COVID-19 
Μάιος του 1930 καθελκύεται με κάθε επισημότητα το καμάρι του ιταλικού πολεμικού ναυτικού. Ήταν το υποβρύχιο «Ντελφίνο». Φανφαρόνοι οι Ιταλοί έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός. Άλλωστε είχε κατασκευαστεί στα δικά τους ναυπηγεία. Eκτός των άλλων κινηματογράφησαν το γεγονός για να το δουν σε όλη τη χώρα και να φουσκώσει από περηφάνεια το έθνος.
Μόνο που στην παγκόσμια ναυτική ιστορία το «Ντελφίνο» δεν έγινε… διάσημο για την πολεμική του δράση, αλλά για την ατιμία να βυθίσει ένα πολεμικό ουδέτερης χώρας μέσα σε λιμάνι την ώρα θρησκευτικού εορτασμού.
Ναι, σωστά μαντέψατε. Ήταν το υποβρύχιο που βύθισε την «Έλλη» ανήμερα τη γιορτή της Παναγίας στην Τήνο to 1940.
Μόνο που ήταν κακότυχο. Δεν είναι μόνο το γεγονός, ότι η «Έλλη» ήταν το μοναδικό πλοίο που κατάφερε να βυθίσει, δεν είναι ότι λίγο έλειψε να αστοχήσει, αλλά και το ίδιο είχε δραματικό τέλος.
Συνήθως τα υποβρύχια εξουδετερώνονται την ώρα της μάχης, πολύ περισσότερο όταν συμμετέχουν σε έναν πόλεμο. Το «Ντελφίνο» όμως στις 23 Μαρτίου 1943 βυθίστηκε λίγο έξω από το λιμάνι του Τάραντα όταν συγκρούστηκε με το ρυμουλκό «Linbara» με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 28 μέλη του πληρώματος και να σωθούν άλλοι 21 του κυβερνήτη του συμπεριλαμβανομένου.
Μια που είπαμε κυβερνήτης ενδιαφέρον έχει και η ιστορία του ανθρώπου που αποφάσισε να βυθίσει την «Έλλη». Το όνομά του ήταν Γκιουζέπε Αϊκάρντι, στα 34 χρόνια του, τότε, όταν πήρε διαταγή να βυθίσει ένα ελληνικό πλοίο ως αντίποινα για ένα βρετανικό πολεμικό που είχε διασχίσει την Διώρυγα της Κορίνθου, ενώ η Ελλάδα ήταν ουδέτερη χώρα.
Το «Ντελφίνο» απέπλευσε από τη Λέρο στις 14 Αυγούστου. Θυμίζουμε ότι τα Δωδεκάνησα βρίσκονταν υπό ιταλική Κατοχή. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι εντολή είχε πάρει. Οι περισσότεροι συμφωνούν ότι η εντολή ήταν να βυθίσει κάποιο ελληνικό εμπορικό πλοίο στην Τήνο ή στη Σύρο επειδή υπήρχαν πληροφορίες ότι ελληνικά εμπορικά μετέφεραν πολεμικό υλικό των Άγγλων. Το πρωί (8.30) της 15ης Αυγούστου μπήκε στον κόλπο της Τήνου κι αποφάσισε να εκτοξεύσει τρεις τορπίλες κατά του αγκυροβολημένου καταδρομικού που είδε. Από τις τρεις μόνο η μία έπληξε το σκάφος, ήταν όμως αρκετή για να το βυθίσει.
Εκ των υστέρων ο Αϊκάρντι υποστήριξε – ψευδώς – ότι το καταδρομικό ήταν έτοιμο για επίθεση. Κι ένα μικρό παιδί όμως καταλαβαίνει ότι αγκυροβλημένο δίπλα σε άλλα εμπορικά και επιβατικά πλοία και με σβηστές μηχανές δεν θα μπορούσε καν να κινηθεί, πολύ περισσότερο να αντιδράσει.
Η αναφορά του Αϊκάρντι που συντάχτηκε τρεις μέρες αργότερα (18/8) αφήνει αιχμές κατά του διοικητή των Δωδεκανήσων Σέζαρ Μαρία ντεΒέκι τονίζοντας ότι δεν είχε πληροφορηθεί ότι στην Τήνο υπήρχε θρησκευτική εορτή.
Το 1960 ο ντεΒέκι σε συνέντευξή του σε ιταλικό περιοδικό κατηγόρησε τον Αϊκάρντι για την πρωτοβουλία που πήρε να βυθίσει ένα ελληνικό πολεμικό. Ο κυβερνήτης, απόμαχος πια απάντησε κι άρχισε ένας πόλεμος δηλώσεων και αντιδηλώσεων που έκανε γνωστό στο ιταλικό κοινό ότι το «Έλλη» το είχαν βυθίσει με τον άνανδρο αυτό τρόπο.
Ο Αϊκάρντι μακροημέρευσε, σε αντίθεση με το υποβρύχιο που κυβερνούσε. Πέθανε το 1997 σε ηλικία 91 χρόνων. Δεν είχε τύψεις. Πίστευε στο φασιστικό καθεστώς και θεωρούσε μέχρι τέλους ότι επιτέλεσε το καθήκον του.
