Ανεξέλεγκτος ο Ερντογάν, προχωράει τα επεκτατικά και αναθεωρητικά σχέδια της «Γαλάζιας Πατρίδας» του και όλοι τον… ‘μαλώνουν’ με ‘χάδια’! Η χαραμάδα της πόρτας του τρελοκομείου έχει ανοίξει και, ή θα κλείσει το συντομότερο δυνατόν, ή θα ανοίξει διάπλατα… Και τότε γαία πυρί μιχθήτω!…

Προσβλητική ρητορική, πολεμικές κραυγές, ανθελληνικά παραληρήματα, ωμές απειλές ότι «δεν χωρούν στα σύνορά τους», ότι «θα έρθουν μια νύχτα» και ότι «δεν κάνουν πλάκα» από τα χείλη του ίδιου του Ερντογάν και κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων. Δεν υπάρχει άλλο κράτος σε ολόκληρο τον πλανήτη που η ηγεσία του να χρησιμοποιεί επισήμως τέτοια επιθετική ρητορική σε βάρος γειτονικής χώρας! Ούτε καν η Βόρειος Κορέα!

Και να έμεναν μόνο στα λόγια… Οι υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένες και μη νησιωτικές περιοχές αναγκάζουν τις Ένοπλες Δυνάμεις να βρίσκονται σε υψηλό βαθμό ετοιμότητας και τα ελληνικά «γεράκια» σε συνεχείς αναχαιτίσεις και αερομαχίες προκειμένου να υπερασπιστούν τον Εθνικό εναέριο χώρο.

Κι όμως, ουδείς στο εξωτερικό βγαίνει να τους βάλει στη θέση τους, μάλλον γιατί οι όποιες συστάσεις απέχουν από τον «άγαρμπο» ανατολίτικο τρόπο που καταλαβαίνουν! Το γιατί δεν τους βάζει η διεθνής κοινότητα στη θέση τους δεν σταματά άλλωστε να μας το υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ: «Η Τουρκία είναι μια σημαντική νατοϊκή χώρα με στρατηγική σημασία για την Ευρώπη, τη Ρωσία, τη Συρία και το Ιράκ…». Όποτε οι Τούρκοι αισθάνονται ότι δεν τρέχει και τίποτα να λένε ότι τους κατεβαίνει στο κεφάλι.

Και σα να μην έφτανε αυτό, υπάρχουν και φωνές στο εξωτερικό που εμμέσως ή και ευθέως μας λένε «βρείτε τα!», ανοίγοντας ακόμη περισσότερο την όρεξη στην τουρκική βουλιμία.

Με ποιους αλήθεια να τα βρούμε;

Με αυτούς που έχουν πάρει «διαζύγιο» με το διεθνές δίκαιο, με τη γεωγραφία, με αυτήν την ίδια τη λογική και την πραγματικότητα;

Με αυτούς που στην εξωτερική τους πολιτική επενδύουν στο αδιανόητο, υπογράφοντας αγεωγράφητες συμφωνίες οριοθέτησης με χώρες που δεν συνορεύουν (Τουρκο-Λιβυκό μνημόνιο);

Με αυτούς που ονειρεύονται «Γαλάζιες Πατρίδες», κατά παράβαση κάθε γράμματος του Δικαίου της Θάλασσας διαγράφοντας από τους χάρτες τους τα κυριαρχικά δικαιώματα των νησιών μας;

Με αυτούς που θέλουν να απαγορεύσουν στους Έλληνες αξιωματούχους να επισκέπτονται νησιά της Ελληνικής Επικράτειας;

Με αυτούς που έχουν το θράσος να βγαίνουν και από πάνω απαιτώντας να αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ενώ την ίδια στιγμή τα απειλούν ευθέως με αποβατικές επιχειρήσεις τύπου EFES, δηλαδή Αττίλα Ι και ΙΙ;

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η πολιτική κατευνασμού της γραφειοκρατίας της διεθνούς κοινότητας απέναντι στο καθεστώς Ερντογάν καλά κρατεί. «Δύσκολοι συνομιλητές οι Τούρκοι…», «ποιος να κάτσει να ασχοληθεί τώρα μαζί τους… Το πρόβλημα είναι και λίγο μακριά μας», «πρέπει να τους έχουμε με το μέρος μας ώστε να μην πάνε με το μέρος των Ρώσων»…

Έτσι, με την ασθενική αντιμετώπιση σε επίπεδο διπλωματίας και αρκετές φορές και με ανυπαρξία αντιλόγου από την ΕΕ και τις ΗΠΑ, το «βουλιμικό σύνδρομο» της Τουρκίας μετατρέπεται σε μόνιμη επωδό στα ώτα των Ευρωπαίων και των Συμμάχων, δημιουργώντας «προϋποθέσεις κατακύρωσής» τους ή τουλάχιστον διαλλακτικής αντιμετώπισης.

Και παράλληλα δίνουν την ευκαιρία στον Ερντογάν να συνεχίζει με τον πιο δριμύ τρόπο την προσβλητική ρητορική του. Εν τέλει, όσο πιο ασθενική και ανεκτική είναι η αντίκρουση της ρητορικής τους από τη διεθνή κοινότητα, τόσο οι Τούρκοι απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα «βουλιμικά τους προνόμια». «Προνόμια» που ίσως κανένα άλλο Κράτος στον κόσμο δεν απολαμβάνει, αφού πηγαίνοντας «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ», η Τουρκία τη βγάζει καθαρή σε οποιαδήποτε συγκυρία.

Αυτό όμως είναι ένα «deja-vu» που η ανθρωπότητα το έχει ξαναζήσει. Είναι η δεκαετία του ’30, όταν η ναζιστική Γερμανία εξοπλιζόταν πυρετωδώς, επενδύοντας υπέρογκα ποσά στην πολεμική της βιομηχανία και επεμβαίνοντας σε γειτονικές της χώρες όπως η Τσεχοσλοβακία. Ό,τι ακριβώς κάνει δηλαδή εδώ και κάποια χρόνια η Τουρκία του καθεστώτος Ερντογάν εξοπλιζόμενη και εκτελώντας στρατιωτικές επεμβάσεις σε γειτονικές της χώρες όπως η Συρία και το Ιράκ.

Αν και η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος την πλήρωσαν πανάκριβα εκείνη την παθητική τους στάση, φαίνεται σήμερα να έχουν λησμονήσει ότι ο κατευνασμός, αντί να εξημερώνει, εκτρέφει το θηρίο του επεκτατισμού, του αναθεωρητισμού και της γενικής αποσταθεροποίησης. Για να μην μιλήσουμε για την Ουκρανία που συνιστά και το τρίτο τραγικό παράδειγμα της αποτυχίας του κατευνασμού.

Απέναντι στην νέο-οθωμανική απειλή η Ελλάδα έχει τις δικές της απαντήσεις. Διαθέτει Ένοπλες Δυνάμεις με εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό και πανίσχυρα οπλικά συστήματα που «δεν κάνουν πλάκα» και αν απαιτηθεί, θα εκπλήξουν πολύ δυσάρεστα και οδυνηρά όποιον κάνει το μοιραίο λάθος…

Εν κατακλείδι, η διεθνής κοινότητα και η Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθούν ότι το «θηρίο» δεν εξημερώνεται με «χάδια», ότι απαιτούνται άλλου είδους μέθοδοι, όπως είναι ο αποκλεισμός από τα διεθνή fora, η διεθνής απομόνωση, το εμπάργκο όπλων και οι σκληρές οικονομικές κυρώσεις, ως η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι Τούρκοι. Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό ότι για οτιδήποτε συμβεί, την ευθύνη θα την φέρει ακέραια αυτός που προκαλεί, που επιβουλεύεται, που θεωρεί, όπως μας τόνισε με έμφαση ο κύριος Τσαβούσογλου, ότι «δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στα σύνορά του».

Η χαραμάδα της πόρτας του τρελοκομείου έχει ανοίξει και ή θα κλείσει το συντομότερο δυνατόν, ή θα ανοίξει διάπλατα και θα βγουν οι τρελοί στο δρόμο… Και τότε γαία πυρί μιχθήτω !!! Σκέφτεται κανείς κάτι άλλο;