COVID-19 
Η μικρή, απόφοιτος σήμερα Ψυχολογίας, είναι το πρώτο κορίτσι παγκοσμίως που μεταμοσχεύτηκε επιτυχημένα με βλαστοκύτταρα του ομφάλιου λώρου. Το μεγάλο ταξίδι στο Παρίσι, ο αγώνας για επιβίωση και το σπουδαίο μήνυμα: «Τελικά αν δεν περάσεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου της ζωής, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ πόση δύναμη έχεις μέσα σου…».
Η πρόσφατη προσωπική σου δουλειά «Τα κρυμμένα» περιλαμβάνει μία σειρά εξαιρετικών τραγουδιών που υπογράφουν οι Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος, Όλγα Κουτσούκαλη και Κωνσταντίνος Κατωμέρης. Μίλησέ μου για αυτή την ιδιαίτερη δισκογραφική δουλειά;
«Με τον στιχουργό του cd Τριαντάφυλλο Η.Κωτόπουλο γνωρίστηκα προ ετών σε ένα κάλεσμα του Ιονίου πανεπιστημίου, όπου κλήθηκα τότε να ντύσω μουσικά το ποίημα του “γραφή καθαρή” που αποτέλεσε τελικά και το τραγούδι τίτλων του προηγούμενου μου cd. Η γνωριμία μας, με βοήθησε να προσεγγίσω πολλά πράγματα με διαφορετική οπτική. Έπειτα από την πρώτη συνεργασία μας το 2016 έδωσα μία ποιητική συλλογή του, στην συνθέτη Όλγα Κουτσούκαλη. Ξεχώρισε το οχτώ ποιήματα του και το έκανε τραγούδια. Στην πορεία ο συνθέτης Κωνσταντίνος Κατωμέρης συνέθεσε επίσης δύο ακόμη πολύ όμορφα τραγούδια. Έτσι προέκυψαν τα “”Κρυμμένα” που εκδόθηκαν στις αρχές του φθινοπώρου από τις εκδόσεις μετρονόμος».
Είναι μία περιπέτεια που εύχομαι να μη ζήσει κανένας γονέας. Όταν έμαθα ότι η κόρη μου έχει μία σπάνιας μορφής αναιμία και ότι χρειάζεται μεταμόσχευση, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Πέραν της μουσικής «στα κρυμμένα» της προσωπικής σου διαδρομής θα έλεγα πως ανήκει ο τεράστιος αγώνας επί πολλά χρόνια να σώσεις την κόρη σου, που είναι το πρώτο κορίτσι παγκοσμίως που μεταμοσχεύτηκε επιτυχημένα με βλαστοκύτταρα του ομφάλιου λώρου. Μίλησέ μου για αυτή τεράστια περιπέτεια.
«Είναι μία περιπέτεια που εύχομαι να μη ζήσει κανένας γονέας. Όταν έμαθα ότι η κόρη μου έχει μία σπάνιας μορφής αναιμία και ότι χρειάζεται μεταμόσχευση, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν ήξερα τι να κάνω και πού να απευθυνθώ. Άκουγα ιατρικούς όρους άγνωστους για μένα, έψαχνα για νοσοκομεία που αναλάμβαναν αντίστοιχες περιπτώσεις και τα περισσότερα βρίσκονταν σε τόπους που ούτε καν είχα δει σε φωτογραφία. Τα ποσά για τα νοσήλια ήταν πάρα πολύ υψηλά γιατί η αναιμία ήταν πολύ σπάνια και η θεραπεία της εξαιρετικά δύσκολη. Κίνησα γη και ουρανό και επέλεξα τελικά να ταξιδέψω με τη μικρή στη Γαλλία προκειμένου να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπεία με βλαστοκύτταρα σε μεγάλο νοσοκομείο του Παρισιού. Οφείλω αυτή την επιλογή σε μία εξαίρετη γιατρό παιδιατρικού Νοσοκομείου των Αθηνών που με συμβούλεψε να φύγω γρήγορα και να μην κάνω το παιδί μου πειραματόζωο εδώ. Φίλοι αιματολόγοι στην Κέρκυρα από όπου κατάγομαι και ζω με βοήθησαν καταλυτικά προκειμένου να προσεγγίσω μία θαυμάσια γαλλίδα γενετίστρια, που όπως μου τόνισαν πιθανώς θα μπορούσε να με βοηθήσει. Όντως είδε το παιδί και έδωσε την σωτήρια λύση αφού μου σύστησε το μοναδικό εξειδικευμένο κέντρο που μπορούσε να αναλάβει τόσο ακανθώδη και περίπλοκα περιστατικά».
Φαντάζομαι δεν ήταν εύκολη η επιλογή να ζήσεις με την κόρη σου επί πέντε χρόνια στη Γαλλία.
«Στη Γαλλία οι συνθήκες ήταν σκληρές και απαιτητικές. Δεν ήταν εύκολο, όμως ευτυχώς δεν ήταν ακατόρθωτο καθώς είναι μία χώρα που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και πιθανώς θα μπορούσαν να καλυφθούν τα νοσηλεία από το ελληνικό κράτος. Αυτό οφείλω να σου εξομολογηθώ πώς ήταν ένα ακόμη πονεμένο κεφάλαιο γιατί στο εξειδικευμένο κέντρο που επρόκειτο να εισαχθεί η κόρη μου τα νοσηλεία κόστιζαν 300 χιλιάδες ευρώ. Καταλαβαίνεις πως αυτό το ποσό δύσκολα μπορεί να βρεθεί από έναν απλό άνθρωπο αν δεν το χορηγήσει η κρατική ασφάλεια. Θέλω ειλικρινώς να ευχαριστήσω δημόσια για πρώτη φορά, τον τότε υπουργό υγείας Νικήτα Κακλαμάνη. Δεν τον γνώριζα ούτε ήρθα σε επαφή ποτέ μαζί του ,όμως έδωσε ζωή στην κόρη μου, με το να υπογράφουν όλα τα χαρτιά και να επιτρέψει κατ’ αυτόν τον τρόπο στους γιατρούς της Γαλλίας να ξεκινήσουν τη θεραπεία. Όταν ήρθε το fax από την Ελλάδα και υπογράφηκαν τα χαρτιά η θεραπεία ξεκίνησε να κυλά στις φλέβες της μικρής. Ειλικρινώς δε θα ξεχάσω ποτέ το Μάιο του 2005 στη ζωή μου».
Πώς ήταν εκείνο το διάστημα;
«Ήταν σκληρή, ανηφορική και επίπονη περίοδος. Πώς μπορούσα να κρατήσω ένα οχτάχρονο παιδί ήσυχο, ήρεμο και γαλήνιο σε ένα νοσοκομείο ειδικά μάλιστα μιας άλλης χώρας που δεν κατανοεί παράλληλα τη γλώσσα που ακούει γύρω του; Τα βράδια δεν μας επέτρεπαν να μένουμε μαζί της. Κοιμόμασταν σε ένα ξενώνα για γονείς πού τα παιδιά τους νοσηλευόταν στο συγκεκριμένο ιατρικό κέντρο. Πώς να ξεχάσω εκείνες τις «αξημέρωτες», βασανιστικές, γεμάτες θλίψη νύχτες, που χτυπούσε το συνεχώς τηλέφωνο και προσπαθούσα να εξηγήσω στις νοσοκόμες που πόναγε το παιδί και τι ήθελε ουσιαστικά να τους πει. Ευτυχώς μέσα σε λίγους μήνες το θέμα επικοινωνίας, ήταν κάπως πιο εύκολο. Καθημερινά ερχόταν ένας δάσκαλος στη μονάδα και μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα η μικρή έμαθε άπταιστα γαλλικά. Πλέον η γαλλική γλώσσα είναι σαν τη μητρική της. Σκεφθείτε πώς φοίτησε σχεδόν όλες τις τάξεις του δημοτικού στο γαλλικό σχολείο του νοσοκομείου».
Υπήρξαν στιγμές που λύγισες;
«Υπήρξαν πάρα πολλές φορές που λύγισα μα δεν το έδειξα ποτέ. Πονούσα ουσιαστικά. Ήταν μία ανοιχτή πληγή μέσα μου. Θλιβόμουν, αγωνιούσα για το τι θα συμβεί. Τις ημέρες που ένιωθα απελπισία έπαιρνα τους δρόμους. Κατέληγα πάντοτε έξω από την ορθόδοξη εκκλησία του Άγιου Στέφανου. Προσευχόμουν με δάκρυα στα μάτια να σώσει τη μικρή μου. Στο νοσοκομείο ποτέ κανείς δεν με είδε δακρυσμένη. Έδειχνα χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ήμουν πάντοτε περιποιημένη. Το έκανα για ψυχολογικούς λόγους. Ήθελα να στηρίξω το παιδί μου με κάθε τρόπο. Να μην αισθανθεί την αγωνία και την απόγνωση μου. Της μετέφερα όλες τις στιγμές θαλπωρής και ζεστασιάς που θα είχαμε αν είμαστε στο σπίτι , σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου».
Είδαν τόσο πόνο τα μάτια μου. Σκεπτόμουν συχνά πόσες ωδίνες αντέχει ο άνθρωπος. Χάνονταν καθημερινά παιδάκια που γνώριζα, μιλάγα μαζί τους, ήξερα τους γονείς τους. Η βία του θανάτου εκβίαζε τις ημέρες μας.
Φοβήθηκες για τη ζωή του παιδιού;
«Φοβήθηκα άπειρες φορές. Ένιωθα τον σοβαρό κίνδυνο, την απειλή που είχε κατακλίσει τις ημέρες μας. Ήταν πολύ μεγάλη η χρονική περίοδος που ζήσαμε στο νοσοκομείο. Είδαν τόσο πόνο τα μάτια μου. Σκεπτόμουν συχνά πόσες ωδίνες αντέχει ο άνθρωπος. Χάνονταν καθημερινά παιδάκια που γνώριζα, μιλάγα μαζί τους, ήξερα τους γονείς τους. Η βία του θανάτου εκβίαζε τις ημέρες μας. Τι να πεις σ’ αυτή τη μητέρα και τον πατέρα που τόσο άδικα κόβεται το νήμα της ζωής του παιδιού τους; Πώς να αγκαλιάσεις τον πόνο τους ; Φοβόμουν πολύ για τη μικρή μου. Οι θεραπείες ήταν τρομερά δύσκολες και επικίνδυνες. Οι επιπλοκές τους πολύπλοκες ».
Η πιο συγκλονιστική εικόνα εκείνης της περιόδου που έχει μείνει ως σήμερα στη μνήμη σου;
«Η μέρα που έπρεπε να κόψουμε τα μαλλάκια της μικρής για να μην πέσουν από μόνα τους από τις χημειοθεραπείες. Τι να εξηγήσεις σε ένα κοριτσάκι οχτώ ετών; Πώς να δικαιολογήσεις την πράξη και πώς να την παρηγορήσεις; Είχε παγώσει το συναίσθημα μου».
Τρομοκρατήθηκες συνειδητοποιώντας ουσιαστικά πώς χάνονταν κάθε ημέρα ένα παιδάκι.
«Κάθε μέρα ήμουν τρομοκρατημένη. Ένιωθα τρόμο, φόβο και φρίκη. Είχαμε γνωρίσει πολλά παιδιά από το Κουβέιτ, το Μαρόκο την Αλγερία την Κίνα και από Ελλάδα. Πολλά από αυτά τα παιδάκια δεν τα κατάφεραν. Όταν το μαθαίναμε δεν ξέραμε πώς να δικαιολογήσουμε το γεγονός στα δικά μας τα παιδιά. Δεν αναφέραμε την αλήθεια, απλά λέγαμε ότι θεραπεύτηκαν και γύρισαν πίσω στην πατρίδα τους».
Τι έλεγες στη μικρή όταν σε ρωτούσε το λόγο για τον οποίο παραμένει τόσο διάστημα στο νοσοκομείο;
«Της διατύπωνα την άποψη ότι γρήγορα θα γυρίσουμε πίσω στους συμμαθητές της, στον τόπο μας, γέροι και χωρίς προβλήματα υγείας. Όμως την είχα μάθει να ζει με το πρόβλημά της και να υποστηρίζει κάθε ώρα και λεπτό τη στάση της αυτή. Αυτό ήταν είναι και θα είναι κανόνας».
Τι σου έδινε δύναμη σ’ εκείνη την συνθήκη;
«Η ίδια η κόρη μου. Πάντα μου έδινε δύναμη η στάση της. Έλεγα δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρνει ένα παιδί με τόσες δυσκολίες και εγώ να κλαψουρίζω. Την έβλεπα με πάθος να πηγαίνει στο σχολείο κάθε μέρα ενώ ήταν σε καροτσάκι και αυτό μου έδινε θάρρος. Είχε μπει επίσης σε ομάδα ξιφασκίας. Ήταν παρούσα στα πάρτι και στις εκδηλώσεις του σχολείου ακόμα και στις εκδρομές. Πάντα με τη στήριξη του προσωπικού του νοσοκομείου. Η δύναμη της ήταν απίστευτη. Όλο αυτό ήταν πολύ ελπιδοφόρο για μένα».
Ο Νίκος Αλιάγας στάθηκε με πολλή αγάπη και προστασία δίπλα σου. Αναπτύχθηκε και μία πολύ ουσιαστική φιλική σχέση ανάμεσα σας.
«Με τον Νίκο γνωριστήκαμε ένα βράδυ τυχαία στο Ελληνικό μαγαζί Όλυμπος που τραγουδούσα. Ερχόταν εκεί κάθε Παρασκευή μετά το show που έκανε στη γαλλική τηλεόραση. Το πρόγραμμά μου τον συγκίνησε και γνωριστήκαμε αμέσως».
Τα χρόνια στο Παρίσι θα έλεγα πώς συντέλεσαν στην προσωπική μου Αναγέννηση. Έμεινα μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη μου, πήρα αποφάσεις που μου άλλαξαν τη ζωή, είδα τον κόσμο διαφορετικά, κατάλαβα τις δυνάμεις μο
Η πιο συγκινητική πράξη του;
«Με συγκίνησε πολύ όταν μετά από δύο μέρες, ήρθε να δει την κόρη μου στο νοσοκομείο και να γνωριστούν από κοντά».
Στη Γαλλία τραγούδησες σε διάφορους χώρους μουσικής προκειμένου να ανταπεξέλθεις οικονομικά των υπέρογκων εξόδων.
«Σχεδόν κάθε χρόνο κάνω εμφάνιση στη Γαλλία. Η ανταπόκριση του κόσμου πάντα με συγκινεί».
Άρα διατηρείς τις επαφές σου ακόμα με ανθρώπους εκεί;
«Βεβαίως και διατηρώ επαφές. Οι Έλληνες της Γαλλίας και όχι μόνο ,με αγάπησαν όπως τους αγάπησα και εγώ. Και για τη δουλειά μου και για το χαρακτήρα μου».
Τι θεωρείς ότι σου έμαθαν όσα βίωσες;
«Τα χρόνια στο Παρίσι θα έλεγα πώς συντέλεσαν στην προσωπική μου Αναγέννηση. Έμεινα μεγάλο χρονικό διάστημα μόνη μου, πήρα αποφάσεις που μου άλλαξαν τη ζωή, είδα τον κόσμο διαφορετικά, κατάλαβα τις δυνάμεις μου και κυρίως έσωσα την κόρη μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ, ότι η ζωή μου θα πάρει μία τέτοια στροφή. Σ’ αυτή την στενωπό ανακάλυψα ποιοι ήταν δίπλα μου πραγματικά και ποιοι θα έπρεπε να παραμείνουν και στην πορεία. Έκανα ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα έπειτα από την περιπέτεια της μικρής. Είναι άκομψη λέξη, μα δυστυχώς αληθινή. Επίσης έμαθα να πατώ στα πόδια μου γερά, να αγωνίζομαι μέχρι εσχάτων για όποιον αγαπώ, αλλά και να τολμώ να κάνω πράξη τα θέλω μου. Τελικά αν δεν περάσεις στην απέναντι πλευρά του δρόμου της ζωής, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ τι υπάρχει εκεί».
Μετράς διαφορετικά πια τις απλές στιγμές;
«Σίγουρα μετράω διαφορετικά πια τις απλές στιγμές. Δεν αφήνω τίποτα για την επόμενη ημέρα. Ζω το παρών. Ξέρεις έχασα πολύ χρόνο σ’ αυτή τη διαδρομή για τη ζωή μου, την καριέρα μου, τις σχέσεις μου. Θεωρώ ότι τώρα πια όλα έχουν πάρει όλα το δρόμο τους».
Πώς είναι σήμερα η κόρη σου;
«Η κόρη μου σε λίγους μήνες θα είναι απόφοιτη ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Είναι ισορροπημένη, έξυπνη, ευγενική μα πάνω από όλα ανθρώπινη και υγιής»!
Όταν επέστρεψα από τη Γαλλία ήμουν 120 κιλά. Αφού άρχισα να ηρεμώ με το παιδί και να βάζω την ζωή μου σε μία τάξη, αποφάσισα να κάνω γαστρικό μανίκι. Η επέμβαση πέτυχε ταίριαξε σε μένα και έχασα εξήντα κιλά.
Υπάρχουν ημέρες που φοβάσαι μήπως επιστρέψει ξανά αυτός ο εφιάλτης;
«Ελάχιστες στιγμές σκέφτομαι αρνητικά και όποτε συμβαίνει αμέσως προσπαθώ να μεταβάλω τις σκέψεις μου».
Εξαιτίας της πίεσης που βίωσες εκείνο το διάστημα πήρες 60 κιλά και ουσιαστικά τα έχασες μέσα σε ένα χρόνο. Απαιτεί επίσης πολύ μεγάλη δύναμη και προσήλωση στο στόχο.
«Πέρασα πολύ δύσκολη περίοδο με την πρώτη μου εγκυμοσύνη. Γέννησα ένα αγοράκι μα το έχασα σχεδόν 40 ημερών. Έπειτα από ένα χρόνο ήρθε η κόρη μου. Δεν έχασα ποτέ όσα κιλά ήθελα. Και υπήρχαν πολλά σκαμπανεβάσματα με το βάρος μου. Θεωρώ ότι έπαιξε ρόλο το χρονικό διάστημα που ήμουν στο νοσοκομείο μαζί της, και δεν μπορούσα να έχω κανονική διατροφή. Όταν επέστρεψα από τη Γαλλία ήμουν 120 κιλά. Αφού άρχισα να ηρεμώ με το παιδί και να βάζω την ζωή μου σε μία τάξη, αποφάσισα να κάνω γαστρικό μανίκι. Η επέμβαση πέτυχε ταίριαξε σε μένα και έχασα εξήντα κιλά. Διατηρούμαι στο βάρος που ταιριάζει με το σωματότυπο μου και δεν σου κρύβω πώς με πολύ χαρούμενη για αυτό».
Έρχομαι και στις συνεργασίες σου. Τι κρατάς ξεχωριστά από τους Χρήστο Λεοντή, Θάνο Μικρούτσικο, Μίμη Πλέσσα, Γιώργο Χατζηνάσιο και Λίνα Νικολακοπούλου;
«Το ότι βγήκα στο τραγούδι εν μέρει το οφείλω στο Χρήστο Λεοντή. Έπαιζα στο θέατρο και έπειτα από δική του παρότρυνση μπήκα σε αυτό το υπέροχο ταξίδι της μουσικής. Ο Θάνος Μικρούτσικος με τίμησε με τη γνωριμία μας και με τις συμβουλές του. Ο Γιώργος Χατζηνάσιος είναι σπουδαίος υπέροχος άνθρωπος. Ο Μίμης Πλέσσας είναι απόλυτα τρυφερός και αυθεντικός. Λατρεύω τις συζητήσεις με τη Λίνα Νικολακοπούλου. Ο στίχος της είναι μία διδαχή κάθε φορά. Τη νιώθω πολύ δικό μου άτομο και ας μη συναντιόμαστε συχνά».
Ολοκληρώνοντας τι ονειρεύεσαι να σου φέρει το μέλλον;
«Θέλω να έχω υγεία, ψυχική ηρεμία και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ , να έχω κοντά μου τους δικούς μου ανθρώπους. Και φυσικά να μη σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι και να τραγουδώ»!
