COVID-19 
Άνοιξη του 1993. Το κοσμικό γεγονός της χρονιάς διοργανώνεται στο ξενοδοχείο Intercontinental και όλη η καλή κοινωνία (και τα κανάλια) είναι εκεί. Η Σοφία Λόρεν είναι η επίσημη καλεσμένη της επίδειξης του οίκου Capo d’ Opera, όμως τα φλας στρέφονται ξαφνικά στο μοντέλο Τζένη Χειλουδάκη, που κάνει την πρώτη του πασαρέλα.
Είναι η πρώτη φορά που μια τρανς γυναίκα (που το αναμενόμενο τότε θα ήταν να βιοπορίζεται στο πεζοδρόμιο) περπατάει μαζί με τα μεγαλύτερα μοντέλα του κόσμου, και ήταν η αρχή μιας εξαιρετικά πετυχημένης καριέρας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Η Χειλουδάκη έγινε πρώτο όνομα, εξοικειώνοντας τους Έλληνες με την queer κουλτούρα και αποτραβηγμένη πια στην Κρήτη συνεχίζει να «ανοίγει» μυαλά, μέσω της σελίδας της στο Facebook αλλά και μέσω των εξαιρετικά σπάνιων πια εμφανίσεων και συνεντεύξεων.
«Έχω να θυμάμαι υπέροχες στιγμές από ταξίδια σε όλο τον κόσμο» λέει σήμερα. «Χρήμα, δόξα, φιλίες, φοβερές παρέες με την καλή κοινωνία, πόρτες που άνοιξαν… Και βέβαια συγκλονιστικά γαμήσια με άντρες και γυναίκες, θεούς και θεές. Όλα αυτά μπορεί να θόλωσαν σαν πέρασαν τα χρόνια, μα τα έζησα σε υπερθετικό βαθμό και θα μείνουν γλυκές μνήμες μέσα στο χρονοντούλαπο. Έζησα τα πάντα. Τα έκανα όλα στη ζωή. Ω, και τι ζωή Θε μου…»
– Δίνεις πολύ σπάνια πια συνεντεύξεις, μήπως όμως θυμάσαι την πρώτη σου εμφάνιση στα ΜΜΕ;
Με πας πολλά χρόνια πίσω, στα 15 μου… Ήδη κορίτσι, ορμόνες, στήθος, μαλλί μακρύ, μακιγιάζ, κοριτσίστικα ρούχα ήδη από τα 13 μου, και βρίσκομαι σε πορεία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και τραβεστί, – δεν υπήρχαν οι σημερινοί όροι Λοατκι και τα συναφή. Πρέπει να ήταν το ’84.
Δημοσιογράφοι, χαμός, κόσμος στην Πανεπιστημίου και στην Ομόνοια, κι εγώ ανάμεσα σε άλλα κορίτσια και αγόρια κρατώ μεγάλο χάρτινο πανό με κάποιο σύνθημα… Δεν θυμάμαι τι έλεγε, δεν έχω καν φωτογραφίες, θυμάμαι όμως ότι πλάκωσαν οι μπάτσοι μας τάραξαν στις κλωτσιές. Εγώ κρύφτηκα κάτω από μια κλούβα και ο φωτογραφικός φακός με απαθανάτισε την ώρα που με τραβούσαν οι μπάτσοι από το μαλλί να με βγάλουν κάτω από την κλούβα. Την επόμενη μέρα, διάφορες εφημερίδες είχαν το στιγμιότυπο, και το περιοδικό Εικόνες έβαλε την φωτογραφία αυτή.
– Και μετά;
Αρχές του 1990 παίρνω τον τίτλο της Σταρ Τραβεστί [γελάει],στα καλλιστεία που διοργάνωνε η Αλόμα. Εκεί έδωσα την πρώτη μου συνέντευξη στο περιοδικό Ένα.
Δημοσιογράφος ήταν ο Μανώλης Αναγνωστάκης, και αρχές του 1991, έχοντας επιστρέψει απ’ το Λονδίνο μετά την επέμβαση επαναπροσδιορισμού του φύλου μου, ο Αναγνωστάκης ήταν διευθυντής του περιοδικού Max. Εκεί έγινε το πρώτο μεγάλο αφιέρωμα σε μένα με πολλές φωτογραφίες και συνέντευξη.
Αμέσως μετά το Playboy, το ΚΛΙΚ με φωτογράφο τον Κωστόπουλο και κατόπιν το περιοδικό DIVA με τον Χατζηστεφάνου να με ρωτά διάφορα. Ε, μετά όλα τα περιοδικά της εποχής, με αποκορύφωμα το εντιτόριαλ στο περιοδικό Γυναίκα, και δίπλα μου η Κουλιανού, η Μπαλατσινού, η Τσιντικίδου, η Πούπού και η Φιλίπα Μάθιους, καθώς και τα τοπ αγόρια της εποχής, ο Μάνος Πανταζής και ο Φώτης Γιαννιώτης.
Στην τηλεόραση η πρώτη φορά ήταν στο Made in Greece με την Σεμίνα Διγενή και ένα δίωρο αφιέρωμα. Στην Μαλβίνα είπα ναι, αλλά την έστησα και δεν πήγα. Μετά απ’ αυτά μπήκα γερά στο μόντελινγκ.
– Πώς σε άλλαξε η ξαφνική φήμη;
Η λατρεία του κόσμου ήταν απίστευτη… Με αποθέωσαν. Εντάξει βοήθησε και το γεγονός ότι μικρή ήμουν καλούλα εμφανισιακά… Μου έλεγαν πως τίποτα δεν πρόδιδε το μυστικό μου, εγώ όμως το έλεγα μόνη μου.
Ήταν τέτοια η λατρεία του κόσμου, και τόσο μικρή εγώ, που το Τέρας μέσα μου ξύπνησε… Ματαιοδοξία, ναρκισσισμός, και πολύ σύντομα έπαρση.
– Θέλω να επανέλθουμε σ’ αυτά. Πες μου όμως πρώτα, πώς προέκυψε το μόντελινγκ;
Piece of cake που λένε και οι Αμερικανοί. Για μένα δεν ήταν μονόδρομος η πορνεία. Μπορούσα να κάνω ό,τι ήθελα στη ζωή μου. Δεν υπήρξε καν η σκέψη, ο φόβος, η ντροπή, ο δισταγμός. Μπορούσα, έλεγα να κάνω ό,τι μπορούν να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι συνάνθρωποί μου. Δεν ήθελα να γίνω γιατρός ή καθαρίστρια, αλλά μοντέλο, γιατί αυτό χαροποιούσε το τέρας μέσα μου και με μικρές ενεσούλες ενδυνάμωνε τη ματαιοδοξία και τη δίψα για αναγνωρισιμότητα, χλιδή, χρήμα σ’ ένα αποκλειστικά γυναικείο επάγγελμα, και μάλιστα για γυναίκες που θα γίνονταν πρότυπα.
Έφτιαξα λοιπόν το μπουκ μου με φωτογράφο τον Γιάννη Καζανίδη, και πήγα στο Αζάνς Γιουνίκ, το καλύτερο πρακτορείο μοντέλων στο Κολωνακι. Μπήκα μέσα, βρήκα την Αντιγόνη Δέλιου, που με ήξερε μιας και ήδη ήμουν talk of the town, και άρχισα να δουλεύω, πηγαίνοντας σε κάστινγκ. Είχα ήδη γίνει φίλη με τον στυλίστα Ηλία Μιχαλόλια και τον Κωστέτσο, όμως ο Βασίλης δεν ήταν ο πρώτος που με έβγαλε σε επίδειξη του.
Κέρδισα το κάστινγκ για το Capo d’ Opera της κυρίας Μάγδας Κασάπογλου και του Νάσου Ανδρεόπουλου για την επίδειξη μόδας στο Ιντερκοντινένταλ με την Σοφία Λόρεν καλεσμένη του οίκου. Περπάτησα με όλες τις μεγάλες στην πασαρέλα…
Αμέσως μετά ήρθε η πρόταση του Κωστέτσου για πασαρέλα με την Κλόντια Σίφερ και τον Μάρκους Σένκενμπεργκ. Φυσικά δέχτηκα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
– Πήγες κατευθείαν στην Ιταλία…
Ναι, έφυγα στη Ρώμη και στο Μιλάνο όπου δούλεψα με μεγάλα ονόματα όπως Fendi, Gianfranco Ferrè, Missoni και Kenzo. Τον έναν χρόνο που έμεινα στην Ιταλία έκανα και μια ταινία, πρωταγωνιστώντας σε φιλμ του Ρομπέρτο Ρόκο…
– Οι καβγάδες στην τηλεόραση ήταν αληθινοί; Ή θα έλεγες πως εκτός από μοντέλο υπήρξες, αναγκαστικά, και ηθοποιός;
Αναφέρεσαι στα ξεφτιλίκια με την συγχωρεμένη τη Μπάρκα στην Τατιάνα, και κάποια άλλα μεσημεριανά. Πριν από 25 χρόνια ήταν οι εποχές που την είχα δει στραβά με όλο τον κόσμο… Τους έδινα αυτό που ήθελαν να δουν. Δεν με καλούσαν ώστε να μιλήσουμε για πράγματα που ίσως βοηθήσουν άλλους ανθρώπους, αλλά για να βγάλουν το τέρας από μέσα μου…
Εκείνη την περίοδο, το τέρας με εξουσίαζε ακόμα. Είχε το πάνω χέρι και λάτρευε τις μικρές μάχες και τους μεγάλους πολέμους.
Μου έλεγε λοιπόν: «Θα χτυπήσεις την υποκρισία. Στη Βουλή και στις εκπομπές, ηθικά και σοβαρά άτομα με κύρος πλακώνονται, βρίζονται, εξευτελίζονται, και μετά ξεχνιούνται όλα. Εσύ γιατί είσαι το τρας λοιπό όταν τα κάνεις και σου μένει η ρετσινιά ενώ αυτοί περπατούν με κορδέλα της αξιοπρέπειας; Τερμάτισέ το λοιπόν… Γιατί το σεξ να προβάλλεται παντού, ακόμα και σε ημίγυμνο δελτίο καιρού τότε στο Σταρ με την Πετρούλα, κι εσύ να μην βγάλεις το βύζο έξω στο κεντρικό δελτίο του Σταρ;»
-Πώς είχε γίνει αυτό;
Είχα ήδη πει στον Λιαγκα, «Γιώργο, τέρμα οι τσακωμοί,φτάνει πια». Εκείνος μου το υποσχέθηκε και έστειλε κάμερα σε φωτοσούτινγκ που είχα για το εξώφυλλο του περιοδικού Penthouse. Μου είπε ότι θα βγω μόνη μου για να μιλήσω για το κόνσεπτ, και στο καπάκι μου βγάζει δέκα παράθυρα, με τον Δαραβίγκα, με την Πρόεδρο του τάδε φεμινιστικού μη χέσω, την άλλη την χαμηλοπιπίτσα του Παντείου και τον παπά για να δέσει το γλυκό!
Πάρε λοιπόν το βυζί έξω με την απάντηση-ατάκα στην χαμηλοπιπίτσα «δεν έχω πρόβλημα με το σώμα μου, δεν έχω πρόβλημα με το σεξ αλλά το απολαμβάνω». Φυσικά λάθος μου… Πρώτον δεν πας στο βόθρο να μιλήσεις για άριες και Σοπενάουερ και δεύτερον δεν εμπιστεύεται ποτέ δημοσιογράφο, όταν ξέρεις ότι οι σκοτωμοί σου χτυπάνε 80% τηλεθέαση κι αυτός θα σε φτάσει στα άκρα για να κάνει 90%.
Λάθος επίσης γιατί δεν κάνεις κάτι επειδή το κάνουν όλοι, δε φέρεσαι πρόστυχα, ξεφτιλέ και τράσυ ώστε να τους μοιάσεις. Και για να παραφράσω την Γαλάτεια, καθρέφτης σου δεν είμαι κοινωνία και δε θα σου μοιάσω.
– Μετάνιωσες για κάτι σχετικά με την ιστορία με τον κ. Σακελλαρόπουλο;
Το μπλέξιμο με τον Εισαγγελέα Σακελλαρόπουλο ήταν λάθος εξαρχής. Όμως η «άλλη» μέσα μου έτριβε τα χέρια της. Ήταν η ευκαιρία να τιμωρήσει όλους τους δικαστικούς που στην πορεία της ζωή με είχαν δικάσει και καταδικάσει. Και φυσικά να δείξει στον κόσμο τα πάθη των… εκλεκτών της κοινωνίας, φάτσα κάρτα. Κι ενώ εγώ έβλεπα ένα άνθρωπο που σιχαινόμουν, όχι μόνο για την εμφάνισή του αλλά και για τον χαρακτήρα του, εκείνη έβλεπε εκδίκηση και λεφτά…
Φυσικά όλο αυτό ναυάγησε σύντομα. Θα μπορούσα να παίξω το παιχνίδι για χρόνια ολάκερα, όμως η αποστροφή μου νίκησε το τέρας.
Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια, όταν ξαναβρεθήκαμε, μου είπε ότι ψήφιζε Χρυσή Αυγή. Εκεί ήταν που τον σιχάθηκα εντελώς. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν θα του έριχνα ούτε ματιά…
– Νιώθεις πως χρησιμοποίησες τη φήμη σου για να βοηθήσεις την Λοάτκι κοινότητα;
Δεν έκανα απολύτως τίποτα για την κοινότητα. Δεν ξέρω αν έχω βοηθήσει ανθρώπους με το να πω «είμαι αυτό που είμαι και θα πορευτώ με θάρρος, τόλμη, θράσος και με ψηλά το κεφάλι… Αν έχω βοηθήσει κάποιον ειδικά εκείνα τα χρόνια τα δύσκολα, χαίρομαι.Όμως την ταμπελίτσα της ακτιβίστριας την μισώ. Κι αυτό ένα λόγο: ενώ έχουν περάσει τα χρόνια κι η κοινότητα δυνάμωσε σχετικά και πλέον έχει και το νόμο στο πλευρό της αλλά και μύρια υποστηρικτών, βλέπω συνεχώς ένα φάγωμα και πολλούς ακτιβιστές του πληκτρολογίου -καθώς και πολλά Λοάτκι άτομα- που διψούν για δημοσιότητα, και είναι τόσο εμφανές που ξερνάω. Τους καταλαβαίνω όμως, όμως δόξα με το ζόρι δε γίνεται. Επίσης με το να παίρνουν σβάρνα τα καναλάκια και όλα τα σάιτ για να φανούν σε τριτοκοσμικές εκπομπές για την αναγνωρισιμότητα είναι τόσο φαιδρό… Όμως πάλι τους καταλαβαίνω: πρέπει να τα χορτάσεις όλα αυτά ώστε να τα φτύσεις. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας, και χρειάζεται πραγματικός, ανιδιοτελής ακτιβισμός. Κάπου κάπου τα όχι σου είναι αυτά που θα σε κάνουν να λάμψεις κι όχι τα εύκολα ναι σου.
– Έχουν γίνει πολλά πάντως…
Ναι, κάποτε οι γκέι θεωρούνταν «κίναιδοι», ψυχικά και σωματικά άρρωστοι με τη βούλα του εκάστοτε υπουργείου υγείας. Σίγουρα άλλαξαν κάποια πράγματα για την πολύχρωμη κοινότητα, όμως όσοι νόμοι και αν περάσουν αν στην καρδιά των ανθρώπων δεν ριζώσει η κατανόηση, η αγάπη και η συμπόνοια, θα μιλάμε πάντα για το τυπικό του πράγματος. Ας φτάσουμε και σε όλα τα σύμπαντα – αν ο άνθρωπος δεν αγκαλιάσει το διαφορετικό, είτε λέγεται αδέσποτη ψυχή ή πολύχρωμη οντότητα, αυτό πάντα θα τον τρομάζει, αφού δεν θα προσπαθεί να το κατανοήσει, κι ο φόβος αυτός θα τον γυρνά πίσω, στις σπηλιές.
– Πολλοί πήραμε θάρρος απ’ το θάρρος σου. Το εισέπραττες αυτό από την κοινότητα;
Έχω ακούσει και διαβάσει τρομακτικά πράγματα. Εμένα ή θα με λατρέψουν ή θα με μισήσουν θανάσιμα. Έχουν υπάρξει άνθρωποι απ’ την κοινότητα που δήθεν μάχονται κατά του ρατσισμού, του σεξισμού και του μπούλινγκ και μ’ έχουν στολίσει με ό,τι ρατσιστικοσεξιστικό επίθετο υπάρχει. Προσπερνώ, τους ξέρω… Ξέρω επίσης όλες τις ομάδες στην κοινότητα, τις κλίκες: για τους μισούς είμαι η θεά, για τους άλλους σατανάς. Καλά κάνουν. Σάμπως εγώ συμπαθώ όλα τα Λοάτκι άτομα; Μερικά τα βλέπω και βγάζω σπυριά.
– Πώς αποφάσισες να φύγεις μακριά απ’ όλα;
Νοητά το πνεύμα μου είχε ήδη φύγει. Χόρτασα τόσο πολύ τα μοιραία, χλιδάτα και ακριβά της ζωής, που είχα ξεχάσει όλες τις ομορφιές της ζωής που ήταν δωρεάν… μα στην ουσία πανάκριβες. Σιχάθηκα, και επέστρεψα στη Σητεία μου, στη μάνα και τα αδέρφια μου, στον τόπο που νωρίς έχασα την αθωότητά μου, μπας και την ξαναβρώ.
Τώρα περπατώ ξυπόλητη και φυτεύω τον καρπό που θα με θρέψει με τα χέρια μου, στο κηπούλι μου, ακούω την ανάσα της μάνας μου το βράδυ στο νυχτοκρέβατό της και είμαι ασφαλής. Μαζεύω τα αυγουλάκια απ’ τα πουλερικά μου που ποτέ δεν θα σφαχτούν γιατί τα έσωσα, παίζω με τα 20 γατοσκυλόπαιδά μου, έρμες ψυχές του δρόμου που κάποιοι πέταξαν, και την Αμαλία την χελωνίτσα που μου δίνει φιλιά κάθε πρωί που την ταΐζω.
Εδώ στο θαλασσοβούνι μου, επιτέλους ξαναζώ… Και γράφω…
– Ποιοι είναι οι ήρωές σου σήμερα;
Συμπαθώ κάθε πλάσμα που στέκεται απέναντι από τα τείχη του ρατσισμού, σεξισμού, των διακρίσεων και των διάφορων φοβιών. Που είναι μόνο, πληγωμένο αγρίμι, παρεξηγημένο και εκδιωγμένο από τις νόρμες που θέτει η κοινωνία. Ξέρει τι θα αντιμετωπίσει, όμως προχωρά αγέρωχο… Όλοι αυτοί οι καταραμένοι του κόσμου, έβαλαν τα πρώτα βοτσαλάκια.
