COVID-19 
Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου της Unesco και γιορτάζεται εκ τότε στις 27 Μαρτίου (την ημερομηνία της πρεμιέρας του Θεάτρου των Εθνών στο Παρίσι) με διάφορες εκδηλώσεις από τα τοπικά κέντρα του Ινστιτούτου.
Κεντρική θέση στον εορτασμό λαμβάνει το Ετήσιο Μήνυμα που κάθε χρόνο γράφεται από ένα εξέχον πρόσωπο του θεάτρου (και από μερικά που δεν τα ξέρει η μάνα τους αλλά δεν έχουν όλοι θεατρόφιλες μάνες) και στη συνέχεια κυκλοφορεί στο youtube σε περίπου 20 γλώσσες, διαβάζεται σε διάφορες σκηνές, σχολεία κτλ.
Το πρώτο μήνυμα γράφτηκε από τον Jean Cocteau το 1962 ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη ανέλαβαν μεταξύ άλλων ο Miller, ο Olivier, ο Neruda, ο Brook, ο Ionesco (συμμετείχε αξιοκρατικά-η Unesco παραδεχτηκε πως δεν έχουν καμία συγγένεια), ο Albee, ο δικός μας Καμπανέλλης, η Mnouchkine, ο φραγκοφονιάς Malcovich και πέρσυ ο Dario Fo, που, προς τιμήν του, παρέλειψε το εύκολο λογοπαίγνιο ‘Ηθοποιός σημαίνει Fo(ς)’ . Θέμα του μηνύματος πρέπει είναι το ‘Θέατρο και η Παγκόσμια Αρμονία’ (θυμάμαι είχε πέσει στην Έκθεση και στις Πανελλαδικές το 1998 γι ’αυτό πάτωσα) και πραγματικά θέλει εξαιρετικό ταλέντο να βρεις κάτι πρωτότυπο να γράψεις. Κοινό μοτίβο από το 1962 είναι πως ακόμη και αν ‘το θέατρο πέθανε, το θέατρο ζει’.
Ο Νοτιοαφρικανός Brett Bailey είχε αφήσει την έμπνευση σπίτι του να φορτίσει όταν έγραψε το φετινό μήνυμα (εδώ ολόκληρο στα ελληνικά από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτο Θεάτρου
Δε θέλω να τον αδικήσω, η αλήθεια είναι πως δε μπορώ να το διαβάσω ολόκληρο, μου πέφτουν βαριά τα κλισέ και με πιάνει κρίση ναρκοληψίας στη δεύτερη παράγραφο. Ίσως πάλι να φταίει που είναι Νοτιοαφρικάνος γιατί φέτος τους αντιπαθώ, ιδίως εξαιτίας τη γραμμή υπεράσπισης του Πιστόριους: κάθε βράδυ υποφέρω γιατί ξυπνάω και φοβάμαι να πάω στην τουαλέτα μην τυχόν ξυπνήσει ο άνδρας μου και με περάσει για κλέφτη. Ή ίσως απλά να με ενοχλεί κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται ως ‘καλλιτέχνης’ χωρίς ίχνος αυτοσαρκασμού και να πρέπει να το κοιτάξω με τον ψυχολόγο που δεν έχω.
Αν θέλετε να το χοντρύνετε ακόμη περισσότερο, να τεστάρετε την ανωμαλία που μπορεί να βαράει η αισθητική σας, πάσχετε από αϋπνία ή τροφική δηλητηρίαση ή απλά δεν κρατιέστε μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα να δείτε στον ΑΝΤ1 τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, δείτε το βιντεάκι που ετοίμασε το Κυπριακό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου: http://www.youtube.com/watch?v=09usbPxfEwE .
Χωρίς καν να δει το βιντεάκι, ο θεατρικός κριτικός Kelly Nestruck (Guardian, Καναδική Globe) έχει ξενερώσει παντελώς με την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Του θυμίζει περισσότερο μια από τις παγκόσμιες ημέρες κατά κάποιας ασθένειας. Αναγνωρίζει πως όταν καθιερώθηκε, 50 χρόνια πριν, το θέατρο βρισκόταν υπό την απειλή της τηλεόρασης και ίσως χρειαζόταν κάποιου είδους εμψύχωσης ή υποστήριξης, πλέον όμως είναι διαπιστωμένο πως έχει ξεπεράσει με το σπαθί του, όχι μόνο την προσκόλληση του κοινού σε οποιουδήποτε είδους οθόνες αλλά την κατάρρευση του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, τις επιθέσεις του πουριτανισμού, όλες τις avant- guard του, τα κινητά στην πλατεία ακόμη και το πανταχού παρόν ιντερνέτ. Διαπιστώνει την ύπαρξη ενός συνδρόμου ανωτερότητας-κατωτερότητας που, με ευθύνη και του Διεθνές Ινστιτούτου Θεάτρου, σκαμπανεβάζει τον ψυχισμό των θεατρανθρώπων από ένα γοτθικό άγχος για την επιβίωση της αγαπημένης τους φόρμας στο ζενίθ μιας αυτό-οριζόμενης σημαντικότητας.
Εδώ που τα λέμε δεν έχει και άδικο. Η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου είναι κάπως σαν την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Είτε τη γιορτάζεις είτε όχι, κάτι κάνεις λάθος.
