COVID-19 
Η ιστορία διαδραματίζεται στο Λονδίνο του 1880 σ’ ένα μεγαλοαστικό, φωτισμένο με γκάζι σπίτι όπου ζούσαν ο Γκρέγκορι και η Πόλα Άντον.
Ο Γκρέγκορι σκοπεύει να κάνει την Πόλα να πιστέψει ότι τρελαίνεται, ώστε να μπορέσει να την κλείσει σε ψυχιατρείο και να διεκδικήσει την κληρονομιά της. Προσπαθεί να την πείσει ότι ο φωτισμός με γκάζι στο σπίτι τους, που το κοινό μπορεί να δει ότι τρεμοπαίζει, δεν τρεμοπαίζει στην πραγματικότητα. Αυτό που της λένε οι αισθήσεις της είναι ένα ψέμα, ένα σημάδι της σταθερής καθόδου της στην τρέλα.
Σήμερα, ο όρος «gaslighting» χρησιμοποιείται ευρέως για να περιγράψει την ψυχολογική χειραγώγηση, κατά την οποία ένα άτομο αναγκάζεται να αμφιβάλλει για την αντίληψή του σχετικά με την πραγματικότητα. Ως επί το πλείστον οι πολιτικοί κατηγορούνται γι’ αυτό, όπως και πολλές από τις διασημότητες. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης σε συζητήσεις σχετικά με την υγεία.
Το ιατρικό gaslighting αναφέρεται σε περιπτώσεις στις οποίες ένας επαγγελματίας υγείας επιβάλλει ένα μοτίβο ερωτήσεων, εξετάσεων ή διαγνώσεων που είναι αντίθετο ή μερικώς εφαπτόμενο με το ιστορικό ή τα συμπτώματα που περιγράφει ή βιώνει ο ασθενής.
Συνήθως υπάρχει σαφής ανισορροπία ισχύος. Τις περισσότερες φορές, οι ασθενείς που υφίστανται gaslit είναι γυναίκες, μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, έγχρωμοι και ηλικιωμένοι.
Είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι η ιατρική δεν καταλαμβάνει έναν απομονωμένο χώρο μακριά από την κοινωνία και την ιστορία. Όσοι είναι κοινωνικά, πολιτισμικά, πολιτικά ή οικονομικά περιθωριοποιημένοι δεν διαπιστώνουν ότι αυτή η εμπειρία αλλάζει ξαφνικά όταν περνούν την πόρτα της κλινικής.
Πράγματι, τα ίδια τα θεμέλια της σύγχρονης ιατρικής αντιτίθενται σε αυτό το είδος της προσοχής στα μεμονωμένα συμπτώματα, ζητώντας από τους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου να μετρούν τους ασθενείς με βάση ένα σύνολο προτύπων, δηλαδή να σκέφτονται και στατιστικά όταν λαμβάνουν τις διαγνωστικές τους αποφάσεις.
Μέχρις ότου ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας συμπεριληφθεί στους στατιστικούς υπολογισμούς, μπορούμε να περιμένουμε ότι ο ιατρικός εκφοβισμός θα παραμείνει μέρος των ιατρικών μας εμπειριών. Ακόμη όμως και αν συμβεί αυτό, το σύστημα θα εξακολουθεί να παλεύει με το δύσκολο έργο της αντιστοίχισης των κατηγοριών συμπτωμάτων και των διαγνωστικών κατηγοριών με τις διαφορετικά διαμορφωμένες πραγματικότητες των ατομικών συμπτωμάτων και των εμπειριών των ασθενών.
