COVID-19 
Σκέπτεσαι, σκέπτεσαι, να γράψεις. Τι να γράψεις πια όταν όλα έχουν γραφτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Με χιούμορ, με ειρωνεία, με δραματικό τόνο, σε θλιβερό περιτύλιγμα, με θρηνωδία, κάποιες φορές με χαμόγελο… Όλα τα πήρε ο κορωνοϊός κι όλους μας χέρι με χέρι και σάρωσε στο πέρασμά του τα πάντα. Και κάθομαι τώρα και σκέπτομαι ότι δεν ήθελα να ΄μαι τούτες τις ώρες γιατρός. Γιατρός έξω από ΜΕΘ, με νοσούντες σειρά και απεγνωσμένα βλέμματα αράδα να εκλιπαρούν για ένα χέρι βοήθειας, για μιαν ανάσα αισιοδοξίας.
Είσαι γιατρός, διευθυντής σε ΜΕΘ κι έχεις μια θέση μοναχά αδειανή κι απ’ έξω δυο ασθενείς: έναν Ελληνα κι έναν Αφγανό πρόσφυγα. Ιδιας ηλικίας και οι δυο. Σε ποιον ανοίγεις την πόρτα στην ελπίδα; Ο πρώτος νομοταγής πολίτης, πληρώνει τους φόρους στην πατρίδα του, έχει πίσω του οικογένεια που τον περιμένει να γυρίσει. Ο δεύτερος κυνηγημένος από τον τόπο του, δεν έχει στην τσέπη ούτε για χαρτομάντηλα, πίσω δεν γνωρίζουν αν ζει ή πέθανε. Όμως άνθρωποι κι οι δυο! Κι οι δυο με την ίδια απαντοχή στα μάτια με την ίδια αγωνία να τους οργώνει το πρόσωπο… Πες μου τι κάνεις; Ποιον οδηγείς στην Εντατική και ποιον αφήνεις σε δωμάτιο με θέα στο επέκεινα;
Ο κορωνοϊός είναι κατάρα κι ας υποστήριξε κάποια ηθοποιός πως τον θεωρεί ευλογία κι ας έγραψε η νομπελίστα συγγραφέας: Όλγκα Τοκάρτσουκ στο στον «New Yorker» ένα κείμενο υπό τον τίτλο: A New World Through My Window: «Μήπως τελικά έχουμε επιστρέψει στον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής; Μήπως ο ιός δεν αποτελεί διατάραξη της κανονικότητας, αλλά ακριβώς το αντίθετο» λέει η Τοκάρτσουκ.
Τι κάνουμε; Προσπαθούμε να εξωραΐσουμε την πραγματικότητα; Απεγνωσμένα πασχίζουμε να βρούμε καλολογικά στοιχεία σ’ ένα στοιχειό; Ετσι θα νικήσουμε; «Εσύ τι θα έκανε αν…» με ρώτησε η κόρη μου. «Δεν έιμαι γιατρός, κι όσο κι αν θα ήθελα να ήμουν και να είχα σπουδάσει το λειτούργημα του Ιπποκράτη, τώρα δεν είμαι. Κι είναι για μένα τώρα ευλογία» Αν ήμουν όμως…
