COVID-19 
Η Όλγα Πολίτου παραχώρησε μία συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και μίλησε για τις διαφορές που παρουσιάζει σήμερα η εικόνα των ομοφυλόφιλων καλλιτεχνών.
Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε: «Έπαιξα την τρανσέξουαλ με ανδρικά ρούχα, όχι τρανσέξουαλ όπως τις βλέπεις τώρα, με φρου φρου κι αρώματα, ήμουν ντυμένη με τιράντες και μάλιστα μου είχαν κάνει μια ειδική κατασκευή για το στήθος για να μη φαίνεται τίποτα μπροστά».
Αυτοί οι ρόλοι τότε προκαλούσαν «έναν κόμπο», στιγμάτιζαν, ενώ σήμερα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Ναι, ισχύει αυτό. Μάλιστα, τότε, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβληματίστηκαν πάρα πολύ και πρέπει να το είδαν σε ειδική αίθουσα για τέτοιες προβολές γιατί το θεώρησαν πολύ εξτρίμ το έργο. Η μακιγιέζ Αργυρώ Κουρουπού είχε πάρει βραβείο για το πρόσωπο μου.
Ερχόταν κάθε μέρα, γιατί κάναμε πρόβες πάνω από έναν μήνα, μου έλεγε: «Όταν σε βλέπω, χάνω το ηθικό μου», δεν ήξερε πως να πλασάρει τη φάτσα μου και τελικά το βρήκε, έκανα κάτι εκπληκτικό. Ήταν εξτρίμ κι εγώ το άγγιξα, πολύ πρωτοποριακό, πριν από τριάντα χρόνια περίπου.
«Yπάρχει μεγάλη προβολή από τους ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες, εκθέτουν το κρεβάτι τους»
Τώρα η γκέι προσωπικότητα μπαίνει συχνά σαν ρόλος στην τηλεόραση. Τι γινόταν τότε με την ομοφοβία;
«Τότε η ομοφοβία υπήρχε μεν, αλλά δεν κραύγαζε, δεν ήταν τόσο πολύ ανοιχτό, να φαίνεται, υπήρχε με αξιοπρέπεια»
Οι ομοφυλόφιλοι καλλιτέχνες τότε προσπαθούσαν να κρύψουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα;
«Ναι, ήταν κραυγαλέο, δεν ήταν κάτι το οποίο πρόβαλλαν. Γνωρίζω εκπληκτικούς ηθοποιούς, οι οποίοι στη σκηνή ήταν άψογοι, δεν φαινόταν «κάτι», απολύτως τίποτα. Δεν το πολυσυζητούσαν, δεν ήταν στις πρώτες προτεραιότητες, δεν δίναμε προσοχή, δεν δίναμε σημασία. Τώρα υπάρχει μεγάλη προβολή»
Γιατί πιστεύεις ότι γίνεται αυτό;
Δεν το γνωρίζω. Εκθέτουν το «κρεβάτι» τους, αυτό έλεγε η μητέρα μου. Η μητέρα μου ήταν προχωρημένη λόγω του ότι είχαμε μια αναπηρία στο σπίτι με τον αδελφό μου. Η μαμή, την ώρα που γεννιόταν το παιδί, επειδή είχε μια πολύ άσχημη γέννα η μαμά μου, του «χάλασε» το χεράκι του, κι είχαμε πρόβλημα.
Πολλές φορές για να την παρηγορήσει ο πατέρας μου, της έλεγε: «Ευτυχώς που είναι το χέρι. Σκέψου να ήταν το πόδι, το κεφάλι, να μην καταλαβαίνει τίποτα το παιδί». Βρήκα τον καλύτερο γιατρό στον κόσμο και τον έστειλα να κάνει μεγάλο χειρουργείο. Λόγω λοιπόν αυτού, έλεγε: «Σταματήστε, είναι γερά τα παιδιά; Χέρια, πόδια, κεφάλια; Τι σε νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους;».
