COVID-19 
Σήμερα στα 90 της χρόνια η Παναγιώτα Μανταράκη όπως είναι το πραγματικό της όνομα, βρίσκεται απομονωμένη καθώς εκτός από τον αγαπημένο της σύζυγό Κώστα Δαμιανό, έχασε και τον αδελφό της. Τα δύο πιο σημαντικά χτυπήματα της μοίρας για εκείνη.
Μάλιστα είχε μιλήσει για την προσωπική της τραγωδία στην εφημερίδα Espresso: «Έχασα το σύζυγό μου, το στήριγμά μου και στις αρχές του μήνα κήδεψα και τον αδερφό μου. Τι άλλο πιο πικρό μπορεί να συμβεί στη ζωή μου; Η μοναδική παρηγοριά πλέον είναι το παιδί μου και τα εγγόνια μου».
Η ίδια, παντρεύτηκε τον σύζυγό της το 1967 όταν ήταν 30 χρονών και είχε ήδη στο ενεργητικό της πολλούς χρυσούς δίσκους.
Η τελευταία φορά που την είδαμε τηλεοπτικά ήταν στην εκπομπή Κοίτα τι έκανες στον Alpha.
Η ζωή της
Η Γιώτα Λύδια (πραγματικό όνομα: Παναγιώτα Μανταράκη) γεννήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1934 στη Νέα Ιωνία.
Παντρεύτηκε στα 14 της τον συμπατριώτη της Μικρασιάτη και μετέπειτα συνθέτη των μεγάλων επιτυχιών της Στράτο Ατταλίδη, και στα 15 της γεννάει τον μοναχογιό της. Μπήκε στη δισκογραφία το 1954 με την προτροπή του συζύγου της και του συνθέτη Γεράσιμου Κλουβάτου, του οποίου τραγούδησε και τα δύο πρώτα τραγούδια της.
Ο μαέστρος Χρυσίνης τότε την βάφτισε Λύδια. Αμέσως αναγνωρίστηκε η αξία και το σπάνιο μέταλλο της φωνής της και όλοι οι συνθέτες θέλησαν να συνεργαστούν μαζί της. Τραγουδάει Τσιτσάνη, Παπαϊωαννου, Χιώτη (Ηλιοβασιλέματα κ.α), Καραπατάκη, Λαύκα, Μητσάκη, Μπακάλη, Δερβενιώτη, και βέβαια Απόστολο Καλδάρα, με τον οποίο δίνουν το σπουδαίο και διαχρονικό τραγούδι Συ μου χάραξες πορεία. Η ίδια χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι τραγουδάει με ευκολία όλα τα είδη του τραγουδιού πάντα με μεγάλη επιτυχία, σμυρναίικα, τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα, μικρασιάτικους αμανέδες, ελαφρό- μοντέρνο τραγούδι, νησιώτικα, αλλά και δημοτικά, τα οποία έχουν σημαντική θέση στο ρεπερτόριο της ερμηνεύτριας. Από το 1954-1958 η Λύδια γίνεται αναγνωρίσιμη και αγαπημένη του κοινού μόνο μέσα από τους δίσκους 78 στροφών.
«Έκανα όρκο στα κόκαλα της μάνας μου ότι δεν θα τραγουδήσω ποτέ ξανά»
«Έχω κάνει όρκο στα κόκαλα της μάνας μου ότι δεν πρόκειται να ξανατραγουδήσω ποτέ. ‘Οταν ήμουν νέα και έφευγα για να πάω να τραγουδήσω στο εξωτερικό, εκείνη μου έλεγε: “Παιδάκι μου, πάλι θα φύγεις;” Αυτή η εικόνα της θλίψης της μάνας μου θα με συντροφεύει πάντα. Εξάλλου, όταν αποφάσισα να σταματήσω οριστικά από το τραγούδι, έβλεπα πράγματα τα οποία δεν μου άρεσαν. Ήθελα ο κόσμος να με θυμάται όπως ήμουν και να λένε: “ΓΙού είσαι, ρε Λύδια!” Από την άλλη, δεν ήθελα να φάω όλη μου τη ζωή στο τραγούδι. Δεν είχα τέτοιο ψώνιο. Ήθελα ήρεμη ζωή, οικογενειακή. Αυτά που έπρεπε να δώσω στο τραγούδι τα έδωσα. Δεν έχω παράπονο κανένα από τη ζωή μου και από την καλλιτεχνική μου σταδιοδρομία. Έχω τραγουδήσει όλους τους συνθέτες και τους στιχουργούς. Από τον Θεοδωράκη και τον Τσιτσάνη μέχρι τον Μητσάκη, τον Παπαϊωάννου και τον Καλδάρα. Έχω αφήσει τόσο μουσικό πλούτο στη δισκογραφία που δεν έχω απωθημένα. Ποτέ δεν είπα: “Αχ, Γιώτα, δεν τραγούδησες τον τάδε συνθέτη”. Όχι. Ποτέ δεν το είπα και δεν θα το πω», είχε πει ακόμη στο παρελθόν η ίδια.
