COVID-19 
Η Ελλάδα διαθέτει δωρεάν υπηρεσίες για τις γυναίκες που θέλουν να «σπάσουν» τον κύκλο βίας που υπόκεινται. Δεν υπάρχει όμως, ενημέρωση ή επάρκεια στην επί της ουσίας βοήθεια.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (EKKE), με τίτλο «Έμφυλη βία κατά των γυναικών και άλλες μορφές διαπροσωπικής βίας στην Ελλάδα».
Για πρώτη φορά συλλέχθηκαν επισήμως στην χώρα μας «αξιόπιστα ποσοτικά δεδομένα, σχετικά με τις διαφορετικές πτυχές της έμφυλης βίας κατά των γυναικών» από περίπου 12.000 γυναίκες, ηλικίας 18-74 ετών.
Ως σημαντικό έρευνα αναφέρθηκε «η συντριπτική πλειονότητα των γυναικών, ανεξαρτήτως αν δηλώνουν ότι έχουν υποστεί κάποιας μορφής βία ή μη, αναγνωρίζουν ότι η έμφυλη βία κατά των γυναικών είναι αρκετά ή πολύ συχνή».
Είναι παντού. Στις εργασίες, αλλά και τα σπίτια τους όπου υποτίθεται πως θα έπρεπε να αισθάνονται ασφάλεια.
Η πραγματικότητα της συνθήκης που βιώνουν οι γυναίκες
Το 90.1% δήλωσε πως πιστεύει ότι η άσκηση οποιασδήποτε μορφής βίας κατά των γυναικών από κάποιον άνδρα στη χώρα μας σήμερα είναι αρκετά ή πολύ συχνή. Το 42% είπε πως έχει βιώσει τουλάχιστον ένα περιστατικό βίας από νυν ή τέως στενό σύντροφο
Σε ό,τι αφορά τις μορφές βίας από τις οποίες έχουν προσωπική εμπειρία,
το 40.4% ανέφερε ότι έχει ζήσει ψυχολογική βία (πχ συναισθηματική κακοποίηση).
το 29.6% δήλωσε ότι έχει υποστεί σωματική βία.
το 18.1% υποστήριξε πως έχει πέσει θύμα σεξουαλικής βίας.
Η Αττική έχει το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών που έχουν υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία. Είναι 50.1%. Μαζί με την Κρήτη (46.6%) είναι οι μόνες περιοχές με ποσοστό μεγαλύτερο του μέσου όρου της χώρας (36.5%).
Το 65.2% εξ όσων έχουν υποστεί σωματική (συμπεριλαμβανομένης της απειλής) ή σεξουαλική βία ήταν διαζευγμένες ή σε διάσταση. Ακολουθούν (47.1%) οι γυναίκες που δεν έχουν παντρευτεί και δεν έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.
Το 40.8% ήταν απασχολούμενες και το 40.6% άνεργες.
Το εκπαιδευτικό επίπεδο έχει ‘λόγο’ στις καταγγελίες των περιστατικών. Όσο υψηλότερο είναι, τόσες περισσότερες είναι οι καταγγελίες (διδακτορικό 56.5% vs πρωτοβάθμια εκπαίδευση 17.7%).
Mετά και το τελευταίο περιστατικό γυναίκας που ζήτησε τη βοήθεια των αρχών, πριν δολοφονηθεί έξω από το Αστυνομικό Τμήμα το europost.gr ρωτά τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις πως οι τρόποι που υπάρχουν για να βοηθούν τις κακοποιημένες γυναίκες, δεν επαρκούν.
Απαντούν τα ερευνητικά ευρήματα και η Αναστασία Χαλκιά, διδάκτωρ Εγκληματολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, και γενική γραμματέας του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος.
«Η βία κατά των γυναικών διαπερνά όλα τα κοινωνικά στρώματα, είναι ένα διαταξικό θέμα» λέει η ειδικός, πριν προσθέσει ότι «οι κοινωνικά αδύναμοι έχουν μεγαλύτερη δυσκολία στο να αντιμετωπίσουν και να απεμπλακούν από τέτοιες καταστάσεις.
Κι εκεί είναι το σημαντικό ζήτημα: το πώς σπας τον κύκλο βίας και φεύγεις από την κακοποιητική κατάσταση.
«ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ; ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΗ ΤΑ ΕΥΑΛΩΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΚΗ;»
«Το κράτος έχει κάνει σημαντικά βήματα προς την αντιμετώπιση του φαινομένου, αλλά αυτά δεν επαρκούν. Οι γυναικοκτονίες διαπράττονται όλο και συχνότερα και γενικότερα η βία κατά των γυναικών αυξάνεται».
ΟΙ ΣΥΜΒΑΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Η Ελλάδα υπέγραψε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών τον Μάιο του 2011.
Κυρώθηκε και τέθηκε σε εφαρμογή το 2018. Ως εκ τούτου, η χώρα είναι έκθετη απέναντι στην ΕΕ για όσα δεν κάνει.
Και τι κάνει;
Σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων, ως χώρα διαθέτουμε ένα πλήρες πανελλαδικό δίκτυο δομών, για την πρόληψη και την αντιμετώπιση της βίας και των πολλαπλών διακρίσεων κατά των γυναικών.
Στην πραγματικότητα, όπως αυτή αναφέρεται στην τελευταία έκθεση αξιολόγησης εμπειρογνωμόνων (GREVIO) που παρακολουθούν την εφαρμογή της Σύμβασης, δεν διαθέτουμε κέντρα κρίσεων βιασμού και/ή κέντρα παραπομπής σεξουαλικής βίας -γεγονός εξαιρετικά ανησυχητικό καθώς τα ποσοστά υποβάθμισης σε τέτοιου είδους υποθέσεις είναι εξαιρετικά υψηλά, σε αντίθεση με τα ποσοστά καταδίκης.
Επίσης, δεν είναι επαρκής ο αριθμός των ξενώνων για την προστασία των γυναικών από κάθε μορφή βίας.
Στην Έκθεση Δραστηριοτήτων της Ειδικής Ομάδας του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Καταπολέμηση της Βίας κατά των Γυναικών υπάρχει η σύσταση για μια κλίνη ανά 10.000 κατοίκους. Στην Ελλάδα υπάρχουν συνολικά 4.000 κλίνες για 10.000.000 ανθρώπους.
Κάποια από αυτά που έχουμε, λειτουργούν λάθος.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έλλειψη διασύνδεσης μεταξύ των αστυνομικών τμημάτων της χώρας με τα εξειδικευμένα σε θέματα ενδοοικογενειακής βίας.
Δηλαδή, όταν πηγαίνει μια γυναίκα στο όποιο τμήμα για καταγγελία, οι αστυνομικοί είναι υποχρεωμένοι να επικοινωνούν με τα ειδικά εκπαιδευμένα στην ενδοοικογενειακή βία, τμήματα. Αυτό όμως, κατά βάση δεν γίνεται κι έτσι δολοφονούνται γυναίκες έξω από αστυνομικά τμήματα.
