COVID-19 
Του Γιώργου Αποστολόπουλου*
Υποτίθεται ότι η Ελληνική εξωτερική πολιτική τάσσεται σε διεθνές επίπεδο κατά της αλλαγής των συνόρων. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτή η αλλαγή προκύπτει με βίαιο τρόπο από ισχυρότερα κράτη κατά παράβαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου.
Η στάση αυτή που κατέστη συν τω χρόνω κυρίαρχο πολιτικό «δόγμα», διαμορφώθηκε μετά την Κυπριακή τραγωδία και με την ανασφάλεια για τη Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου.
Υποτίθεται επίσης ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο συγκροτήθηκε η άποψη της χώρας μας για μία σειρά διεθνών ζητημάτων που αφορούν εισβολές και ανεξαρτητοποιήσεις, επεκτάθηκε μάλιστα έτι περαιτέρω στο ότι «η Ελλάδα δεν διεκδικεί».
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Τα τελευταία χρόνια το διεθνές περιβάλλον άλλαξε καθοριστικά. Όλοι διεκδικούν εκτός από εμάς ενώ η δική μας εξωτερική μας πολιτική βρίθει από παλινωδίες με βάση αλλότρια συμφέροντα.
Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο ακολούθησαν οι επιθέσεις των ΗΠΑ στη Γρενάδα και στον Παναμά, των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν ενώ με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και την επακόλουθη αλλαγή συνόρων η Ελληνική στρατηγική περιήλθε σε βαθιά αμηχανία. Ως αποτέλεσμα χάθηκε η εθνική ευκαιρία για τη δημιουργία τρίτης ελληνικής κρατικής οντότητας με τη συναίνεση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ εκεί όπου σήμερα αφανίζεται ο Ελληνισμός της Ουκρανίας.
Ειδικά στην περίπτωση Ιράκ κατά Κουβέιτ αν και η γηγενής διπλωματία μόχθησε προκειμένου να εξομοιωθεί αυτή με την αντίστοιχη εισβολή στην Κύπρο δεν επιτεύχθηκε ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας προτάχθηκε ορθώς η στήριξη της Σερβίας έναντι της ανεξαρτητοποίησης του Κοσσυφοπεδίου. Σε πρώτη φάση υπήρξε στενή συνεργασία παρά την Νατοϊκή δυσαρέσκεια ενώ το θέμα συνδέθηκε και με τη μη αναγνώριση των Σκοπίων.
Είναι αξιοσημείωτο να ανακαλέσουμε την πρωτόγνωρη αλλά ατελέσφορη πρόταση του Σέρβου Προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς προς τον Πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη για δημιουργία Ελληνοσερβικής Συνομοσπονδίας η οποία λοιδορήθηκε. Θα είχε ενδιαφέρον να αποκαλυφθεί κάποια στιγμή τι μας προσφέρθηκε ως συνοδευτικό της πρότασης που απορρίψαμε.
Σε γενικές γραμμές η πολιτική των Ελληνικών κυβερνήσεων στη «διεθνή σκακιέρα» συνέχισε από το 1974 να κινείται σε φοβικά αλλά σταθερά πλαίσια. Εντούτοις τα τελευταία χρόνια τα πράγματα πήραν άλλη τροπή, έγιναν… a la carte.
Με την υποτιθέμενη πίστη στο «δόγμα» αλλά σε αντίθεση με τη βούληση του ελληνικού λαού «αδειάσαμε» τους Κούρδους στο θέμα της ανεξαρτησίας τους όπως και τους Αρμένιους στο ζήτημα της διεκδίκησης του Αρτσάχ. Αντιθέτως χαλαρώσαμε το «δόγμα» στο ζήτημα της Τουρκικής επιδρομής στο Αφρίν μη τυχόν και φανεί ότι στηρίζουμε τη Συρία. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις προδώσαμε αδελφούς λαούς και συμμάχους.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας η ρότα άλλαξε και πάλι καθώς αλλότρια κελεύσματα ανάγκασαν να επιστρατευθεί και πάλι το βολικό «δόγμα».
Το ότι είναι προσχηματική η επίκλησή του αποδεικνύεται σήμερα. Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη το μετατρέπει με ευκολία σε «οριστικό κουρελόχαρτο» και όχι για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Η Ντόρα Μπακογιάννη ως Εισηγήτρια στην Επιτροπή Πολιτικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρότεινε την ένταξη του Κοσσυφοπεδίου χωρίς τις προϋποθέσεις που αφορούν δικαιώματα των Σέρβων κατοίκων. Η Έκθεσή της υιοθετήθηκε και θα ψηφιστεί από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση και εν συνεχεία στο Συμβούλιο των Υπουργών.
Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό με τις πληροφορίες που θέλουν την Ελλάδα να συμφώνησε ώστε να λάβει το Κοσσυφοπέδιο την ιδιότητα συνδεδεμένου κράτους-μέλους της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΝΑΤΟ αποδεικνύει όχι μόνο την ενδοτική ποιότητα της Ελληνικής κυβέρνησης αλλά και την υποταγή σε δυνάμεις που αντίκεινται στην εθνική μας επιβίωση.
Δεν πρόκειται να σταθώ στη σφοδρή αντίδραση του Προέδρου της Σερβίας ούτε ότι έχουμε γίνει ο περίγελος του δυτικού κόσμου με τις άνευ ανταλλαγμάτων συνεχείς παραχωρήσεις κάθε είδους.
Θα σταθώ στην υποκρισία, στην εξαπάτηση του ελληνικού λαού και ιδίως στις συνέπειες. Αυτές που θα δημιουργηθούν όταν η Τουρκία θα διεκδικήσει αντίστοιχες αναγνωρίσεις για το ψευδοκράτος της Βόρειας Κύπρου και για τη Θράκη
Θα σταθώ στο θέατρο που παίζεται ενώπιον του ελληνικού λαού όπου όταν είναι να ικανοποιηθούν ξένες επιδιώξεις, χρησιμοποιείται με υποκριτικό τρόπο το Κυπριακό και το «κυρίαρχο δόγμα» ως πρόσχημα εάν τους βολεύει.
Θα σταθώ στην κατεδάφιση της πολιτικής των Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή και στο θλιβερό γεγονός ότι έχουμε εγκαταλείψει στη «μαύρη μοίρα» Κούρδους, Αρμένιους, Πόντιους, Ασσύριους και Έλληνες που ζουν ακόμα στην Τουρκία.
Θα σταθώ στο ότι η Αγία Σοφία έγινε τζαμί και εμείς χαζεύουμε. Στο ότι ξύπνησε ο πυρηνικός τρόμος στο Ακούγιου και το ρίξαμε στη χασμωδία. Στο ότι το έχουμε μουγγαθεί για το αυτόνομο καθεστώς που προβλέπεται στη Συνθήκη της Λωζάνης για την Ίμβρο και την Τένεδο, για τη Βόρεια Ήπειρο και τον Μπελέρη και για την Ελληνική μειονότητα στα Σκόπια.
Αν πιστεύει κανείς ακόμα στη χώρα μας ότι όταν συμβούν τα χειρότερα θα μας σώσει η Ευρώπη, η Αμερική, η Ρωσία ή οι… εξωγήινοι είναι είτε παραπλανημένος είτε γραικύλος. Η εθνική καταστροφή που μας περιμένει θα είναι μεγαλύτερη της Μικρασιατικής.
Για να αντιμετωπισθεί ο κίνδυνος πρέπει να αφυπνιστούμε, να στηριχθούμε πρωτίστως στις δικές μας δυνατότητες, να μην υποχωρούμε, να απαιτούμε συγκεκριμένα ανταλλάγματα για τις διεθνείς συμφωνίες και να διεκδικούμε τα αυτονόητα. Αυτά που διεκδικεί κάθε σοβαρό κράτος.
Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Εθνική ανεξαρτησία και Εθνική αξιοπρέπεια είναι οι αφετηρίες της ψυχής μας. Ας το πιστέψουμε και ας το πράξουμε!
*Ο Γιώργος Αποστολόπουλος είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και Αντιδήμαρχος Δήμου Αθηναίων
