COVID-19 
Ο Σόλων Τσούνης τα έχει κάνει όλα: από μπουφετζής μέχρι οικοδομή. Καταρρίπτωντας έτσι, τον μύθο που θέλει τους ηθοποιούς να έχουν μία πολύ άνετη και λαμπερή ζωή. Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλά στο περιοδικό People για το θέατρο και τις αποφάσεις που τον καθόρισαν μέχρι σήμερα.
Πόσα χρόνια κάνεις θέατρο;
Από το 2007 που αποφοίτησα από το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Υπήρξα τυχερός γιατί βγήκα στο επάγγελμα ακριβώς πριν την κρίση και πρόλαβα να φτιάξω ένα καλό βιογραφικό.
Και πότε έκανες το μεγάλο μπαμ;
Δεν έχει γίνει ακόμη. Νιώθω σαν να κάνω πρακτική σε αυτή τη δουλειά. Πώς είναι οι γιατροί που κάνουν το αγροτικό τους κάμποσα χρόνια, ένα τέτοιο πράγμα κι εγώ. Ονειρεύομαι όμως να πετύχω πολλά πράγματα. Υπάρχουν ρόλοι που σε περιμένουν στη γωνία.
Είχες βάλει εξαρχής ένα deadline, του στιλ «αν δεν τα καταφέρω μέχρι τότε, θα ψαχτώ για κάτι άλλο»;
Ναι, είχα πει «Σόλων, αγόρι μου, υπάρχει ενδεχόμενο να μη σε απορροφήσει η δουλειά. Βγαίνεις εσύ και χιλιάδες άλλοι που θέλουν επίσης να γίνουν ηθοποιοί. Θα το προσπαθήσεις και, αν δεν πάει καλά, γεια σας». Είμαι και ως άτομο έτσι. Αν δω ότι μια-δυο σεζόν δεν έχω δουλειά, δεν θα καθίσω να το φιλοσοφήσω. Αναγκαστικά, θα κάνω κάτι άλλο. Πώς θα ζήσεις αλλιώς;
Τι δουλειές έχεις κάνει;
Στα δώδεκα χρόνια που είμαι ηθοποιός, έμεινα χωρίς δουλειά κάποιους μήνες μόνο, οπότε χρειάστηκε να εργαστώ σε καφέ. Επίσης, όταν σπούδαζα φωτογραφία, δούλευα παράλληλα σε ένα μπαρ. Άντεξα μόνο για ένα μήνα. Ναι μεν, είμαι βραδινός τύπος –τότε είναι που θα σκεφτώ ό,τι με απασχολεί, θα διαβάσω, θα ζωγραφίσω, θα δω ταινίες–, αλλά δεν μου αρέσει να δουλεύω τη νύχτα. Ένιωθα πως έχανα το ωραίο. Οι άλλοι διασκέδαζαν και εγώ ήμουν αυτός που τους έβαζε τα ποτά.
Είναι αυτό που λένε «κάθε ηθοποιός οφείλει να έχει περάσει κάποια στιγμή στη ζωή του από barman;»
Και όχι μόνο. Έχω δουλέψει και ως μπουφετζής και ως υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ, ενώ, όταν έφυγα για Παρίσι, ανακατασκεύαζα με συνεργείο σπίτια και οικοδομές. Ακόμα και σε σαντουιτσάδικο στη Γαλλία έχω εργαστεί. Έφτιαχνα γκουρμέ σάντουιτς, με συγκεκριμένα γραμμάρια τυρί κρέμα, μουστάρδα και αμυγδαλάκια.
Ισχύει ότι τα εγκατέλειψες όλα και πήγες στο Παρίσι για έναν έρωτα;
Στο Παρίσι έμεινα έναν ολόκληρο χρόνο. Δεν ήταν μόνο ο έρωτας. Ουσιαστικά, είχα τάσεις φυγής. Ήθελα να ζήσω κάπου εκτός, να καθαρίσω το μυαλό μου, που είχε μπερδευτεί. Σκεφτόμουν αν μου αρέσει αυτή η δουλειά, αν μπορώ να αντέξω, τι θέλω στη ζωή μου, χρειαζόμουν μια απόσταση από όλα. Το έκανα στα 28 μου και θεωρώ ότι αυτή η ηλικία είναι κομβική για τον άντρα.
Τι έμαθες για τον εαυτό σου τότε;
Ξεκαθάρισα πολλά πράγματα για το μέλλον. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμεινα τελείως μόνος, οπότε είδα τι αντέχω, τι αξίζω ως άνθρωπος, πώς με βλέπουν άτομα που δεν με έχουν ξαναδεί ποτέ στη ζωή τους, πόσο μετράω ως προσωπικότητα και ενέργεια. Πίστεψα τότε στον εαυτό μου, κατάλαβα ότι είμαι συμπαθής και ότι μπορώ να κάνω φίλους.
Έπρεπε να διανύσεις τόσα χιλιόμετρα για να το καταλάβεις αυτό;
Ναι, θα σου πω… Στο χώρο που είμαι εγώ υπάρχουν στιγμές που μπερδεύεσαι. Όταν αρχίζεις να δουλεύεις και να σε αναγνωρίζει ο κόσμος, χάνεις λίγο την μπάλα. Σκέφτεσαι «τώρα, αυτός μου μιλάει γιατί με συμπαθεί πραγματικά ή επειδή με βλέπει στην τηλεόραση;». Μετά το Παρίσι ένιωσα έτοιμος ηθοποιός. Δεν με ένοιαζε πια αν εκτεθώ ή τι θα πουν για μένα. Γιατί τον είχα αυτόν το φόβο της έκθεσης, κακά τα ψέματα.
