Το ελληνικό ποδόσφαιρο έμεινε χωρίς «στρατηγό».
Ο Μίμης Δομάζος ήταν μοναδικός παίκτης που με τις εμφανίσεις του στα ελληνικά γήπεδα «ανάγκασε» το φίλαθλο κοινό να του προσδώσει το προσωνύμιο «στρατηγός».
Τεράστια προσωπικότητα, ταλέντο από τα λίγα και πάνω απ’ όλα ηγέτης. Μπορεί να υποστηρίζουν κάποιοι, και σωστά, ότι πάνω από τα πρόσωπα είναι οι ομάδες αλλά ο Μίμης Δομάζος ήταν ο Παναθηναϊκός.
Ο άνθρωπος που… γιγάντωσε τον Παναθηναϊκό
Ήταν ο άνθρωπος που συνέδεσε δύο περιόδους του Παναθηναϊκού, απόλυτα επιτυχημένες. Η μια ήταν εκείνη του αήττητου πρωταθλήματος του Στέφαν Μπόμπεκ το 1964 και η άλλη του Γουέμπλεϊ το 1971.
Δεν πήγε για τα ένσημα αν και ήταν 36 ετών. Οδήγησε την ΑΕΚ του Λουκά Μπάρλου στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1979.
Είχε συμπαίκτες τον Μπάγεβιτς, τον Μαύρο, τον Βιέρα και προπονητή τον αγαπημένο του Φέρεντς Πούσκας αλλά και τη σημαία της ομάδας της ΑΕΚ, τον Ανδρέα Σταματιάδη.
Τότε έφτασε τα 10 πρωταθλήματα. Ήταν ο πρώτος που είχε 10 στην Ελλάδα και μετά από πολλά χρόνια τον ακολούθησαν και άλλοι.
Ο Μίμης Δομάζος επέστρεψε στον Παναθηναϊκό μετά από πρωτοβουλία του «καπετάνιου» Γιώργου Βαρδινογιάννη το 1980 και έκλεισε την τεράστια καριέρα του σε ένα φιλικό προς τιμήν του στις 31/8/1984 στο ΟΑΚΑ με τη Μπόκα Τζούνιορς. Την μπάλα την είχε σταματήσει από το 1980.
«Το παιχνίδι είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 9 το βράδυ, αλλά λόγω της πολύ μεγάλης προσέλευσης του κόσμου, ξεκίνησε στις 10:30! Για να γίνει εκείνο το ματς, πλήρωσα όλα τα έξοδα εγώ! Ο Παναθηναϊκός μου πρόσφερε την ομάδα, αλλά εγώ ήμουν αυτός που κάλυψε τα χρήματα διεξαγωγής του αγώνα» είχε πει αρχικά για το ματς με την Μπόκα και συμπλήρωσε ο Δομάζος: «Ήταν μεγάλη μέρα για μένα.Δεν ήταν καθόλου εύκολο μετά από τόσα χρόνια που είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο και μάλιστα μήνα Αύγουστο, να μαζευτεί τόσος κόσμος στο γήπεδο.
Αισθάνθηκα πολύ υπερήφανος γι’ αυτό και τότε είπα μέσα μου πως κάτι είχα προσφέρει κι εγώ στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν νομίζω ότι ποτέ κανένας άλλος ποδοσφαιριστής που σταμάτησε το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, να γέμισε το γήπεδο με τόσο κόσμο».
Ο Δομάζος έμεινε στην ιστορία για το δίδυμο που συνέθεσε με τον Αντώνη Αντωνιάδη. Ο «κοντός» και ο «ψηλός». Τον έβρισκε με κλειστά μάτια μέσα στην περιοχή και ο Αντωνιάδης έβρισκε κατά βούληση δίχτυα.
Έκανε ο ένας τον άλλο… μάγκα και το 1971 οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Γουέμπλεϊ. Ο Μίμης Δομάζος που απασχόλησε τα ΜΜΕ για τις σχέσεις του, για τον γάμο του με την Βίκυ Μοσχολιού, ασχολήθηκε με κέντρα διασκέδασης και εστιατόρια (είχε μαζί στην Πλατεία Βικτωρίας), εμφανίστηκε και σε ταινία μαζί με τον Χάρρυ Κλυυν και την Χαρούλα Αλεξίου.
Ο Μίμης μαζί με την Βίκυ δημιούργησαν το 1973 στην Πλάκα τον θρυλικό «Ζυγό». Στην οδό Κυδαθηναίων 22 υπήρχε το CINE PARIS το οποίο αγόρασαν και έφτιαξαν τον «Ζυγό».
Το όνομά του προήλθε από το ζώδιο της Ουρανίας, της μεγάλης κόρης τους. Με την Μοσχολιού ο Μίμης Δομάζος απέκτησε την Ουρανία (γενν. 1967), την Ευαγγελία (1968) και το 1973 απέκτησαν και τον Αλέξανδρο ο οποίος πέθανε τρεις ημέρες μετά την γέννησή του. Είχε και μια ακόμη κόρη, την Πόπη, από τον 2ο γάμο του.
Το βίντεο που έπαιζε στο άνοιγμα του προγράμματος στον Ζυγό
Μέχρι τέλους ήταν στα επίσημα της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ. Δίπλα του πάντα ο «διόσκουρος» Αντώνης Αντωνιάδης και στην παρέα τους πάντα και το «πουλί» ο Τάκης Οικονομόπουλος.
Όλη η Ελλάδα είχε να λέει για το ταλέντο και την προσωπικότητα του Μίμη Δομάζου και εκείνος είχε να λέει για το αήττητο πρωτάθλημα του 1963-64 μόνο με ελληνόπουλα στη σύνθεση του ΠΑΟ αλλά και για τον τελικό του Γουέμπλεϊ, κάτι που δεν έχει κάνει άλλη ελληνική ομάδα.
Του έμεινε το παράπονο ότι δεν έφτασε εκεί άξιζε με την Εθνική Ελλάδος. Στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1970. Μια ομάδα με Δομάζο, Σιδέρη, Παπαϊωάννου και Κούδα έμεινε εκτός διοργάνωσης. Τόσο ταλέντο, μα τόσο ταλέντο σε μια ομάδα.
Με τον Γιώργο Σιδέρη, τον θρυλικό οδοστρωτήρα του Ολυμπιακού, ο οποίος είναι 86 ετών, ήταν αντίπαλοι στο γήπεδο και φίλοι εκτός. Εκείνο το καλοκαίρι του 1959 ο Παναθηναϊκός πήρε τον Μίμη Δομάζο, ως παιδί των Αμπελοκήπων και της Άμυνας, και ο Ολυμπιακός τον Γιώργο Σιδέρη από τον Ατρόμητο Πειραιά.
Σιδέρης και Δομάζος έγιναν και τραγούδι.
Η Λίνα Νικολακοπούλου κάποτε έγραψε στίχους για το «πιο ωραία λαϊκά» του Σταμάτη Κραουνάκη και έγραψε για τις ωραίες παλιές Κυριακές στην Ελλάδα.
«Τις πιο ωραίες Κυριακές
με λεμονάδες σπιτικές
τις είχαμε δροσίσει
με το Δομάζο αρχηγό,
και το Σιδέρη κυνηγό,
γιατ’ ήσουν Ένωση και εγώ
με χωρισμό σ’ είχα φοβίσει».
Ένα κλασσικό πλέον τραγούδι που είπε με την μοναδική της φωνή η Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Για τον μεγάλο Μίμη Δομάζο είχε γράψει τραγούδι και ο Παναθηναϊκάκιας και μεγαλωμένος στη Λεωφόρο Γιάννης Ζουγανέλης.
Ο Μίμης Δομάζος και ο Ολυμπιακός
Για τον Μίμη Δομάζο κυκλοφορεί εδώ και χρόνια μια ιστορία που ο ίδιος δεν επιβεβαίωσε. O μύθος λέει ότι μικρός ήταν Ολυμπιακός, είχε δοκιμαστεί από τους Πειραιώτες, αλλά δεν τον πήραν και κατέληξε στον ΠΑΟ.
Αυτό που είχε επιβεβαιώσει ο ίδιος είναι ότι ήταν το είδωλό του ο Θανάσης Μπέμπης του Ολυμπιακού. Φοβερό δεκάρι, δαντελένιος παίκτης ο «Πινόκιο» ο οποίος κάποτε είχε χαρίσει στον μικρό Δημήτρη ένα σταυρουδάκι. Ο Δομάζος τον είχε φωτογραφία στο δωμάτιό του.
Ο Μίμης Δομάζος ζούσε για τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Κάποτε είχε δηλώσει ότι σε κάθε παιχνίδι έχανε έως και 4 κιλά! Με τον Ολυμπιακό θα έχανε 5.
Απέναντι στους Πειραιώτες είχε πετύχει 9 γκολ. Τα 6 στο πρωτάθλημα και τα 3 στο Κύπελλο Ελλάδας. Δεν καταλάβαινε από έδρες ο Δομάζος. Στην πρώτη του χρονιά στον ΠΑΟ η ομάδα του κέρδισε 4-1 στο Καραϊσκάκη και πήρε τελικά το πρωτάθλημα κόντρα στην ΑΕΚ στο μπαράζ το 1960.
Το πιο ωραίο γκολ που έχει πετύχει το σημείωσε το 1974 στο παλιό Καραϊσκάκη.
Από πλάγιο άουτ του Δημητρίου η μπάλα φτάνει στον Μίμη Δομάζο που έχει πλάτη το τέρμα του Ολυμπιακού. Με εκπληκτικό ανάποδο ψαλίδι έστειλε τη μπάλα να αναπαυτεί στα δίχτυα του Πουπάκη.
Στα χρόνια που έπαιξε μπάλα ο Δομάζος στον Παναθηναϊκό η ομάδα της Αθήνας πήρε 9 πρωταθλήματα και εκείνη του Πειραιά πήρε 5.
Το 1978-79 πήρε το πρωτάθλημα με την ΑΕΚ κόντρα… στον Ολυμπιακό. Οι δύο ομάδες ισοβάθμισαν και ορίστηκε μπαράζ. Ο Ολυμπιακός “φώναζε” για τη διαιτησία και δεν κατέβηκε να παίξει. Έτσι το πρωτάθλημα πήγε στην ΑΕΚ.
«Έτρεμαν την ΑΕΚ τότε, γι’ αυτό δεν εμφανίστηκαν στο γήπεδο» είχε πει πολλά χρόνια μετά για την απόφαση του Ολυμπιακού να μην αγωνιστεί, ο Μίμης Δομάζος.
Σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις του είχε πει ότι η πρώτη ομάδα που υποστήριξε ήταν ο Ολυμπιακός.
Ο αείμνηστος Σάββας Θεοδωρίδης που ξεκίνησε και εκείνος να παίζει στην Άμυνα Αμπελοκήπων είχε πει ότι ο Μίμης ήταν Ολυμπιακάκιας ενώ ο ίδιος είχε διηγηθεί σε εκπομπή του Γιώργου Λιάνη μια ιστορία με τον περίφημο τελικό του Κυπέλλου του 1969 ο οποίος κρίθηκε στο κέρμα.
Το βίντεο από την εκπομπή
Ο Μίμης Δομάζος υπήρξε πρόεδρος και από τους πρωτεργάτες της ίδρυσης του ΠΣΑΠ. Δεν θέλησε να γίνει προπονητής αλλά πάντα ήταν κοντά στον ΠΑΟ και στα μικρά παιδιά.
Δεν πάνε πολλά χρόνια από τότε που έφτιαξε μια ακαδημία για να μαθαίνει ποδόσφαιρο στα παιδιά χωρίς λεφτά. Το αντίτιμο ήταν τροφές για τα αδέσποτα ζώα.
Για μια πορτοκαλάδα ή ένα κοστούμι
Ποιο ήταν όμως το αντίτιμο για τη μεταγραφή του από την Άμυνα Αμπελοκήπων στον Παναθηναϊκό. Έχει γραφτεί πως του έδωσαν μια πορτοκαλάδα και μια εμφάνιση. Επίσης έχει ειπωθεί ότι πήρε δώρο ένα κοστούμι.
Πάντως σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, το 1959, ο Μίμης Δομάζος έπαιρνε κάθε μήνα εξακόσιες δραχμές και τις έδινε στην μητέρα του.
Μαζί της μεγάλωσε όταν αποφάσισαν να χωρίσουν οι γονείς του. Γεννήθηκε εκεί στο μαιευτήριο «Έλενα» στους Αμπελοκήπους απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Η μαμά του, η Ουρανία, δούλευε στο μαιευτήριο και είχε καταγωγή από τη Μικρά Ασία.
Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του υγιεινομικού. Μεγάλωσε μέσα στην κατοχή. Έζησα δύσκολα, έκανε διάφορες δουλειές αλλά όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ήταν «γεννημένος ποδοσφαιριστής». Περίμενε απλά την ώρα του.
Όταν πήγε στον Παναθηναϊκό τον δοκίμασαν στην αρχή στα εξτρέμ αλλά δεν έπαιρνε πάσες. Δεν απέδιδε. Γρήγορά έγινε το απόλυτο 10αρι του ελληνικού ποδοσφαίρου, ο «στρατηγός» του.
«Μίμη, μη φύγεις»
Στον Παναθηναϊκό έζησε ότι είχε ονειρευτεί. Ίσως στην καριέρα του να είχε ονειρευτεί να παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης, που ήθελε και εκείνον και τον Μίμη Παπαϊωάννου.
Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα τον διώξουν από τον ΠΑΟ. Έγινε το 1978. Μετά από ένα παιχνίδι στην Καβάλα είχε ακουστεί ότι είχε πάει στα μπουζούκια με τον Αντωνιάδη και μετά από λίγες ημέρες τους έφαγαν. Είχε γράψει η «Αθλητική Ηχώ» για τα μπουζούκια και ήταν η αρχή του τέλους.
Πήγε στην ΑΕΚ πήρε το πρωτάθλημα, ξεκίνησε και την επόμενη σεζόν (1979-80) αλλά τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς δόθηκε στον ΠΑΟ για να κλείσει εκεί την καριέρα του. Σε ένα παιχνίδι με την Καβάλα το έκανε. Το 1980. Με την Καβάλα πάλι. Με την Εθνική Ελλάδος έκανε την τελευταία του εμφάνιση σε ένα φιλικό με την Αυστραλία το 1980 με τον κόσμο να φωνάζει «Μίμη μη φύγεις».
«Δεν έφυγα με διώξανε»
Για το… ξήλωμά του από την ομάδα της καρδιάς του είχε πει: «Δεν έφυγα, με διώξανε. Εμένα, τον Αντωνιάδη και τον Τζόρτζεβιτς μας διώξανε. Να μην τα συζητάμε, περάσανε αυτά, πάνε. Τότε παίζαμε για τη φανέλα, για την αξιοπρέπειά μας, για τον κόσμο. Δεν παίζαμε για τα λεφτά γιατί δεν ήμασταν επαγγελματίες, ήμασταν όλοι Ελληνόπουλα στο πρωτάθλημα. Κι όταν κάναμε τη μεγάλη πορεία προς το Γουέμπλεϊ, πήραμε κάτι λεφτά τότε».
Τότε έδιωξαν και τον Αντώνη Αντωνιάδη ο οποίος πήγε στον Ολυμπιακό. Για τον Μίμη φρόντισε ο «καπετάνιος» να αποκαταστήσει την τάξη.
Ο διωγμός του από τον ΠΑΟ ήταν η πιο πικρή στιγμή της καριέρας του. Το είχε παραδεχτεί σε συνέντευξή του: «Όταν μας έδιωξαν με τον Αντωνιάδη από τον Παναθηναϊκό. Είχα φτάσει 36 και νόμιζαν ότι εγώ τελείωσα. Κι όμως πήγα στην ΑΕΚ και η ΑΕΚ πήρε και το πρωτάθλημα. Μετά ήρθε ο Βαρδινογιάννης πρόεδρος, ξαναγύρισα και τέλειωσα την καριέρα μου στον Παναθηναϊκό».
Πελέ, Εουσέμπιο, Μπεκενμπάουερ και Κρόιφ
Ο Μίμης Δομάζος είχε την ευκαιρία να παίξει απέναντι σε τεράστιους παίκτες. Στον Πελέ, στον Κρόιφ, στον Ματσόλα, στον Ριβέρα, στον Εουσέμπιο, στον Μπεκενμπάουερ.
Με τον Πελέ έπαιξε αντίπαλος το καλοκαίρι του 1961 στη Λεωφόρο. Τότε η Σάντος κέρδισε 3-2 τον Παναθηναϊκό. Για εκείνη τη μάχη είχε πει: «Με φοβόντουσαν αυτοί, δεν τους φοβήθηκα ποτέ! Ο Πελέ πήγε να μου βγάλει τα μάτια! Αλλού πήγα εγώ, αλλού πήγε η μπάλα, με τη Σάντος, κι επειδή τον… κορόιδεψα, μου έχωσε τα δυο δάχτυλα στα μάτια, όπως τον περίμενα στη σέντρα. Ζαλίστηκα για λίγα δευτερόλεπτα και μετά του είπα κάτι… γαλλικά».
Ο Μίμης Δομάζος πήγε στον Παναθηναϊκό το 1959 με την ομάδα της Αθήνας, από το 1908 έως τότε να έχει πανηγυρίσει μόλις τρία πρωταθλήματα (1930, 1949, 1953). Όταν έφυγε ο Δομάζος ο Παναθηναϊκός είχε 12! Τον «στρατηγό» τον έδιωξαν το 1978 από τον ΠΑΟ και εκείνος πήγε στην ΑΕΚ.
Την Πορτογαλία του Εουσέμπιο την κέρδισε με την Εθνική Ελλάδας με 4-2. Μόνο που η Ελλάδα του Δομάζου, του Κούδα, του Σιδέρη και του Παπαϊωάννου δεν πήγε ποτέ σε εκείνο το Μουντιάλ του 1970.
Στις 16.11.1969 η Ελλάδα μένει στο 1-1 με τη Ρουμανία και αποχαιρετά τα όνειρα τα Μουντιάλ. Και ας είχε ένα 4-2 και ένα 2-2 με την πανίσχυρη Πορτογαλία.
«Καλύτερη από την ομάδα του 2004»
Για εκείνη την μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε είχε δηλώσει: «Για ένα γκολ πήγαν οι Ρουμάνοι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικού. Αν πήγαινε τότε η εθνική στο Μεξικό, πολλά παιδιά από εμάς θα έπαιζαν στο εξωτερικό».
Στην ίδια συνέντευξη στο ΑΠΕ είχε κάνει και σύγκριση της ομάδας του 1970 με εκείνη που κατέκτησε το Euro το 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας: «Εκείνη η εθνική ήταν η καλύτερη όλων των εποχών. Ακόμη κι από αυτή που κατέκτησε το Euro 2004».
Η Ελλάδα του Δομάζου και των άλλων παιδιών το 1974 πήρε 2-2 από τη Δυτική Γερμανία του «Κάιζερ» και του Μίλερ. Την παγκόσμια πρωταθλήτρια Δυτική Γερμανία.
Τον Γιόχαν Κρόιφ και την παρέα του τους συνάντησε στις 2 Ιουνίου 1971 στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Γουέμπλεϊ.
Τον σέβονταν τον Κρόιφ και τον Άγιαξ αλλά δεν τους φοβήθηκε. Σε εκείνο το παιχνίδι τον μάρκαραν ο Νέεσκενς και ο Βάσοβιτς αλλά ο Άγιαξ δεν παιζόταν.
«Όταν φτάσαμε στον τελικό με τον Άγιαξ, δεν είχαμε απέναντί μας μόνο τον Κρόιφ. Ήταν μία ομάδα που δούλευαν όλοι οι παίκτες. Μόνο ο τερματοφύλακας δεν δούλευε. Αν είχαμε λίγο τύχη -γιατί πρέπει να έχεις και τύχη στο ποδόσφαιρο- θα μπορούσαμε να τους είχαμε αποκλείσει εμείς και να πάρουμε το κύπελλο» είχε πει ο Δομάζος για τον Άγιαξ.
Ο Αντώνης Αντωνιάδης είχε δηλώσει πως όταν έπαιξαν μετά από χρόνια οι δύο ομάδες σε επίπεδο παλαιμάχων ο Κρόιφ είχε ρωτήσει: «Που είναι αυτός ο κοντός γίγαντας;».
Ο Μίμης Δομάζος είχε μιλήσει για την συμβολή του Πούσκας στην επιτυχία του 1971: «Τον Φέρεντς Πούσκας. Μας έδωσε αυτό που δεν είχαμε: την αξιοπρέπεια. Μας είπε 11 παίζουν αυτοί, 11 παίζετε κι εσείς. Αν χάσετε δεν θα σας ακούσει κανείς, αν κερδίσετε όμως θα σας ακούσει όλος ο κόσμος. Είχε βέβαια και απίστευτο αριστερό πόδι! Κι ο Μέσι που έχει το πόδι το καλό, δεν είναι σαν του Πούσκας. Πηγαίναμε στο κλειστό της Λεωφόρου κι έβαζε καλάθι με το πόδι».
Είχε απαντήσει ακόμη και στα λόγια της Δέσποινας Παπαδοπούλου (είχε πει ότι ήταν στημένος ο αγώνας του ΠΑΟ με τον Ερυθρό Αστέρα, ημιτελικός 1971): «Αυτά τα λένε στο καφενείο».
Η Βουγιουκλάκη και ο Γκάλης
Κάποτε είχε αποκαλύψει ότι σε διαγωνισμό του ευρείας κυκλοφορίας «Φαντάζιο» είχε ξεπεράσει την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
«Κάποια στιγμή είχε γίνει μία ψηφοφορία με πρόσωπα από όλα τα αθλήματα και επαγγέλματα ποιος θα βγει πρώτος. Θυμάμαι ότι στο τέλος είχα μείνει εγώ και η Βουγιουκλάκη και τελικά την πέρασα. Τότε, είχε έρθει στο Ζυγό στην Πλάκα για να με βρει, να δει ποιος ήταν αυτός που την πέρασε», είχε πει ο Μίμης Δομάζος.
Ήταν μέσα στους 100 κορυφαίους Έλληνες και ήταν περήφανος για αυτό. Ήταν και για κάτι άλλο περήφανος: «Η συμμετοχή μου ως λαμπαδηδρόμου, κρατώντας, μετά τον Νίκο Γκάλη, τη δάδα για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στιγμές που δεν σβήνουν ποτέ από το μυαλό σου».
‘Ηταν στην τελετή έναρξης του «Αθήνα 2004».
«Δεν θέλει να χάνει ούτε σε προπόνηση»
Κλείνοντας θα δανειστούμε τα λόγια του Αντώνη Αντωνιάδη τα οποία μας δίνουν το στίγμα για το ποιος ήταν ο Μίμης Δομάζος.
«Δεν θέλει να χάνει ούτε στην προπόνηση. Είναι φοβερό αυτό με τον Δομάζο. Περπατά στο δρόμο και βλέπει παιδιά να παίζουν μπάλα και θέλει τρέξει προς την μπάλα, όπως έτρεχε τότε, με την ίδια όρεξη», είχε πει για τον φίλο και συμπαίκτη του ο «Ψηλός».
Ο Μίμης Δομάζος, που εάν δεν έπαιζε ποδόσφαιρο, θα ήταν ίσως τορναδόρος είχε πει για το ποδόσφαιρο: «Είναι η ζωή μου! Πολλοί με παρότρυναν να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Τους απαντούσα πάντα: Ποδοσφαιριστής γεννήθηκα… ποδοσφαιριστής θα πεθάνω!».
Αντίο, Στρατηγέ.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα