COVID-19 
Έχεις δοκιμάσει ποτέ να βγεις από το σπίτι σου και να μην μπορείς;
Να είναι ο ανελκυστήρας εκτός λειτουργίας, να παίζουν με αυτόν τα παιδιά της πολυκατοικίας ή να έχουν κάνει κατάληψη αυτοί που μετακομίζουν στον έκτο.
Έχεις δοκιμάσει να κατέβεις τα σκαλοπάτια χωρίς να βλέπεις;
Ακούγεται δύσκολο όμως είναι χειρότερο όταν ο κάθε άσκεφτος έχει πετάξει ή έχει παρατήσει ότι θέλει να ξεφορτωθεί στις σκάλες του γείτονα.
Πολλές φορές, είμαι σίγουρος και τα κατάφερες μια χαρά. Αν όμως είσαι χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου; Αν σου έχουν κλείσει τις ράμπες των πεζοδρομίων; Θα μου προτείνεις να περάσω αναμεσά από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ευχαρίστως να το έκανα, αν χωρούσα. Εγώ όμως βλέπεις δεν μπορώ να σηκωθώ και να αναδιπλώσω το αμαξίδιο μου. Οπότε αναγκάζομαι να πάω προς την αντίθετη κατεύθυνση, να κάνω ένα τεράστιο γύρο και να ξεκινήσω πάλι προς τον αρχικό προορισμό μου.
Έχεις προσπαθήσει να χρησιμοποιήσεις τα μέσα μαζικής μεταφοράς σε ώρα αιχμής;
Πίστεψε με, ούτε εγώ το θέλω. Δε το ήθελα πριν την πανδημία, δε το θέλω περισσότερο τώρα. Το ανοσοποιητικό μου σύστημα δε σηκώνει πολλές αρρώστιες πλέον. Όμως αν έχω ραντεβού με γιατρό, με θεραπευτή, μια συνάντηση που οπωσδήποτε πρέπει να γίνει και δε σηκώνει αναβολή, δεν έχω επιλογή. Έτσι κάνω ότι μπορώ για να χωρέσω εγώ και ο σκύλος-βοηθός μου στο μετρό και στο λεωφορείο.
Έχεις δοκιμάσει να χαϊδέψεις το σκύλο-βοηθό μου, χωρίς να με ρωτήσεις;
Ναι το ξέρω, είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα. Είναι υπέροχα σκυλιά, όμως για μένα είναι κάτι παραπάνω. Με βοηθάει να κινηθώ, να αποφύγω κίνδυνους, να μη χτυπήσω σε καμιά κολώνα. Όταν εσύ του αποσπάς την προσοχή για να τον χαϊδέψεις, είναι πολύ πιθανόν να βρεθώ βίαια ξαπλωμένος κάτω. Ρώτησε με έστω πριν κάνεις την κίνηση. Το ίδιο θα έκανα και εγώ αν ήθελα να χαϊδέψω το παιδί σου ή εσένα. Και αυτός ο σκύλος είναι κομμάτι του εαυτού μου, οπότε μαζεμένα τα χεράκια. Λέμε όχι και στις προσφερόμενες λιχουδιές!
Έχεις συζητήσει ποτέ με τυφλό άτομο; Με κάποιον σε αμαξίδιο; Με σύνδρομο Down;
Να ξέρεις, μπορούμε και μιλάμε ακόμα και όταν δεν βλέπουμε ή αν έχουμε 2 ρόδες και όχι δυο λειτουργικά πόδια. Μην μιλάς στο άτομο που μας συνοδεύει. Είτε είναι ο βοηθός μας, είτε είναι η σχέση μας ή οποίος/α μπορεί να είναι κοντά μας. Κοίταξε μας, μίλησε απευθείας σε εμάς. Δεν είμαστε αόρατοι, δεν είμαστε ανόητοι. Ρώτησε ότι σε ενδιαφέρει, για την αναπηρία μου, για την κατάσταση μου. Αν το κάνεις με ευγενικό τρόπο, θα ανταποκριθώ με τον ανάλογο σεβασμό.
Μην είσαι γάιδαρος με το παρκάρισμα.
Πόσες φορές πρέπει να το πούμε; Δεν παρκάρεις εκεί που υπάρχει ειδική σήμανση για τα άτομα με αναπηρία(και όχι άτομα με ειδικές ανάγκες!). Δεν έχει σημασία που δε βλέπεις κάποιον τριγύρω σου. Και εσύ πριν εμφανιστείς 10 δευτερόλεπτα νωρίτερα, δεν ήσουν στο χώρο. Έτσι κάπως θα εμφανιστώ εγώ και μερικές χιλιάδες ανάπηροι που ζούμε στην ίδια πόλη με σένα. Δεν πέφτουμε από τον ουρανό, ζούμε εδώ ανάμεσα σας. Όχι δεν είμαστε εξωγήινοι, ούτε υπερήρωες. Οδηγούμε σαν εσάς ή μπορεί να μας οδηγεί κάποιο δικό μας άτομο. Μην παρκάρεις, δε ξέρεις πότε θα χρειαστούμε τον ειδικό χώρο παρκαρίσματος. Η δικαιολογία ότι θα κάνεις μόνο 5 λεπτά είναι ανόητη και αβάσιμη. Πάρκαρε κάπου παραδίπλα και πάρε την ώρα σου.
Δεν έχει αλλού χώρο να παρκάρεις;
Αν για σένα είναι δύσκολο να βρεις χώρο να παρκάρεις, που έχεις δυο λειτουργικά χέρια και πόδια, φαντάσου πόσο δυσκολότερο είναι για μένα. Ο χώρος έχει φτιαχτεί ειδικά, ώστε να χωράει να βγει ένα αναπηρικό αμαξίδιο, ένα άτομο με το σκύλο του. Ένα άλλο άτομο που χρησιμοποιεί βακτηρίες, αυτές που εσύ αποκαλείς περιφρονητικά πατερίτσες. Επίσης μπορεί να έχω μια αόρατη αναπηρία και δεν έχω κανένα λόγο να την εξηγήσω σε σένα και σε κανέναν άλλον. Είμαι σίγουρος όμως πως θα είναι ευκολότερο για σένα να βρεις χώρο παρκινγκ, από ότι σε εμένα που θα μου τριπλασιάσει το χρόνο να βγω από το αυτοκίνητο. Ίσως και να μου γίνει απαγορευτικό και να αναγκαστώ να φύγω.
Έχεις δοκιμάσει να γίνεις περισσότερο άνθρωπος;
Ναι, αυτός που έχει ενσυναίσθηση, συμπόνοια, που δεν κοιτάει μόνο τον εαυτό του. Δε θέλω να με αγαπήσεις, ούτε καν να με συμπαθήσεις. Δε θα γίνουμε όλοι φίλοι. Θέλω όμως να με σεβαστείς όπως σέβεσαι τον συμπολίτη μας που δεν έχει αναπηρία. Εκείνον τον θεωρείς ίσο, εμένα όχι; Σου είναι δύσκολο να δεχτείς πως η αναπηρία μου δε με κάνει λιγότερο άνθρωπο; Λυπάμαι αλλά είμαστε το ίδιο. Αν κάτι μας ξεχωρίζει είναι μια στιγμή.
Η στιγμή που αλλάξαν όλα για εμένα.
Είτε γεννήθηκα με την αναπηρία μου, είτε την απέκτησα στην πορεία της ζωής μου, είμαι αυτός/η που είμαι. Κάποια στιγμή τα πράγματα αλλάξαν και χειροτέρεψαν για μένα. Παραμένω άνθρωπος, παραμένω ίσος/η με σένα. Αύριο μπορεί κάτι παρόμοιο να συμβεί σε σένα ή σε ένα δικό σου πρόσωπο. Δε στο εύχομαι, όμως αυτή είναι η ζωή μας. Σπας το πόδι σου, ραγίζεις το χέρι σου, σου έρχεται μια ανίατη ασθένεια. Και όλα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Θα ήθελες να σου φέρονται όμως φέρεσαι στα άτομα με αναπηρία τώρα εσύ; Θα ήθελες να είσαι ο τελευταίος και ανήμπορος τροχός;
Η αναπηρία είναι μια κατάσταση που μπορεί να μας επηρεάσει όλους.
Δεν είναι επιλογή, δεν είναι ότι ξύπνησα μια ημέρα και είπα θέλω να είμαι ανάπηρος. Όμως γίνεται ένα μεσημέρι να πάθεις το εγκεφαλικό, να προσπαθείς να δεις και να έχεις χάσει το φως σου. Να χτυπήσεις και να βρεθείς σε αμαξίδιο. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι. Δεν είναι κακό αυτό, δεν είναι αδυναμία. Ο τρόπος που χτίζουμε και μεγαλώνουμε την κοινωνία μας, το κάνει αδυναμία. Αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε ευάλωτοι, ανήμποροι, αόρατοι, χωρίς να μας υπολογίζει κανείς. Όταν το κατανοήσεις αυτό και όλα τα παραπάνω, θα έχουμε φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία. Προσβάσιμη σε όλους, με ή χωρίς αναπηρία.
*Θα ήθελα να αφιερώσω το σημερινό άρθρο στη μνήμη του Κωνσταντίνου Μαρή, που έφυγε τόσο νωρίς, πριν τρία χρόνια. Προλάβαμε λίγα να κάνουμε μαζί για να την αναπηρία, όμως η προσπάθεια και το έργο του για την Αδιάβατη Πόλη θα μας συντροφεύει.
Σύνταξη – επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας για newsitamea.gr
