COVID-19 
Η Μαρία Λαμπίρη γεννήθηκε το 1935 στην Καλαμάτα. Καταγόταν από οικογένεια στρατιωτικών. Η ίδια, ιδιαίτερα ευφυής, άριστη μαθήτρια, ήθελε από μικρή να γίνει δασκάλα. Έκανε πρόβες στα στάχυα των χωραφιών, λέγοντάς τους το μάθημά της.
Μετά τον πόλεμο, έδωσε εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αθηνών και πέρασε πρώτη, παίρνοντας υποτροφία που της επέτρεψε να υποστηρίξει τις σπουδές της στην Αθήνα.
Τα πρώτα χρόνια, εργάστηκε στο ιδιωτικό σχολείο «Στραϊτούρη» .
Με τις πρώτες της οικονομίες, το 1963 αγόρασε στο Μοσχάτο ένα μικρό οικόπεδο και εκεί δημιούργησε τα «Εκπαιδευτήρια Λαμπίρη». Εξατάξιο σχολείο όπου η ίδια έκανε μάθημα σε όλες τις τάξεις. Μάλιστα πήρε το δίπλωμα της οδήγησης 4ης κατηγορίας τότε και αγόρασε το πρώτο της σχολικό όχημα, την «Μαρμάρω» (επειδή μαρμάρωνε συνέχεια) και έκανε μόνη της την παραλαβή και παράδοση των μαθητών της. Μόνη της έκανε και όλες τις εργασίες του νεοσύστατου σχολείου της. Τον καθαρισμό του σχολείου, τις σημειώσεις των μαθητών στον πολύγραφο τότε, τις καλοκαιρινές συντηρήσεις.
Πρωτοπόρος σε παιδαγωγικές καινοτομίες που αργότερα έγιναν θεσμός, όπως την σύνταξη σημειώσεων και καθηκόντων στους μαθητές, των παραδοσιακών χορών και άλλων δράσεων που εμπλούτιζαν την εκπαιδευτική διαδικασία. Eφαρμόζοντας τις σύγχρονες μοντεσσοριανές πρακτικές στα μικρότερα παιδιά και αναβαθμίζοντας σημαντικά την ύλη στα μεγαλύτερα, δήλωνε έμπρακτα ότι έχει λάβει σοβαρά το ζήτημα της Παιδείας στον Άνθρωπο και στην κοινωνία.
Σημαντική η προσφορά της και στον Δήμο αφού τον στήριξε με πράξεις σε αρκετές περιπτώσεις, ενώ πάντα ήταν δίπλα σε δημότες που τη χρειάστηκαν.
Έτσι και στην προσωπική της ζωή. Ήρεμη και καλοσυνάτη, έπειθε τον συνομιλητή της, ανεξάρτητα από την θέση που εκείνη- ή εκείνος- κατείχε και τον έκανε να αισθάνεται σημαντικός και χρήσιμος.
Θα τη θυμόμαστε ως έναν άνθρωπο του πνεύματος. Ως άνθρωπο της προσφοράς. Ως έναν άνθρωπο με αξιοπρέπεια.
