Νίκος Παπαδόπουλος: Πέθανε ο δημιουργός του Plasticobilism-«Δεν είμαι επαναστάτης του καναπέ», τόνιζε

Ο Νίκος Παπαδόπουλος, ο εμπνευστής του εικαστικού ρεύματος Plasticobilism, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 46 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα πρωτοποριακό έργο που συνδύασε τη σάτιρα με την πολιτική κριτική. Ο εκλιπών ήταν ένας καλλιτέχνης που χρησιμοποίησε το παιχνίδι ως όπλο έκφρασης, ένας δημιουργός που έδωσε πολιτική διάσταση στις φιγούρες των Playmobil, ένας άνθρωπος που δεν έμεινε αμέτοχος απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος δεν ήταν μόνο φυσικός και διδάκτορας αστρονομίας. Ήταν και ένας σεναριογράφος με έντονη καλλιτεχνική ανησυχία. Η αφορμή για το εικαστικό του εγχείρημα ήρθε μέσα από το παιχνίδι με τον γιο του. «Ξεκίνησα τυχαία», είχε πει σε συνέντευξή του, «αναπαριστώντας σκηνές από την καθημερινότητα με Playmobil. Κάποια στιγμή, σκέφτηκα ότι μπορώ να πω πολλά περισσότερα με αυτά».

Σύντομα, το Plasticobilism εξελίχθηκε σε μια καλλιτεχνική και πολιτική πράξη. Μέσα από τις μικρές φιγούρες, αποτύπωνε θέματα όπως η οικονομική κρίση, η ανεργία, οι κοινωνικοί αγώνες και οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Νίκος Παπαδόπουλος: «Η τέχνη μπορεί να παίξει θετικό ρόλο στην αντίσταση»

Ο 46χρονος είχε δηλώσει πως ακόμα και τα πιο απλά μέσα, όπως οι φιγούρες των Playmobil, μπορούν να μετατραπούν σε σύμβολα διαμαρτυρίας. Οι δημιουργίες του έγιναν γνωστές σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας θαυμασμό αλλά και αντιδράσεις.

Μάλιστα, είχε δεχτεί λογοκρισία, με τη σελίδα του στο Facebook να «κατεβαίνει» λόγω του περιεχομένου της. «Μου έκλεισαν τον λογαριασμό χωρίς προειδοποίηση», είχε πει. «Δεν ήταν το όνομα το πρόβλημα, αλλά το περιεχόμενο. Όταν παίρνεις θέση, κάποιοι θα σε θεωρήσουν εξτρεμιστή».

Από τις προσωπικές ανησυχίες στη συλλογική έκφραση

Η δουλειά του εμπνεόταν από την καθημερινότητα και την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Είχε σχολιάσει με τον δικό του τρόπο θέματα όπως οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, ακόμα και συγκεκριμένες πολιτικές φιγούρες, όπως βουλευτές της Χρυσής Αυγής και υπουργοί της κυβέρνησης.

«Δεν είμαι επαναστάτης του καναπέ», είχε πει χαρακτηριστικά. «Είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να εκφραστεί και να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν». Και αυτό έκανε μέχρι το τέλος.

Η απώλειά του αφήνει ένα κενό, αλλά και μια καλλιτεχνική παρακαταθήκη που συνεχίζει να εμπνέει.