COVID-19 
Σε πλήρη εξέλιξη ευρίσκονται ισχυρές παρασκηνιακές διεργασίες μεταξύ Ελλάδας–Τουρκίας, με μεσολαβητή την Γερμανία και με στόχο την υπογραφή συμφώνου μεταξύ των κ.κ. Μητσοτάκη και Ερντογάν.
Στόχος των πιέσεων αυτών που απεκάλυψε χθες σε ομιλία του στην Σχολή Εθνικής Αμύνης ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος είναι η επικαιροποίηση της συμφωνίας Σημίτη-Ντεμιράλ στην Μαδρίτη. Με αυτήν αναγνώρισε η Ελλάδα «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο».
Τώρα, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, το θέμα θα τεθεί με ένταση στις επικείμενες συναντήσεις Σόλτς–Μητσοτάκη και Σόλτς–Ερντογάν στο Βερολίνο. Κατά μιαν εκδοχή θα αναγνωρίζονται και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας, εκτός από το Αιγαίο, και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η σχετική προεργασία για το Σύμφωνο είχε γίνει όταν είχαν συναντηθεί μυστικά στο Βερολίνο οι εκπρόσωποι των δυο ηγετών, οι κ. Ελένη Σουρανή και Ιμπραήμ Καλίν.
Έχοντας πληρέστερη ενημέρωση για τα γεγονότα αλλά και τις συνθήκες που διαμορφώνονται, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος απηύθυνε προειδοποίηση ότι είναι αδιανόητο να προβούμε στην ελαχίστη υποχώρηση ως προς αυτά που μας διασφαλίζει το διεθνές δίκαιο ενώ χαρακτηρίζει «ατυχέστατη» την φρασεολογία της Συμφωνίας της Μαδρίτης.
Ειδικότερα, ο κ. Παυλόπουλος μίλησε κατά την διάρκεια ημερίδας που πραγματοποιήθηκε στην Σχολή Εθνικής Αμύνης με θέμα τα 100 χρόνια από της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης. Επέλεξε ως θέμα την «προκλητική παραβατικότητα της Τουρκίας» στο πλαίσιο του οποίου αναφέρθηκε στον σημερινό προφανή στόχο της Αγκύρας, την επάνοδο στα δεδομένα της Μαδρίτης, προφανώς με μια «Μαδρίτη 2» προς την υπογραφή της οποίας εξωθείται η ελληνική Κυβέρνησις. Είπε συγκεκριμένα:
«Είναι προφανές ότι σε οποιαδήποτε φάση διαπραγμάτευσης με την Τουρκία είναι αδιανόητο να προβούμε έστω και στην ελάχιστη υποχώρηση σε ὅ,τι αφορά εκείνα που μας διασφαλίζει, στο ακέραιο, το Διεθνές και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Πολλώ μάλλον σήμερα, όταν ο στόχος της Τουρκίας είναι προφανής: Επαναφορά στην ατυχέστατη –κατά την επιεικέστερη εκδοχή– “φρασεολογία” της Συμφωνίας της Μαδρίτης, του Ιουλίου 1997, η οποία υπογράφηκε μεταξύ Κ. Σημίτη και Σ. Ντεμιρέλ. Ήταν η συμφωνία που αναγνώριζε, δυστυχώς, “νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα που έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία” της Τουρκίας στο Αιγαίο και της “άνοιξε τον δρόμο”, προκειμένου να κάνει λόγο για “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο».
Ο κ. Παυλόπουλος επισημαίνει ότι η δυσχερής αυτή για την Ελλάδα κατάσταση έχει ανατραπεί υπογραμμίζοντας: «Το επώδυνο αυτό ολίσθημα της Εξωτερικής μας Πολιτικής ακυρώθηκε, de jure και de facto, κατ’ εξοχήν από την Κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή αλλά και κατά την διάρκεια της Προεδρίας μου, πρωτίστως δε κατά την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα, την 7η Δεκεμβρίου 2017. Θέλω να πιστεύω ότι το μείζον αυτό “κεκτημένο” της Εξωτερικής μας Πολιτικής δεν θα τεθεί, αμέσως ή εμμέσως, υπό διακινδύνευση σήμερα και στο μέλλον».
Να σημειωθεί ότι κατά την εναρκτήρια ομιλία του στην ίδια ημερίδα, ο υπουργός Εθνικής Αμύνης Νίκος Δένδιας επανέλαβε την γνωστή θέση του περί εθνικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων. Απλά και καθαρά τόνισε: «Ζητήματα εθνικής κυριαρχίας δεν μπορούν να είναι αντικείμενο διαλόγου οιασδήποτε χώρας».
Δείτε σχετικό βίντεο
Διάλογος δεν νοείται άνευ ορίων.
Οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας και οποιαδήποτε σοβαρή ελπίδα για ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μας, 100 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, θα πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο διάλογος αυτός πρέπει να θεωρεί… pic.twitter.com/dA08M3YyVw
— Nikos Dendias (@NikosDendias) November 13, 2023
Ως προς τον διάλογο αυτόν καθ’ εαυτόν δε, επεσήμανε:
«Διάλογος δεν νοείται άνευ ορίων, δεν νοείται εκτός οιουδήποτε πλαισίου. Οι συζητήσεις μεταξύ κρατών δεν συνιστούν φιλοσοφικές αναζητήσεις ή αναζητήσεις εν κενώ δικαίου. Οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας και οποιαδήποτε σοβαρή ελπίδα για ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις μας, 100 χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, θα πρέπει να λάβει υπόψη ότι ο διάλογος αυτός πρέπει να θεωρεί απολύτως δεδομένες τις προβλέψεις της Συνθήκης της Λωζάννης, όπως επίσης και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας».
Πέραν όμως από τις αναφορές στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και τους κινδύνους που εγκυμονεί η παρούσα συγκυρία, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας προέβη σε σημαντικές τοποθετήσεις όσον αφορά στην μειονότητα της Θράκης, τον διορισμό των μουφτήδων και τα αιτήματα για αναγνώριση συλλόγων που φέρουν την επωνυμία «τουρκική», ζητήματα τα οποία αποτελούν την αιχμή των τουρκικών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδας.
Επισημαίνει λοιπόν για τον διορισμό των μουφτήδων: «Κατά το Σύνταγμα εκλογή του Μουφτή από ένα είδος “λαϊκής βάσης” δεν είναι επιτρεπτή. Οι δε περί του αντιθέτου ισχυρισμοί της Τουρκίας είναι παντελώς αυθαίρετοι –άς μην παραβλέπεται το γεγονός ότι ούτε στην ίδια την Τουρκία υπάρχει οργανωμένο καθεστώς εκλογής Μουφτή– πράγμα το οποίο σημαίνει, αυτοθρόως, ότι οι “εκλεγμένοι μουφτήδες” στην Ελληνική Θράκη δρουν παρανόμως, ήτοι εκτός των ρυθμίσεων του Ελληνικού Συντάγματος και της εκτελεστικής του νομοθεσίας, και επομένως δεν αναγνωρίζονται από το Ελληνικό Κράτος. Επί πλέον, οι ισχυρισμοί της Τουρκίας ότι η Ελλάδα πρέπει να προβεί, ως προς τον Μουφτή, σε πλήρη διαχωρισμό μεταξύ “θρησκευτικού λειτουργού” και “ιεροδίκη”, όχι μόνο συνιστούν ωμή και παράνομη επέμβαση στο εσωτερικό της Ελληνικής Έννομης Τάξης και, κατά συνέπεια, στις αρμοδιότητες του Ελληνικού Κράτους. Αλλά, επιπροσθέτως, τυχόν αποδοχή τους θα οδηγούσε σε πλήρη σύγχυση ως προς τις αρμοδιότητες του Μουφτή, η οποία θ’ απέβαινε εις βάρος αυτού τούτου του κοινού αισθήματος της Μουσουλμανικής Μειονότητας στην Ελληνική Θράκη, με ὅ,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται για την ειρηνική διαβίωση στο εσωτερικό της Μειονότητας. Αυτή δε η τελευταία διαπίστωση καθιστά ακόμη πιο ύποπτη την εμμονή της Τουρκίας σε τέτοιες, παντελώς αβάσιμες, αιτιάσεις, όταν μάλιστα υπό το σημερινό καθεστώς του Μουφτή η κοινωνική ζωή της Μουσουλμανικής Μειονότητας στην Ελληνική Θράκη είναι απολύτως ομαλή και αρμονική, παρά τα κατά καιρούς θρασύτατα και εντελώς παράνομα “απονενοημένα διαβήματα” των τουρκικών αρχών και των “φερέφωνών” τους κυρίως εντός του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής».
Τέλος, όσον αφορά στις ενώσεις που προσπαθούν να δημιουργήσουν οι Τούρκοι στην Θράκη προσφεύγοντας και σε ευρωπαϊκά δικαστήρια, ο κ. Παυλόπουλος τεκμηριώνει νομικώς τις ελληνικές θέσεις:
«Κατά πρώτο λόγο το δικαστήριο θα λάβει υπόψη του ότι οι κάθε είδους αρμόδιες Ελληνικές αρχές, κατά την εξέταση των αιτήσεων και για την σύσταση τέτοιων ενώσεων, νομιμοποιούνται αλλά και υποχρεούνται να ελέγξουν, φυσικά με ειδικώς αιτιολογημένη κρίση, αν και κατά πόσον οι αιτήσεις αυτές είναι σύμφωνες και με τις διατάξεις του εδ. α΄ της παρ. 2 του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κατά τις οποίες: “Η άσκησις των δικαιωμάτων τούτων δεν επιτρέπεται να υπαχθή εις ετέρους περιορισμούς πέραν των υπό του νόμου προβλεπομένων και αποτελούντων αναγκαία μέτρα εν δημοκρατική κοινωνία, διά την εθνικήν ασφάλειαν, την δημοσίαν ασφάλειαν, την προάσπισιν της τάξεως και πρόληψιν του εγκλήματος, την προστασίαν της υγείας και της ηθικής, ή την προστασίαν των δικαιωμάτων και ελευθεριών των τρίτων».
