COVID-19 
Είναι καλοκαίρι και ο Αριστοτέλης Ωνάσης απολαμβάνει τις διακοπές του στον Σκορπιό μαζί με την Τζάκι Κένεντι. Tο ιδιωτικό νησί μοιάζει με απόρθητο φρούριο και οι περισσότερες προσπάθειες των φωτογράφων να εξασφαλίσουν έστω κι ένα πολύτιμο κλικ του διάσημου ζευγαριού πέφτουν στο κενό.
Ανάμεσά τους όμως είναι και κάποιος αποφασισμένος να μην γυρίσει πίσω με άδεια χέρια. Έχει διαθέσει όλες του τις οικονομίες για να αγοράσει την Nikon F, φωτογραφική μηχανή τελευταίας τεχνολογίας της εποχής που διαθέτει ειδικό φακό για ζουμάρισμα ειδικά γι’ αυτόν το σκοπό. Τα λεφτά του και οι κόποι του θα πιάσουν τελικά τόπο αφού θα καταφέρει να απαθανατίσει όχι μόνον τον διάσημο Έλληνα κροίσο και τα μέλη της οικογένειάς του αλλά και τους μεγαλύτερους σταρ της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Ήταν ο Δημήτρης Αλεξιάδης, ο θρυλικός φωτορεπόρτερ που έφυγε από τη ζωή κλείνοντας τον κύκλο ζωής μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων φωτογράφων που έγραψαν ιστορία με τα κλικ τους. Ο πρώτος Έλληνας παπαράτσι, όπως συχνά τον αποκαλούσαν, κατάφερε κατά την διάρκεια της επαγγελματικής του διαδρομής, να δημιουργήσει ένα αρχείο – πραγματικό θησαυρό με περισσότερους από 7.000 φακέλους και γεμάτους με αποκλειστικά στιγμιότυπα της ζωής κορυφαίων προσωπικοτήτων της τέχνης, της πολιτικής, του επιχειρηματικού κόσμου αλλά και σπάνια ντοκουμέντα από σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Φωτογραφίες που κόσμησαν πάνω ένα 1 εκατομμύρια εξώφυλλα περιοδικών, εφημερίδων και καλλιτεχνικών εκδόσεων εντός και εκτός Ελλάδος.
Το αρχείο του Δημήτρη Αλεξιάδη περιλαμβάνει πάνω από 8.000 φακέλους με πασίγνωστα πρόσωπα της τέχνης, της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Οι πρώτες επαγγελματικές φωτογραφίες του νεαρού φωτορεπόρτερ θα δημοσιευθούν το 1966 στη εφημερίδα «Βραδυνή» η οποία θα αποτελέσει για εκείνον μεγάλο σχολείο για τα επόμενα επτά χρόνια. Με την έλευση της Χούντας η εφημερίδα κλείνει κι εκείνος, μην έχοντας πλέον άλλες επιλογές, ανοίγει το δικό του στούντιο – πρακτορείο.
Συνεχίζει να εργάζεται μέρα – νύχτα, να καταγράφει πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις, δημιουργεί αποδείξεις για την δράση του δικτατορικού καθεστώτος το οποίο θα επιχειρήσει πολλές φορές να τον φιμώσει, ανεπιτυχώς όμως. Δεν τον τρομάζουν οι συλλήψεις. Κάθε φορά που τον αφήνουν ελεύθερο τρέχει στο γραφείο, παίρνει μία από τις μηχανές της συλλογής του και ξαναβγαίνει στο δρόμο. Εκεί, στο δρόμο, ήταν εξάλλου, όπως ο ίδιος είχε εξομολογηθεί, και ο τόπος της δουλειά του και το σπίτι του ταυτόχρονα.
Εκεί έζησε το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό κομμάτι ζωής του. Μέσα σε λίγα χρόνια αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους φωτογράφους της εποχής του. Η εργατικότητά του, το ταλέντο του και κυρίως το πείσμα του να φέρνει εις πέρας όλες τις φωτογραφικές αποστολές που αναλαμβάνει, ακόμη και τις πιο δύσκολες, τον κάνουν να ξεχωρίσει ακόμη και στα μάτια ορισμένων διάσημων προσώπων με τα οποία η πρώτη επαφή δεν έγινε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες.
Από τις πιο χαρακτηριστικές αντίστοιχες περιπτώσεις είναι αυτή της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Στην παρθενική της συνάντηση μαζί του εκείνη θυμώνει και με μια αυθόρμητη αντίδραση εκσφενδονίζει την τσάντα της προς το μέρος του έτσι ώστε να μην καταφέρει να την φωτογραφήσει. Η πρώτη αυτή επεισοδιακή γνωριμία βέβαια εξελίχθηκε σύντομα σε μια σχέση αγάπης, εκτίμησης και εμπιστοσύνης στο πλαίσιο της οποίας τραβήχτηκαν δεκάδες φωτογραφίες, σε διάφορες στιγμές της ζωής της και της καριέρας της εθνικής μας σταρ.
Σε αντίθεση με την εκρηκτική Αλίκη η θρυλική Μαρία Κάλλας υπήρξε κάτι παραπάνω από ευγενής μαζί του. Οι δυο τους θα συναντηθούν την εποχή που η κορυφαία Ελληνίδα ντίβα της όπερας έχει διακόψει την πολυσυζητημένη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση και ξεκουράζεται στον Ευβοϊκό, στο νησιωτικό σύμπλεγμα Πεταλιοί, ιδιοκτησίας τότε της εφοπλιστικής οικογένειας Εμπειρίκου. Μόλις η ιδιωτική ασφάλεια της Κάλλας αντιλαμβάνεται την παρουσία του Δημήτρη Αλεξιάδη σπεύδει να τον απομακρύνει με άκομψο τρόπο. Εκείνη ακούει τις φωνές, τον πλησιάζει, τον ρωτά τί θέλει και όχι μόνον δεν τον διώχνει αντιθέτως ποζάρει στο φακό του κολυμπώντας…!
Μέσα σε τέσσερις δεκαετίες ο Αλεξιάδης θα απαθανατίσει, μετά κόπων, βασάνων και απίστευτου τρεξίματος, πολλούς ακόμη διεθνούς φήμης σταρ που επισκέπτονται τη χώρα μας. Ανάμεσά τους η Μπριζίτ Μπαρντό, η Ούρσουλα Άντρες, η Κλαούντια Καρντινάλε, ο Τόνις Κέρτις, ο Ζαν Πολ Μπελμοντό, ο Γουόρεν Μπίτι, η Σοράγια.
Όσο για εγχώριο σταρ σίστεμ του θεάματος και της πολιτικής δεν λείπει σχεδόν κανείς από το πλούσιο αρχείο του. Βρίσκονται όλοι εκεί: Από τη Βουγιουκλάκη και τη Λάσκαρη μέχρι τον Πουλόπουλο και τον Φαίδωνα Γεωργίτση κι από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι τον Ανδρέα Παπανδρέου και την Μελίνα Μερκούρη.
Η φωτογραφική λήψη ωστόσο που σφράγισε ανεξίτηλα τη ζωή και την καριέρα του ήταν αυτής της τελευταίας εκτέλεσης θανατικής ποινής στην Ελλάδα. Πρόκειται για την εκτέλεση, το 1972, του 27χρονου Βασίλη Λυμπέρη ο οποίος καταδικάστηκε για την δολοφονία της εν διαστάσει συζύγου του, της κόρης του, του γιου του και της πεθεράς του, τους οποίους έκαψε ζωντανούς στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι.
Εκείνο το χάραμα της 25ης Αυγούστου του 1972, στο πεδίο βολής της Σχολής Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (ΣΕΑΠ), στην περιοχή Δύο Αοράκια του Ηρακλείου Κρήτης, ο Δημήτρης Αλεξιάδης θα βιώσει και θα καταγράψει με το φακό του, καρέ καρέ, ένα ιστορικό γεγονός που θα τον συνοδεύει για πάντα.
Το πάθος του για τη δουλειά του παρέμενε άσβεστο μέχρι το τέλος της ζωής του. Η συνταξιοδότηση ήταν για εκείνον μια τυπική διαδικασία η οποία σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσε να τον κρατήσει μακριά από το δρόμο. Όπως εξάλλου συνήθιζε να λέει με νόημα: «Μια φορά φωτορεπόρτερ, για πάντα φωτορεπόρτερ».
