COVID-19 
Ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Κεραία» της ΕΡΤ και προχώρησε σε μία σπαρακτική εξομομολόγηση για τον θάνατο του αδελφού του από καρκίνο.
«Όταν ήμασταν στο νοσοκομείο και πέθαινε ρώτησα τον γιατρό αν μπορούσαμε να κάνουμε αυτά τα μάτια του, κάπως να υπάρχουν. Ο Νίκος ήταν δυόμιση χρόνια μεγαλύτερος μου, οι γονείς μου του είχαν αδυναμία. Του ζήλευα αυτό που δεν είχα εγώ… το ότι ήταν έξω καρδιά, εγώ δεν ήμουν σαν παιδί έτσι. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Ο Νίκος ήταν η ψυχή της παρέας και πάντα έλεγε ότι ζήλευε που ήμουν τόσο οργανωτικός γιατί εκείνος ήταν σκορποχώρι.
Πάντα ήμουν σαν μπαμπάς στον αδελφό μου και όταν αρρώστησε ήμουν και μπαμπάς και μαμά στους γονείς μου. Όταν έμαθα για την αρρώστια, ήταν 31 κι εγώ 29 και ήμουν σε άσκηση στο Ναυτικό, είχε καταιγίδα και με παίρνει η μητέρα μου και μου λέει “καρκίνος”. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις κατέβηκα από το καράβι ήταν να μιλήσω μόνος μου στον γιατρό.
Ο τρόπος που μου το ανακοίνωσαν υποδηλώνει πόσο ώριμο με θεωρούσαν οι γονείς μου. Αυτό το άτρωτος δεν μπορείς να το έχεις πάντα στην ζωή σου και δεν πρέπει να το έχεις».
«Υπέφερε! Παρακαλούσα να πεθάνει…»
Στην ερώτηση ποια σκηνή θα ήθελε να λείπει από τα μάτια του, είπε: «Θα ήθελα να μην θυμάμαι τα μάτια του, γιατί έκρυβαν πάρα πολύ πόνο. Αυτή η αρρώστια έχει πολύ μοναξιά. Η άλλη εικόνα που θα ήθελα να μην θυμάμαι ήταν η Μεγάλη Παρασκευή πριν από τον Ιούνιο, το τελευταίο Πάσχα του. Ο Νίκος καθόταν και κοίταγε τον Επιτάφιο να περνάει και έκλαιγε γιατί καταλάβαινε…».
«Όταν φτάσαμε στον θάνατο ένιωσα ανακούφιση, υπέφερε… παρακαλούσα να πεθάνει. Μια βδομάδα πριν πεθάνει είχε ξαναπέσει σε κώμα και τον επανέφεραν και είπα στη μητέρα μου την επόμενη φορά να μην το κάνουν.
Όταν πέθανε, η μητέρα μου μου είπε να τον πάρουμε στο σπίτι, της είπα “ή εγώ ή ο Νίκος”. Μετά τον θάνατο του αδελφού μου ο Δημήτρης δεν ξαναέγινε Δημήτρης. Άρχισα να φέρομαι λίγο αλαζονικά στην ζωή μου, νόμιζα ότι η ζωή μου χρωστούσε. Νόμιζα ότι ήμουν μονίμως άρρωστος. Αμφισβητούσα την ευτυχία μου, δεν μπορείς να διαχεριστείς την ευτυχία μετά από τέτοιες καταστάσεις, σε τρομάζει κιόλας»
