Συγκλονιστικά λόγια την Μεγάλη Παρασκευή από μια μάνα που έχασε το παιδί της σε “δυστύχημα” στην παραλιακή, το οποίο -στην ουσία- ήταν ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο! “Σήμερα στολίζουμε Επιτάφιους στους τάφους των παιδιών μας”, είπε η μητέρα του Αδαμάντιου Μάντη, του λεβέντη πρωταθλητή του πόλο, που σκοτώθηκε στην παραλιακή πριν από 54 μήνες, όταν ένας νεαρός οδηγός τον παρέσυρε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην παραλιακή. Ο Αδαμάντιος είχε σταθμεύσει το αυτοκίνητο του με αλαρμ και είχε βγει για να ελέγξει μια πιθανή βλάβη!
Πιο αναλυτικά, η μητέρα του έδωσε μια συνέντευξη-“γροθιά” στην ΕΡΤ στην οποία, μεταξύ των άλλων, ανέφερε και τα ακόλουθα:
“Δύσκολες μέρες για εμάς που έχουμε χάσει παιδιά. Ειδικά η σημερινή. Για μένα σήμερα κλείνουν και 54 μήνες από τη μέρα που χάθηκε ο Αδαμάντιος. Σήμερα στολίζουμε επιτάφιους στους τάφους των παιδιών μας.
Όταν χάνεις το παιδί σου αρνείσαι να το αποδεχθείς. Μετά από 54 μήνες δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα. Βγαίνω έξω στο μπαλκόνι και τον περιμένω ότι θα ανέβει την ανηφορίτσα και θα μου φωνάξει από κάτω να ανεβαίνω.
Δυστυχώς είμαστε πολλές. Και αυτές που χάνουμε τα παιδιά μας από τροχαία και αυτές που έχουν χάσει τα παιδιά τους από ασθένειες. Διότι η ασθένεια όπως ξέρετε δεν κοιτάει ούτε ηλικία, ούτε αξίωμα.
Είναι μια κατάσταση που όταν ξαφνικά σου εμφανίζεται μπροστά, είναι δύο φορές πιο δύσκολη. Γιατί συνήθως τις περισσότερες φορές υπάρχουν κι άλλα παιδιά στην οικογένεια και η μάνα καλώς ή κακώς, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τον ρόλο του πατέρα, είναι εκείνη που θα πρέπει να σφίξει τα δόντια για να στηρίξει και τον εαυτό της και όλη της την οικογένεια.
Πλέον το να προκαλέσεις θανατηφόρο ατύχημα από υπερβολική ταχύτητα, από παραβίαση ή κόκκινο σηματοδότη, ακόμα και μερική και ολική ανικανότητα είναι πλέον κακούργημα. Λογικά δεν έπρεπε να το σκεφτώ εγώ, αλλά έπρεπε να το μεριμνήσει η πολιτεία.
Έβλεπα μπροστά μου το δολοφόνο του παιδιού μου και έπρεπε να κρατήσω την ψυχραιμία μου, να δείξω την ανωτερότητα μου απέναντι σε αυτόν που έκλεισε το σπίτι μου, ο οποίος ανεβάζει αναρτήσεις και γράφει προς κάθε πικραμένη. Μα δεν είμαι πικραμένη. Πικραμένη θα ήμουν αν έχανα το πορτοφόλι μου. Χαροκαμένη είμαι και με μια ζωή διαλυμένη. Μακάρι να ήμουν πικραμένη απλά.
Ήταν πολύ σημαντικό αυτός ο αγώνας μου να φανεί, όχι για να κερδίσω κάτι εγώ, γιατί δεν έχω κερδίσει κάτι, αλλά για να μην υπάρξουν άλλες μανάδες στη θέση τη δική μου”.
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
