COVID-19 
Αιχμές για τον τρόπο καταγραφής των κρουσμάτων στη χώρα άφησε ο καθηγητής Γενετικής στο πανεπιστήμιο Γενεύης Μανώλης Δερμιτζάκης.
Μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό για τα στοιχεία της πανδημίας που έχει στη διάθεσή της η επιτροπή των λοιμωξιολόγων, ο κ. Δερμιτζάκης εκτίμησε ότι υπάρχει ένα γκρίζο τοπίο, το οποίο δεν βοηθά στη σωστή μελέτη τους, τουλάχιστον από όσους δεν έχουν τα πρωτογενή δεδομένα. Τόνισε μάλιστα με έμφαση ότι η στρατηγική του ΕΟΔΥ φαίνεται να μην αποδίδει και επισήμανε ότι είναι αδιανόητο να υπάρχει γραφειοκρατική διαδικασία για να μπορέσει κάποιος να ελεγχθεί αν είναι θετικός ή όχι.
«Πολλές φορές παρατηρήθηκε να δίνονται νούμερα προηγούμενων ημερών» συμπλήρωσε ο κ. Δερμιτζάκης, εκτιμώντας ότι ίσως και να μην έχει νόημα πλέον η καθημερινή ανακοίνωση κρουσμάτων, όταν υπάρχει η αβεβαιότητα για το πότε και πώς έγιναν. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να γίνεται ένας εβδομαδιαίος μέσος όρος, πρότεινε, ενώ για τα τεστ τόνισε ότι είναι λάθος η στρατηγική που έχει ακολουθήσει ο ΕΟΔΥ και επιμένει σε αυτή, όταν, για παράδειγμα, γίνονται τυχαία τεστ σε όποιον θέλει σε πλατείες και γειτονιές, ενώ το σωστό θα ήταν να αποφασίζει ο ΕΟΔΥ σε ποιον θα κάνει. Με τον τρόπο αυτό θα μπορεί να υπάρχει καλύτερη επιδημιολογική εικόνα.
Ο καθηγητής επισήμανε ότι τα τεστ και εδώ πρέπει να γίνονται δωρεάν και να καλύπτονται από τον ασφαλιστικό φορέα, όπως συμβαίνει στην Ελβετία. Πρόσθεσε μάλιστα ότι είναι παράλογο να πρέπει να εγκριθεί πρώτα από τον ΕΟΔΥ αν πρέπει κάποιος να κάνει ή όχι. «Ένας 25χρονος δεν θα πάει να κάνει το τεστ αν έχει συμπτώματα, θα το περάσει ήπια και θα προσέξει μήπως κολλήσει κάποιον δικό του. Οπότε δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη εικόνα» πρόσθεσε.
Ο κ. Δερμιτζάκης τόνισε με νόημα ότι η επιτροπή εμπειρογνωμόνων αποτελείται από κλινικούς, οι οποίοι ήταν απαραίτητοι στην πρώτη φάση της πανδημίας, ωστόσο στο δεύτερο κύμα χρειάζονται περισσότερες ειδικότητες, όπως κοινωνιολόγοι και οικονομολόγοι, προκειμένου να βοηθήσουν σε ένα ασφαλές άνοιγμα και στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Αυτό, πρόσθεσε, θα βοηθούσε ώστε να μην υπάρχει μια απλοϊκή εικόνα για το τι πρέπει να ανοίξει και τι όχι.
«Χρειάζεται και μια άλλη οπτική γωνία της κοινωνίας, με ανθρώπους που μελετούν, για παράδειγμα, την κίνηση στην πόλη. Δεν φτάνουν οι γιατροί, δεν μπορούν να διαχειριστούν τι θα γίνει με τα λεωφορεία και τα καταστήματα» τόνισε ο καθηγητής και συμπλήρωσε: «Αν, ας πούμε, δύο άνθρωποι θέλουν να βρεθούν, είναι προτιμότερο να μπορούν να πάνε για έναν καφέ παρά να είναι στριμωγμένοι σε κάποιο κατάστημα για να συναντηθούν. Παράλληλα, όσο περισσότερα καταστήματα ανοίγουν τόσο μεγαλύτερες επιλογές θα υπάρχουν, άρα και λιγότερος συγχρωτισμός».
