COVID-19 
Η ιστορία της 5χρονης Ζόι από το Κάνσας δύσκολα χωνεύεται. Συγκεντρώνει και αποκαλύπτει όλες τις παθογένειες του συστήματος πρόνοιας στις ΗΠΑ που έχει πολλά κενά, επιτρέποντας εν τέλει μικρά παιδιά να μεγαλώνουν στερούμενα τα βασικά δικαιώματά τους για στέγη, τροφή, φροντίδα υγείας και μόρφωση.
Η περίπτωση του κοριτσιού από τη μεσοδυτική πολιτεία των ΗΠΑ που πέθανε υποκύπτωντας στα βαριά τραύματά της μετά τον βιασμό που υπέστη σε καταυλισμό αστέγων προκαλεί οργή στη γειτονιά όπου ζει η οικογένειά της, ωστόσο όλα δείχνουν ότι δεν υπήρξε ποτέ στη σύντομη ζωή της ένας μηχανισμός για να την προστατεύσει.
Η Ζόι Φίλιξ βρέθηκε βαριά τραυματισμένη σε χώρο βενζινάδικου στην πόλη Τοπέκα του Κάνσας, το βράδυ της Δευτέρας 2 Οκτωβρίου. Όπως ανακοίνωσε η Αστυνομία της πόλης, το παιδί μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου κατέληξε. Μία μέρα αργότερα, την Τρίτη 3/10, συνελήφθη ο 25χρονος Μικέλ Τσέρι στον οποίο απαγγέλθηκαν κατηγορίες για βιασμό και ανθρωποκτονία, ενώ κρίθηκε προφυλακιστέος με εγγύηση ύψους 2 εκατομμυρίων δολαρίων.
Η τραγική κατάληξη της Ζόι ήταν ωστόσο, το αποτέλεσμα μιας ζωής μέσα στην εγκατάλειψη, την αδιαφορία αλλά και τη βία που ξεκινούσε από την οικογένειά της.
Όπως καταθέτουν γείτονες που γνώριζαν το παιδί, λίγες μέρες πριν το θάνατο της μικρής, η μητέρα της την είχε διώξει από το σπίτι, όσο αδιανόητο κι αν ακούγεται αυτό. Μάλιστα, υποστηρίζουν ότι η μητέρα της 5χρονης είχε διώξει από το σπίτι και άλλα μέλη της οικογένειας συμπεριλαμβανομένου του πατέρα της μικρής. Προσθέτουν δε, ότι ο 25χρονος που συνελήφθη για τη βαριά κακοποίησή της, είχε για κάποιο διάστημα ζήσει στο ίδιο σπίτι με τη Ζόι, τον πατέρα και την αδελφή της.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των γειτόνων, η μητέρα τους έδιωξε όλους πριν δύο εβδομάδες με αποτέλεσμα τόσο οι ενήλικες όσο και το ανήλικο κοριτσάκι, να βρεθούν σε καταυλισμό αστέγων στις παρυφές της πόλης, σε απόσταση περίπου 2 χιλιομέτρων από το οικογενειακό σπίτι.
“Μπορώ να μείνω στο σπίτι σας;”
Η ζωή της 5χρονης δεν υπήρξε ποτέ εύκολη. Το μικρό παιδί τριγυρνούσε γύρω από το σπίτι μόνο, χωρίς καμία επίβλεψη. Όπως λένε, ήταν ένα παιδί της γειτονιάς.
Η Ζόι μεγάλωνε με την ελεημοσύνη των γειτόνων που της έδιναν να φάει, φρόντιζαν να την κάνουν μπάνιο όταν πια τα σημάδια της βρωμιάς και της εγκατάλειψης δεν μπορούσαν να παραβλεφθούν, της έδιναν καθαρά ρούχα. Το μόνο που τους ζητούσε το παιδί ήταν “μπορώ να μείνω στο σπίτι σας;” Ένα ερώτημα-αίτημα που όπως εξηγούν παιδοψυχολόγοι, τα παιδιά απευθύνουν όταν στο σπίτι τους βιώνουν εγκατάλειψη, απόρριψη ή και βία.
Το κοριτσάκι, που ήταν 5 ετών, δεν είχε πάει ποτέ στο σχολείο.
Μετά την τραγική κατάληξή της, οι γείτονες λένε ότι δεν της άξιζε να βρεθεί στο δάσος, σε έναν καταυλισμό αστέγων και ότι είχε ένα σπίτι στο οποίο έπρεπε να ζει παρά τα προβλήματα της οικογένειας και παρά το γεγονός ότι το σπίτι είναι σε άθλια κατάσταση, χωρίς νερό και ηλεκτρικό και μέσα στις ακαθαρσίες και τα σκουπίδια. Οι γείτονες που μίλησαν σε τοπικά μέσα που έσπευσαν για ρεπορτάζ, υποστηρίζουν ότι τα τελευταία χρόνια είχαν καταθέσει πολλές καταγγελίες για την κατάσταση εγκατάλειψης του παιδιού στην Υπηρεσία Πρόνοιας Παιδιού και Οικογένειας της πολιτείας του Κάνσας.
“Δεν έδωσαν καμία σημασία”, λένε οι γείτονες.
Όταν κατάλαβαν ότι το παιδί είχε εξαφανιστεί από τη γειτονιά, κανείς ωστόσο δεν ρώτησε να μάθει πού πήγε. Τώρα δηλώνουν οργισμένοι και βαθιά θλιμμένοι για ό,τι της συνέβη. “Όλοι στη γειτονιά φροντίζαμε τη Ζόι” λέει η Σέριλ Τάιρι. Και προσθέτει: “Όλοι την αγαπούσαμε, εκτός από τους γονείς της”.
Η υπόθεση της Ζόι έχει προκαλέσει την κινητοποιήση βουλευτών του Κάνσας που με ενέργειές τους ζητούν απαντήσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες που είχαν δεχθεί τις καταγγελίες αλλά και από την Αστυνομία που δεν επενέβη ποτέ.
Καθώς η υπόθεση έχει πάρει διαστάσεις και δημοσιότητα στο Κάνσας, έχει γίνει επίσης γνωστό ότι η μητέρα της Ζόι είχε καταδικαστεί τον περασμένο Μάρτιο για βιαιοπραγία και τραυματισμό με όπλο σε βάρος παιδιού της με χρονολογία γέννησης το 2018. Στα δικαστικά αρχεία το παιδί έχει καταγραφεί ως Ζ.Φ. Δηλαδή, Ζόι Φίλιξ.
Στη γειτονιά της Ζόι, μια κουβέντα βγαίνει από τα χείλη όλων: “Έπρεπε να είχαμε κάνει περισσότερα” για να συμπληρώσουν ότι “είναι απαράδεκτο” και ότι “πρέπει να βουτήξουμε βαθιά στο σύστημά μας και να δούμε γιατί αποτυγχάνει να προστατεύσει ευάλωτα παιδιά”.
