COVID-19 
Το νευραλγικής σημασίας υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης αποφάσισε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης να αναθέσει στον πρώην δήμαρχο Τρικκαίων (Τρικάλων), Δημήτρη Παπαστεργίου. Και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη επιλογή, όχι μόνο διότι ο κ. Παπαστεργίου τυγχάνει εξωκοινοβουλευτικός παράγοντας.
Ο 50χρονος σήμερα Δημήτρης Παπαστεργίου, ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών με πτυχίο από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με μακρά και επιτυχημένη επαγγελματική εμπειρία, γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στα Τρίκαλα. Εξελέγη δήμαρχος το 2014 και επανεξελέγη το 2019, ενώ από το 2019 ασκούσε επίσης καθήκοντα προέδρου στην Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ), ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, μιας και ο πατέρας του είχε διατελέσει και εκείνος δήμαρχος.
Η υπουργοποίηση Παπαστεργίου είναι, αναμφίβολα, άξια ιδιαίτερης προσοχής. Κυρίως σαν ένα καινοφανές, ασυνήθιστο υπόδειγμα συμμετοχής στην άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας από δύο απόψεις τουλάχιστον: Το πρόσωπο και το έργο, καθώς ο Δημήτρης Παπαστεργίου αποτελεί σπάνια εξαίρεση για τα ελληνικά δεδομένα, της τοπικής αυτοδιοίκησης -και όχι μόνο. Παραδόξως, είναι περισσότερο γνωστός για το έργο παρά με το πρόσωπό του.
Διότι, ενώ είναι βέβαιο πως υπάρχει πλήθος Ελλήνων πολιτών στους οποίους το όνομα Παπαστεργίου λέει από απολύτως τίποτα έως ελάχιστα, ταυτόχρονα όμως είναι εξίσου απίθανο να υπάρχει σήμερα Έλληνας ή Ελληνίδα που να μην έχει ακούσει κάτι πχ για «τον δήμαρχο που έφερε λεωφορεία χωρίς οδηγό στα Τρίκαλα», «τον δήμαρχο που έκοψε το κάπνισμα στους Τρικαλινούς», «τον δήμαρχο που έκανε τα Τρίκαλα την πιο ‘έξυπνη’ πόλη στην Ελλάδα» κ.ο.κ., εισάγοντας καινοτομίες στην θεσσαλική γενέτειρά του οι οποίες ακούγονταν σαν ανέκδοτο. Πολλώ δε μάλλον την περίοδο που κατόρθωσε, ενάντια σε κάθε απαισιόδοξη πρόγνωση, να τις ενσωματώσει στην καθημερινότητα των συμπολιτών του.
Επομένως, η ανάδειξή του κ. Παπαστεργίου σε, τρόπον τινά, «Πιερρακάκη στη θέση του Πιερρακάκη» είναι ένα μεγάλο στοίχημα, αφ’ ενός για τον ίδιον και αφ’ ετέρου για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ακριβώς επειδή το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής αναλαμβάνει να κάνει πράξη μία από τις βασικές προεκλογικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού και της Νέας Δημοκρατίας -την ολοκλήρωση της διεργασίας ψηφιοποίησης και απλοποίησης του ελληνικού δημοσίου, προς όφελος του πολίτη και εις βάρος της γραφειοκρατίας.
Επίσης, ο Δημήτρης Παπαστεργίου καλείται να αναμετρηθεί απευθείας με τον προκάτοχό του. Ο κ. Πιερρακάκης θεωρήθηκε, με εντυπωσιακή ομοφωνία μάλιστα και υπερκομματικά σχεδόν, ως εξαιρετικά επιτυχημένος. Σε βαθμό που η μορφή του ταυτίστηκε με τη θέση του στο προηγούμενο υπουργικό συμβούλιο, αλλά και με κάθε νέα εφαρμογή του .gov που επί των ημερών του έμοιαζε να δημιουργείται, ως εκ θαύματος, αυτόματα μόλις παρουσιαζόταν η σχετική ανάγκη.
Ο ρόλος τον οποίον αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τώρα ο Δημήτρης Παπαστεργίου είναι αυτός του υπουργού που δεν λέει ποτέ «όχι, αυτό δεν γίνεται». Τουναντίον, ο Πιερρακάκης έμοιαζε να απαντά παγίως «ΟΚ, το ‘χουμε. Γίνεται». Οπότε, ο Παπαστεργίου παραλαμβάνει ένα υπουργείο που, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της πανδημίας και των lockdown, καλλιέργησε την εντύπωση ότι έχει ανακαλύψει τη θεραπεία για την επάρατη αρτηριοσκλήρωση και παραλυσία των κρατικών υπηρεσιών στη χώρα μας.
Από την άλλη, σε υποστήριξη της επιλογής Παπαστεργίου στέκει η έως τώρα διαδρομή του, καθώς και μια ορισμένη μεθοδολογία -ή μάλλον νοοτροπία, χάρη στην οποία κατόρθωσε να υλοποιήσει τα δικά του, τολμηρά οράματα ως δημάρχου μιας επαρχιακής πόλης. Βεβαίως, πριν από τον Παπαστεργίου τα Τρίκαλα δεν ήταν διάσημα μόνο επειδή σε κάποιους φανοστάτες τους είχαν κρεμάσει το ’45 τα κομμένα κεφάλια του Βελουχιώτη και του Τζαβέλλα.
Όπως έχει επισημάνει ο ίδιος ο Παπαστεργίου σε παλαιότερη συνέντευξή του «τα Τρίκαλα ήταν όμορφα και πριν από εμένα. Τα Τρίκαλα ήταν έξυπνα και πριν από εμένα. Πήρα κάποια στοιχεία από τους προκατόχους μου και τα κράτησα. Φερ’ ειπείν η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε την καινοτομία και την τεχνολογία προϋπήρχε, με την αναπτυξιακή του δήμου ‘e-Trikala’. Αυτή ήταν η αρχή και αποδείχθηκε πως υπάρχουν πόλεις οι οποίες μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά. Εμείς φέραμε την τεχνολογία στα μέτρα των ανθρώπων της κοινωνίας. Αλίμονο αν αναλύσουμε την έξυπνη πόλη και μας μείνει ένας υπολογιστής και πέντε καλώδια. Η έξυπνη πόλη είναι μια νοοτροπία».
Και επ’ αυτού ο κ. Παπαστεργίου τονίζει χαρακτηριστικά ότι τα Τρίκαλα ήταν ώριμα ώστε να υιοθετήσουν προωθημένες τεχνολογικές λύσεις, ψηφιακές και μη, εφόσον οι δήμαρχοι που προηγήθηκαν είχαν φροντίσει να μην διχάσουν την τοπική κοινωνία, διαχέοντας τοξικότητα κατά των αντιπάλων δημοτικών παρατάξεων.
