COVID-19 
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταψηφίσει την Αμυντική Συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας επικαλούμενος το… «έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση».
Το διέπραξε ο Αλέξης Τσίπρας και επιβεβαίωσε τις χειρότερες των εκτιμήσεων για τον ίδιο και το κόμμα του οποίου προεδρεύει: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταψηφίσει την Αμυντική Συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας επικαλούμενος το έλλειμμα εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση, το κόστος της Συμφωνίας και το άρθρο 18 που αναφέρεται σε στρατιωτική συνδρομή της Ελλάδας σε ζώνη του Σαχέλ, όπου επιχειρούν οι Γάλλοι κι έχει ειδικά συμφέροντα η Ευρωπαϊκή Ένωση και … τρία αυγά Τουρκίας!
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «Όχι» στη συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας αν δεν αλλάξουν τα άρθρα 2 και 18
Οικονόμου: Η συμφωνία Ελλάδας-Γαλλίας, υπόδειγμα για τη στρατηγική αυτονομία της Ευρώπης
Η στάση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν προκάλεσε την παραμικρή εντύπωση. Όλοι οι παροικούντες την πλατεία Κουμουνδούρου έχουν από καιρό καταλήξει σε ασφαλή για την ψυχοπαθολογία του συμπεράσματα, αυτά ακριβώς ανέμεναν να κάνει, αυτά ακριβώς κάνει, ουδεμία έκπληξη «έτσι, για το γαμώτο ρε φίλε».
Οι ίδιες εμμονές, οι παραδοσιακές ιδεοληψίες, οι κωμικές δικαιολογίες, οι παλαιοκομμουνιστικές προσεγγίσεις των διεθνών σχέσεων δεν θα μπορούσαν να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στην απόρριψη μιας συμφωνίας που χαιρέτησε όλος ο ελληνικός λαός και αποθέωσαν οι ειδικοί της γεωπολιτικής στην περιοχή, ενώ την κατακεραύνωσε ο Ερντογάν και η Τουρκία.
Η, εκ του αποτελέσματος, ταύτιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το Υπουργείο Εξωτερικών της γείτονος χώρας είναι… τα τρία αυγά Τουρκίας, η ταύτιση υπάρχει, είναι αντικειμενική, λειτουργεί προς την ίδια κατεύθυνση και κανένα παλαιοσταλινικό δόγμα «για τα παιδιά μας που θα πάνε σε ξένες χώρες να πολεμήσουν» δεν αλλάζει την ουσία της.
Το καταπληκτικότερο όλων είναι πως πρόκειται για μια Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας και Συνδρομής την οποία αποθέωσε ολόκληρη η Ανατολική Μεσόγειος, την αντιλαμβάνονται ως ευεργετική όλες οι χώρες της περιοχής, πλην Τουρκίας, προσβλέπουν σε αυτή και σε όσα αυτή μπορεί να δημιουργήσει στο μέλλον και ο κ. Τσίπρας εξακολουθεί να πολιτεύεται με βάση τις ιδεοληψίες του και τις εμμονές του.
Κι επειδή αυτή η Συμφωνία για να λειτουργήσει απαιτεί να θυσιαστούν οι εμμονές δεκαετιών στην Ελληνική εξωτερική πολιτική ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την αφορμή που έψαχνε στο άρθρο 18 για να σταθεί απέναντι στο κείμενο της Συμφωνίας και να σπεκουλάρει σε δήθεν φιλειρηνικά αισθήματα του Ελληνικού λαού από εκείνα που έφτασαν να κηρύττουν τις πόλεις της χώρας αποπυρηνικοποιημένες ζώνες λες κι η πυρηνική ενέργεια μόλις δει τη ταμπέλα στην Ηλιούπολη θα προσπεράσει…
Είναι ξεκάθαρο πως στο μυαλό του κ. Τσίπρα το ασφαλές αμυντικό δόγμα της χώρας είναι «μην μας ενοχλείτε, δεν πειράζουμε κανένα, δεν θέλουμε να μας πειράξει κανένας», σε απλά διπλωματικά η απόλυτη ακινησία, όταν τριγύρω στην περιοχή αλλάζουν όλα με ακραίες κινηματογραφικές ταχύτητες και το Εθνικό συμφέρον επαναπροσδιορίζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα.
Αυτή η διπλωματική ακινησία των παλαιοκομμουνιστών και των γραφικών κινημάτων ειρήνης εναντίον του ΝΑΤΟ (η Σοβιετία ποτέ δεν έκανε επιθετικό πόλεμο, σύμφωνα με τις αριστερές γραφές) εξακολουθεί να συνεγείρει τις θέσεις τους και να προτάσσεται κάθε φορά ως δήθεν απάντηση σε κάθε απόπειρα να ξανοιχτεί η χώρα και να διεκδικήσει θέση παίκτη στο διεθνές παιχνίδι εξουσίας στην περιοχή.
Για να μην πριμοδοτήσει, όπως πιστεύει, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί να καταγραφεί στην κοινή συνείδηση ως ρίψασπις ή, ακόμη χειρότερα, ως νεροκουβαλητής της Τουρκίας, δεν είναι τυχαίο που οι γείτονες αποθέωσαν τις πρώτες ανακοινώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε βάρος της συμφωνίας, κάτι που αναμένεται να κάνουν με μεγαλύτερη ένταση τις επόμενες μέρες, ειδικά μετά την ψηφοφορία για την κύρωση της συμφωνίας στη Βουλή.
Ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει να περιχαρακώσει αυτό το 20% που εξακολουθεί να τον ακούει και μ’ αυτό να πορευτεί στις επόμενες εκλογές για να δει μετά τι θα κάνει και για το λόγο αυτό χρειάζεται πάντα διακριτές πολιτικές ακόμη και σε ζητήματα εθνικής πολιτικής, από την στόχευση του δεν ξεφεύγει τίποτε και κανένας, στην οπτική του ακόμη αι η χώρα είναι αναλώσιμη αρκεί να διατηρήσει αυτό το ελάχιστο, το αστείο κομμάτι εξουσίας που του έλαχε και να το διαχειρίζεται ως τιμαριούχος.
Εννοείται πως στη θέση του αυτή θα βρει πολύτιμο σύμμαχο (όπως και στη Σταυρούπολη) το ΚΚΕ, οι δυο τους θα αναλάβουν το βάρος να ανακαλύψουν ό,τι παλαιοκομμουνιστικό έχει απομείνει από την ζαχαριαδική περίοδο για να διαφοροποιηθούν από τον Μητσοτάκη και να διασφαλίσουν το κοπαδάκι τους από τον «κακό λύκο», τον Κυριάκο.
Ότι θα βρεθούν σε πλήρη αναντιστοιχία με το καθολικό «ναι» του Ελληνικού λαού στη Συμφωνία με τη Γαλλία και θα κινδυνεύσουν να υποστούν ανελέητο πολιτικό bulling ουδόλως τους πτοεί, διατηρούν αλώβητη αυτή την μακάρια βεβαιότητα για την ορθότητα της πολιτικής τους, σε αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις φαντασιώσεις τους «το ματς είναι διπλό από ημίχρονο και δεν αλλάζει».
