COVID-19 
Αποφάσισε να αρχίσει να τα εντοπίζει και να τα επιστρέφει στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.
Όλα ξεκίνησαν το 2019, όταν ο Bjartmar Leosson άρχισε να βλέπει αύξηση των κλοπών ποδηλάτων στο Ρέικιαβικ.
Αντί να δεχτεί ότι μόλις ένα ποδήλατο κλαπεί, έχει εξαφανιστεί για πάντα, ο οδηγός λεωφορείου και δηλωμένος «σπασίκλας των ποδηλάτων» αποφάσισε να αρχίσει να τα εντοπίζει και να τα επιστρέφει στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους.
Τέσσερα χρόνια και, όπως υπολογίζει, εκατοντάδες διασωθέντα ποδήλατα αργότερα, ο 44χρονος έχει αποκτήσει φήμη στην ισλανδική πρωτεύουσα μεταξύ των ποδηλατών και των πιθανών κλεφτών ποδηλάτων.
Γνωστός ως ο «γητευτής των ποδηλάτων» του Ρέικιαβικ, οι άνθρωποι σε όλη την πόλη του απευθύνονται σε αυτόν για να τον βοηθήσουν να βρει τα χαμένα ποδήλατα, τα εργαλεία, ακόμη και τα αυτοκίνητά τους. Συχνά, λέει, οι κλέφτες ποδηλάτων παραδίδουν τα ποδήλατα χωρίς να τους το ζητήσουν και ορισμένοι πρώην κλέφτες ποδηλάτων έχουν αρχίσει να τον βοηθούν.
Πώς εντοπίζονται τα ποδήλατα
Όταν κάποιος χάνει το ποδήλατό του, μπορεί να χρειαστούν μόλις 48 ώρες για τον εντοπισμό του στη σελίδα του στο Facebook, Hjoladot ofl. tapa? fundi? e?a stoli? (Bicycle stuff etc lost, found or stolen), η οποία ενημερώνεται κάθε λίγες ώρες με τα αντικείμενα που χάνονται και βρίσκονται και η οποία έχει περισσότερα από 14.500 μέλη.
«Δεν είμαι μόνο εγώ». «Πολλές φορές κάποιος βλέπει ένα ποδήλατο κρυμμένο σε έναν θάμνο, βγάζει μια φωτογραφία και στη συνέχεια κάποιος άλλος σχολιάζει ‘ε, αυτό είναι το ποδήλατό μου’. Οπότε όλοι προσέχουν», λέει στον Guardian ο Bjartmar Leosson.
Αν και δεν είναι μια παγκοσμίως γνωστή πόλη για την ποδηλασία, οι μετακινήσεις με δύο τροχούς είναι σε άνοδο στο Ρέικιαβικ, το οποίο έχει πληθυσμό 139.875 κατοίκων. Μέσω του νέου συστήματος ποδηλατοδρόμων, η πόλη στοχεύει να αυξήσει το μερίδιο των ποδηλατικών διαδρομών σε τουλάχιστον 10% του συνόλου των μετακινήσεων που πραγματοποιούνται έως το 2025.
Τα τελευταία τρία χρόνια παρατηρείται σταθερή μείωση των κλοπών ποδηλάτων στην πόλη, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της αστυνομίας, καθώς από 569 το 2021 μειώθηκαν σε 508 το επόμενο έτος και 404 τους πρώτους 11 μήνες του 2023.
Πώς τον οδήγησε ο θυμός
Ενώ η ερευνητική εργασία του Leosson είναι πλέον αλτρουιστική, ο θυμός ήταν ένας ισχυρός κινητήριος παράγοντας όταν ξεκίνησε. Άρχισε να πηγαίνει ποδήλατα στην αστυνομία, αφού είδε κλοπιμαία, όπως πίστευε, έξω από ένα καταφύγιο αστέγων και παραδέχεται ότι ερχόταν σε αντιπαράθεση και διαφωνούσε με τους ανθρώπους που θεωρούσε υπεύθυνους. Τώρα, συμπάσχει μαζί τους.
«Στην αρχή ήμουν πολύ σοκαρισμένος και θυμωμένος με την κατάσταση. Πολλά ποδήλατα έξω από το καταφύγιο, ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας να περνάει, κανείς δεν έκανε τίποτα. Ήμουν πολύ θυμωμένος, ήταν θυμωμένοι – ήταν πολύ σκληρά στην αρχή. Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι: Εντάξει, δεν έχει σημασία, μπορώ να ουρλιάζω μέχρι να μελανιάσω, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω να είμαι ισότιμος μαζί τους και απλώς να τους μιλήσω», είπε.
Από εκείνο το σημείο, η κατάσταση άλλαξε. Άρχισε να γίνεται φίλος με τους ενοίκους του καταφυγίου, μερικοί από τους οποίους άρχισαν να τον βοηθούν να εντοπίσει ποδήλατα. Κάποιους από αυτούς, λέει, βοήθησε στην απεξάρτηση και ο αντίκτυπος στον ίδιο τον Leosson άλλαξε τη ζωή του.
Τώρα, λέει, όταν κλέβουν τα ποδήλατα των ανθρώπων, η αστυνομία τους κατευθύνει στη σελίδα του στο Facebook. Όταν υπάρχει αμοιβή για την εύρεση, τη δίνει σε ανθρώπους που ζουν στο καταφύγιο. Λέει ότι βλέπει πλέον ότι το πρόβλημα της κλοπής ποδηλάτων συχνά οφείλεται στον εθισμό, υποβοηθούμενο από τις μακρές λίστες αναμονής για αποτοξίνωση και το κλείσιμο των καταστημάτων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Το πάθος του για τα ποδήλατα ξεκίνησε από μικρό παιδί που οδηγούσε το πρώτο του τρίκυκλο στο δρόμο και ως έφηβος άρχισε να κάνει αγώνες ορεινής ποδηλασίας και να ενδιαφέρεται για vintage ποδήλατα.
