COVID-19 
Το zougla.gr και η ιστοσελίδα Ahval δημοσιεύουν το τέταρτο άρθρο της δημοσιογραφικής έρευνας για την διακίνηση μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Στο συγκεκριμένο πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ ο Mahir Korulu βρέθηκε στην Αθήνα και συγκεκριμένα στην Λεωφόρο Κατεχάκη, εκεί όπου πρόσφυγες και μετανάστες στήνονται σε ουρές, με στόχο να εξασφαλίσουν άσυλο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Ο Korulu συνομίλησε με ανθρώπους στις ουρές, αφουγκράστηκε τους προβληματισμούς τους και κατέγραψε την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, έχοντας εξαναγκαστεί να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους.
Γράφει ο Korulu:
Μεγάλη αναμονή για τους πρόσφυγες που φθάνουν στην Ελλάδα
Βρισκόμαστε στην Κατεχάκη, σε μια περιοχή κοντά στο κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, της Αθήνας. Η ώρα είναι 11.00 μ.μ. Εκεί, έξω από ένα κτήριο δίπλα στο σταθμό του μετρό, βρίσκεται μια ομάδα που περιμένει, αλλά δεν πρόκειται για ανθρώπους που αναζητούν εργασία ή αναμένουν να πληρωθούν.
Πρόκειται για μετανάστες που κάνουν ουρά για να καταθέσουν αίτηση ασύλου, καθώς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους.
«Πιάνουμε» κάποιες λέξεις στα τουρκικά, τα κουρδικά, τα αραβικά και τα ούρντου, οι οποίες προέρχονται από το συγκεντρωμένο πλήθος που είναι τυλιγμένοι με κουβέρτες, ακουμπώντας στα κάγκελα του κτηρίου.
Καθώς το φλας της κάμεράς μας ταράζει την ήσυχη νύχτα, πολλά άτομα από την εν λόγω ομάδα μας ζητούν να μην φωτογραφίσουμε τα πρόσωπά τους. Κάποιοι φοβούνται για την ασφάλειά τους σε περίπτωση που δημοσιοποιηθούν οι φωτογραφίες και τα πλήρη ονόματά τους, άλλοι δεν θέλουν να τούς δουν οι οικογένειές τους. Ο καθένας έχει μια ξεχωριστή ιστορία να αφηγηθεί, όμως όλοι μοιράζονται έναν κοινό στόχο: να υποβάλουν το αίτημα στην Ελληνική Υπηρεσία Ασύλου και να ενταχθούν επίσημα σε καθεστώς πρόσφυγα.
Ο Ramazan, 34 ετών, από το Ντιγιάρμπακιρ στην νοτιανατολική Τουρκία είναι ένας εξ αυτών. Εγκατέλειψε την πατρίδα του για να μεταβεί στην Αθήνα πριν από έναν μήνα καθώς στη χώρα του βρέθηκε αντιμέτωπος με πολιτικές και οικονομικές πιέσεις.
Περιμένει μπροστά από το κτήριο κάθε βράδυ εδώ και μία εβδομάδα προκειμένου το πρωί της επόμενης ημέρας να προλάβει να καταθέσει το σχετικό αίτημα για την κάρτα αιτούντος ασύλου. Αυτή θα τον καταστήσει νόμιμο, εξαλείφοντας τους φόβους του να συλληφθεί από την αστυνομία, και συγχρόνως θα του παραχωρήσει το δικαίωμα να εργαστεί.
Ο Vedat από την πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Άγκυρα βρίσκεται και αυτός στη γραμμή των προσφύγων περίπου από τις 8 το βράδυ. Στόχος του είναι να συνεχίσει το ταξίδι προς τη δυτική Ευρώπη, ωστόσο εδώ και δύο μήνες η τύχη δεν του έχει χαμογελάσει. Ο Vedat μας εξιστορεί ότι συνελήφθη τον περασμένο μήνα, ενώ επιχειρούσε να διαφύγει από την Ελλάδα με πλαστό διαβατήριο – είναι ένας από τους 5.633 που συνελήφθησαν εντός 2018 σύμφωνα με το ελληνικό Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής για τους ίδιους λόγους.
Όπως πολλοί μετανάστες, έτσι και ο Vedat, τα μοναδικά έγγραφα που έχει πάνω του είναι προσωρινά, τα οποία εκδόθηκαν από το Γραφείο Ασύλου όταν είχε συλληφθεί ενώ διέσχιζε τον ποταμό Έβρο για να περάσει στην Ελλάδα.
Επιθυμεί να αποκτήσει την κάρτα αιτούντος ασύλου έτσι ώστε μπορεί ελεύθερα να ταξιδεύει στη χώρα. Είναι αναγκασμένος να περιμένει πολλές νύχτες στην ουρά, μόνο και μόνο για να φθάσει έως το γραφείο της υπηρεσίας.
Η συνομιλία μας με τους αιτούντες ασύλου διακόπτεται από τον İbrahim Yılmaztekin, έναν άλλο άνδρα από το Ντιγιάρμπακιρ ο οποίος περιφέρεται κάθε βράδυ εκεί για να πουλήσει στους μετανάστες τσάι και στιγμιαίο καφέ που θα τους βοηθήσουν να αντέξουν το κρύο της νύχτας, κατά την οποία το θερμόμετρο αγγίζει τους 3 βαθμούς Κελσίου.
Ο Yılmaztekin, ηλεκτροσυγκολλητής στο επάγγελμα, εξασφαλίζει τα προς το ζην πουλώντας τα ζεστά ροφήματα και ακόμη μισθώνει κουβέρτες σε όσους βρίσκονται στην ουρά, έναντι 2 ευρώ – αν και δεν είναι και τόσο αυστηρός.
«Παίρνω λεφτά από όσους έχουν, αλλά δεν χρεώνω όσους δεν έχουν. Πρέπει να προσπαθήσω να μην κλέψω κανέναν» αναφέρει.
Ο Yılmaztekin δεν έχει δικό του σπίτι κι έτσι παρέμεινε τους περασμένους 28 μήνες μπροστά από την υπηρεσία ασύλου.
Ωστόσο ο ίδιος ανησυχεί περισσότερο για τις οικογένειες που στήνονται στην ουρά, ορισμένες εκ των οποίων καταλήγουν σε άθλια κατάσταση, όπως αναφέρει, αφού περιμένουν τρεις ή τέσσερις μήνες χωρίς να καταφέρουν να μπουν στο κτήριο.
Εξηγεί ότι υπάρχει μια ποσόστωση για τους αιτούντες άσυλο με καταγωγή από την Τουρκία, καθώς το γραφείο δέχεται αιτήσεις από εκείνους μόνον τις Τετάρτες, και με ανώτατο πλαφόν τις 20 κάθε φορά. Αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι άνθρωποι από το πλήθος που περιμένει απ’ έξω κάθε Τετάρτη είναι Τούρκοι.
Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε τον Νοέμβριο ότι υπάρχουν 74.000 πρόσφυγες στην Ελλάδα.
Δεδομένου ότι 3.807 Τούρκοι έχουν υποβάλει αίτημα για την απόκτηση του καθεστώτος πρόσφυγα την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου και Οκτωβρίου του 2018, συμπεραίνεται ότι οι λόγοι που επιβλήθηκαν περιορισμοί στις αιτήσεις για τους Τούρκους (σ.σ. 20 ανά εβδομάδα) είναι ξεκάθαροι.
«Δεν υπάρχει μέλλον στην Ελλάδα» μας λέει ο Yılmaztekin. «Δεν μπορώ να δουλέψω ως ηλεκτροσυγκολλητής γιατί δεν γνωρίζω τη γλώσσα. Αν είχα τα λεφτά, θα πήγαινα σε μια ανεπτυγμένη χώρα, όπως η Νορβηγία ή η Γερμανία και θα ζούσα σε ανθρώπινες συνθήκες. Ωστόσο για κάτι τέτοιο χρειάζεται κάποιος 8.000 με 10.000 ευρώ. Δεν μπορώ να βρω ένα τόσο μεγάλο ποσό» αναφέρει.
Ο ηλεκτροσυγκολλητής εξηγεί ότι άφησε πίσω τους ηλικιωμένους γονείς του όταν εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Τουρκία το έτος 2015. Αναπολεί το καλό φαγητό στην πατρίδα του, το οποίο του λείπει, και στη συνέχεια εκφράζεται πιο ανοιχτά: «Μου λείπουν τα πάντα από το Ντιγιάρμπακιρ».
Εκτός από τους Τούρκους πρόσφυγες συναντάμε και τον Esad από τη Bασόρα του Ιράκ ο οποίος βρίσκεται στην ουρά μαζί με τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του.
Ο Esad και η οικογένειά του έμειναν επί τέσσερις μήνες σε κέντρο προσφύγων στη Σάμο, έχοντας διασχίσει το Αιγαίο από την Τουρκία. Όταν κατάφεραν να αποκτήσουν την άδεια για να περάσουν στην ηπειρωτική χώρα, μετέβησαν απευθείας στην Υπηρεσία Ασύλου στην Κατεχάκη, αλλά περιμένουν εδώ και 10 νύχτες χωρίς να έχουν καταφέρει να υποβάλουν τις αιτήσεις τους.
Ο ίδιος και η γυναίκα του πληγώνονται να βλέπουν τις δύο κόρες και τον γιο τους που είναι βρέφος, να κρυώνουν τη νύχτα, μας λέει ο Esad, ωστόσο δεν έχουν πολλές επιλογές. «Ακόμη και όταν οι πόρτες ανοίγουν το πρωί, οι υπάλληλοι πολλές φορές μας αφήνουν να περιμένουμε για την υποβολή αιτήσεων άλλη μέρα και η αστυνομία κάθε άλλο παρά φιλική είναι προς τους πρόσφυγες» λέει.
Όταν ο καιρός καλυτερεύει, η ουρά έξω από το γραφείο επεκτείνεται πολύ, κατά μήκος του πεζοδρομίου. Οι εργασίες στο γραφείο ασύλου ξεκινούν από τις 7.00 το πρωί, ωστόσο υπάρχει καθυστέρηση 15 λεπτών μέχρι οι υπάλληλοι να εμφανιστούν στην πόρτα.
Εκείνοι που από την προηγούμενη ημέρα τους είχαν πει «ελάτε αύριο» πασχίζουν να μπουν, και οι καβγάδες αρχίζουν με όσους ξενύχτησαν όλο το βράδυ στην ουρά για να κρατήσουν τη θέση τους.
Ένας άνδρας που δεν άντεξε την καθημερινή «μάχη» για μια θέση στην ουρά, είναι ο 29χρονος Ahmet από την επαρχία Denizli της δυτικής Τουρκίας.
Έχοντας περιμένει στη σειρά από τις 7 το βράδυ της προηγούμενης ημέρας κι έπειτα στο γραφείο έως το μεσημέρι, ο Ahmet διώχθηκε χωρίς να υποβάλει την αίτησή του, καθώς υπάλληλοι του είπαν ότι δόθηκε προτεραιότητα σε οικογένειες με παιδιά. Επρόκειτο για την έκτη φορά που προσπάθησε να κάνει την αίτηση και μας είπε ότι φθάνοντας σε αυτό το σημείο, έχει χάσει κάθε ελπίδα:
«Δεν μας αφήνουν να φύγουμε από τη χώρα αλλά ούτε και να ζήσουμε σε αυτή. Δεν θα περιμένω ποτέ ξανά σε αυτή την ουρά. Θα συνεχίσω να ζω παράνομα».
