COVID-19 
Λοιπόν, είμαι σε σχέση με έναν άνθρωπο υπέροχο (εκείνος είναι 37, εγώ 32) εδώ και τρία χρόνια. Δεν έχω κανένα παράπονο από εκείνον. Υπάρχει ένα πρόσωπο, όμως, που τον επηρεάζει πολύ: στην διάθεσή του, στις αποφάσεις του. Η μητέρα του. Στην ιδιοσυγκρασία δεν μου ταιριάζει καθόλου. Είναι ο τύπος του ανθρώπου «για κάθε λύση έχω ένα πρόβλημα». Είναι πολύ μαζεμένη κάθε φορά που είμαστε στον ιδιο χώρο, μετρά τις κουβέντες της και δεν μπορώ ότι είναι με το χαμόγελο στο στόμα. Ο σύντροφός μου κρέμεται από τα χείλη της, θέλει συνεχώς να την έχει ευχαριστημένη, σε σημείο πολλές φορές, να ξεχνά την ύπαρξή μου στο χώρο. Επιδιώκει συνεχώς να βρισκόμαστε μαζί της, την φωνάζει στο σπίτι, ή πηγαίνουμε στο πατρικό του. Eγώ, όμως, το παραδέχομαι. Δεν περνώ καθόλου καλά μαζί της. Συνεχώς είμαι σφιγμένη και πραγματικά δεν νιώθω άνετα να του εξομολογηθώ αυτό που νιώθω, τι να κάνω;
Καταρχάς σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όλοι χρειαζόμαστε μια καλή κουβέντα για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε. Πάω αμέσως στο πρόβλημα που σε βασανίζει. Αυτό που θέλω πρωτίστως να σε διαβεβαιώσω, είναι πως η συνθήκη που μου περιγράφεις δεν αφορά αποκλειστικά εσένα αλλά ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι γυναικών, μιας και η ελληνική οικογένεια με τις όποιες παθογένειές της προκαλεί τέτοια ζητήματα. Πολλοί άνδρες είναι πολύ δεμένοι με τις μητέρες τους, σε τέτοιο βάθμο μάλιστα, ωστε να προκαλούνται σοβαρά προβλήματα στις διαπροσωπικές (κατά κύριω λόγω ερωτικές) σχέσεις τους. Από την ερώτηση σου όμως δεν μπορώ να καταλάβω αν όντως η μητέρα του συντρόφου σου κάνει κάτι συγκεκριμένο που να σου προκαλεί τέτοια δυσθυμία. Εννοώ είναι άλλο να μην ταιριάζουν τα χνώτα σας, για να το πω λαικά, και διαφορετικό να συμπεριφέρεται με τρόπο προσβλητικό ή υποτιμητικό προς εσένα. Εάν συμπεραίνω σωστά από τα συμφραζόμενα το δεύτερο δεν συμβαίνει, άρα σημαίνει πως το ταίριασμα σας δεν είναι καλό. Και ξέρεις αυτό δυσκολεύει την κατάσταση αλλά και τη διαχείρισή της, καθώς δεν σου παρέχει ένα σταθερό και σχετικά αντικειμενικό έρεισμα για να κάνεις κουβέντα. Είναι πολύ δύσκολο να πας σε οποιονδήποτε άνθρωπο και απλά να του πεις “ξέρεις δεν πάω τη μάνα σου -δεν την συμπαθώ”. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα τον πληγώσει, θα τον απομακρύνει και θα τον βάλει και σε μια διαδικασία αμφισβήτησης της αγάπης σου προς εκείνον, αφού λογικά αν θες τη γνώμη μου, θα σκεφτεί -μα πώς μπορεί να με αγαπάει αυτή η γυναίκα όταν απορρίπτει την οικογένειά μου; επιπρόσθετα από την ερώτηση καταλαβαίνω πως μπαμπάς δεν υπάρχει στην οικογένεια ή εσύ την περιγράφεις σα μονογονεϊκή συνθήκη..ή τί να πω ο μπαμπάς είναι τόσο αόρατος. Ελπίζω να μην σου τη δίνει τόσο στα νεύρα η μητέρα του συντρόφού σου που να μην αναφέρεσαι καν στον πατέρα του…! όπως και να έχει, αν όντως υπάρχει, για τον οποιοδήποτε λόγο, μόνο η μητέρα του στη ζωή σας (sic), τότε καταλαβαίνεις πως ο σύντροφός σου θα είναι αρκετά δεμένος μαζί της και σίγουρα θα είναι πολύ πιο δύσκολο να αποδεχτεί οτιδήποτε αρνητικό για εκείνη. Για να συνοψίσω σου προτείνω το εξής. Αν αποφασίσεις να μιλήσεις για το συγκεκριμένο θέμα με εκείνον, πρέπει να το κάνεις με πολύ σεβασμό και ιδιαίτερη ευγένεια. Οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτική, μην ξεχνάς ότι μιλάμε για την οικογένειά του. Επειδή μάλιστα δεν μου γράφεις κάτι που να δηλώνει ευθεία προσβολή προς το πρόσωπό σου, αλλά περιγράφεις απλά την παρουσία μιας δυναμικής γυναίκας που επιβάλλεται ενδεχομένως και άθελά της στον χώρο, ακόμα περισσότερο. Είναι λογικό να αναπτύσσεται κάποιου είδους ανταγωνισμός μεταξύ σας αλλά θέλει χαλιναγώγηση αυτό το συναίσθημα. Το πιο εύκολο και πρακτικό για να μην δημιουργηθούν εντάσεις και προβλήματα είναι απλούστατα να περιοριστούν οι συναντήσεις σας. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει και με πλάγιο τρόπο χωρίς να υπάρξει συγκεκριμένη αναφορά στη δυσθυμία που σου προκαλεί η μητέρα του. Όταν εκείνος προτείνει ξανά και ξανά να βρεθείτε ή να την καλέσετε πες και κάνα όχι. Πρότεινε κάτι καλύτερο. Υπενθυμισέ του την αξία του να είστε και οι δυο σας ή με τους φίλους σας. Ελπίζω να βοήθησα λίγο αν και πραγματικά ένα από τα πιο περίπλοκα ζητήματα για να επιλυθεί είναι ακριβώς αυτό για το οποίο με ρωτάς!
Αγαπητέ Ερρίκο λέγομαι Τάκης. Ήμουν για χρόνια ερωτευμένος με τον κολλητό μου αλλά δεν τολμούσα να του το πω μιας και δεν ήθελα να χαλάσει η φιλία μας και γιατί είχε για χρόνια σχέση με μια κοπέλα. Κάποια στιγμή του είπα τι νιώθω και ανταποκρίθηκε. Χώρισε με την κοπέλα του και μπορούσαμε να είμαστε πια μαζί. Τα έχουμε ήδη δυο χρόνια αλλά δυστυχώς βλέπω ότι έχει ακόμα αισθήματα για την πρώην του. Δεν θέλω να τον χάσω αλλά ούτε και να είμαι σε μια σχέση οπού ο άλλος είναι αλλού. Δεν ξέρω τι να κάνω..
Τάκη νομίζω ότι δεν φοβάσαι ότι το αγόρι σου έχει συναισθήματα για την πρώην του. Μπορεί να ακούγομαι απόλυτος αλλά αυτό συμπεραίνω από το περικείμενο της ερώτησής σου. Θέλω να πω πως αυτό που φοβάσαι στην πραγματικότητα μοιάζει να είναι το αν ο πρώην κολλητός σου και νυν σύντροφός σου είναι σίγουρος για την επιλογή του. Όχι μόνο την επιλογή του να είστε μαζί αλλά ενδεχομένως και συνολικότερα την επιλογή του να είναι gay. Αυτός θεωρώ πως είναι ο πυρήνας του προβληματισμού σου που επικαλύπτεται από μια ανησυχία για την πρώην. Και είναι λογικό μιας κι από εκείνη τον “πήρες”. Αλλά μην αγνοείς το γεγονός του ότι ο σύντροφός σου δεν έκανε απλά τη μετάβαση από μια σχέση στην επόμενη αλλά από μια σεξουαλική ταυτότητα σε μια άλλη. Και αυτό όπως και να έχει είναι ομολογουμένως πιο δύσκολο. Σε κάθε περίπτωση μια είναι η επιλογή. Η συζήτηση. Θα το γράφω και θα το ξαναγράφω μέχρι να σας γίνει δεύτερη φύση. Μια ειλικρινής και ευθεία συζήτηση είναι πολύ αποτελεσματικό μέσο για όποιο πρόβλημα. Θέσε το ζήτημα και δες την αντίδρασή του. Από αυτήν θα μπορέσεις να καταλάβεις πολλά. Εγώ πάντως δεν πιστεύω πως θέλει την πρώην του. Ίσως υπάρχει κάποιο βαθύτερο πρόβλημα στην σχέση σας, όπως αυτό που σου ανέφερα παραπάνω, ή κάτι άλλο που εγώ δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να γνωρίζω. Συνεπώς ναι. Η συζήτηση είναι η λύση και ο μόνος ουσιαστικός τρόπος επικοινωνίας μεταξύ δύο ανθρώπων. Πριν την κάνεις όμως σκέψου λίγο πιο αναλυτικά και σε μεγαλύτερο βάθος τι μπορεί να μη λειτουργεί μεταξύ σας. Μήπως η ανασφάλειά σου σε εμποδίζει να δεις καθαρά τι συμβαίνει; μήπως το ότι ο σύντροφος σου ήταν πριν από εσένα straight σε τρομάζει και σου προκαλεί ανησυχία που ποτέ δεν διαχειρίστηκες; μήπως άλλα είναι τελικά τα προβλήματα μεταξύ σας κι όχι μια πρώην που στο κάτω κάτω της γραφής για εσένα παράτησε;
Είμαι 40 χρονών, διαζευγμένη με ένα παιδί. Εδώ και έξι μήνες είμαι σε σχέση με εναν 50αρη. Η σχέση είναι υπέροχη και αισθάνομαι πολύ καλά μαζί του. Εχω όμως παρατηρήσει κάποιες φορές, ότι είναι ζόρικος όταν νευριάζει. Αυτό με φοβίζει. Μιλάει κάπως απότομα και κοφτά. Μου θυμίζει λίγο τον πρώην άντρα μου που όταν θύμωνε ήταν λες και ξεχνούσε τα συναισθήματά του για μένα. Το ίδιο κάνει και αυτός. Πρόσφατα τσακωθήκαμε και μου ειπε: «Αν συνεχίσεις, θα σου κλείσω το τηλέφωνο». Συμφωνείς Ερρίκο ότι ο πραγματικός εαυτός του ανθρώπου φαίνεται όταν θυμώνει;
Κοίτα. Δεν μου παρουσιάζεις κάτι τραγικό. Εννοώ μου λες είναι “ζόρικος”, νευριάζει, θυμώνει αλλά όλο αυτό καταλήγει στο μιλάει “κάπως;;” απότομα και κοφτά, με την αποκορύφωση του δράματος να είναι αυτό το “αν συνεχίσεις θα σου κλείσω το τηλέφωνο”. Δεν θέλω επουδενί λόγω να υποτιμήσω το πρόβλημα αλλά οφείλω να σου πω πως έιναι τελείως διαφορετικό το να είναι κάποιος κακότροπος και τελείως διαφορετικό το να είναι όντως επικίνδυνος ο θυμός του. Στο γράφω αυτό γιατί μου γράφεις πως σε φοβίζει η συμπεριφορά του. Εντούτοις, στην ερώτησή σου τουλάχιστον, εγώ δεν διαπιστώνω κάποιον ικανό λόγο για να προκαλεί φόβο. Τσακωθήκατε και απλά σου είπε ότι θα κλείσει το τηλέφωνο. Πράγμα που πολλές φορές είναι και η καλύτερη επιλογή. Δίνεται χρόνος να ηρεμήσουν τα πνεύματα, να μην ειπωθούν πράγματα που μετά θέλουμε να πάρουμε πίσω, να καθαρίσει το μυαλό μας και να βρούμε τη λύση με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Όλα αυτά που μου περιγράφεις δεν μου δίνουν την εντύπωση ενός ανθρώπου με πρόβλημα θυμού, όυτε ενός άνδρα επικίνδυνου που κακοκοποιεί λεκτικά ή σωματικά τη σύντροφό του. Εκεί ναι η τοποθέτησή μου θα ήταν τελείως διαφορετική και ειλικρινά πολύ αυστηρή. Στην περίπτωση σου μου φαίνεται όμως πως είτε λόγω του πρώην άντρα σου και των αρνητικών αναμνήσεων που σου προκάλεσε, είτε λόγω του ότι εσύ δεν είσαι καθόλου έτσι (δεν φωνάζεις ποτέ ή ποτέ δεν εκνευρίζεσαι) πως το κάνεις λίγο μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι στην πραγματικότητα είναι. Σου προτείνω λοιπόν, εαν φυσικά όντως η συμπεριφορά του απεναντί σου δεν γίνει κακοποιητική, να του πεις πως σε ενοχλεί να υψώνει τον τόνο της φωνής του, πως σε ενοχλεί ο κακός τρόπος και πως δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο αφού υπάρχουν κι εναλλακτικοί τρόποι για να λύσετε την όποια διαφωνία σας. Συμπερασματικά όμως σου λέω. Σε μια ερωτική σχέση θα υπάρξουν και διαφωνίες και συγκρούσεις και εντάσεις. Ας μην ενοχοποιούμε τα πάντα στο βωμό μιας στείρας πολιτικής ορθότητας. Οι ερωτικές σχέσεις χαρακτηρίζονται και από το πάθος που στις υπόλοιπες σχέσεις μας απουσιάζει. Ναι εξαιτίας αυτού είναι πιο συγκρουσιακές και πιο έντονες. Αν το πράγμα δεν ξεφεύγει, τότε ναι μπορούμε και να τσακωθούμε με το σύντροφό μας. Είναι παραγωγικό ορισμένες φορές, πολύ πιο παραγωγικό μάλιστα από αυτή την αφόρητη, βαριά σιωπή, πίστεψε με. Μην φοβάσαι λοιπόν τόσο πολύ την ένταση, σίγουρα χρειάζεται κι αυτή καμιά φορά, για να έρθουμε πιο κοντά. Και κάτι τελευταίο. Δεν ξεχνάει κανείς τα συναισθήματα του για εμάς επειδή εκνευρίζεται. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει συνήθως. Τα συναισθήματα και ιδιαίτερα τα ερωτικά με όλο το πάθος που φέρουν προκαλούν εκνευρισμό. Πως κάναμε στο σχολείο όταν ήμασταν μικρά και “αγαπούσαμε” κάποιον; που τον πειράζαμε και τον “κλωτσούσαμε” στο διάλειμμα σε ένα είδος πρωτογενούς ερωτικού παιχνιδιού; ε κάπως έτσι. Δεν θεωρώ πάντως πως έχεις κάτι να φοβάσαι. Μπορεί να μην σου ταιριάζει ένας άνθρωπος πιο έντονος από σένα κι αυτό είναι απολύτως σεβαστό. Αλλά όχι το να φοβάσαι φαντάζει λίγο υπερβολικό και περιπλέκει και λίγο τα όρια σε σχέση με ένα σοβαρό ζήτημα όπως η κακοποίηση εντός μιας ερωτικής σχέσης, από όποιον και αν αυτή προέρχεται ή με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται εντός της.
