COVID-19 
Ανατριχιλα! Φρίκη και ανατριχίλα προκαλεί η αφήγηση των όσων έζησε την τραγική νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 ένας από τους επιζώντες του μαζικού εγκλήματος των Τεμπών!
Χωρίς άλλα προλεγόμενα, ας ανατρέξουμε στα όσα είπε:
«Η θέση την οποία είχα κλείσει ήταν και το δεύτερο βαγόνι όπως προκύπτει από το εισιτήριο μου πλην όμως κάθισα στο τρίτο βαγόνι επειδή είχε λιγότερο κόσμο. Αυτό τελικά μου έσωσε τη ζωή όπως αποδείχτηκε.
Η σύγκρουση όπως την αντιλήφθηκα έγινε ως εξής. Αρχικά εγώ κάθομαι στη θέση με την πλάτη προς την πορεία του τρένου. Ξαφνικά για ένα με 2 δευτερόλεπτα ένιωσα μια ήπια αρχικά ορμή ενάντια στην φορά του τρένου η οποία ίσως ήταν μια προσπάθεια φρεναρίσματος ή το γεγονός πως ακόμα δεν είχε φτάσει το κύμα της σύγκρουσης στο βαγόνι που βρισκόμουν. Αμέσως μετά ξεκίνησε να δυναμώνει η δόνηση και η κρούση που αισθανόμουν – έτρεμε κυριολεκτικά το βαγόνι. Η ένταση δυναμώνει συνεχώς, υπήρξε έντονος θόρυβος που ένιωθα ότι γρήγορα και με ένταση με πλησιάζει – προς την πλάτη μου. Ξαφνικά ένιωσα το βαγόνι όπου καθόμουνα να σηκώνεται στον αέρα και να ανατρέπεται πλάγια με εμένα να βρίσκομαι στην καρέκλα μου σηκωμένος προς τα πάνω.
Έσβησαν τα φώτα του βαγονιού και εκείνη τη στιγμή με το θόρυβο και την δόνηση να πλησιάζουν προς εμένα ένιωσα ότι πεθαίνω. Έσφιξα το σώμα μου και τα χέρια μου σε εμβρυακή στάση περιμένοντας κάτι πολύ δυνατό να με χτυπήσει. Περνώντας από την απόλυτη ηρεμία στο κινούμενο τρένο στην κατάσταση ενός ανατραπέντος βαγονιού με χαλασμένα τα φώτα ένιωθα ότι πεθαίνω. Μέχρι την ακινητοποίηση του θεώρησα ότι θα χάσω τη ζωή μου καθώς η σύγκρουση γινόταν συνεχώς σφοδρότερη και χειρότερη και με πλησίαζε. Από την δόνηση, την ανατροπή του βαγονιού και τα χτυπήματα του σώματος και της κεφαλής μου χτύπησα αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να δω τίποτα λόγω του σκότους.
Για αρκετές στιγμές όσο δηλαδή διαρκούσε η δόνηση της σύγκρουσης, το σώμα μου χτυπούσε παντού, αριστερά – δεξιά, πάνω στα πλαϊνά σημεία της θέσης, στα σκληρά σημεία του παραθύρου και της θέσης μου. Δηλαδή είχα υποστεί κάκωση σε όλο το σώμα. Όταν ακινητοποιήθηκε το βαγόνι, κοίταγα αριστερά και δεξιά οπότε είδα έναν επιβάτη να βγαίνει από σπασμένο τζάμι σε παράθυρο κοντά στο έδαφος – λόγω της ανατροπής του βαγονιού και αποφάσισα να ακολουθήσω και εγώ.
Βγαίνοντας από το τρένο ήρθα μπροστά σε ένα απόκοσμο και τραγικό θέαμα όπου άμορφες μάζες μετάλλου είχαν πάρει φωτιά καθώς το πρώτο βαγόνι είχε διαλυθεί εντελώς ενώ το δεύτερο είχε πάρει φωτιά και είχε παραμορφωθεί. Επίσης, το δεύτερο βαγόνι είχε βρεθεί κατά ένα μέρος επάνω από το τρίτο, δηλαδή είχε καβαλήσει το ένα το άλλο. Για μερικά δευτερόλεπτα μη εντοπίζοντας άμεσο τρόπο διαφυγής θεώρησα ότι ο εγκλωβισμός μου και συνακόλουθα ο θάνατος μου ήταν βέβαιος. Το βαγόνι από κάτω καιγόταν και είδα κόσμο να προσπαθεί να πηδήξει από τα παράθυρα ακόμα και πάνω σε τσάντες και βαλίτσες που πετούσαν στο έδαφος, ενώ το πρώτο βαγόνι βρισκόταν επάνω στις ράγες σαν μία μάζα με τα βαγόνια του εμπορικού τρένου. Δεν υπήρχε καμία διέξοδος από εκείνο το τρίγωνο της κόλασης και το μόνο που έβλεπα ήταν φωτιές λιωμένα βαγόνια και άλλα αντικείμενα. Άκουγα φωνές ανθρώπων να φωνάζουν βοήθεια. Συγκεκριμένα το σκηνικό ήταν βγαλμένο από την κόλαση.
Στη συνέχεια είδα πάλι έναν επιβάτη να εντοπίζει μία έξοδο διαφυγής. Στο σημείο όπου το δεύτερο βαγόνι είχε βρεθεί πάνω από το τρίτο υπήρχε ένα χαμηλό κενό χωρίς φωτιά. Πήγα εκεί μαζί με άλλους επιβάτες και περάσαμε μέσα από αυτό το κενό ουσιαστικά πηδώντας αφού υπήρχαν παντού συντρίμμια όπου στη συνέχεια βγήκαμε στο διπλανό χωράφι και έτσι γλίτωσα τη ζωή μου. Ήμασταν εκείνη τη στιγμή γύρω στα 20 άτομα στο σημείο αυτό έχοντας απεγκλωβιστεί πλήρως. Θυμάμαι έντονα την μυρωδιά της λαμαρίνας, του πλαστικού και της καμένης σάρκας, μυρωδιά την οποία νιώθω ότι αναπνέω μέχρι σήμερα. Τότε αντιλήφθηκα και ο ίδιος ότι είχα μία σοβαρή πληγή η οποία αιμορραγούσε αρκετά κοντά στην περιοχή του δεξιού κροταφικού. Είχα επίσης αρχίσει να βλέπω ότι είμαι γεμάτος αίματα και δεν μπορούσα να σταθώ ούτε όρθιος από τον πόνο σε όλο το σώμα. Η κατάσταση που βίωσα ήταν δραματική. Ουρλιαχτά που δεν μπορούσα να προσδιορίσω από που ερχόταν. Τραυματίες σωριασμένοι στο έδαφος. Και εγώ να προσπαθώ να συγκρατήσω την αιμορραγία. Εν συνεχεία εγώ μεταφέρθηκα στο ασθενοφόρο στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Λάρισας όπου γιατροί μέσα σε μία κατάσταση πανικού αναμένοντας πτώματα και ακρωτηριασμένους ανθρώπους, κυριολεκτικά δεν ήξεραν τι να κάνουν.»
