ψάλλει στον Ιερό Ναό του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι ως δεξιός ψάλτης. Αριστερός ψάλτης ήταν ο ξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης ενώ εφημέριος της εκκλησίας ήταν ο παπα-Νικόλαος Πλανάς (1851-1932) ο οποίος το 1992 ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία μας. Το 1887 δημοσίευσε το πρώτα το διήγημα «Το Χριστόψωμο» στην «Εφημερίδα» με το οποίο εγκαινίασε τη δημοσίευση πρωτότυπων χριστουγεννιάτικων και πασχαλινών διηγημάτων. Σε ένα από τα γνωστότερα, τον «Λαμπριάτικο Ψάλτη» (1893) ο Παπαδιαμάντης γράφει «Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα πάυσω πάντοτε ιδίως κατά τας πανεκλάμπρας ταύτας μέρας να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστό μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια Ελληνικά ήθη».
