COVID-19 
Η κολοσσιαία σε γεωπολιτικές διαστάσεις στρατιωτική άσκηση «Mavi Vatan» (Γαλάζια Πατρίδα) των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων κονιορτοποιεί και τον τελευταίο ισχυρισμό των διπλωματικών και πανεπιστημιακών κύκλων στην Αθήνα, που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι «ο Ερντογάν θέλει να τα βρεί με την Ελλάδα».
Ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της στρατιωτικής αυτής άσκησης αποτελεί την έκφραση επί του πεδίου του γεωπολιτικού δόγματος και της στρατηγικής του Τούρκου Προέδρου, που θέλει την Τουρκία «υπερδύναμη και επικυρίαρχη στην ευρύτερη περιφερειακή ζώνη στην οποία ανήκει και η Ελλάδα».
Η άσκηση «Γαλάζια Πατρίδα» εκτελείται ταυτόχρονα σε τέσσερις θάλασσες και προβλέπει την ανάπτυξη του Τουρκικού στόλου, της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και Ειδικών Δυνάμεων του Ναυτικού και του Στρατού Ξηράς, για την διεξαγωγή εθνικών ασκήσεων και στρατιωτικών γυμνασίων, από τη Μαύρη Θάλασσα, το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο, την Αραβική Θάλασσα και τις ακτές της Σομαλίας, εμπλέκοντας σχεδόν το σύνολο των δυνάμεων, που υπάρχουν στις τουρκικές ναυτικές βάσεις Bartin, Golcuk, Aksaz, Σμύρνης, Αλεξανδρέττας, Ντόχα του Κατάρ και Μογκαντίσου της Σομαλίας.
Στην άσκηση όπως ανακοινώθηκε από το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο Ναυτικού – που έχει την ευθύνη της οργάνωσης και εκτέλεσης- πρόκειται να συμμετάσχουν 87 πλοία επιφανείας και υποβρύχια,27 αεροσκάφη μαχητικά και ναυτικής συνεργασίας, 12 ελικόπτερα ,ειδικές δυνάμεις από Ναυτικό, Στρατό Ξηράς , Στρατοχωροφυλακή καθώς και πολλές μοίρες Drones ANKA και BAYRAKTAR TB-2(UAV που φέρουν οπλισμό).
Η έννοια της «Γαλάζιας Πατρίδας», που έκανε την εμφάνισή της στις αρχές του 2000, αντικατέστησε το παλαιότερο δόγμα των 2 ½ πολέμων (Ελλάδα, Κουρδιστάν , Κύπρος) που είχε αναπτυχθεί σαν ιδέα την δεκαετία του 90’.
Βασίζεται σε τρεις άξονες ενίσχυσης της προβολής γεωπολιτικής ισχύος και ενεργειακής πολιτικής που ακολουθεί η Τουρκική Κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια και αποτελεί καθαρή αναβίωση της παλαιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με ζώνες πολιτικής επιρροής τα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου, τα Βαλκάνια ,την Κύπρο , το Αιγαίο, την Κύπρο, Λιβύη κ.λ.π.
Πρώτος άξονας, είναι η στρατιωτική/οικονομική παρουσία , αμυντική συνεργασία με μουσουλμανικές χώρες όπως το Κατάρ, Σομαλία, Σουδάν, Λιβύη, Αλβανία , Αζερμπαϊτζάν, Παλαιστίνη.
Δεύτερος είναι η ενίσχυση του ρόλου του Πολεμικού Ναυτικού ως μέσο στρατιωτικής διπλωματίας και η ανάπτυξη της θαλάσσιας ισχύος ως μέσο επιβολής των γεωπολιτικών επιδιώξεων της. Τρίτον η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας της, έτσι ώστε να αποκτήσει αυτονομία εσωτερικής ασφάλειας και παραγωγικής ικανότητας επιθετικών όπλων από την εγχώρια βιομηχανία (ναυπήγηση πλοίων, κατασκευή πυραυλικών συστημάτων, ελικοπτέρων, αρμάτων μάχης, Drones κ.λ.π).
Όλα βέβαια τα παραπάνω περί «Γαλάζιας Πατρίδας» μπορεί να συνηγορούν ότι η Τουρκία τελικά κατάλαβε έστω και αργά ότι ο μόνος τρόπος για να γίνεις πόλος γεωπολιτικής ισχύος είναι η θαλάσσια ισχύς και η «διπλωματία των κανονιοφόρων» αλλά δυστυχώς η Ελλάδα ,έθνος ναυτικό από αρχαιοτάτων χρόνων και η χώρα που γέννησε τον Θουκυδίδη τον πατέρα του δόγματος της εθνικής και θαλάσσιας ισχύος (Πολεμικό και Εμπορικό Ναυτικό) όχι μόνο δεν το έχει καταλάβει αλλά οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις της με τις πολιτικές που ακολουθούν μέχρι και σήμερα αποδυναμώνουν μέρα με την μέρα την ισχύ αυτή(εγκατάλειψη νησιών του Αιγαίου, κλείσιμο ναυπηγείων, γερασμένος πολεμικός στόλος, εμπορικός στόλος που υποστέλλει καθημερινά την ελληνική σημαία, απαξίωση του ρόλου του Πολεμικού Ναυτικού σε θέματα γεωπολιτικής παρουσίας και αμυντικής διπλωματίας κ.α.).
