Σε καθημερινή βάση, γυναίκες όλων των ηλικιών, ανήλικες, μαθήτριες και μητέρες, παρενοχλούνται σεξουαλικά σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς στην Αττική, σε ώρες αιχμής, μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια δεκάδων επιβατών.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που έχει ξεφύγει από τα όρια του «μεμονωμένου περιστατικού» και έχει εξελιχθεί σε μία άλλη κανονικότητα. Οι ίδιες, μετακινούνται φοβισμένες, παρόλο που είναι πλέον υποψιασμένες λόγω της συχνότητας των συμβάντων. Κανένας χώρος, δεν μπορεί να θεωρηθεί πια ασφαλής για αυτές, ούτε το κάθισμα ενός λεωφορείου, ούτε μία θέση σε ένα βαγόνι ενός τρένου, αλλά ούτε καν μία αποβάθρα γεμάτη κόσμο.
]
Απέναντί τους, οι θύτες -στην πλειονότητά τους άνδρες- εμφανίζονται όλο και πιο αποθρασυμένοι. Δεν διστάζουν να κολλήσουν πάνω στα σώματα των γυναικών, να τις αγγίξουν χωρίς συναίνεση, ακόμη και σε ευαίσθητα σημεία, να τις κοιτούν επίμονα με χυδαίο βλέμμα, να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα, χωρίς καμία αίσθηση ντροπής, αλλά και να τις ακολουθούν από βαγόνι σε βαγόνι, με τις ίδιες, να προσπαθούν έντρομες να βρουν τρόπο να τους ξεφύγουν, και να κατευθυνθούν σώες προς τον προορισμό τους. Αυτό που κάνει ακόμη πιο θλιβερή την κατάσταση, είναι πως τα παραπάνω περιστατικά συμβαίνουν σχεδόν πάντα μπροστά σε σιωπηλούς επιβάτες, που κάνουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι φορές, που πολλοί έχουν αντιδράσει. Το αποτέλεσμα όμως ποιο είναι; Οι γυναίκες να νιώθουν όχι μόνο εκτεθειμένες, αλλά και απελπιστικά μόνες σε δημόσιο χώρο.
Σε ιδιωτική ομάδα του Facebook που αριθμεί περίπου 176.000 μέλη, οι επώνυμες καταγγελίες, κυρίως γυναικών αλλά και ανδρών, για παρόμοια περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι σχεδόν καθημερινές.
Το enikos.gr χρησιμοποίησε λέξεις κλειδιά όπως «παρενόχληση», «παντελόνι», «άγγιζε», «χάιδευε», «ακουμπούσε», «ουρλιάζω», «σοκ», προκειμένου να αναζητήσει αντίστοιχες περιπτώσεις. Το πιο σοκαριστικό, πέρα από την συχνότητα του φαινομένου, είναι ότι αρκετές αναρτήσεις, τόσο παλιές, όσο και καινούργιες, που συνοδεύονται με φωτογραφίες αφορούν τα ίδια πρόσωπα, που χρησιμοποιούν τις ίδιες γραμμές λεωφορείων ή άλλων ΜΜΜ. Δηλαδή, μόλις γίνονται αντιληπτοί ή ξεσπά μία γυναίκα μπροστά σε όλους τους επιβάτες, οι θύτες, απλώς αλλάζουν βαγόνι, ή κατεβαίνουν από το λεωφορείο περιμένοντας το επόμενο, συνεχίζοντας ανενόχλητοι την δράση τους, σε περίπτωση που δεν κληθεί η αστυνομία και δεν συλληφθούν, ή δεν αντιδράσει κανείς.
λεωφορείο
Οι καταγγελίες
«Με κοίταζε πονηρά και έπιανε τα γεννητικά του όργανα»
«Άνδρας μέσης ηλικίας που μύριζε αλκοόλ από πάνω μέχρι κάτω, όσο καθόμουν στη θέση, με ακουμπούσε με τον αγκώνα του και με πίεζε. Τραβήχτηκα, αλλά συνέχιζε να απλώνεται και να με ακουμπάει. Κουνούσε το χέρι του διαρκώς, και το έσερνε προς το μέρος μου, κι όταν τελική μετακινήθηκα και τον έβρισα, με κοίταζε πονηρά και έπιανε τα γεννητικά του όργανα. Προσοχή παρακαλώ».
παρενόχληση
«Έχει παρενοχλήσει κι άλλες στο παρελθόν»
«Αναζητείται ένα σκουπίδι, ηλικίας περίπου 45-50 ετών με άσπρο μαλλί και άσπρα-γκρι γένια, ο οποίος κάνει σχεδόν καθημερινά το δρομολόγιο Βούλα – Ακαδημία Α2 τις πρωινές ώρες. Ο συγκεκριμένος, παρενόχλησε κοπέλα στο λεωφορείο σήμερα το πρωί, και έχει παρενοχλήσει κι άλλες στο παρελθόν. Φορούσε ένα μπλουζάκι άσπρο, και ένα ανοιχτό πουκάμισο από πάνω κοντομάνικο, ενώ συνήθως καμπουριάζει. Οποι@ ξέρει οτιδήποτε ή ήταν μπροστά στο περιστατικό, ας επικοινωνήσει».
«Κοιτούσε αδιάκριτα κοπέλες και άγγιζε τον εαυτό του»
«Είναι σημαντικό να το γνωρίζει οποιοσδήποτε χρησιμοποιεί το 171. Σήμερα κατά τις 15:00 το μεσημέρι στο δρομολόγιο προς Βάρκιζα, ένας κύριος σχετικά μεγάλος σε ηλικία, κάπως μελαμψός, γκριζομάλλης με γαλανά μάτια (για να μην βρω τον μπελά μου δεν τράβηξα φωτογραφία), κοιτούσε αδιάκριτα κοπέλες και άγγιζε τον εαυτό του με ακατάλληλο τρόπο σε δημόσια θέα. Επειδή δυστυχώς τέτοιοι ανώμαλοι, επικίνδυνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι έξω, καλό είναι να καταγγέλλονται τέτοιες συμπεριφορές και να προστατεύουμε τον εαυτό μας στα ΜΜΜ όσο μπορούμε».
«Με χούφτωνε σε γεμάτο βαγόνι»
«Προσοχή παιδιά αυτός ο τύπος με χούφτωνε σε γεμάτο βαγόνι στα επίμαχα σημεία. Άρχισα να του φωνάζω και να τον βρίζω, λέγοντάς του πως θα τον κάνω διάσημο. Πολύ μεγάλη προσοχή στον συγκεκριμένο, σε νεαρούς άνδρες και αγόρια. Δυστυχώς έχω χτυπήσει το πόδι μου και δεν μπόρεσα να τον πιάσω να τον περιλάβω».
«Μου κόλλησε στη δίπλα θέση σε σημείο που να μην μπορώ να κουνηθώ»
«Ο παρακάτω γλοιώδης “άνθρωπος” ήρθε και μου κόλλησε στη δίπλα θέση σε σημείο που να μην μπορώ να κουνηθώ, ενώ υπήρχαν αρκετές άδειες θέσεις. Σηκώθηκα και έκατσα αλλού και σηκώθηκε και ο ίδιος, ενώ συνέχισε να έρχεται στο μέρος μου και να με κοιτάει για αρκετή ώρα. Όταν έκανα κίνηση να κατέβω, πάτησε και αυτός το κουμπί για να κατέβει. Κατέβηκα σε προηγούμενη στάση, καλού κακού. Να έχετε το νου σας. (550 προς Κηφισιά).
«Ήρθε υπερβολικά κοντά μου και χάιδευε το μόριό του»
«Κορίτσια μου καλημέρα, εχθές στις 13:50 στην μπλε γραμμή προς Δουκίσσης Πλακεντίας ήταν ο παππούς της φωτογραφίας, ενώ καθόμουν στην άκρη, ήρθε υπερβολικά κοντά μου και είχε βάλει το χέρι του μέσα στην τσέπη και χάιδευε το τέτοιο του. Του είπα να κάνει πιο εκεί, αλλά έκανε πως δεν με άκουσε. Αφού πήγα στην άλλη γωνία, και με κοιτούσε, πήγε στο πιο κάτω βαγόνι και μετά κατέβηκα. Δεν ξέρω, απλά κορίτσια μου προσοχή, με τον κάθε ανώμαλο που κυκλοφορεί εκεί έξω, αφήνω μία φωτό του να τον ξεχωρίζετε».
«Πού πηγαίνεις τώρα; Μου δίνεις το νούμερό σου να τα πούμε;»
«Αυτός ο πορνόγερος είχε ανοίξει τα πόδια του για να με ακουμπάει και μου μιλούσε σε όλη την διαδρομή κάνοντάς με να νιώσω άβολα. “Πόσο ωραίο παιδί”, “τι ωραία μάτια”, “πού πηγαίνεις τώρα;”, “μου δίνεις το νούμερό σου να τα πούμε;”, “πώς σε λένε” κλπ. Του φώναξα να σταματήσει και κατέβηκε Ομόνοια. Προσοχή».
«Θεώρησε σωστό να απλώσει το χέρι του και να μου πιάσει το στήθος»
«8:10 608 προς Γαλάτσι. Ο εικονιζόμενος “κύριος”, ενώ καθόταν δίπλα μου και είχε κολλήσει πάνω μου, θεώρησε σωστό να απλώσει το χέρι του και να μου πιάσει το στήθος. Στην αρχή δεν το κατάλαβα γιατί είχα αγκαλιά την ζακέτα και την τσάντα μου. Αργότερα άρχισε να επεκτείνει το χέρι του και τότε κοίταξα και το είδα. Όταν του είπα δεν ντρέπεσαι; Έβγαλε το χέρι του, με κοίταξε και με ρώτησε “τι;”. Όταν του είπα μήπως να καλέσω την αστυνομία να μας πει τι κάνει; Έκανε ότι δεν καταλαβαίνει, σηκώθηκε και κάθισε μπροστά μου. Το αστείο ήταν ότι συνοδευόταν από την γυναίκα δίπλα του. Μετά από λίγο κατέβηκε κανονικά στη στάση του, σαν να μην τρέχει τίποτα. Κορίτσια προσέξτε».
«Είπε συγγνώμη και πήγε στο επόμενο βαγόνι…»
«Προσοχή. Κοιτάζει κοπέλες επίμονα και ακουμπάει τον εαυτό του. Έφαγε κλωτσιά στο πόδι από εμένα, είπε συγγνώμη και πήγε στο επόμενο βαγόνι…».
«Με τραβούσε φωτογραφίες και βίντεο παρόλο που ήμουν με την μητέρα μου»
«Προσοχή κορίτσια! Στο τρόλεϊ 1 ο συγκεκριμένος ξεφτίλας με τραβούσε ανενόχλητος φωτογραφίες και βίντεο πατώντας nonchalantly τα κουμπιά για να μη καταλάβω, παρόλο που ήμουν με την μητέρα μου. Όταν το κατάλαβα, έβγαλε το γυαλί για να βλέπει καλύτερα…».
«Αυνανιζόταν έντονα ακριβώς από πίσω μου»
«Στο λεωφορείο 212 στο δρομολόγιο προς Δάφνη κατά τις 18:15 επιβιβάστηκε ένας άνδρας άνω των 50 από στάση του Καρέα και κάθισε ακριβώς στη πίσω θέση από εμένα. Μετά από αρκετά λεπτά με ενημέρωσε μια γυναίκα ότι ο κύριος αυτός είχε βγάλει το μόριό του έξω και αυνανιζόταν έντονα ακριβώς από πίσω μου. Ενημερώσαμε τον οδηγό ο οποίος έμεινε αμέτοχος και ο «κύριος» κατέβηκε αμέσως μόλις κατάλαβε πως είχε γίνει αντιληπτός. Δυστυχώς δεν μπορώ να τον περιγράψω καθόλου γιατί απέφυγα να τον κοιτάξω και κατέβηκα το συντομότερο δυνατόν απ το λεωφορείο. Απ’ότι έχω δει έχουν υπάρξει και άλλα περιστατικά σε άλλα λεωφορεία της περιοχής(206,237). Η αστυνομία μου είπε ότι το μόνο που μπορεί να γίνει είναι μήνυση κατ’αγνώστου στο Α.Τ. της περιοχής όπου τον είδα αλλά μέχρι εκεί. Προσοχή όλες».
«Έβγαλε το κεφάλι του να δει αν θα κατέβω από το βαγόνι και πήγε να κατέβει»
«Είχα μια πολύ τρομακτική και άσχημη εμπειρία στο μετρό που θα μπορούσε να τύχει σε οποιαδήποτε κοπέλα, που ίσως να μην είχε αντιδράσει τόσο ψύχραιμα όσο εγώ. Βρήκα το θάρρος να γράψω για αυτήν την εμπειρία και να τη μοιραστώ μαζί με τις σκέψεις μου, με σκοπό να προσπαθήσω να προστατέψω την επόμενη που θα βρεθεί στη θέση μου. Συγγνώμη για το σεντόνι προκαταβολικά.
Κατεβαίνοντας από τη μπλε γραμμή του μετρό στο Σύνταγμα, πήρα τις κυλιόμενες σκάλες προς Ανθούπολη. Εκεί παρατήρησα ότι υπήρχε ένας κύριος πολύ κοντά μου ακριβώς στο σκαλί από πίσω μου, ενοχλήθηκα, αλλά δεν είναι κάτι που δεν συμβαίνει συχνά, κάποιοι άνθρωποι απλά δεν καταλαβαίνουν τα προσωπικά όρια, οπότε στην αρχή δεν έδωσα τόσο σημασία, απλά ήμουν προσεκτική να έχω το νου μου. Σε μερικές στιγμές όσο ήμασταν στις κυλιόμενες ένιωσα να πέφτουν στην πλάτη μου οι ανάσες του πολύ έντονα (ούτε και θέλω να ξέρω τι μπορεί να έκανε πίσω από την πλάτη μου) και προφανώς σκέφτηκα πως αυτό δεν είναι κάτι φυσιολογικό. Όταν ανεβήκαμε στην πλατφόρμα εγώ ήθελα να παρατηρήσω τις κινήσεις του. Στεκόμουν κάπου, στεκόταν δίπλα μου. Πήγαινα δεξιά στην πλατφόρμα, ερχόταν κ αυτός. Πήγαινα αριστερά, ακολουθούσε.
Ξανάσταματαγα, έκανε το ίδιο. Εγώ άρχισα να αγχώνομαι οπότε αποφάσισα να διασχίσω γρήγορα την πλατφόρμα ως το τέρμα, από την αρχή της που ήμουν, για να δω τι θα κάνει και -όπως περίμενα- άρχισε σιγά σιγά να με ακολουθεί και να διανύει και αυτός την πλατφόρμα από πίσω μου. Όποτε σταματούσα, σταματούσε και κείνος λίγο πιο πίσω. Σε όλη αυτή τη διαδικασία που έκανα πέρα δώθε αυτός με κοίταγε φουλ στοχοποιημένα και δίχως ίχνος ντροπής. Όσο περπατούσα κοίταζα ταυτόχρονα γύρω μου να βρω έναν άνθρωπο να μοιάζει έμπιστος, που θα μπορούσα με ντροπή να του πω την κατάσταση και να νιώσω ότι έχω κάποιον δίπλα μου, μήπως και σταματούσε κιόλας να με ακολουθεί, αφού θα έβλεπε ότι βρήκα κάποιον υποτιθέμενα γνωστό μου. Σκεφτόμουν ό,τι έχω διαβάσει πάνω στο θέμα αυτό: «Βρες μια μάνα». Λίγο μετά τη μέση της πλατφόρμας είδα μια κυρία με την κόρη της που ένιωσα ότι μπορώ να εμπιστευτώ και τώρα που τα γράφω αυτά δεν έχω ξανανιώσει πιο τυχερή στη ζωή μου που τις βρήκα.
Τους είπα την κατάσταση και αμέσως με καθησύχασαν, μου είπαν να μπω ανάμεσα τους, μου είπαν να είμαστε μαζί στο μετρό, με συμμερίστηκαν και ένιωθα πολύ πιο ασφαλής. Αυτό το κτήνος μόλις με είδε να μιλάω με εκείνες σταμάτησε αρκετά πιο πίσω και στο μετρό μπήκε στο τέρμα του προηγούμενου βαγονιού. Εγώ είπα να προσπαθήσω να κατέβω Σταθμό Λαρίσης, ώστε να δω τι θα κάνει. Μόλις κατέβηκα, είδα ότι αυτός είχε διασχίσει όλο του το βαγόνι προς το μέρος μας και όταν βγήκα έβγαλε το κεφάλι του να δει αν θα κατέβω και πήγε να κατέβει.
Πανικοβλήθηκα και ξαναμπήκα τρέχοντας μέσα. Μου είπαν η κυρία με την κοπέλα να κατέβω μαζί τους Περιστέρι και να γυρίσω μετά πίσω. Παρατηρούσα από το θόλο τζάμι μεταξύ των βαγονιών ότι σε κάθε στάση έβγαινε να δει αν κατέβηκα. Όσο πέρναγε η ώρα μου κόβονταν τα πόδια όλο και πιο πολύ, γιατί σκεφτείτε ότι μιλάμε για μια διαδρομή πόσων στάσεων που είχα έναν άγνωστο να με ακολουθεί. Η γυναίκα όταν ήταν να κατέβουμε μου είπε να την πιάσω αγκαζέ και έτσι προχωρήσαμε προς το ασανσέρ όλες μαζί. Αυτός με είδε, με ακολούθησε, έφτασε ως το ασανσέρ και επειδή είδε ότι ακόμα ήμασταν όλες μαζί και είχε κόσμο, έφυγε. Μόλις φτάσαμε πάνω, τον είδαμε να ανεβαίνει και να μας κοιτάει καρφωμένα, μείναμε πίσω ότι και καλά κάτι κάνουμε στο κινητό και αυτός όσο περπάταγε μακριά μας είχε το κεφάλι του καρφωμένο προς το μέρος μας.
«Μας κοίταγε επίμονα και καρφωμένα»
Βγήκε από τις πύλες, εκεί μου ήρθε η ιδέα να τον βγάλω φωτογραφία, αυτός συνέχιζε να μας κοιτάει όσο περπατούσε και φαίνεται και στις φωτογραφίες αυτό, αλλά δυστυχώς ήταν πολύ μακριά και με ζουμ, οπότε η μούρη του δεν φαίνεται καθαρά. Μιλήσαμε με το σταθμάρχη και μας ρώτησε πού είναι, του είπαμε βγήκε προς τα έξω και μας είπε να πάω εκεί που θα κατέβω στην Αττική να μιλήσω με την αστυνομία. Με ξανακατέβασαν στην αποβάθρα να γυρίσω πίσω και η μητέρα βγήκε έξω, λέγοντας στην κόρη να μείνει μαζί μου και ότι θα την έπαιρνε τηλέφωνο αν τον έβλεπε. Μετά από λίγο χτυπάει το τηλέφωνο της. Μας είπε ότι έψαχνε γύρω γύρω αυτός και όταν είδε ότι δεν βγήκαμε μαζί της ξανακατέβηκε και πάει προς Ανθούπολη (για καλή μας τύχη, γιατί εμείς ήμασταν απέναντι). Τον είδαμε όντως μετά από λίγο απέναντι μας και φοβήθηκα ότι θα ερχόταν, αλλά ευτυχώς και τα δύο μέτρο πέρναγαν μέσα σε 1-2 λεπτά, οπότε μπήκε μέσα και μπήκα και εγώ στο απέναντι.
Σε όλη τη διάρκεια που ήταν στην αποβάθρα αλλά και όταν μπήκε στο μετρό και έφευγε μας κοίταγε επίμονα και καρφωμένα. Επιτέλους μπορούσα να φύγω, ευχαρίστησα για πολλοστή φορά την κοπέλα, την αποχαιρέτησα και μπήκα στο μετρό να γυρίσω. Κατέβηκα Αττική, σκεπτόμενη ότι είναι πιο ασφαλές, αφού αυτός με είδε να κατεβαίνω Σταθμό Λαρίσης πριν. Εκεί πήγα και βρήκα την αστυνομία, ήταν δύο νεότεροι και ένας μεγάλος σε ηλικία. Άρχισα να τους εξιστορώ την κατάσταση, με ρώτησαν αν με ακολουθεί ακόμα, τους είπα όχι αλλά έχω φωτογραφία και τους την έδειξα. Ο μεγάλος σε ηλικία, δίχως ντροπή μου είπε κάτι του στυλ “νταξει συγγνώμη για το θάρρος αλλά όμορφη είστε, ίσως απλά κολακεύτηκε, του αρέσατε και ήθελε να σας φλερτάρει. Τα κάνουμε εμείς οι άντρες αυτά”.
Δεν πίστευα στα αυτιά μου, η στιγμή που ένιωσα περισσότερο αβοήθητη και πανικόβλητη δεν ήταν αυτή που κάποιος άγνωστος με ακολουθούσε, αλλά αυτή που ο άνθρωπος που υποτίθεται είναι εκεί για να μας προστατεύει, υποβίβασε τόσο την αγωνία μου ότι βρισκόμουν σε κίνδυνο και το έριξε στο φλερτ. Του είπα έξαλλη ότι δεν έχω δει ποτέ μου φυσιολογικό άντρα να ακολουθεί σε όλη τη διαδρομή του μετρό μια κοπέλα και να τσεκάρει πότε θα κατέβει για να την ακολουθήσει και ότι δεν ήθελε να με φλερτάρει, αλλά να με βλάψει με κάποιο τρόπο.
«Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι χωρίς στοιχεία»
Με ρώτησαν αν μου έκανε κάτι σωματικά, λες και το ότι ανέπνεε πάνω μου και ότι με ακολουθούσε παντού δεν ήταν αρκετό. Με ρώτησαν πεντακόσιες φορές αν ένιωσα απειλή, τους είπα όλες τις φορές ναι σίγουρα ήθελε να κάνει κάτι κακό, δεν τους είδα να είναι και τόσο σίγουροι κιόλας. Για να είμαι δίκαιη ο νεαρός που μίλησα από αυτούς τουλάχιστον ήταν αρκετά ήρεμος και με άκουγε και προσπάθησε να βοηθήσει, χωρίς να πετάξει τόσα διαμάντια. Μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι ακόμα και με τη φωτογραφία και ότι δεν έχουμε στοιχεία, θα την έχουν απλά υπόψιν τους μαζί με όλο το τεράστιο αρχείο που έχουν με άλλους. Αυτοί το είπαν λες και το υπερηφανεύονταν ότι έχουνε ολόκληρο αρχείο, εγώ τρόμαξα ακόμα περισσότερο καταλαβαίνοντας ότι όλοι αυτοί είναι έξω και δεν τους έχουν πιάσει. Τους είπα ακόμα πιο έξαλλη “αν η επόμενη κοπέλα που στοχοποιήσει βρεθεί νεκρή, τι θα κάνουμε τότε;” Δεν είχαν τι να μου πουν, άρχισε ο παππούς τα “εεε έχετε δίκιο, συμμεριζόμαστε την αγωνία σας, αλλά δε μπορούμε να κάνουμε κάτι χωρίς στοιχεία”. Από τη μια το καταλαβαίνω, αλλά από την άλλη δε μου αρκεί. Προσπαθούσα να συγκρατηθώ σε όλη τη συζήτηση να μην υψώσω φωνή, αλλά δεν γινόταν, ήμουν έξαλλη.
“Να κάνω τουλάχιστον μία καταγγελία, να καταγράφει επίσημα το περιστατικό;”. Εε όχι δεν θα βρω άκρη, δεν θα βοηθήσει κάπου, χωρίς στοιχεία δεν υπάρχει νόημα και άλλες τέτοιες δικαιολογίες.
Έχει περάσει μια μέρα και κάθε λίγο και λιγάκι κοιτάω γύρω μου, πίσω μου, παγώνω κάθε φορά που βλέπω έναν κύριο με παρόμοιο σωματότυπο, κάποιον με ανοιχτή πράσινη μπλούζα, κάποιον να κοιτάει περίεργα το σώμα μου, γυρνάω σε εκείνες τις στιγμές. Μου λένε να μη γυρνάω μόνη μου βράδυ, να μην φοράω κοντά ρούχα, να προσέχω. Εγώ πρόσεχα, φόραγα μακρύ φουστάνι και γυρναγα με το μέτρο μέρα μεσημέρι. Τώρα τι έχουν να μου πουν; Τώρα που τα γράφω αυτά γυρνάω σήμερα από το ίδιο μέρος, κάνω την ίδια διαδρομή και νιώθω λες και κινδυνεύω. Ως πότε θα νιώθω έτσι;
«Κάθε άγγιγμα από ξένο άτομο, έστω και κατά λάθος, με κάνει να νιώθω παγιδευμένη»
Ένιωσα πριν στο στριμωγμένο μέτρο κάτι να με αγγίζει αρκετά έντονα στα οπίσθια. Γυρνάω πίσω μου και βλέπω έναν κύριο, τον αγριοκοιτάζω, μου λέει το καπέλο μου ήταν και μου το δείχνει. Δεν ξέρω αν είχε δίκιο ή όχι, δεν έχω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω και αυτό αυτή τη στιγμή, καθώς πάω στο τμήμα για να καταγγείλω το χτεσινό. Κάθε άγγιγμα από ξένο άτομο, έστω και κατά λάθος, με κάνει να νιώθω παγιδευμένη.
Αν δεν είχα αντιδράσει τόσο ψύχραιμα και συνετά δε ξέρω τι θα είχε γίνει. Επίσης αν δεν είχα βρει αυτές τις υπέροχες γυναίκες που με βοήθησαν καλύτερα από όσο θα με είχαν βοηθήσει ακόμα κ γνωστοί μου και με την προστασία τους αλλά και για να μείνω ψύχραιμη, όσο η κατάσταση γινόταν χειρότερη. Δεν μπορώ με λέξεις να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Χριστίνα και μαμά (με όλο το θάρρος σας αποκαλώ έτσι, γιατί σαν μαμά μου σας ένιωσα) αν ποτέ το δείτε αυτό, σας ευχαριστώ πολύ για όλα και εύχομαι το καλό που κάνατε να σας έρθει δεκαπλάσιο. Μακάρι να μπορέσω να σας βρω κάπως, να τα πούμε σε ήρεμες και καλύτερες συνθήκες. Όταν έβγαινα την πρώτη φορά, πριν δω ότι συνεχίζει το κτήνος να με ακολουθεί, μου είπε η μαμά “σε ευχαριστούμε που μας επέλεξες, μας τιμάς με αυτό”. Μετά όσο περίμενα λεωφορείο, μια κυρία με άκουσε που τα εξιστορούσα στο τηλέφωνο και μου είπε “κοπέλα μου τι έπαθες;”. Με άκουσε, με συμμερίστηκε. Τουλάχιστον ακόμα μέσα στα κτήνη, υπάρχουν άνθρωποι».
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα