COVID-19 
Η Τυρόπιτα είναι αναμφισβήτητα ένα από τα δημοφιλέστερα προϊόντα ενός ελληνικού αρτοποιείου και όχι άδικα. Με χωριάτικο φύλλο ή όχι, σε διάφορα σχήματα και με μεγάλη ποικιλία γεμίσεων, η τυρόπιτα αποτελεί την πρώτη επιλογή στις προτιμήσεις μικρών και μεγάλων.
Ένα από τα στοιχεία που κάνουν την Τυρόπιτα τόσο δημοφιλή, είναι ότι πρόκειται για ένα προϊόν που δίνει τη δυνατότητα στον αρτοποιό να δημιουργήσει πολυάριθμες συνταγές με παραλλαγές στη γέμιση, στη διαδικασία παραγωγής και στη ζύμη και να εντυπωσιάσει τους πελάτες του. Η τυρόπιτα κατέχει την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των καταναλωτών όσον αφορά την κατηγορία «ζεστά- φρεσκοψημένα σνακ» και αυτό το διαπιστώνει ο επαγγελματίας σε καθημερινή βάση. Αποτελεί μία παραδοσιακή διατροφική συνήθεια, που ο Έλληνας δύσκολα θα εγκαταλείψει διότι είναι ένα κολατσιό που διατίθεται σε χαμηλή τιμή, τρώγεται στο χέρι γρήγορα και είναι εύγευστο και ελαφρύ, ιδανικό για το ξεκίνημα της ημέρας.
Τα είδη της τυρόπιτας
Ο όρος τυρόπιτα περιλαμβάνει μία ευρεία γκάμα προϊόντων, που μπορούν να διαφοροποιούνται στο σχήμα, τον τρόπο παραγωγής, τη γέμιση ή τη ζύμη αλλά έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τη γέμιση τυριού.
• Ειδικότερα, υπάρχουν τυρόπιτες «κλειστές» σε σχήματα οβάλ, μισοφέγγαρο ή στρογγυλό, αλλά και τυρόπιτες ταψιού που κόβονται σε τεμάχια με οδοντωτό μαχαίρι. Συνήθως οι τυρόπιτες ταψιού γίνονται με χοντρό χωριάτικο φύλλο ενώ οι υπόλοιπες με φύλλο κρούστας ή μπουγάτσας, με σφολιάτα ή ζύμη. Πολλές φορές παρασκευάζονται τυρόπιτες με τη χρήση πολλών και διαφορετικών τυριών με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Βέβαια η προτίμηση των καταναλωτών στρέφεται στην κλασική τυρόπιτα με φέτα που μπορεί να αναμιχθεί με ανθότυρο ή μυζήθρα. Στην υπόλοιπη Ευρώπη όμως, η «δική μας» τυρόπιτα δεν είναι εξίσου διαδεδομένη. Αντίθετα κυκλοφορούν πίτες τυριού που γίνονται συνήθως με πολύ λεπτή, σχεδόν αέρινη σφολιάτα και κίτρινα τυριά, με γεύσεις ασυνήθιστες για τους Έλληνες.
• Η πιο παλιά μορφή τυρόπιτας που παραδοσιακά φτιάχνεται στην Ελλάδα γίνεται σε ταψί, με χωριάτικο φύλλο που ζυμώνεται μόνο με λάδι και ανοίγεται στο χέρι με τον πλάστη. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η παραδοσιακή τυρόπιτα «κουρού», που ξεκίνησε από τη Μακεδονία και κατέκτησε τη δική της θέση ανάμεσα στις πολύ αγαπημένες τυρόπιτες. Πρόκειται για τυρόπιτα με μπισκοτοειδές, εύθρυπτο ζυμάρι, που φτιάχνεται με αλεύρι, πολύ λίγο νερό, φυτικά λιπαρά, λάδι και γάλα ή γιαούρτι και διαθέτει μία γέμιση πιο έντονα αλμυρή από τη συνηθισμένη και με πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της φέτας.
• Η τυρόπιτα με μπουγάτσα ξεκίνησε σαν παραλλαγή της γλυκιάς μπουγάτσας αντικαθιστώντας τη γλυκιά κρέμα με γέμιση τυριού. Σε αυτήν την περίπτωση, αξιοσημείωτη είναι η διαδικασία του ανοίγματος του φύλλου καθώς ο τεχνίτης το πετάει στον αέρα μέχρι να γίνει πολύ λεπτό. Έπειτα ήρθε η τυρόπιτα με σφολιάτα, της οποίας η γέμιση μπορεί να είναι με φέτα ή με πολλά τυριά.
Η τυρόπιτα στην Ελλάδα
Ανάλογα με το φύλλο, τη γέμιση, τον τρόπο αλλά και τον τόπο παρασκευής της υπάρχουν πολλά και διαφορετικά είδη τυρόπιτας στη χώρα μας. Ας δούμε ενδεικτικά κάποια από αυτά που μπορείτε να φιλοξενήσετε στις προθήκες του καταστήματός σας:
• Τυρόπιτα ταψιού: Φτιάχνεται σε ταψί (συνήθως στα σπίτια) και κατόπιν κόβεται σε κομμάτια. Το ίδιο όνομα, αλλά πολύ μικρότερο μέγεθος, έχει και η τυρόπιτα ταψιού που πουλιέται στα τυροπιτάδικα, και που οπτικά μοιάζει με τη μπουγάτσα με τυρί.
• Τρίγωνη τυρόπιτα: το οποίο είναι και το πιο συνηθισμένο είδος και συνήθως έχει φύλλο σφολιάτας. Παραλλαγή της αποτελεί η τυρόπιτα Κουρού, η οποία έχει πιο χοντρό φύλλο.
• Στριφτή τυρόπιτα: (σκοπελίτικη, κατ’ άλλους γιαννιώτικη). Συναντάται συχνά στις Βόρειες Σποράδες. Είναι τυρόπιτα σε φύλλο που έχει τυλιχτεί σπειροειδώς και στη συνέχεια τηγανιστεί. Στη Μακεδονία η στριφτή τυρόπιτα είναι γνωστή ως Κοζανίτικο «Κιχί» και ψήνεται στον φούρνο.
• Κασερόπιτα: που η γέμισή της περιέχει τυρί κασέρι αντί για φέτα.
• Μπουγάτσα με τυρί: όπως αποκαλείται η τυρόπιτας με φύλλο σφολιάτας για μπουγάτσα που φτιάχνεται στη Βόρειο Ελλάδα.
Παραλλαγή της τυρόπιτας αποτελούν η ζαμπονοτυρόπιτα (με τυρί και ζαμπόν στη γέμιση) και η σπανακοτυρόπιτα, η οποία έχει ως γέμιση σπανάκι, ενδεχομένως χόρτα και τυρί φέτα.
Για την ιστορία
Η ονομασία πίτα πρωτοεμφανίζεται τον 12ο μ.Χ. αιώνα. Τον όρο πίτα τον συναντάμε στα ποιήματα του Θεόδωρου του Προδρόμου (κεραμόπιτα, απλή πίτα στο τηγάνι) και σε γλωσσάρια των τελευταίων αιώνων της Βυζαντινής περιόδου, όπου η πλακόπιτα αναφέρεται ως είδος πλακούντος (Γλωσσάριο του Μεουρσίου). Οι αναφορές που υπάρχουν για τη γέμιση αυτών των λεπτών ψωμιών, άλλοτε στρογγυλά και άλλοτε μακρόστενα ή τρίγωνα με δυο ή περισσότερα φύλλα, περιορίζονται στα διάφορα τυριά, τα μπαχαρικά, το σουσάμι, τον άνηθο, τα αμύγδαλα, τα καρύδια και το σιμιγδάλι. Οι αρχαίοι Έλληνες, έβαζαν στη ζύμη του άρτου διάφορα καρυκεύματα για να διαφοροποιείται η γεύση των διαφόρων τύπων ψωμιών. Ένας μιμογράφος από τις Συρακούσες, ο Σώφρων (430 π.Χ.) μιλάει για «άρτο τυρόεντα» (σημερινή τυρόπιτα).
