COVID-19 
Ξεκινώντας από μια φωτογραφία της μητέρας της, που τη συνόδευσε σε 81 συναυλίες, και με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας στις 12 Μαΐου, η Μαντόνα ανήρτησε στο Instagram για να εκφράσει τις σκέψεις της σχετικά με τον πολύπλοκο ρόλο που εκπληρώνει, τόσο ως κόρη όσο και ως μητέρα.
Μαντόνα: «Κανένας δεν μου είπε ότι πέθαινε η μάνα μου, την έβλεπα να λιώνει μυστηριωδώς και μετά εξαφανίστηκε»
Σύμφωνα με τα λεγόμενα της ίδιας της «βασίλισσας της ποπ»:
«Στάθηκα στη σκηνή για 81 συναυλίες κοιτώντας το όμορφο πρόσωπο της μητέρας μου, ενώ αναρωτιόμουν τι σκεφτόταν καθώς με αποχαιρετούσε μέσα από το παράθυρο του νοσοκομείου.
Όταν μπήκα στο βαγόνι του τρένου και έκλεισε η πόρτα, δεν ήξερα ότι ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα.
Κανένας δεν μου είχε πει ότι η μητέρα μου πέθαινε – απλά την παρακολουθούσα να λιώνει μυστηριωδώς και μετά εξαφανίστηκε χωρίς καμία εξήγηση εκτός από το ότι είχε πάει για ύπνο, γεγονός που εξηγεί την ταραχώδη σχέση μου με τον ύπνο.
Απόψε όλα τα παιδιά μου κοιμήθηκαν κάτω από μία στέγη, γεγονός σπάνιο και παρηγορητικό.
Μεγάλωσαν πολύ γρήγορα και σκορπίστηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Και ναι, δυσκολεύομαι να τα αφήσω να φύγουν.
Όταν έβγαινα στη σκηνή κάθε βράδυ και κοιτούσα το πρόσωπο της μητέρας μου.
Της έλεγα, γεια, της έλεγα, αντίο.
Μαντόνα: «Κανένας δεν μου είπε ότι πέθαινε η μάνα μου, την έβλεπα να λιώνει μυστηριωδώς και μετά εξαφανίστηκε»
Της έλεγα, σε ευχαριστώ
Ελπίζω να είσαι περήφανη για μένα.
Της έλεγα, σε παρακαλώ, προστάτευσέ με και κράτησέ με υγιή.
Κοιτούσα τη μητέρα του Ντέιβιντ, τη Μαλίτα, από τη σκηνή και αναρωτιόμουν το ίδιο.
Έκανα καλή δουλειά;
Είναι περήφανη για τον γιο της; Είμαι η μητέρα που θα ήθελε να είμαι;
Σε αυτή την περιοδεία ήρθα πολύ κοντά στα παιδιά μου.
Κολλήσαμε ο ένας με τον άλλο.
Στις ατελείωτες ώρες που δουλέψαμε και προσπαθήσαμε.
Με βοήθησαν να εκφράσω τα όνειρά μου.
Στο χάος και στις καταιγίδες
Στη μονοτονία και στην επανάληψη
Στις άγρυπνες νύχτες και στο ατελείωτο πακετάρισμα και ξεπακετάρισμα.
Σε όλες τις θυσίες που κάναμε μαζί.
Τόσο πολλές ώρες με αίμα, ιδρώτα και δάκρυα.
Ευγνώμων για το προνόμιο να φέρνουμε τους ανθρώπους κοντά μέσα από τη μουσική.
Αλλά κάποιες στιγμές απλά θέλαμε να πέσουμε για ύπνο.
Σε όλη τη διαδρομή ο Ρόκο ζωγράφιζε.
Η Λόλα έγραφε τραγούδια.
Οι Ντέιβιντ και Μέρσι τελείωσαν το λύκειο!
Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος για το παιχνίδι της μητρότητας. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο ούτε πανεπιστήμιο.
Απλά δοκιμή και λάθος και μάθηση και επιτυχία και μετά ξανά αποτυχία.
Και τελικά η συνειδητοποίηση ότι εκείνα με μεγάλωναν, όχι το αντίστροφο.
Συχνά γελάμε με φίλους και λέμε ότι μητρότητα ίσον μαρτύριο.
Αλλά δεν κάνω πλάκα.
Είναι το πιο αληθινό πράγμα που έχω πει.
Όμως δεν θα το άλλαζα με τίποτα.
Όπως είπε κάποτε ο Τζέιμς Μπάλντουν,
Όλα τα παιδιά είναι δικά μας.
Κάθε ένα από αυτά.
Ανήκουν στις Μητέρες
τις Μαχήτριες
τις Πολεμίστριες
τις Ατρόμητες.
»Ευχές για τη Γιορτή της Μητέρας».
Δείτε την ανάρτηση:
