COVID-19 
Υπενθυμίζουμε ότι η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι είχε σκαιώς κατηγορηθεί πριν και αμέσως μετά την εκλογή της, ως Ναζίστρια, ακροδεξιά, λαϊκίστρια και, οπωσδήποτε, άκρως επικίνδυνη για την ΕΕ.
Οι εναντίον της κατηγορίες έχουν, βέβαια, κοπάσει, καθώς αποδείχτηκαν παντελώς αστήρικτες. Ταυτόχρονα, ωστόσο, τηρείται σιγή ιχθύος, για τις πολύ σημαντικές, όσο και θαρραλέες πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει για την επίλυση ζωτικών προβλημάτων της Ιταλίας. Εκτός από την απόφασή της να ασχοληθεί με έργα και όχι με λόγια, με το μέγα πρόβλημα της υπογεννητικότητας στην πατρίδα της, η Τζόρτζια Μελόνι έρχεται ήδη να αντιμετωπίσει ένα άλλο αγκάθι, που ταλαιπωρεί χιλιάδες Ιταλούς. Αναφέρομαι στα κόκκινα δάνεια, που και στην Ελλάδα, η μέχρι τώρα ατυχέστατη αντιμετώπισή τους, κρατά ανάστατους τους δανειολήπτες.
Στο πρόβλημα αυτό η Μελόνι έδωσε τη λύση, που από την πρώτη στιγμή είχε φανεί ως η μόνη λογική, ανθρώπινη και επιβεβλημένη. Με βάση τη συμφωνία αυτή οι δανειολήπτες κόκκινων δανείων αποκτούν το δικαίωμα να τα επαναγοράζουν, από τα funds, καταβάλλοντας ένα επιπλέον 20% επί της τιμής αγοράς τους από αυτά. και να αποπληρώνουν τα δικά τους δάνεια, στην τιμή που αυτά προσφέρονται στα funds (που μπορεί να φτάνει και το 10% της αρχικής τους τιμής). Θα αποφεύγεται, έτσι, εφεξής, στην Ιταλία, ο κίνδυνος να ξεσπιτώνονται οικογένειες με παιδιά και ηλικιωμένους, και, συχνά, να κινδυνεύουν να μείνουν στο δρόμο. Παράλληλα, η Μελόνι, επέβαλε φόρο στα πολύ υψηλά κέρδη των τραπεζών, που ενισχύονται επιπλέον από την αβυσσαλέα διαφορά επιτοκίου κατάθεσης και δανειοδότησης, καθώς και από τις αθρόες απολύσεις προσωπικού τους, με μεταφορά της εργασίας τους στους πελάτες τους.
Στην Ελλάδα, ωστόσο, όπως είναι γνωστό, η επιβεβλημένη αυτή λύση δεν υιοθετήθηκε, με διάφορες έωλες δικαιολογίες, οι οποίες προέρχονται προφανώς από τις τράπεζες. Πράγματι, το βασικό επιχείρημα της μέχρι τώρα αυτής άρνησής έγκειται στον υποθετικό κίνδυνος ότι, η λύση στο πολύπλευρο αυτό ανθρώπινο δράμα, «θα ενθαρρύνει τους κακοπληρωτές, οι οποίοι θα δημιουργήσουν στο μέλλον, νέα κόκκινα δάνεια».
Οι λόγοι για τους οποίους γράφω αυτό το άρθρο είναι δύο. Ο πρώτος είναι εμφανής, δηλαδή υποστηρίζει την ανάγκη εξεύρεσης ανθρώπινης λύσης στα «κόκκινα δάνεια», και στην Ελλάδα. Ο δεύτερος είναι πιο περίπλοκος. Με την ευκαιρία αυτή επανέρχομαι στις απόψεις που υποστήριξα ήδη σε διεθνή συνέδρια από το 2018, και που έτυχαν δημοσίευσης σε επιστημονικά περιοδικά. Ότι, δηλαδή, τα μη συστημικά κόμματα, που παίρνουν και την εξουσία σε ολοένα περισσότερες χώρες (η Ιταλία είναι μία από αυτές), βάλλονται με πάθος από τα συστημικά πολιτικά κόμματα, όχι για τα πιστεύω τους που σπανιότατα απηχούν φασιστικής προέλευσης απόψεις, αλλά για τον εμφανέστατο κίνδυνο εκτόπισής τους από αυτά. Ως κυρίαρχος λόγος, για την άνοδο αυτή των λαϊκίστικων πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη, και όχι μόνο, αναφέρεται η εύλογη δυσαρέσκεια των πολιτών, εναντίον των συστημικών κομμάτων τα οποία, στον μισό περίπου αιώνα επικράτησης της παγκοσμιοποίησης, ουδόλως ενδιαφέρθηκαν για το λαό και τη μεσαία τάξη, αλλά μόνο για τους πλούσιους και πολύ πλούσιους. Εξ ου και η θηριώδης ανισότητα κατανομής εισοδημάτων, που περιέθαλψε η παγκοσμιοποίηση.
Έντρομα, λοιπόν, τα συστημικά κόμματα κατηγορούν τα λαϊκίστικα για «έλλειψη δημοκρατίας». Πρόκειται, όντως, για πολύ σοβαρή κατηγορία. Αλλά, ας ρίξουμε μια ματιά στο ποσοστό της δημοκρατίας, ανά την υφήλιο και, βέβαια, ας αναρωτηθούμε και για το που περίπου τοποθετούμεθα και εμείς.
Τα στατιστικά, λοιπόν, αποτελέσματα σχετικών ερευνών δείχνουν ότι:
*Η δημοκρατία είναι σε υποχώρηση στις μισές από τις δημοκρατικές χώρες της υφηλίου. Στην Ευρώπη, το 46% των δημοκρατιών υφίσταται διάβρωση τα τελευταία πέντε χρόνια.
*Το 2002, μόνο 13 χώρες στην υφήλιο ήταν κάτω από αυταρχικό καθεστώς, ενώ το 2022 ο αριθμός τους ανέβηκε σε 43.
*Συνοπτικά, μόνον 6,4% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε συνθήκες πλήρους δημοκρατίας, ενώ το 39,3% σε ελαττωματική δημοκρατία και το 17,2% σε υβριδική. Ενώ το υπόλοιπο 37,1% του παγκόσμιου πληθυσμού διαβιώνει σε καθεστώτα ανελεύθερης δημοκρατίας.
Οπωσδήποτε, οι δύο πρωτοβουλίες της Μελόνι, με τις οποίες ασχολήθηκα, δηλαδή η προσπάθεια αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας στην Ιταλία και η προσπάθεια διάσωσης των δανειοληπτών κόκκινων δανείων, σε καμία περίπτωση μπορούν να υπαχθούν σε ακροδεξιές, φασιστικές ή αντιδημοκρατικές πολιτικές. Θα έλεγα, ακριβώς, το αντίθετο.
