COVID-19 
Στιγμές απόλυτης χαράς έζησε ο Ηλίας Μαμαλάκης, ο οποίος έκλεισε τα 74 και γιόρτασε τα γενέθλιά του με την οικογένειά του.
Μετά την περιπέτεια που είχε με την υγεία του, ο γνωστός μάγειρας δεν μπόρεσε να κρύψει τη χαρά του, που είχε στο πλευρό του τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Για να γιορτάσει τα 74α γενέθλιά του, ο Ηλίας Μαμαλάκης ανέβασε φωτογραφίες στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, από τη μάζωξη που έκανε μαζί με αγαπημένα του πρόσωπα. Στην λεζάντα, έγραψε κάποια λόγια ευγνωμοσύνης για τη ζωή.
Παράλληλα, ο σεφ μοιράστηκε κάποιες φωτογραφίες από τα χρόνια που ήταν μωρό, ενώ μίλησε για την ιστορία των γονιών του, με ιδιαιτέρως συγκινητικά λόγια.
Δείτε την ανάρτηση του Ηλία Μαμαλάκη
«Είναι ακόμα νωρίς για να αλλάξει η μέρα 21/11/23.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που καιρό τώρα σκέπτομαι.
Πάμε, λοιπόν. Πριν πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1949 στο Μαρούσι, εκεί σύνορα με την Πεύκη (παλιά τη λέγαν Μαγκουφάνα) ήταν ένα πετρόκτιστο σπίτι που έμενε ένα ζευγάρι. Η Ευγενία και ο Χρήστος. Έρωτας μεγάλος και δυνατός.
Αυτή πλουσιοκόριτσο και Αυτός κρητικός ήρωας του αλβανικού και της αντίστασης. Είχε προδοθεί στους Γερμανούς, έμεινε φυλακή στο Χαϊδάρι, βασανίστηκε και τον ελευθέρωσαν οι Εγγλέζοι. Βγήκε με έλκος στομάχου και φυματίωση.
Παντρεύτηκαν το 1947 και ο Χρήστος μπήκε στο σανατόριο στην Πεντέλη. Η Ευγενία νοίκιασε έξω από σανατόριο ένα δωμάτιο να του κάνει παρέα. Να μη σας τα πολυλογώ, το 49 τους βρήκε μαζί παντρεμένους και την Ευγενούλα 27 χρονών έγκυο, στο μήνα της. Εκείνο το απόγευμα του Νοεμβρίου είχε σκοτεινιάσει από νωρίς. Είχε ζεστάνει νερό στην πανάρχαια ηλεκτρική κουζίνα και έπλενε ρουχαλάκια στη σκάφη.
Ο Χρήστος δούλευε στον Πειραιά. Ήταν ναυτιλιακός πράκτορας στα μοτορ σιπ της εποχής. Μεγάλη απόσταση Πειραιάς Μαρούσι. Κατέβαινε με τα πόδια στο Μαρούσι. Έπαιρνε το λεωφορείο από το Μαρούσι, κατέβαινε Ομόνοια και έπαιρνε τον ηλεκτρικό μέχρι τον Πειραιά και βέβαια αρκετό ποδαρόδρομο.
Εκεί, που λέτε, που έπλενε η Ευγενούλα, σπάσανε τα νερά. Ψύχραιμη αυτή. Ήξερε. Δεν πανικοβλήθηκε. Φόρεσε μια ρόμπα ζέστη, φόρεσε τα παπουτσάκια της και βγήκε από το σπίτι και πετάχτηκε μέχρι το μπακάλικο του τσαμπουναρη που είχε τηλέφωνο. Πήρε τον Χρήστο. «Έλα γρήγορα, σπάσανε τα νερά». Ποσό γρήγορα να έλθει, ακόμα και το ταξί που πήρε.
Η Ευγενούλα γύρισε σπίτι ετοίμασε τη βαλιτσούλα της και περίμενε. Κάποτε το ταξί έφθασε. Την πήρε ο Χρήστος αγκαλιά με προσοχή και κατευθύνθηκαν στο μαιευτήριο. Κάπου στην οδό Αχαρνών. Εκεί, αρκετά εύκολα, βγήκε ο γιος τους, στρουμπουλός, φαγανός, λαίμαργος και χαρούμενος.
Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όμως, όλα αυτά δεν κράτησαν πολύ το 1955 ο Χρήστος πέθανε από καρκίνο του στομάχου, αφήνοντας πίσω μια Κοπελούδα 32 χρονών με δυο αρσενικά παιδιά. Τα κατάφερε, όμως, με λίγα ή πολλά, με προσωπικές θυσίες. Χωρίς να στερήσει από τα παιδιά ποτέ τίποτα.
Στον Κλαουδάτου ψώνιζε καλοκαιρινά και χειμερινά. Μονοφόρι τα παπούτσια με πέταλα. Πέρασαν τα χρόνια, ο πρώτος γιος έζησε ζωή γεμάτη με λύπες, χαρές, επιτυχίες, αποτυχίες. Βρέθηκε κοντά στο θάνατο δυο φορές. Έχασε την πρώτη σύζυγο του.
Βρήκε, όμως, οικογένεια στο πρόσωπο της Ντοριτας. Αισιοδοξία, λοιπόν, ο πρωτότοκος γιος την Ευγενίας και του Χρήστου, ο Ηλίας, δηλαδή, εγώ, σήμερα 21/11/23 κλείνω τα 74 και παλεύω και για παραπάνω. Σας εύχομαι κάθε μέρα που σηκώνεστε το πρωί να λέτε ένα ευχαριστώ που είστε στη ζωή και είμαστε όλοι μαζί».
