COVID-19 
Μια απίστευτη ιστορία φέρνει στο φως της δημοσιότητας η «Espresso» μέσα από το 4ΑΜΕΑ, με μητέρα να καταγγέλλει ότι το παιδί της με αναπηρία κακοποιήθηκε σεξουαλικά από δάσκαλο και μαθητή σε ειδικό γυμνάσιο της Αττικής! Η υπόθεση περιπλέκεται περισσότερο, καθώς η μητέρα κάνει λόγο για εκδρομή στην οποία πήγαν τα παιδιά και για μια λιμουζίνα που παρέλαβε τον γιο της για να τον μεταφέρει στο σχολείο.
Τα περιστατικά που συνέβησαν πέρυσι τον Σεπτέμβριο ανατριχιάζουν, με θύμα παιδί που σήμερα είναι 18 ετών και έχει αυτισμό και νοητική υστέρηση. Η μητέρα αναφέρει πώς ξαφνικά κατάλαβε ότι η συμπεριφορά του παιδιού της άλλαξε: «Αλλαξε η συμπεριφορά του ξαφνικά, πήγαινε στην τουαλέτα και σκουπιζόταν με πολύ μεγάλη μανία στα γεννητικά του όργανα και στο στόμα του, και είχε τάσεις φυγής. Στην αρχή ήταν διστακτικός και δεν μου έλεγε τίποτα, σιγά σιγά όμως μου ανοίχτηκε και μου είπε ότι κάποιος συμμαθητής του τον στρίμωξε στον τοίχο στις τουαλέτες του σχολείου, τον φιλούσε και τον κακοποίησε σεξουαλικά. Επίσης ο γιος μου μού είπε ότι κάποιος δάσκαλος φίλησε το παιδί μου στο στόμα σε κάποιο υπόγειο του σχολείου!» αναφέρει, με την καταγγελία της να ανατριχιάζει.
Στη συνέχεια η μητέρα παραθέτει μια σειρά γεγονότων τα οποία προκαλούν πολλά ερωτήματα, θυμίζοντας ταινία μυστηρίου: «Εκανα καταγγελία στη Δευτεροβάθμια, αλλά έβαλαν την υπόθεση στο αρχείο κουκουλώνοντας το θέμα. Η απάντηση της διευθύντριας ήταν ότι δεν ισχύουν αυτά και ότι αυτό αποτελεί δυσφήμηση για το σχολείο. Οταν πήγα να δω τη διευθύντρια μαζί με το παιδί μου, το παιδί ήταν κατατρομαγμένο κι έτρεμε. Μετά ο γιος μου είπε ότι η διευθύντρια τον εξανάγκασε να μη λέει τίποτα σε μένα για ό,τι συμβαίνει στο σχολείο! Είναι πολλά τα οποία με βάζουν σε πολλές σκέψεις. Πήγαν τα παιδιά εκδρομή χωρίς να ζητήσουν από τους γονείς να υπογράψουν ότι συναινούν, και το παιδί μου μού είπε ότι τους πήγαν σε κάτι υπόγεια κάποιοι από τους δασκάλους μαζί με τη διευθύντρια. Επίσης η διευθύντρια αποφάσισε ότι για τη μετακίνηση του παιδιού από το σπίτι μας στο ειδικό σχολείο δεν μπορούσε να το μεταφέρει ταξί, όπως γινόταν, και είπε ότι θα ερχόταν άλλο μέσο να το μεταφέρει στο σχολείο. Βγήκα λοιπόν το πρωί να δω πώς θα πάει το παιδί στο σχολείο και είδα μια λιμουζίνα παρκαρισμένη και μια κυρία να μου λέει “ήρθα να πάρω το παιδί σας”, που μου συστήθηκε ως πρόεδρος κάποιου συλλόγου, χωρίς όμως να την έχω ξαναδεί. Κάτι περίεργο υπάρχει, κάτι συμβαίνει…»
«Δεμένα τα χέρια μας» – Τι λέει η Νένα Χρονοπούλου για τη νομοθεσία που πρέπει να αλλάξει
H Nένα Χρονοπούλου μέσα από την «Espresso» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας ότι η νομοθεσία για τα παιδιά ΑμεΑ που πέφτουν θύματα θα πρέπει να αλλάξει άμεσα:
«Βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να δεχόμαστε καθημερινά καταγγελίες για παιδιά κακοποιημένα και δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε γιατί είναι δεμένα τα χέρια μας εξαιτίας μιας νομοθεσίας που ζητάμε να τροποποιηθεί έτσι ώστε γεγονότα που είναι αληθινά και αφορούν πάσης φύσεως κακοποίηση παιδιών με αναπηρία να μπορούν να καταγγελθούν στον εισαγγελέα από κάποιον που έχει αποδεικτικά στοιχεία της κακοποίησης στα χέρια του. Δυστυχώς σήμερα το νομοθετικό πλαίσιο επιτρέπει η έγκληση – μήνυση να μπορεί να γίνει για το ανήλικο παιδί ή για το παιδί ΑμεΑ μόνο από τον γονέα ή από τον δικαστικό του συμπαραστάτη. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τα τραγικά γεγονότα μας έχουν φέρει αντιμέτωπους με την τραγική αλήθεια πως ο γονέας του παιδιού είναι και ο υπεύθυνος της κακοποίησής του.
Παρακάτω θα μπορέσετε να ενημερωθείτε για κάποιους από τους ανασταλτικούς παράγοντες για τους οποίους δεν απευθύνονται όλοι οι γονείς παιδιών με αναπηρία στη Δικαιοσύνη.
1) Η μητέρα με παιδί ΑμεΑ νιώθει πως το παιδί της έχει ήδη γίνει στόχος από μία άφιλη κοινωνία προς τα ΑμεΑ, συνεπώς όχι μόνο διστάζει, αλλά γνωρίζει πως το να είσαι και ΑμεΑ και κακοποιημένος είναι κάτι που θα στοιχειώνει το παιδί της για μια ζωή και προτιμά να το προστατέψει με τη σιωπή της.
2) Το να βρεθεί ένα κακοποιημένο παιδί με αναπηρία στο αστυνομικό τμήμα, στον ιατροδικαστή, στον ψυχίατρο, στον ψυχολόγο και στις κοινωνικές υπηρεσίες σημαίνει πως ένα ήδη ταλαιπωρημένο παιδί που έχει αλλάξει η συμπεριφορά του προς το χειρότερο εξαιτίας της κακοποίησης που έχει εισπράξει, αντί να φροντίσουμε όλοι να αποκτήσει πάλι την εμπιστοσύνη του προς το περιβάλλον του και τους κοντινούς του ανθρώπους για να ηρεμήσει, εμείς το καταστρέφουμε ολοσχερώς. Το ταλαιπωρούμε δίχως να σεβόμαστε την ψυχική του υγεία, τον σωματικό του πόνο, τον τρόμο και τον πανικό στον οποίο βρίσκεται. Ολες αυτές οι δημόσιες υπηρεσίες όπου πρέπει να βρεθούν το παιδί και ο γονέας δυστυχώς ούτε στο ίδιο κτίριο βρίσκονται ούτε μπορούν να εξυπηρετήσουν τον παθόντα σε μόνο λίγες ώρες, συνεπώς η ταλαιπωρία που θα υποστούν το παιδί και όλη η οικογένεια θα είναι ακόμα μία κακοποίηση. Είναι αδύνατον παιδί με αναπηρία να βιώσει εκ νέου ψυχική ταλαιπωρία και να του προκληθεί ακόμα μία φορά ένταση από την ανασφάλεια και τον τρόμο έπειτα από όσα ήδη έχει βιώσει. Οι γονείς γνωρίζουν τι σημαίνει να περιμένουν να εξεταστεί το παιδί τους για πιθανό βιασμό και ασφαλώς, παρ’ όλο που επιθυμούν την τιμωρία του παιδοβιαστή, δεν τολμούν να οδηγήσουν τα παιδιά σε ακόμα μία τρομακτική σωματική εμπειρία γι’ αυτά.
3) Συνήθως δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία (εκτός από τα σωματικά που πάντα υπάρχουν δικαιολογίες για το πώς δημιουργήθηκαν), γιατί το παιδί τις περισσότερες φορές δεν είναι λεκτικό έτσι ώστε να μπορεί να περιγράψει τα γεγονότα, εκεί βασίζονται όλοι όσοι συμπεριφέρονται κακοποιητικά. Ο μόνος που μπορεί να μεταφράσει τη συμπεριφορά του παιδιού που αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη μετά τα δυσάρεστα γεγονότα είναι ο γονέας και ο/η ψυχολόγος ή ο/η ψυχίατρος που το παρακολουθεί. Ομως ακόμα και εκεί τις περισσότερες φορές οι γονείς δεν βρίσκουν ανταπόκριση και αντιμετωπίζουν κλειστές πόρτες, συνεπώς δίχως στήριξη εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια δικαίωσης του παιδιού.
4) Η συμπεριφορά των δημοσίων υπαλλήλων με τους οποίους πρέπει να επικοινωνήσουν γονείς και παιδιά μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία των εξετάσεων δεν είναι πάντα η πρέπουσα. Η διακριτικότητα και η σωστή ενημέρωση είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο και απέχει παρασάγγας από την πραγματική συμπεριφορά των υπαλλήλων που αντιμετωπίζουν όσοι έρχονται σε επαφή με ανθρώπους που πρέπει να τους αντιμετωπίζουν με σεβασμό και διάθεση φροντίδας.
5) Η ταλαιπωρία μήνες ολόκληρους μετά το θλιβερό γεγονός της κακοποίησης από τις διάφορες υπηρεσίες δεν βοηθά ούτε τους γονείς ούτε, ακόμα περισσότερο, το παιδί να ξαναγυρίσουν στην κανονικότητά τους και να γιατρέψουν τις πληγές τους.
6) Ακόμα και να φτάσει η υπόθεση στις δικαστικές αίθουσες, θα τελεσιδικήσει έπειτα από μία οκταετία, μέχρι τότε όλη η οικογένεια μαζί με το παιδί κάθε φορά θα ξαναζούν τα δυσάρεστα γεγονότα δίχως φροντίδα και ψυχική στήριξη από το κράτος, αντιθέτως θα επιβαρύνονται και με όλα τα δικαστικά έξοδα που απαιτούνται σε τέτοιες περιπτώσεις.
7) Κινδυνεύουν με μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμηση λόγω ελλιπών στοιχείων, ακόμα μία θλιβερή και τραγική πιθανότητα από τον αντίδικο, ο οποίος ασφαλώς και θα προσπαθήσει να βγάλει τους γονείς ακατάλληλους, εκμεταλλευτές και γενικότερα ό,τι χειρότερο υπάρχει προκειμένου να αμυνθεί, μέχρι όμως να τελεσιδικήσει η υπόθεση το πιθανότερο είναι πως ο κακοποιητής θα κυκλοφορεί ελεύθερος ή, ακόμα χειρότερα, θα συναναστρέφεται και με παιδιά.
Θα υπήρχε όμως μια αντιμετώπιση του προβλήματος αν ο κρατικός φορές ξεσκούριαζε επιτέλους τα γρανάζια του και οι μηχανές έπαιρναν μπρος, προσφέροντας στους ΑμεΑ μία γραμμή SOS ειδικά και μόνο για κακοποιήσεις και αμέσως μετά την εκάστοτε καταγγελία, η οποία θα γινόταν αυστηρά με ονοματεπώνυμο και ευθύνη των στοιχείων που θα δίνονταν από όποιον είχε τα στοιχεία στα χέρια του (όχι μόνο από τους γονείς ή από τους δικαστικούς συμπαραστάτες)
Και αν τότε με απόλυτη εχεμύθεια ένα κλιμάκιο επιστημόνων και δημόσιων λειτουργών έφτανε στο σπίτι του κακοποιημένου ΑμεΑ, αναλαμβάνοντας το κράτος την ψυχολογική υποστήριξη, του ΑμεΑ αλλά και της οικογένειας, όπως και τα δικαστικά έξοδα που θα έπρεπε κανονικά να τα επιβαρύνεται στο τέλος ο κακοποιητής, τότε οι γονείς θα ένιωθαν ασφάλεια, τα παιδιά θα κέρδιζαν το δίκιο τους και οι κακοποιήσεις θα ήταν λιγότερες, γιατί πολύ απλά κανένας δεν τα βάζει με το κράτος !
Συμπέρασμα. Αν θέλει το κράτος, μπορεί, απλώς έχει αφήσει τους ΑμεΑ στο έλεός τους… Βοηθήστε τα παιδιά μας, φοβόμαστε να πεθάνουμε… Μη μας φτάσετε να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας, γιατί τότε θα είναι αργά για όλους!»
