COVID-19 
Αν υπάρχει ένα σήμα κατατεθέν για τη διασκέδαση του Έλληνα, τότε αυτό είναι τα σπασμένα πιάτα. Είναι ένα ελληνικό λαογραφικό έθιμο που κρατά από την αρχαιότητα και ξορκίζει το κακό, έχει συνδεθεί με το παραδοσιακό ελληνικό γλέντι και είναι ακράδαντο δείγμα ελληνικού ξεφαντώματος και κεφιού.
Οι ρίζες αυτής της συνήθειας βρίσκονται στο 1930, όπου πετούσαν μαχαίρια στα πόδια των χορευτών για ένδειξη σεβασμού και ανδρισμού. Λόγω των τραυματισμών, όμως, το έθιμο άλλαξε και τα μαχαίρια, έγιναν πιάτα. Η κορύφωση αυτή της συνήθειας έγινε στα sixties και κράτησε αρκετά χρόνια στη χώρα μας μέχρι και τα nineties. Αμέσως μετά, η κατανάλωση πιάτων για σπάσιμο αντικαταστάθηκε στα μπουζούκια από το ρίξιμο λουλουδιών, κάτι που ξεκίνησε η Μαρινέλλα.
Σύμφωνα με στατιστικά της εποχής, το 1968 στην Αθήνα είχαν σπάσει περίπου 100 χιλιάδες πιάτα το μήνα, κόστους από 15 έως 50 δραχμές το καθένα. Πενήντα βιοτεχνίες είχαν δημιουργηθεί και βρήκαν εργασία περίπου χίλιοι άνθρωποι για να καλύπτονται οι ανάγκες των μερακλήδων, ενώ αργότερα τα πιάτα για σπάσιμο έγιναν γύψινα για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί και να μειώνεται το κόστος.
Όταν ο θαμώνας επιθυμούσε να γλεντήσει περισσότερο, ζητούσε μια ντουζίνα πιάτα, τα οποία το γκαρσόν έπρεπε να φέρει και είτε να τα σπάσει στη πίστα μπροστά στον καλλιτέχνη, είτε να τα αφήσει στο τραπέζι του θαμώνα προκειμένου ο ίδιος να προβεί στην εκτέλεση, ρίχνοντάς τα στη πίστα είτε όλα μαζί, είτε μεμονωμένα. Το σπάσιμο γινόταν πάντα με συγκεκριμένο τρόπο. Το γκαρσόν, γονατιστό στο ένα πόδι, κρατούσε στο δεξί ένα πιάτο και σφυρηλατούσε τα υπόλοιπα που είχε στοιβαγμένα στο αριστερό, θρυμματίζοντάς τα. Όταν έπεφταν στο πάτωμα, πετούσε κάτω αυτό που είχε στο δεξί.
Παρά την χουντική απαγόρευση, η θραύση συνεχίστηκε και παραπέμφθηκαν στον εισαγγελέα πολλοί διάσημοι, όπως ο πρώην σύζυγος της Ζωής Λάσκαρη, Πέτρος Κουτουμάνος, ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο Ομάρ Σαρίφ. Η ιστορία αναφέρει, πως την περίοδο της δικτατορίας, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει μέχρι τη στιγμή που κάποιος πελάτης έσπασε ένα πιάτο. Ο δικτάτορας νευρίασε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων μπήκε σε απαγόρευση.
Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, η χούντα εξέδωσε τελικά ειδική γνωμοδότηση, που αποφαινόταν ότι δεν υπήρχε αδίκημα εάν το σπάσιμο των πιάτων συνοδευόταν και από την αποδοχή της συμπεριφοράς του ατόμου που έκανε αυτήν την πράξη από τους παρευρισκόμενους.
Σήμερα, την εποχή της οικονομικής κρίσης, το σπάσιμο των πιάτων είναι για λίγους. Ενδεικτικά, μία κούτα περιέχει 35 πιάτα και κοστίζει 10 ευρώ. Αντίστοιχα, μία ενδεικτική τιμή πώλησης 20 τεμαχίων σε νυχτερινό μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας φτάνει τα 50 ευρώ.
Τη μερίδα του λέοντος στο σπάσιμο πιάτων στη χώρα μας κρατούν δύο πόλεις. Η Λάρισα είναι η πρωταθλήτρια εδώ και πολλές δεκαετίες, ενώ η Αθήνα, επίσης, κρατά γερά, κι αυτό φαίνεται από τις παραγγελίες που γίνονται.
