‘Κόκκινο πανί’ για τον Ερντογάν η Συνθήκη της Λωζάνης: Τι προβλέπει και γιατί έχει βαλθεί να την ανατρέψει ο Σουλτάνος;

Σαν σήμερα, στις 24 Ιουλίου 1923, υπογράφεται η Συνθήκη της Λωζάνης, μια Συνθήκη ειρήνης που έθεσε τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας.

Υπογράφηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας από την Ελλάδα, την Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία (1919-1922) και συμμετείχαν στην Συνθήκη των Σεβρών συμπεριλαμβανομένης και της ΕΣΣΔ (που δεν συμμετείχε στην προηγούμενη συνθήκη).

Τι προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάνης
Με βάση τη συνθήκη, η Τουρκία ανέκτησε την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και Τένεδο, μια λωρίδα γης κατά μήκος των συνόρων με την Συρία, την περιοχή της Σμύρνης και της Διεθνοποιημένης Ζώνης των Στενών, η οποία όμως θα έμενε αποστρατικοποιημένη και αντικείμενο νέας διεθνούς διάσκεψης. Παραχώρησε τα Δωδεκάνησα στην Ιταλία, όπως προέβλεπε και η συνθήκη των Σεβρών, αλλά χωρίς πρόβλεψη για δυνατότητα αυτοδιάθεσης. Ανέκτησε πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλη της την επικράτεια και απέκτησε δικαιώματα στρατιωτικών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτειά της εκτός της ζώνης των στενών.

Ένα σημείο διαφωνίας ήταν η καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από την Ελλάδα, κάτι για το οποίο η τελευταία δήλωνε αδυναμία. Τελικά η Τουρκία δέχθηκε να της αποδοθεί το τρίγωνο του Κάραγατς στη Θράκη, γνωστό και ως Παλαιά Ορεστιάδα, αντί αποζημιώσεων. Τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραχωρήθηκαν στην Τουρκία με τον όρο ότι θα διοικούνταν με ευνοϊκούς όρους για τους Έλληνες [το 1926 η τουρκική κυβέρνηση ακύρωσε με νόμο αυτή τη διάταξη].

Σε αντάλλαγμα, η Τουρκία παραιτήθηκε από όλες τις διεκδικήσεις για τις παλιές περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εκτός των συνόρων της και εγγυήθηκε τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Τουρκία. Με ξεχωριστή συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αποφασίστηκε η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών από τις δύο χώρες και η αποστρατικοποίηση (“μη εγκατάσταση ναυτικής βάσεως”) κάποιων νησιών του Αιγαίου (Λήμνος, Σαμοθράκη, Σάμος, Χίος, Λέσβος, Ικαρία). [Αργότερα με τη Συνθήκη του Μοντρέ, στην οποία η Ελλάδα ήταν συμβαλλόμενο μέρος, η Τουρκία ξαναπέκτησε το δικαίωμα στρατικοποίησης των στενών, της Ίμβρου, Τενέδου, και αντίστοιχα η Ελλάδα της Λήμνου και Σαμοθράκης.]

Η ανταλλαγή μειονοτήτων που πραγματοποιήθηκε προκάλεσε μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών. Μετακινήθηκαν από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη στην Ελλάδα 1.650.000 Οθωμανοί υπήκοοι, χριστιανικού θρησκεύματος και από την Ελλάδα στην Τουρκία 670.000 Έλληνες υπήκοοι, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Η θρησκεία και όχι η εθνικότητα αποτέλεσε το βασικό κριτήριο για την ανταλλαγή. Σύμφωνα με το άρθρο 2β της συνθήκης χρησιμοποιήθηκε ο όρος Μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι. Αυτό οφείλεται στο ότι κατά την οθωμανική αυτοκρατορία η θρησκεία μετρούσε πολύ περισσότερο από ότι η εθνικότητα και από την άλλη πλευρά η Τουρκία ήθελε όλοι οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης να παραμείνουν. Στα Βαλκάνια χρησιμοποιείται ο όρος Τούρκος αρκετές φορές ως συνώνυμο με τον μουσουλμάνο επειδή στο σύστημα των Οθωμανικών μιλέτ (ήταν κύριο στοιχείο στην διοίκηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) όλοι οι μουσουλμάνοι ανήκαν σε μια ενιαία κοινότητα.

Εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή οι Ρωμιοί κάτοικοι της νομαρχίας της Κωνσταντινούπολης (οι 125.000 μόνιμοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, των Πριγκηπονήσων και των περιχώρων) και οι κάτοικοι της Ίμβρου και της Τενέδου (6.000 κάτοικοι), ενώ στην Ελλάδα παρέμειναν 110.000 Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης.

Γιατί οι Τούρκοι θέλουν να ανατρέψουν τη Συνθήκη της Λωζάνης
Είναι γεγονός ότι η Τουρκία επιδιώκει εδώ και χρόνια την ανατροπή της Συνθήκης της Λωζάνης και στο πλαίσιο αυτό, μεθοδικά η Άγκυρα επιχειρεί να «γκριζάρει» μεγάλες θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου, με το αφήγημα περί «Γαλάζιας Πατρίδας», και την αποστρατικοποίηση των νησιών.

Το τελευταίο διάστημα όλο και περισσότερο, γίνεται λόγος για υποτιθέμενα νησιά, νησίδες και βραχονησίδες αμφισβητούμενης ελληνικής κυριαρχίας, που συμπεριλαμβάνονται στην περιβόητη λίστα EGAYDAAK, δηλαδή «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων η κυριότητα δεν παραχωρήθηκε στην Ελλάδα με διεθνείς συμφωνίες και συνθήκες». Η λίστα αυτή περιλαμβάνει 152 νησιά, νησίδες και βραχονησίδες του Αιγαίου και Κρητικού Πελάγους, που η Τουρκία επιδιώκει να «γκριζάρει» στο πλαίσιο των σχεδιασμών του προέδρου Ερντογάν.

Σύμφωνα με τα άρθρα 6, 12 και 16 της Συνθήκης της Λωζάνης, στην Τουρκία επιδικάστηκαν νησιά, νησίδες, βραχονησίδες που βρίσκονται εντός 3 μιλίων από τα τουρκικά παράλια καθώς και τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος. Ότι απέχει πέραν της απόστασης αυτής, ρητά δεν ανήκει στην Τουρκία. Έτσι ουσιαστικά καθορίζονται τα θαλάσσια σύνορα στο Β.Α. Αιγαίο Πέλαγος. Όσον αφορά την περιοχή των Δωδεκανήσων ισχύει η οριοθετική γραμμή του 1932, βάση των ιταλοτουρκικών συμφωνιών.

Ωστόσο ο Ερντογάν επιχειρεί να τις ξαναερμηνεύσει, σύμφωνα με όσα ο ίδιος θέλει, επιδιώκει και έχει κατά νου, προσπαθώντας να το επιβάλλει ενίοτε και υπό την απειλή χρήσης ισχύος.

Ωστόσο και η Ελλάδα, με «όπλο» τη Συνθήκη της Λωζάνης θα μπορούσε να θέσει θέμα «γκρίζων ζωνών» για την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος, μια η γειτονική χώρα κατέχει νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται δυτικά των τριών μιλίων -όπως ορίζει ρητά η Συνθήκη της Λωζάνης τα σύνορα ουσιαστικά ανάμεσα στις δύο χώρες-, στην είσοδο των Δαρδανελίων, στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Μοσχονησίων, στον κόλπο του Αδραμυττίου απέναντι από τη Λέσβο.

Πρόκειται για τα νησάκια Δασκαλειό ή Κοκκινονήσι, Λιός, Καλαμόπουλο, Γιαλονήσι, Πύργος, Αδιάβατος, Ουλιά, Κάλαμος καθώς και για πέντε ανώνυμους βράχους. Άλλοι τρεις ανώνυμοι βράχοι βρίσκονται πέραν των τριών μιλίων ανάμεσα στις Οινούσσες της Χίου και στη χερσόνησο της Ερυθραίας.