Κώστας Χατζηχρήστος: Οι ΄ροζ αμαρτίες’, η ‘θηλιά’ στον λαιμό και τα δραματικά του λόγια, λίγο πριν κλείσει τα μάτια του! Συγκλονιστικές αποκαλύψεις από την τελευταία σύζυγό του

Η Βούλα Αρβανιτάκη-Χατζηχρήστου έμελλε να είναι η τελευταία σύζυγος ενός από τους μεγαλύτερους Ελληνες κωμικούς. Με τον Κώστα Χατζηχρήστο πορεύτηκαν μαζί περίπου 15 χρόνια, ενώ ήταν παντρεμένοι τα τελευταία δέκα χρόνια της κοινής ζωής τους. Η ίδια κατάγεται από μια πολύ αξιόλογη οικογένεια των βορείων προαστίων.

Ωστόσο η αγάπη της για τον σπουδαίο κωμικό την ανάγκασε να πουλήσει όλα της τα υπάρχοντα, με σκοπό να σώσει το Θέατρο Χατζηχρήστου (στο κέντρο της Αθήνας), όταν τα συσσωρευμένα χρέη από τις μεγάλες παραστάσεις που ανέβαζε ο μέγας κωμικός έγιναν «θηλιά» στον λαιμό.

Επειτα από μακροχρόνιους δικαστικούς αγώνες, το θέατρο «έφυγε» από τα χέρια του Κώστα Χατζηχρήστου, κάτι που ο ίδιος δεν μπόρεσε να ξεπεράσει έως τον θάνατό του, στις 3 Οκτωβρίου του 2001. Το 2021 θα μπορούσε να θεωρηθεί και Ετος Κώστα Χατζηχρήστου, μια και συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατό του. Η πολυαγαπημένη του σύζυγος, σε μια σπάνια εξομολόγηση στην «Espresso», ανοίγει το σεντούκι των αναμνήσεων και μιλάει για όλα χωρίς κανέναν δισταγμό!

Κυρία Χατζηχρήστου, το 2021 συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο του Κώστα Χατζηχρήστου. Το έχετε συνειδητοποιήσει;
Οχι! Νομίζω ότι ζω με τον Κώστα όλα αυτά τα χρόνια. Η φυσική του απουσία συμπληρώνεται σχεδόν καθημερινά, μέσα από τις ταινίες του.

Όλα αυτά τα χρόνια είχατε κάποιο μεταφυσικό φαινόμενο με τον Χατζηχρήστο;
Στον ύπνο μου τον βλέπω αρκετές φορές. Ομως, όποτε τον βλέπω κάποιος δικός μου «φεύγει». Εμένα με διώχνει από κοντά του. «Φύγε, φύγε», μου λέει!

Να αρχίσουμε από την πρώτη σας γνωριμία. Πότε έγινε αυτή;
Τον γνώρισα όταν πήγα να πιω καφέ στο ξενοδοχείο «Park». Είχαν πάει όλοι οι φίλοι μου και με κάλεσαν και εμένα. Και εκεί ήταν και ο Χατζηχρήστος. Εγώ ήμουν 38 ετών και ο Κώστας 33 χρόνια μεγαλύτερός μου. Ηταν όμως τόσο όμορφος άνθρωπος και καλός, που αμέσως με κέρδισε!

Προτού τον γνωρίσετε, είχατε σκεφτεί ότι μπορεί κάποια στιγμή να παντρευτείτε τον Χατζηχρήστο;
Θα σου διηγηθώ ένα απίστευτο περιστατικό: Οταν σπούδαζα στην Ιταλία (πολλά χρόνια προτού γνωρίσω τον Κώστα) είχε έρθει μια θεία μου για να με δει και μου έφερε κάποια πράγματα. Γυρίζει και μου λέει: «Σαν τον Χατζηχρήστο από το χωριό είμαι με τα καλάθια! Σκέψου και να τον παντρευτείς!» Και έρχομαι μετά στην Ελλάδα και παντρεύομαι τον Χατζηχρήστο (γέλια)!

Πώς ήταν ως χαρακτήρας;
Ψυχούλα. Ημασταν παντρεμένοι 10 χρόνια και δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κακή κουβέντα. Νύχτα μέρα μαζί!

Εσείς ήσασταν επιτυχημένη αρχιτέκτων μηχανικός με μεγάλη περιουσία και ο Χατζηχρήστος ήταν ο μέγας Ελληνας κωμικός. Ωστόσο δώσατε όλη την περιουσία σας για να σωθεί το θέατρό του…

Για τον Κώστα τα έκανα όλα. Και αν μπορούσα να ξαναγυρίσω τον χρόνο πίσω, πάλι τα ίδια θα έκανα, για να είναι ευτυχισμένος ο Κώστας. Και δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί μαζί του πέρασα δέκα χρόνια υπέροχα.

Όταν ήσασταν μόνοι, σας έλεγε ιστορίες από τη ζωή του;
Ήξερε τα πάντα ο ένας για τον άλλον! Από την ημέρα που αποφασίσαμε να είμαστε μαζί μου εξηγήθηκε και μου είπε: «Θα σου πω όλες τις λεπτομέρειες της ζωής μου, γιατί θέλω να τα μάθεις όλα από μένα, και όχι από τρίτους». Κάθε βράδυ λοιπόν καθόμασταν και λέγαμε, λέγαμε μέχρι το πρωί. Αυτό για μένα ήταν μια καθημερινότητα που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια.

Μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, θεωρούνται οι μεγαλύτεροι γυναικοκατακτητές του θεάτρου και του κινηματογράφου. Τελικά υπήρξε γυναίκα που να μην ενέδωσε;
Μου έλεγε τα εξής, ότι από το μουσικό θέατρο και από την επιθεώρηση με αυτές που δεν «πήγε» ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ελεγε ότι «δεν πήγα με τη Χρονοπούλου, τη Βλαχοπούλου, την Καλουτά, την Ντορ και τη Βασιλειάδου. Δεν θυμάμαι καμιά άλλη (γέλια)».

Αν και ήσασταν μαζί 10 χρόνια, δεν κάνατε παιδιά. Δεν θα θέλατε να έχετε έναν απόγονο από τον Χατζηχρήστο;
Δεν το σκεφτήκαμε καθόλου αυτό. Καταρχήν, είχε ήδη δύο παιδιά από άλλους γάμους και δεν του έλειπαν τα παιδιά του Κώστα. Περνούσαμε τόσο όμορφα οι δυο μας, που δεν θέλαμε κάτι άλλο από τη ζωή μας. Με το βλέμμα μας ο ένας ήξερε τι ήθελε ο άλλος.

Ο Χατζηχρήστος συνεργάστηκε με όλους τους ηθοποιούς. Είχε παράπονα από συναδέλφους του;
Ο Κώστας δεν ήταν ο άνθρωπος που θα έκανε παράπονα ή θα έλεγε κακίες. Τα είχε με όλους καλά. Και ο ίδιος έλεγε ότι «εγώ σε αυτόν τον κόσμο δεν έχω εχθρούς».

Ποια ήταν η αγαπημένη του ταινία;
Λάτρευε την ταινία που έκανε με τον Ντίνο Κατσουρίδη «Της κακομοίρας» και «Ο Ηλίας του 16ου». Ο ίδιος, πάντως, έλεγε ότι δεν είχε προλάβει να τις δει όλες. Μαζί τις βλέπαμε.

Εσείς προλάβατε και τις τουρνέ που έκανε στην επαρχία…
Στην επαρχία γινόταν «σεισμός» για τον Χατζηχρήστο. Κάναμε δέκα λεπτά μέχρι να σταματήσει το χειροκρότημα του κόσμου για να αρχίσει η παράσταση. Σκοτώνονταν για μια καρέκλα για να δουν τον Κώστα.

Σκεφτήκατε να ακολουθήσετε εσείς το επάγγελμα του ηθοποιού;
Οχι, ποτέ και δεν με ενδιέφερε κάτι τέτοιο. Ο Κώστας μού έλεγε ότι «είσαι καλό θεατρινάκι. Θες να σε βγάλω;» Γιατί κάνω συνεχώς πλάκες και μου αρέσει πολύ το χιούμορ. Ομως, δεν θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός!

Η Πολιτεία τον τίμησε όπως έπρεπε;
Η Πολιτεία τον τίμησε κατά καιρούς με πολλά βραβεία. Και η Ντόρα Μπακογιάννη και ο Αβραμόπουλος. Την τελευταία φορά μάλιστα, επί Αβραμόπουλου, δεν ήθελε να πάει. Βαριόταν. Πάμε, λοιπόν, στην εκδήλωση που είχαν στήσει. Ο Αβραμόπουλος του βάζει το μετάλλιο στον λαιμό και πάει να του δώσει το κουτί με την πλακέτα. Γυρίζει ο Κώστας, με κοιτάζει λοξά και λέει στον Αβραμόπουλο: «Το κουτί δώσ’ το στη γυναίκα μου, να το κρεμάσει μαζί με τα άλλα κουτιά που μου ‘χουν δώσει».

Ηταν κωμικός και στο σπίτι;
Οταν είχε κέφια, νόμιζες ότι βλέπεις ταινία μέσα στο σπίτι. Ηταν τόσο χαρούμενος και ήθελε πάντα να κάνει τους άλλους να γελάνε! Θυμάμαι και ένα περιστατικό από την καθημερινότητά του: Μια μέρα αποφασίσαμε να πάμε στην Εφορία. Είχε πολύ κόσμο στην ουρά, όμως ο Κώστας δεν ήθελε να προσπεράσει κανέναν, αλλά δεν ήθελε και να τον αναγνωρίσουν για να του δώσει κάποιος τη σειρά του. Σήκωσε τον γιακά του, έβαλε μαύρα γυαλιά και περίμενε μέχρι να φτάσουμε στον γκισέ. Φτάνουμε και η υπάλληλος του ζητάει ονοματεπώνυμο. Ο Κώστας τα δίνει. Της λέει τέλος πάντων όλα τα στοιχεία της ταυτότητας. Κάποια στιγμή η υπάλληλος του κάνει τη «μαγική» ερώτηση: «Επάγγελμα;» Και τότε τρελαίνεται ο Κώστας και της λέει: «Της μάνας σου… που δεν με γνωρίζεις». Επεσε όλη η Εφορία κάτω από τα γέλια! Οταν φύγαμε του λέω: «Μου αρέσει που είπαμε ότι θα πάμε διακριτικά στην Εφορία» (γέλια)

Ηταν ανοιχτοχέρης;
Δεν έχει περάσει πιο γαλαντόμος και κιμπάρης άνθρωπος από το ελληνικό θέατρο. Θυμάμαι μια φορά ήταν μια θεατρίνα, η οποία κρύωνε. Εβγαλε το σακάκι του, δερμάτινο από τα πολύ καλά, και της το έδωσε για να μην κρυώνει. Δεν είχε όρια ο Κώστας στην απλοχεριά του!

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του περνούσε δύσκολα οικονομικά. Είχε μετανιώσει για το γεγονός ότι είχε «φάει» όλα του τα χρήματα;
Ολα αυτά που λέγονται, περί φτώχειας γύρω από το όνομα Χατζηχρήστος, είναι ένα μεγάλο μύθευμα. Η περίοδος που δεν είχαμε χρήματα ήταν όταν χάσαμε το θέατρο και δημιουργήθηκε τότε μεγάλος ντόρος. Ομως μετά ορθοποδήσαμε. Καταρχάς έστελναν χρήματα τότε κάθε μήνα, 500.000 δραχμές, ο Σεραφείμ Φυντανίδης μαζί με τον εφοπλιστή τον Κοπελούζο. Επίσης ο μεγάλος μας συνθέτης, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, έστελνε κάθε μήνα άλλα 200.000 δραχμές, επειδή τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν, συν η σύνταξή του, όλα μαζί κάθε μήνα έμπαιναν στον λογαριασμό του Κώστα, περίπου 850.000 δραχμές. Και μέχρι που πέθανε ο Κώστας αυτοί οι άνθρωποι έστελναν αυτά τα χρήματα. Αρα είναι ψέματα που λένε ότι ο Χατζηχρήστος πεινούσε! Ωστόσο μέσω της «Espresso» θέλω να ευχαριστήσω και το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, που για μεγάλο χρονικό διάστημα και χωρίς κανένα κόστος κούραρε τον σύζυγό μου έως τον θάνατό του.

Θυμάστε ποια ήταν τα τελευταία λόγια που σας είπε;
Ηταν λίγο προτού μπει στο νοσοκομείο. Εβλεπε κάτι σαν όραμα. Ετοιμαζόταν, όπως μου έλεγε, να κάνει πρόβα πριν από τη «μεγάλη παράσταση». Του έλεγα εγώ χαριτολογώντας ότι «δεν θα την κάνουμε, Κώστα, την παράσταση. Εδιωξα τον κόσμο». Και γυρίζει με τα μάτια υγρά και μου λέει: «Τους πλήρωσες τουλάχιστον τους ανθρώπους;» Και του απαντάω: «Τους πλήρωσα». Και μου ξαναλέει: «Μου επιτρέπεις να κάνω δύο πρόβες, να το ευχαριστηθώ;» Και κάνω το λάθος και του λέω «ναι». Δύο πρόβες αριθμητικά βγάζει την ημερομηνία θανάτου του: 3 Οκτωβρίου!

Του Νίκου Νικόλιζα