Ασφοντυλίτης: Το ακατοίκητο χωριό της Αμοργού που αποτελεί μνημείο αγροτικής αρχιτεκτονικής-Το μόνο που υπάρχει είναι μια μικρή καλύβα με έναν ξυλόφουρνο που υποδέχεται θερμά όσους επισκεφθούν το ερειπωμένο χωριό!

Της Καλλιόπης Χαραλαμποπούλου

Στον Ασφοντυλίτη ο οποίος αποτελούσε και το κέντρο για τους κοντινούς σε αυτόν διαλυμένους πριν απ’ αυτόν οικισμούς, Χάλαρα, Ρίζα, Απόλακα και Ξηροκάμπι ζούσαν μόνιμα μέχρι τα πρώτα της δεκαετίας του 1950 χρόνια, αρκετές οικογένειες και τα μέλη τους αντάμωναν συνήθως κατά την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα, όταν έρχονταν ο παπάς από τον Ποταμό, στη λειτουργία που έκανε στον Άγιο Νικόλαο.

Ανεβαίνοντας στο ερειπωμένο πια χωριό, το μοναδικό δείγμα ζωής είναι η συμπαθέστατη κ. Σοφία Λιβιάκη η οποία αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει τον τόπο που έζησε και έχει ως παρέα τον ξυλόφουρνό της! Και τι δεν μπορεί να απολαύσει ο πεινασμένος επισκέπτης σε αυτήν την όαση ηρεμίας στο έρημο χωριό.. Ρεβυθάδα από τα κουρασμένα -από τη δουλειά- χέρια της κ. Σοφίας, αρνάκι σιγοψημένο στον ξυλόφουρνο για 12 ώρες και πολλά άλλα τοπικά εδέσματα!! Το πιο σημαντικό δε σας το είπαμε.. Δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και εάν κάποιος θέλει να ζήσει τον επίγειο παράδεισο, αρκεί να κάτσει στη σκιά που προσφέρουν τα δέντρα και να αφουγκραστεί τον αέρα του Αιγαίου και την αύρα της θάλασσας και του ανέμου που αποτελούν τους μοναδικούς συνοδοιπόρους σε αυτό το ταξίδι.

Άγνωστο για πιο λόγο, στον Ασφοντυλίτη ίσχυε ατύπως ο θεσμός της βασιλείας, όπου βασιλεύς ήταν ο παππούς του Μιχάλη Αρτέμη, Μιχάλης και αντιβασιλεύς ο πατέρας του Ρουσέτος. Τους βασιλείς πλαισίωνε ένα Φρουραρχείο επικεφαλής του οποίου ήταν ο Νικόλας Δημητρίου και μέλη άλλοι άνδρες του οικισμού. Φυσικά και οι αρμοδιότητες του βασιλέως περιορίζονταν στην επικράτεια του Ασφοντυλίτη αλλά όπως και να είχε το πράγμα, ήταν μια σημαντική αρχή για τον τόπο και πιθανόν είχε λόγο σε πολλές από τις λειτουργίες της μικρής κοινωνίας που βασίλευε.

Ίσως την «εξουσία» να την επέβαλε ο γέρο Μιχάλης ο οποίος πήγε να βασιλέψει πλέον στον ουρανό το 1957, λόγω της θητείας του στην ανακτορική φρουρά• δεν πήγαζε μόνο από αυτό το γεγονός αλλά και από τη σωματική του δύναμη. Ο βασιλιάς ήταν ένας άντρας δυο μέτρα ψηλός και διέθετε μεγάλη δύναμη, τόση που σε αυτόν αποδίδεται η τοποθέτηση των μεγάλων υπέρθυρων στις κατοικιές του οικισμού. Αυτός είχε φέρει κάποτε στον οικισμό και μια γκραβούρα του τσάρου της Ρωσίας Νικολάου με τη γυναίκα του και η οποία κοσμεί το σαλόνι της κατοικιάς του Μιχάλη όπου έχουν τη θέση τους και κάποιοι έκπτωτοι του ελληνικού στέμματος…

Αντίθετα, στην κατοικιά του Νικόλα Θηραίου, του οποίου ο πατέρας ήταν απλός φρουρός, δεν έχει τίποτα εμβληματικό να κρεμάσει στον τοίχο και η διακόσμηση περιορίζεται σε απλές σύγχρονες οικογενειακές φωτογραφίες.

Ανεξάρτητα όμως από αυτά, τα οποία αποτελούν και την πρώτη ύλη για πολλούς εύθυμους διαλόγους, οι κατοικιές και του Αρτέμη και του Θηραίου αποτελούν εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής καθώς λόγω της συνεχούς κατοίκησής τους δεν προσβλήθηκαν από το χρόνο και διατηρούν ακόμη ακέραια όλα τα ιθαγενή στοιχεία που χαρακτήριζαν τα παλιά σπίτια της Αμοργού. Πιθανόν να είναι και μοναδικές που υπάρχουν σήμερα σε όλο το νησί και το γεγονός τις κάνει ακόμα πιο σημαντικές για τη μελέτη του πολιτισμού της Αμοργού και φυσικά για την προστασία τους.

Ακολουθήστε το Europost στο