COVID-19 
Για την απώλεια του πατέρα της, αλλά και το αυτοάνοσο μετά το θάνατό του μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξή της η Άννα Ανδριανού.
Μία απώλεια που σας σημάδεψε ωστόσο, ήταν κι αυτή τον πατέρα σας;
Ήταν τρομακτική αυτή η απώλεια. Ήταν ο άνθρωπος της ζωής μου. Επειδή είχα χάσει αρκετά νέα και τη μητέρα μου, ο πατέρας μου, ήταν και η μαμά για μένα, που δεν είχα. Ήταν και φίλος μου και ο αδερφός μου, ο μέντορας μου, τα πάντα για μένα.
Πώς διαχειριστήκατε αυτό το πένθος;
Τον πρώτο και τον δεύτερο μήνα, ήμουν τελείως παγωμένη. Δεν μπορούσα ούτε να κλάψω. Μου είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Δεν καταλάβαινα τι μου γίνεται. Έπαθα έναν μεγάλο πόνο στη μέση και μου έλεγε και ο ψυχολόγος αλλά και ο γιατρός ότι δεν είχα κάποια πάθηση, αλλά ότι το σώμα μου αντιδρούσε στον θάνατο αυτόν.Έπαθα ένα φοβερό αυτοάνοσο, δεν μπορούσα να περπατήσω, γιατί κοβόντουσαν από κάτω οι πατούσες, τα πέλματα. Αργότερα είχα την τύχη να έχω δίπλα μου τον άντρα μου, που με στήριξε πάρα πολύ. Δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί αν ήμουν μόνη.
Με το σύζυγό σας είστε μαζί είκοσι δύο χρόνια παντρεμένη. Πώς καταφέρατε να κρατήσετε τον γάμο σας ζωντανό;
Είναι η χημεία και η αγάπη που έχουμε μεταξύ μας. Υπάρχει μεγάλη έλξη. Επίσης έχουμε απόλυτη ταύτιση τόσο συναισθηματικά, όσο και ερωτικά. Πάνω απ’ όλα όμως σέβεται ο ένας τον άλλον. Σίγουρα βέβαια έχουμε και τις τριβές μας, τσακωνόμασταν δηλαδή ειδικά στο παρελθόν, τώρα τελευταία όμως έχουμε βαρεθεί να τσακωνόμαστε. Για αστεία πράγματα βέβαια είχαμε κόντρες, όπως για το πού θα βάλουμε τον καναπέ. Ποτέ όμως δεν υπήρξαν ψέματα μεταξύ μας. Ποτέ δεν απαξίωσε ο ένας τον άλλον.
