Στέλιος Κουδουνάρης: Διαβάστε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη με τον κριτή του My Style Rocks

Αυστηρός όσο και το βλέμμα του. Παρατηρητικός όση και η σιωπή του. Δημιουργικός μέχρι τα βάθη του DNA του. Ο Στέλιος Κουδουνάρης είναι ένας σχεδιαστής μόδας που λατρεύει τη δουλειά του, είναι ερωτευμένος με τα ρούχα και τη μόδα και αποφασισμένος από μικρός να κάνει αυτό που θέλει. Τίποτε άλλο. Δεν χωράνε συμβιβασμοί στην ιδιοσυγκρασία του. Ούτε διαπραγματεύσεις στο ζητούμενο. Ο αγαπημένος κριτής του My Style Rocks είναι αυτό που φοράς, αν έχεις ρούχο του. Η πολυπλοκότητά του δεν είναι άμεσα αναγνώσιμη, η αυστηρότητά του ορίζεται από την καθαρότητά του και το μυστήριο παραμένει πάντα μυστήριο. Εκεί στην παράλληλη σκέψη που νιώθεις ότι πάντα υπάρχει. Σκέφτεται. Μονίμως σκέφτεται. Ακόμα κι εκεί, στο εστιατόριο που γελάμε και πίνουμε το κρασί μας, ακόμα κι όταν χορεύουμε μέχρι το ξημέρωμα, εκείνος μπορεί παράλληλα να δημιουργεί μέσα του την επόμενη κολεξιόν.
 
Οι τσακωμοί με τον αδερφό του… ?
Η μαμά του δούλευε σε ένα εργοστάσιο, σε μια εξαγωγική μονάδα στην Κύπρο, υπεύθυνη παραγωγής. Εκεί ήταν και η πρώτη του επαφή με τα ρούχα. Στα πέντε του. “Εμένα και τον αδερφό μου, μας πρόσεχε η γιαγιά όταν δούλευε η μαμά. Δούλευε πάρα πολλές ώρες. Μερικές φορές με έπαιρνε μαζί της. Έπαιζα με τις μοδίστρες, τράβαγα τα υφάσματα, ανακατευόμουν γενικώς… Μου άρεσε πάρα πολύ. ”
Και κάπου εκεί, αναγκάστηκε να κινητοποιήσει το δαιμόνιο παιδικό του μυαλό, να χρησιμοποιήσει την ακονισμένη παρατηρητικότητά του και να συνειδητοποιήσει πως οι καυγάδες με τον αδερφό του είναι ο τρόπος για να είναι πιο συχνά κοντά στα υφάσματα και στη δημιουργικότητα που εμπεριέχουν. “Ανακάλυψα το εξής κόλπο: Συνειδητοποίησα πως όταν τσακωνόμουν με τον αδερφό μου, ερχόταν και έπαιρνε τον έναν από τους δυο μαζί της. Και επειδή ο αδερφός μου δεν την πάλευε στο εργοστάσιο, έπαιρνε πάντα εμένα. Οπότε τσακωνόμασταν όλη την ώρα και ερχόταν και με έπαιρνε μαζί της στη δουλειά. Κι αυτό γινόταν συνέχεια”.
-Εσένα εκεί τι σε γοήτευε;
Μου άρεσε όλο αυτό. Πέρναγα πάρα πολύ ωραία. Και όχι μόνο στο σχεδιαστήριο που ήταν οι σχεδιάστριες που κάνανε την κολεξιόν, αλλά και στο εργοστάσιο που έραβαν τα ρούχα. Μου άρεσαν οι μυρωδιές, τα υφάσματα, τα χρώματα… Όλο αυτό.
Η ζωή του ήταν ανέκαθεν μέσα στα ρούχα. “Στην ουσία μεγάλωσα μέσα σε αυτά. Κάποια στιγμή η μητέρα μου σταμάτησε από τη δουλειά αυτή και άνοιξε ένα κατάστημα με ρούχα. Όπου εγώ πήγαινα συνέχεια. Αντί να βγαίνω να παίζω στους δρόμους όπως έβγαιναν τα άλλα παιδιά στην ηλικία μου, εγώ 10 – 12 χρόνων ήμουν μέσα στο μαγαζί και έκανα βιτρίνες, πούλαγα ρούχα, διάλεγα ρούχα, πήγαινα μαζί της στους δειγματισμούς. Ήμουνα πάρα πολύ παρεμβατικός. Πήγαινα στους δειγματισμούς για να παραγγείλουμε ρούχα και έλεγα: αυτό γιατί το κάνατε έτσι; Όταν πήγα φαντάρος κι έφυγα από το μαγαζί -δεν μπορούσα να είμαι κάθε μέρα, οι πελάτισσες με ζητούσαν”.
-Οπότε αυτό πότε έγινε επαγγελματική απόφαση;
Κοίταξε, από την εφηβεία είχα καταλήξει ότι θέλω να γίνω σχεδιαστής μόδας. Αυτό ήτανε δεδομένο. Ήξερα ότι θέλω να κάνω τα δικά μου ρούχα, ότι θέλω να ασχοληθώ με τα ρούχα επαγγελματικά. Ακόμα κι αν δεν γινόμουν σχεδιαστής, θα ήταν κάτι που θα είχε να κάνει με ρούχα σίγουρα.
Ο πατέρας του είχε τις αντιρρήσεις του. “Ο πατέρας μου φανταζόταν, ότι επειδή ήμουν καλός στην τέχνη, στα καλλιτεχνικά γενικά, σκεφτόταν ότι αφού το παιδί έχει καλλιτεχνική φλέβα, το καλύτερο που μπορεί να γίνει είναι αρχιτέκτονας. Ή να ασχοληθώ με τα εικαστικά, να γίνω ένας καθηγητής τέχνης. Όχι εικαστικός, αλλά καθηγητής. Το είχες αλλιώς στο μυαλό του. Ευτυχώς, καταλαβαίνανε ότι έπρεπε κάτι να γίνει καλλιτεχνικής φύσεως.”

Ο μονόδρομος για το …Κιλκίς!
Ισχυρογνώμων. Αποφασιστικός. Εστιασμένος απόλυτα στο θέλω του. Η σκέψη του παρουσιάζει ευελιξίες μόνο στους τρόπους που θα τον οδηγήσουν στο στόχο. Ο στόχος του δεν διαθέτει καμία ελαστικότητα. Είναι συμπαγής και ξεκάθαρος. Βαθύς και πηγαίος. Βραχώδης και ακλόνητος. Τον λες και αγύριστο κεφάλι μερικές φορές, αλλά οι κραδασμοί του απορροφώνται μόνο από το είναι του. Δεν διαταράσσει το δικό σου.
Φοράει κυρίως μαύρα. Το βλέμμα του είναι αιχμηρό και διαπεραστικό, χωρίς τελειωμό. Μοιάζουν με δύο σκουρόχρωμοι διάδρομοι που οδηγούν στην άβυσσο. Αδυνατείς να βγάλεις συμπέρασμα. Νιώθεις όμως μαγικά, μια ασφάλεια δίπλα του. Η δύναμη και η δυναμική του σε καθησυχάζουν. Γύρω του επικρατεί μια ακίνητη σιωπή. Η εικόνα του δεν έχει ήχο. Και η φασαρία που υποψιάζεσαι έρχεται από το μυαλό του που δουλεύει συνεχώς. Επεξεργάζεται, αποθηκεύει, συμπεραίνει, εξηγεί, επεξηγεί, αναρωτιέται, ταξιδεύει και μεταφράζει σε ρούχα. Λέξεις που γίνονται ραφές, στιγμές που γίνονται πατρόν. Παρελθόν που γίνεται μέλλον. Πειραματισμοί που οδηγούν στο προσωπικό στιλ. Total black.
-Φορούσες ανέκαθεν μαύρα;
Όχι. Στην πορεία. Δηλαδή ως έφηβος κι εγώ πειραματιζόμουν.
-Φορούσες χρώματα δηλαδή;
Ναι, αλλά μην φανταστείς. Ως έφηβος, επειδή ήμουνα πάρα πολύ αδύνατος, ήθελα να φοράω τα ρούχα των μεγάλων. Καταλαβαίνεις ότι πάνω μου ήταν oversized. Oπότε ήμουνα λίγο αστείος, σε μία εποχή που τα oversized δεν ήταν μόδα.
-Ήθελες να ξεχωρίζεις…
Ναι, ήθελα να ξεχωρίζω, αλλά δεν μπορώ να σου πω ότι ήμουνα καλοντυμένος στην εφηβεία μου.
-Έτσι όπως το βλέπεις τώρα ή όπως θεωρούνταν τότε;
Όπως το βλέπω τώρα. Τότε…
-Τότε ήσουνα το αγόρι που ξεχώριζε για το στιλ του;
Ναι. Κάποια στιγμή, για μία περίοδο, εκεί περίπου στην τρίτη λυκείου, μαζί με έναν φίλο μου, είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε καμπάνες, vintage ρούχα… Είχαν εμφανιστεί τα πρώτα vintage μαγαζιά, από όπου βέβαια κανείς δεν ψώνιζε. Σκέψου τώρα μιλάμε για το 1997. Δεν υπήρχε στη σφαίρα μας αυτό… ή τα second hand. Κι εμείς πηγαίναμε σαν τους τρελούς και ψάχναμε καμπάνες, καμπαρντίνες 70s και τα φοράγαμε έξω. Ο πατέρας μου δε, εγκεφαλικό. Είχα βρει ρούχα του πατέρα μου, από τη δεκαετία του ’70, συγκλονιστικά, τα οποία τα πέταξε μόλις κατάλαβε ότι τα φόραγα.
Εκεί στη Λεμεσό. Εκεί στη θάλασσα. Εκεί που ο ανοιχτός ορίζοντας ανοίγει το μυαλό και η αλμύρα καίει τις φοβίες. Εκεί που γνώρισε τους κολλητούς που φέρει στη ζωή του μέχρι σήμερα. Σήμερα που ίσως καμιά φορά θυμηθούν τις καμπάνες που φορούσαν για να γελάσουν κι εκείνα τα παρανοϊκά θεματικά πάρτι που φορούσαν τα ρούχα ανάποδα. Γιατί έτσι. Γιατί η εφηβεία σε ωθεί να ψαχτείς, να πειραματιστείς, να γαργαλήσεις την κανονικότητα με κάτι διαφορετικό, να επαναστατήσεις στο σύνηθες με κάτι που μελλοντικά θα μοιάζει αστείο. Και να αποφασίσεις για κάτι που μελλοντικά δεν θα μοιάζει αστείο. Θα είναι σοβαρό, θα σε κάνει ευτυχισμένο και θα σου επιτρέπει να ζεις.
“Εντάξει, εγώ ήθελα να πάω στο Λονδίνο στο Saint Martins, να σπουδάσω εκεί που θέλουν να σπουδάσουν όλοι οι σχεδιαστές μόδας. Στο οποίο τότε, επειδή η Κύπρος δεν ήταν στην ευρωπαϊκή ένωση, τα δίδακτρα ήταν υπερβολικά υψηλά. Ήταν ένα νούμερο ασύλληπτο, πάρα πολλά λεφτά. Η οικογένειά μου δεν είχε τη δυνατότητα για κάτι τέτοιο, αλλά έτσι κι αλλιώς ο πατέρας μου δεν συμφωνούσε στο να γίνω σχεδιαστής μόδας. Δεν αντιλαμβανόντουσαν οι γονείς μου τη σοβαρότητα του επαγγέλματος, τη δημιουργικότητα και το πού μπορεί να σε πάει και τι μπορείς να κάνεις. Ήταν αρνητικό το πλαίσιο που φανταζόντουσαν αυτή τη δουλειά. Εν πάση περιπτώσει, δεν υπήρχε σχολή ΤΕΙ μέχρι τότε για σχέδιο μόδας, οπότε εγώ αποφάσισα να μην δώσω εξετάσεις. Οι γονείς μου ήτανε βέβαια στα κάγκελα. Εγώ έλεγα θα τελειώσω το στρατό, θα δουλέψω καναδυό χρόνια, θα μαζέψω λεφτά και θα πάω να σπουδάσω όπου θέλω. Τότε λοιπόν δημιουργήθηκε ένα τμήμα Σχεδιασμού και Παραγωγής Ενδυμάτων στη Θεσσαλονίκη. Η υπεύθυνη επαγγελματικού προσανατολισμού στο σχολείο ήρθε τρεις μέρες πριν κλείσουν οι αιτήσεις και μου λέει: Στείλε, υπάρχει αυτό, πρέπει να δηλώσεις. Εγώ δεν είχα προετοιμαστεί για να δώσω εξετάσεις και οι εξετάσεις ήταν σε πέντε μέρες ας πούμε. Αλλά τελικά δήλωσα συμμετοχή για να δώσω εξετάσεις, έκανα την αίτηση…
-Το είχες πει στους γονείς σου;
Όχι, δεν τους το είχα πει, γιατί θεωρούσα ότι δεν θα περάσω κιόλας. Οπότε λέω, άστο. Θα πάω και βλέπουμε.
-Δήλωσες μόνο αυτό;
Μόνο. Καμία δεύτερη επιλογή. Τίποτα. Κάποια άλλα παιδιά βάζουν, ξέρεις, 15 επιλογές. Όχι. Ήτανε μία επιλογή. Αυτή. Καμία άλλη. Δεν ήθελα. Ήθελα αυτό. Μόνο. Και τελικά, όντως πήγα. Ήμουνα λίγο τυχερός, γιατί τα θέματα που είχανε πέσει ήταν αυτά που είχα διαβάσει και στις τελικές εξετάσεις του σχολείου, οπότε όχι απλά πέρασα, έγραψα και πάρα πολύ καλά και πέρασα με υποτροφία. Είχα γράψει πάρα πολύ καλά. Κι επειδή ήταν και χαμηλά τα μόρια, γιατί ήταν καινούρια σχολή, δεν είχαν δηλώσει και πάρα πολλοί, οπότε με ευνόησαν λίγο οι καταστάσεις.
Το Σύμπαν που συνωμοτεί. Η ατσαλένια αποφασιστικότητά του και το ατσαλένιο στομάχι του. Η απόλυτη στοχοπροσήλωση και το συγκεκριμένο, μη διαπραγματεύσιμο όνειρο. “Ήμουνα ξεκάθαρος μέσα μου. Δεν με αφορούσε τίποτε άλλο. Αυτή ήταν η δουλειά που ήθελα πάντα να κάνω. Νιώθω ευλογία που ζω μέσα από τη μόδα, που είναι η δουλειά μου και δεν είναι το χόμπι μου”.
Γεμίζει τη βαλιτσούλα του και τα μαζεύει για Θεσσαλονίκη. Surpriiiise! “H σχολή ήταν στο Κιλκίς. Εγώ δεν το ήξερα. Ήταν ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, παρ. Κιλ. (Παράρτημα Κιλκίς). Και όταν συνειδητοποιώ ότι η σχολή δεν είναι στη Θεσσαλονίκη και είναι κάπου που λέγεται Κιλκίς, λέω: τι είναι το Κιλκίς; Μία περιοχή λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Λέω, εντάξει, ωραία, δεν πειράζει, θα πάω.
-Έμενες στο Κιλκίς;
Ναι. Πέρασα πάρα πολύ ωραία στο Κιλκίς. Έχω περάσει καταπληκτικά. Κοίταξε, στην αρχή δεν μου άρεσε. Είναι μία πολύ μικρή πόλη, πολύ κλειστή κοινωνία, δεν είχε κάποια ιδιαίτερη ομορφιά, είναι μια πολύ μικρή πόλη, με πολύ ωραίους ανθρώπους. Ζεστοί άνθρωποι. Εντάχθηκα πάρα πολύ γρήγορα στην κοινωνία.

Με όπλο την ιδιοσυγκρασία του!
Η σχολή τελειώνει. Η πρακτική στον Χριστόφορο Κοτέντο αρχίζει και αντί για έξι μήνες μένει δυόμιση χρόνια. Πολλές ώρες δουλειάς, ανύπαρκτα ωράρια. Συστήνεται με τις απαιτήσεις ενός ατελιέ, αφομοιώνει τις γνώσεις και την εμπειρία της πραγματικότητας της δουλειάς που επέλεξε και αμέσως μετά την πέψη τους, αποφάσισε να ψάξει μια διαφορετικού τύπου δουλειά. Βρίσκει στα Gruppo Pagoni, στα Eponymo όπου έκανε visual merchandising στις συλλογές που δειγμάτιζε η εταιρία για τα άλλα καταστήματα. Έκανε και τις βιτρίνες. Κι συστήνεται με την εμπορική διάσταση των πραγμάτων. Done! “Συνήθως όλες τις μεγάλες κινήσεις στη ζωή μου τις έχω κάνει ξυπνώντας ένα πρωί και λέγοντας θα κάνω αυτό”.
Το συγκεκριμένο “αυτό” δεν ήταν εύκολο. Ήταν όμως έτοιμο πια μέσα στο μυαλό του. Ήταν η ώρα για την πρώτη του συλλογή. Το δημιούργημά του. Τα ρούχα του. Η ταυτότητά του. Χωρίς σπασμωδικές κινήσεις. Έξυπνα, μεθοδικά, ψύχραιμα. Με πίστη, υπομονή και πείσμα. Αυτό ακριβώς που βλέπεις πάντα στα μάτια του. Δεν πτοείται. Κι αν πτοηθεί, εσύ δεν θα το μάθεις. Δικό του θέμα.
-Παραιτήθηκες;
Όχι. Καταρχάς, δεν μπορούσα να παραιτηθώ από οικονομικής άποψης. Δεν είχα μία. Δεν είχα χρήματα. Δεν μπορούσα να το κάνω. Το “μπαμπά στείλε” δεν υπάρχει στην ιδιοσυγκρασία μου. Εκτός του ότι δεν μπορούσε… Εντάξει, αν ήθελα μια μικρή βοήθεια θα μπορούσε, όπως όλοι οι γονείς, να σφιχτούνε και να βοηθήσουνε. Εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Είναι ο άνθρωπος που δεν θα διαταράξει τις ζωές των άλλων για τις δικές του ανάγκες. Είναι ο δημιουργός που φτιάχνει τα πρώτα ρούχα σπίτι του. Εκεί που άρχισε να οργανώνει τα βήματά του, να ψάχνει μοδίστρες, να σχεδιάζει, να ψάχνει υφάσματα, να σκέφτεται τη στρατηγική του, τους τρόπους που θα προχωρήσει ένα βήμα προς το όνειρό του. Προς το δεδομένο του.
“Πρέπει να ήτανε 20 ή 25 ρούχα η πρώτη μου συλλογή, αν δεν κάνω λάθος”
-Όλα μαύρα;
Ήτανε μαύρα, τρία γκρι, δύο λευκά και τρία μπεζ. Ήταν καλοκαιρινή. Για το καλοκαίρι του 2008. Εκεί γύρω στο 2006, ξεκίνησα λίγο να το οργανώνω. Μου πήρε αρκετό χρόνο.
-Όλο αυτό, το κάνεις από το σπίτι.
Ναι, βέβαια. Και παράλληλα δουλεύω ακόμα. Αφού τελείωνα τη δουλειά μου, πήγαινα στις μοδίστρες. Ή πήγαινα πριν τη δουλειά, στα υφάσματα, στα υλικά…
-Και φτιάχνεις επιτέλους την πρώτη σου κολεξιόν. Τι την κάνεις;
Τη δειγμάτισα σε καταστήματα. Τα οποία καταστήματα τα βρήκα μόνος μου. Φόρτωνα τα ρούχα αγκαλιά σε ταξί και πήγαινα στα καταστήματα για να δειγματίσω. Έκανα 8 μήνες να πάρω την πρώτη παραγγελία. Ζορίστηκα πάρα πολύ.
-Αρχίζεις και βγάζεις χρήματα;
Όχι. Χρήματα δεν υπήρχανε. Ακριβό σπορ πολύ. Δεν μπορούσα να μαζευτούνε χρήματα. Συνέχεια πλήρωνα. Πλήρωνα, πλήρωνα, πλήρωνα…
-Σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
Όχι, όχι, όχι…
-Απτόητος. Δεν χάνεις το φόκους από το στόχο. Αποφασισμένος.
Ναι. Εντάξει, όταν τα παρατάς, σε παρατάνε κιόλας τα πράγματα.
-Απλά μερικές φορές είναι ανθρώπινο να απογοητεύεσαι.
Μα έχω απογοητευθεί άπειρες φορές.
-Πώς ένιωσες όταν πήρες την πρώτη παραγγελία;
Καταπληκτικά. Όταν πήρα την πρώτη παραγγελία, ξεκίνησαν να έρχονται και οι υπόλοιπες.
Κάτω από τα φώτα της πρώτης του πασαρέλας κρύβεται ο κόπος του. Το 2010 ντύνει τα μοντέλα με τις δικές του δημιουργίες. Το πρώτο του ατελιέ στην Καισαριανή. Τριάντα μόλις τετραγωνικά. Και μόνος. Ένας για όλα.
-Εκεί δεν πέρασες δύσκολα;
Πάρα πολύ. Πέρναγα δύσκολα για πάρα πολλά χρόνια.
-Όταν το περιγράφεις, όταν μιλάς για αυτό, ο τρόπος που το λες, δεν δείχνει να έχει γράψει μέσα σου αυτή η ταλαιπωρία.
Κοίταξε, αυτήν την ταλαιπωρία που πέρασα, δεν την λέω με παράπονο… Εγώ χαίρομαι που ταλαιπωρήθηκα, διότι αυτή η ταλαιπωρία με έκανε να μην αποπροσανατολίζομαι, να το θέλω ακόμη περισσότερο, να δουλεύω ακόμη περισσότερο.
Να αποτυπώνει το είναι του πάνω σε υφάσματα. Να εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο με κλωστές και περίτεχνα πατρόν. Να βαδίζει προς το στόχο του. Με σκληροπυρηνικό πείσμα. Χωρίς φράγκο. Αλλά τι σημασία έχει; Δεν ήταν αυτός ο στόχος.
“Έμπαινα με τα τόπια από τα υφάσματα στο λεωφορείο από την πλατεία Κολιάτσου για να έρθω Ζωγράφου που ήταν το σπίτι μου τότε και δεν είχα λεφτά να πάρω εισιτήριο. Και ήμουν με το τόπι αγκαλιά στην πόρτα του λεωφορείου ούτως ώστε αν μπει ελεγκτής να πηδήξω με το τόπι.”
-Κι αυτό σου έδινε δύναμη, αντί να σου παίρνει;
Μου έδινε. Στεκόμουν στα πόδια μου. Πώς να σου πω; Έπρεπε να φέρω αποτέλεσμα. Για να συνεχίσω. Δεν είχα επιλογή. Έπρεπε να φέρω αποτέλεσμα.
Και έφερε. Ένα αποτέλεσμα που έφεραν οι δημιουργίες του. Ποτέ οι δημόσιες σχέσεις. Ο Στέλιος ανήκει σε εκείνη την κατηγορία σχεδιαστών μόδας που πρώτα γνωρίσαμε τα ρούχα του και μετά -πολύ μετά, εκείνον. Κλεισμένος στο ατελιέ του δούλευε ασταμάτητα. Δεν είχε χρόνο. Και υπήρχε μέσα από τα ρούχα του. Αυτός ήταν. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζουμε κάτι περισσότερο. Ένα cd με την κολεξιόν που έφτανε στα δημοσιογραφικά γραφεία, ένα show που εμφανιζόταν για λίγα δευτερόλεπτα στο τέλος. Αυτό.
“Όχι, δεν ήμουν αρνητικός. Απλά δεν με αφορούσε. Δηλαδή πως να σου πω, δεν το σκέφτηκα ποτέ. Δεν είπα δεν θέλω δημόσιες σχέσεις, αλλά δεν επεδίωκα δημόσιες σχέσεις, δεν με αφορούσε. Ξέρεις κάτι, δεν έχω ζητήσει ποτέ από κανέναν να φορέσει ρούχο μου. Δεν έχω ζητήσει από κάποιον να γράψει κάτι για μένα. Δεν θα επιδιώξω ποτέ να γνωρίσω κάποιον λόγω ιδιότητας για να με βοηθήσει σε κάτι. Δεν είναι του χαρακτήρα μου.”
-Θέλεις να πάρω το ρούχο σου επειδή μου αρέσει.
Ακριβώς. Και θέλω να γράψεις για μένα, επειδή θέλεις.
Θέλω. Από την πρώτη στιγμή θέλω. Γιατί τα ρούχα του έχουν αυτό το “κάτι” που υπογραμμίζουν τη θηλυκότητά σου με έναν ιδιαίτερο τρόπο, γιατί οι δημιουργίες του ξεφεύγουν από το αυτονόητο και τα πατρόν του έχουν αυτό που αναζητάς για να σε ξεχωρίσει από το σύνολο για την αισθητική σου, τον τρόπο σκέψης σου και τις επιλογές σου. Χωρίς κραυγαλέες δηλώσεις, χωρίς φανφάρες εντυπωσιασμού. Η αυστηρότητα άλλωστε δεν εκφράζεται ποτέ με πολλά λόγια. Απλά με ένα βλέμμα έντονο και διαπεραστικό. Σαν το δικό του. Αυτό. Τα ρούχα που υπογράφει είναι ακριβώς όπως το βλέμμα του. Και θα τα βρεις στην Ελλάδα, αλλά και πια σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Ιταλία, Γερμανία, Αμερική, Ελβετία, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Αυστραλία…
“Θεωρώ ότι τα ρούχα μου έχουν μια πολυπλοκότητα, η οποία μπορεί να μην είναι αναγνώσιμη στην πρώτη εικόνα. Αυτό μπορεί να είναι στο πατρόν, σε μια ραφή που δεν υπάρχει, μπορεί τέλος πάντων να το καταλάβεις όταν το φορέσεις το ρούχο, ότι δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Θεωρώ ότι σε όλα μου τα ρούχα, ακόμα και στα φαρδιά, υπάρχει μία έντονη θηλυκότητα μέσα σε αυτά, γιατί φροντίζω να αναδεικνύω το γυναικείο σώμα και σε ρούχα που μπορεί να απέχουν από το σώμα. Ακόμα κι όταν χρησιμοποιώ ανδρόγυνα στοιχεία επιδιώκω πάντα να είναι θηλυκά. Πιστεύω ότι έχουν κι ένα μυστήριο, ακόμα και τα πιο “ευχάριστα” ρούχα που κάνω.”

Από την απομόνωση του ατελιέ… στη δημοσιότητα!
Ο Στέλιος Κουδουνάρης είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων. Υπερήφανα δυνατός. Μοιάζει απόμακρος αν δεν τον γνωρίζεις καλά και πολύ συχνά το βλέμμα του κάπου χάνεται. Σκέφτεται. Δημιουργεί συνεχώς. Μονταρισμένος απόλυτα στο σκοπό του: να φτιάχνει ρούχα με ενδιαφέρον. Άνθρωπος κλειστός, αδιανόητα ευγενικός και αξιοπρεπής. Το ύφασμά του είναι καλοσιδερωμένο, υψηλής ποιότητας και πολύπλοκης πλέξης. Δεν υπάρχει τίποτα συνθετικό στο χαρακτήρα του. Ο Στέλιος είναι ένας άνθρωπος που δεν θέλει να ενοχλεί. Δεν θέλει όμως και να τον ενοχλούν. Θέλει να κάνει τη δουλειά του, απλά. Τα υπόλοιπα απλά δεν υπήρχαν. Μέχρι που ήρθαν…
-Πώς λοιπόν ένας τόσο κλειστός χαρακτήρας και με τόσο απαιτητικό πρόγραμμα, αποφασίζει να κάνει τηλεόραση;
Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτηκα πάρα πολύ. Στην αρχή δεν ήμουνα πολύ θετικός. Καταρχάς όταν άκουσα το πρότζεκτ του My Style Rocks μου άρεσε πάρα πολύ. Και μετά σκεφτόμουνα: πρώτον, πώς θα διαχειριστώ το χρόνο μου. Ήτανε πάρα πολύ σοβαρό αυτό, όπως και επίσης εάν η εικόνα που έχουν οι άνθρωποι για τη δουλειά μου αλλοιωθεί μέσα από την τηλεοπτική μου έκθεση.
-Που θα μπορούσε…
Εύκολα.
-Φέτος πάντως είσαι πιο εξοικειωμένος με το μέσο. Είσαι πιο χαλαρός. Κι αυτό βγαίνει…
Ναι, χαλάρωσα, ισχύει αυτό. Πέρυσι ήταν πάρα πολύ απότομο το κομμάτι της δημοσιότητας που σου δίνει η τηλεόραση ως μέσο. Ένα. Το οποίο ήταν κάτι που εγώ δεν το είχα καν στο μυαλό μου. Σου είπα, τα δύο πράγματα που σκεφτόμουνα ήταν ο χρόνος μου και η επαγγελματική μου εικόνα -που είχε ο κόσμος, οι συνάδελφοί μου, ο κόσμος που ήξερε τη δουλειά μου εν πάση περιπτώσει και ήξερε το όνομα Stelios Koudounaris και δεν ήξερε πως είναι η φάτσα του Στέλιου Κουδουνάρη. Ο κόσμος που δεν ήταν του χώρου και δεν ασχολούνταν με τη μόδα, ενδεχομένως να ήξερε το όνομά μου γιατί συναντάει τα ρούχα μου σε πολλά καταστήματα στην Ελλάδα, ενδεχομένως να έχει δει κάποιες παρουσιάσεις σε κάποια περιοδικά της συλλογής. Την εικόνα μου και τον χαρακτήρα μου δεν τον ήξερε πολύς κόσμος. Και δεν φανταζόμουν έχω να σου πω την επιτυχία που θα είχε το My Style Rocks. Δεν φανταζόμουν πέρυσι ότι θα ήταν το hit της σεζόν, δεν περίμενα ότι ο κόσμος θα ασχολούνταν και θα δενόταν με έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σε μία επιτροπή και λέει τη γνώμη του. Είναι πράγματα που δεν τα σκέφτηκα ποτέ. Δεν σκέφτηκα ότι θα γίνω ευρέως γνωστός από την τηλεόραση. Δεν το είχα σκεφτεί.
-Πότε το συνειδητοποίησες ότι αλλάζει η πραγματικότητα, η καθημερινότητά σου -όσον αφορά σε αυτό το κομμάτι;
Το συνειδητοποίησα και ζορίστηκα όταν ξεκίνησε να προβάλλεται η εκπομπή.
-Όταν πήγες στο περίπτερο;
Όταν… Εγώ δεν οδηγώ. Μένω στο Παγκράτι και το ατελιέ μου είναι εδώ στο Κολωνάκι. Είναι μια ευθεία, συγκεκριμένη, που κάνω τα τελευταία 7 χρόνια. Κάθε μέρα την ίδια. Και όταν λοιπόν περνάω έξω από τη στάση του λεωφορείου, με τα πόδια και γυρνάει όλος ο κόσμος και με κοιτάει, το αισθάνομαι. Αισθάνομαι ότι με κοιτάνε. Όταν αρχίζουν και με σταματάνε στο δρόμο, όταν πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ να πάρω ένα πράγμα και κάνω μισή ώρα γιατί βγαίνω φωτογραφίες με τον κόσμο και μου μιλάνε…
-Αυτό είναι αρκετά κόντρα στον κλειστό χαρακτήρα σου.
Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το διαχειριστώ στην αρχή. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Ήτανε έξω από μένα.
-Και τι έπαθες; Έπαθες νεύρο;
Ήταν σαν να είχα αγοραφοβία, πως να σου πω… Μαζευόμουν. Άλλαξα τη διαδρομή για να έρχομαι στη δουλειά μου, δεν ήθελα να βγαίνω έξω.
-Σε έφερνε σε δύσκολη θέση γιατί δεν έχεις αυτήν την ιδιοσυγκρασία.
Μου φαινότανε περίεργο. Δεν το καταλάβαινα.
-Και πως το κουμαντάρισες;
Κοίταξε, σε όλο αυτό βοήθησε πάρα πολύ και η Αλεξάνδρα (Κατσαϊτη) έχω να σου πω. Είμαστε πάρα πολύ φίλοι, πάρα πολλά χρόνια, η οποία ήταν πιο εξοικειωμένη με όλο αυτό. Η Αλεξάνδρα είχε βγει πάρα πολλές φορές στην τηλεόραση.
-Είναι κι άλλος χαρακτήρας όμως η Αλεξάνδρα.
Άλλος χαρακτήρας, ναι. Κοίταξε, αν δεν ήταν η Αλεξάνδρα μαζί μου πέρυσι, αν δεν ήμασταν μαζί, να βγαίνουμε μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί, θα είχα πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι μου.
-Είσαι κλειστός άνθρωπος.
Ναι, είμαι.
-Και πραγματικά η απότομη και έντονη αναγνωρισιμότητα μπορεί να σε ζορίσει. Ειδικά αν είσαι ένας κλειστός άνθρωπος.
Στην αρχή σου λέω πέρασα δύσκολα.
-Η δημοσιότητα όμως πιστεύω, σου έκανε καλό τελικά. Σε άνοιξε.
Μου έκανε πάρα πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό. Σε πάρα πολλά πράγματα.
-Σε ξεκλείδωσε…
Η εκπομπή αυτή έχω να σου πω και όλο αυτή η κατάσταση μου έχει κάνει πάρα πολύ καλό και ως άνθρωπο. Καταρχάς στην αρχή παρεξηγούσα και τον κόσμο που μου μίλαγε. Πλέον, όχι απλά δεν τον παρεξηγώ, χαίρομαι όταν μου μιλάνε. Θα σου πω γιατί… Γιατί φέτος δεν είχα να διαχειριστώ αυτό το πράγμα. Ήταν μεγάλο κομμάτι αυτό για μένα πέρυσι. Μου έκανε καλό τελικά.
-Σε άνοιξε.
Ναι. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι ο άλλος που σε έχει 4 ώρες την ημέρα στο σπίτι του, αισθάνεται ότι σε ξέρει και θέλει να σου πει ένα “γεια”. Αυτό είναι όλο. Και χαίρομαι πάρα πολύ που μου μιλάει ο κόσμος και με χαιρετάει και μου λέει και κάτι για την εκπομπή κι ανταλλάσσουμε και κάποιες απόψεις.
-Εντάξει, χάνεις λίγο την “ελευθερία” σου. Έχει και το θετικό έχει και το αρνητικό η δημοσιότητα.
Ναι, έχει, αλλά ποια ελευθερία μου; Δηλαδή, θέλω να σου πω, δεν έχω αλλάξει κάτι. Δεν ήμουνα ο άνθρωπος που θα βγει έξω και θα εκτεθεί έτσι κι αλλιώς.
-Σωστά. Έχεις δίκιο.
Δεν είναι ότι έβγαινα κι ανέβαινα πάνω στα τραπέζια κι έκανα κωλοτούμπες και τώρα μαζεύομαι γιατί “τι θα πει ο κόσμος”! Ό,τι έκανα το κάνω. Δηλαδή δεν έχω αλλάξει τίποτα. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, πως να σου πω;
-Σκέφτηκες να μην πας φέτος, δεύτερη σεζόν στο My Style Rocks.
Ναι, το σκέφτηκα. Θα σου πω… Πέρυσι πέρασα πάρα πολύ ωραία με την Αλεξάνδρα και τον Χάρη και την Ευαγγελία. Περάσαμε καταπληκτικά. Ανυπομονούσα να γίνει το δεύτερο. Όταν έμαθα λοιπόν ότι αλλάζει η σύνθεση των ανθρώπων άρχισα να το σκέφτομαι.
-Τους γνώριζες τους άλλους δύο;
Την Μπέτυ και τον Δημήτρη τους γνώρισα πέρυσι που είχαν έρθει στην εκπομπή και κάνανε ένα guest. Στα Gala της Παρασκευής. Είχαμε απλά εκεί μια επαφή, τρεις ώρες, ξέρεις. Τυπική επαφή. Πολύ συμπαθείς μου ήταν. Τους ήξερα ως επαγγελματίες, αλλά δεν γνωριζόμασταν επί της ουσίας.
-Τελικά είναι κάτι που το διασκεδάζεις.
Περνάω τέλεια.
-Φέτος είσαι λίγο διαφορετικός. Γελάς περισσότερο. Στη δουλειά σου, στην κριτική σου εξακολουθείς να είσαι αυστηρός, τη δουλειά σου την κάνεις όπως την έκανες, εσύ είσαι πιο χαλαρός όμως, πιο ανοιχτός.
Πέρυσι έκανα φόκους μόνο στα ρούχα. Δεν έκανα άλλου τύπου σχολιασμούς. Φέτος μιλάω με τα κορίτσια, κάνω πλάκα. Γιατί αισθάνομαι ότι μου κάνουν πλάκα κι αυτές… με αυτά που φοράνε.
-Είσαι πάντως πιο επεξηγηματικός φέτος. Βέβαια, πέρυσι τα κορίτσια ήταν πιο στιλάτα. Φέτος είναι λίγο σαν να βοηθάτε τα κορίτσια να βρούνε το στιλ τους.
Η αλήθεια είναι αυτή.
-Πέρυσι ήταν κορίτσια που είχανε στιλ και το διορθώνατε, το σχολιάζατε. Φέτος το παιχνίδι είναι λίγο πιο πρακτικό.
Θα σου πω… αυτό είναι ευχάριστο βέβαια. Είμαστε σαν σχολείο.
-Δεν ήταν έτσι την πρώτη σεζόν το My Style Rocks.
Όχι. Θα σου πω γιατί. Γιατί πέρυσι ήταν ένα πρόγραμμα το οποίο δεν υπήρχε στην τηλεόραση. Δεν ήξερες τι είναι αυτό. Κι έλεγες ότι θέλουμε κορίτσια με στιλ. Οπότε ήρθαν κορίτσια τα οποία είχαν όντως διαφορετική αισθητική. Φέτος, ξεκίνησε λοιπόν με κορίτσια τα οποία περάσαν το κάστινγκ γιατί κάνανε δυο τρία έξυπνα λουκ για να μπούνε… Σε καλεί η επιτροπή που κάνει το κάστινγκ να παρουσιάσεις δυο τρία λουκ, να παρουσιάσεις τον εαυτό σου κλπ. Ήταν υποψιασμένες. Θέλανε να μπούνε στην τηλεόραση για να γίνουν διάσημες -οι περισσότερες.
-Μα το έχουν δηλώσει κιόλας, δεν το κρύβουν.
Ναι. Όμως, ευτυχώς τα κορίτσια αυτά είναι αρκετά έξυπνα ώστε να καταλάβουν ότι μόνο με το να θέλεις να είσαι διάσημη δεν μπορείς να μείνεις στο παιχνίδι. Να βγάλεις μια βδομάδα; Δυο βδομάδες; Τρεις βδομάδες; Αν είναι οι άλλες χειρότερες, να βγάλεις και μήνα; Αν δεν προσπαθήσεις, απλά θα φύγεις. Οπότε τελικά, τα κορίτσια που ήρθανε χωρίς καμία αίσθηση του στιλ, δουλεύοντας, ακούγοντας, μελετώντας -εικόνες, εικόνες, εικόνες- βλέποντας τις συμπαίκτριές τους που ήτανε σε καλύτερο επίπεδο, άρχισαν και μάθαιναν. Είμαστε ήδη πολύ καιρό στον αέρα. Δοκιμάζουν, δοκιμάζουν, δοκιμάζουν… Ε, έχουν βρει το δρόμο τους.
-Έχεις αγαπημένη; Έχεις φαβορί για νικήτρια στο μυαλό σου;
Έχω τρία φαβορί, αλλά μπορώ να σου πω και τέσσερα. Γιατί δεν ξέρεις και το κριτήριο που θα αποφασίσει ο κόσμος. Την εξάδα του τελικού νομίζω την έχω στο μυαλό μου.
-Αγαπημένη έχεις;
Θα σου πω… μπορεί και να μην έχω. Ξεχωρίζω κάποια κορίτσια, αλλά τα κορίτσια που ξεχωρίζω δεν εξελίσσονται. Όσο θα περίμενα. Δηλαδή εξελίσσονται τα πιο αδύναμα κορίτσια και δεν εξελίσσονται τα δυνατά κορίτσια. Κι αυτό το πράγμα λίγο με στεναχωρεί. Αν εξελισσόντουσαν αυτά τα κορίτσια που από την αρχή ήταν δυνατά, νομίζω ότι αυτή τη στιγμή θα ήτανε στο Θεό οι δυνατότητές τους.
-Με την Μπέτυ και τον Δημήτρη τελικά γίνατε φίλοι;
Περνάμε υ-πέ-ρο-χα. Δεν καταλαβαίνεις.
-Και με την Κωνσταντίνα.
Και με την Κωνσταντίνα. Καταρχάς, έχουμε γκρουπ στο whatsapp που μιλάμε όλη μέρα. Όλη μέρα. Μου λείπουνε. Όταν δεν έχουμε γυρίσματα μου λείπουνε και τους λείπω. Περνάμε τέλεια.
-Γελάτε πολύ φέτος.
Γελάμε πάρα πολύ. Αυτά που δεν ακούτε είναι τα πιο ωραία έχω να σου πω.
-Όπου βλέπουμε έναν χαρακτήρα σου φέτος που δεν ξέρω αν τον έχει ξαναδεί κι εσύ παλιότερα. Καινούριος δεν είναι; Γελάς πάρα πολύ.
Ναι, γελάω πάρα πολύ.
-Γελούσες τόσο παλιότερα; Με τους φίλους σου…
Όχι. Δεν ήμουν ποτέ το χαρούμενο παιδί της παρέας.
-Βλέπω και καταλαβαίνω πόσο καλό σου έχει κάνει όλο αυτό. Αυτό, αυτή η αλλαγή σε σένα, έχει βρει το δρόμο του να αποτυπωθεί στα ρούχα;
Οπωσδήποτε.
-Πώς;
Καταρχάς να σου πω ότι η συλλογή που ετοιμάζω τώρα για τον επόμενο χειμώνα ’19 – 20 ο στόχος μου είναι να μην έχει μαύρα ρούχα.
-Καθόλου;
Καθόλου.
-Σοκ! Τι θα έχει; Έντονα χρώματα ή θα πας παστέλ; Ή γήινα.
Έντονα.
-Αλήθεια;
Ναι. Πάρα πολύ ωραία, έντονα χρώματα. Σμαραγδί, έντονο μπορνό φωτεινό, ρίγες… Τώρα βέβαια στο λέω τώρα αυτό. Όταν τελειώσει η συλλογή δεν παίρνω όρκο πως θα ‘ναι;
-Εντάξει, αλλά φαντάζομαι ότι δεν θα αλλάξει πολύ. Άντε δηλαδή να βάλεις και μερικά μαύρα, αλλά δεν πιστεύω ότι θα έχεις πάλι μόνο μαύρα. Στα πατρόν; Στις γραμμές; Άλλαξε κι εκεί κάτι; Μαλάκωσε κι εκεί κάτι;
Η αλήθεια είναι ότι γίνονται λίγο πιο ρευστά τα ρούχα, όσο περνάνε τα χρόνια βέβαια. Θα σου πω… Δεν ξεκίνησε με το παιχνίδι αυτή η ρευστότητα. Έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Τα πάρα πολύ αυστηρά ρούχα δεν μου ταιριάζουν πια. Σίγουρα θα έχει μια αυστηρότητα η εικόνα, η αυστηρότητα βέβαια προκύπτει με την καθαρότητα, δεν μου αρέσει η φλυαρία, δεν μου αρέσει το στόλισμα πάνω στα ρούχα. Κι αν είναι στολισμένο, πρέπει να είναι πάρα πολύ στολισμένο, πρέπει να είναι all over. Δεν μπορεί να είναι λίγο.
-Άρα ακολουθούν τα ρούχα την εξέλιξη της προσωπικότητας ενός δημιουργού.
Δεν το συζητάω. Κοίταξε… Τα ρούχα μου είμαι εγώ. Εννοείται ότι η διάθεσή μου αποτυπώνεται πάνω στα ρούχα, ασυζητητί.
Τα ρούχα του ήταν κυρίως μαύρα. Είχαν μια σκουρόχρωμη οπτική. Και το ατελιέ του, έπειτα από εφτά χρόνια, αποφάσισε να το βάψει λευκό. Φως. Το γέλιο έφερε φως, έφερε και χρώμα. Γελάμε πολύ η αλήθεια είναι. Εκείνος συνεχίζει να φοράει μαύρα, αλλά τα γέλια μας ακούγονται δυνατά πια. Το καυστικό χιούμορ και ο σχολιασμός του παραμένουν ίδια. Αλλά εκείνος έχει αλλάξει. Η αγάπη του κόσμου του έκανε καλό. Στρογγύλεψε τις γωνίες του. Και του άνοιξε κι έναν άλλο, πιο χρωματιστό ορίζοντα. Σαν εκείνον που κοιτούσαμε το καλοκαίρι στην Πάρο. Σαν τα ξενύχτια μας, σαν τους χορούς και τα καλοκαιρινά γλέντια…
-Σου αρέσει αυτή η αλλαγή σου;
Οι αλλαγές με τρομάζουν γενικώς.
-Αυτή;
Είμαι έτοιμος! Είμαι έτοιμος για αυτό. Δεν προσπαθώ. Οι πελάτες μου παλιότερα μου λέγανε: βγάλε κανένα χρώμα… Θέλει ο κόσμος χρώμα, να φορέσει χρώμα. Τα έχουνε πάρει τα μαύρα, δεν θέλουνε μαύρα. Κι έλεγα “καλά”. Τώρα, δεν το κάνω για τους άλλους. Το κάνω για μένα. Είμαι έτοιμος. Είναι πλήρως συνειδητή απόφαση. Δεν θέλω άλλη μία μαύρη κολεξιόν, αυτή τη στιγμή. Του χρόνου μπορεί να θέλω άλλη μία μαύρη κολεξιόν. Τώρα δεν θέλω. Θέλω χρώμα στη ζωή μου.
-Κι εσύ θα αλλάξεις; Θα φορέσεις κι εσύ χρώμα;
Όχι, δεν νομίζω… αλλά δεν ξέρω… αλλά δεν νομίζω.

Οι γυναίκες του Στέλιου!
Είναι γοητευτικός. Είναι σέξι. Η αυστηρότητά του, η επιχειρηματολογία του, οι γνώσεις του και ο τρόπος που εκφράζεται είναι στοιχεία που τον κάνουν εξαιρετικά συμπαθή στις γυναίκες. Ίσως και αυτή η αυτονόητη απόσταση που δημιουργεί ο κοφτός τρόπος του. Το poker face που τον χαρακτηρίζει, σε δυσκολεύει να καταλάβεις αμέσως τι νιώθει, τι σκέφτεται και αυτό το μυστήριο προσθέτει έξτρα πόντους στη γοητεία του. Οι γυναίκες τον λατρεύουν. Γιατί οι γυναίκες εκτιμούν ιδιαιτέρως, από τη φύση τους, την ειλικρίνεια. Ακόμα κι αν σερβίρεται ωμή.
-Τι φοράει μια πραγματικά στιλάτη γυναίκα;
Θέλεις να σου πω όνομα; Γιατί όνομα δεν υπάρχει.
-Όχι, την εικόνα θέλω…
Η εικόνα είναι σίγουρα μέρα. Δεν είναι νύχτα. Είναι σε κίνηση, είναι στην πόλη και κάτι ανεμίζει -μπορεί να είναι το παλτό, μπορεί να είναι τα μαλλιά; Κάτι κινείται στην εικόνα. Μπορεί να είναι ένα μακρύ πουκάμισο; Περπατάει γρήγορα, φοράει τακούνια και κάτι ανεμίζει. Αυτή είναι μία εικόνα που θα γυρίσω να κοιτάξω. Θέλω αέρα, θέλω ενέργεια. Αυτό με εμπνέει. Η αύρα των ανθρώπων.
Είπε, έκλεισα το μαγνητοφωνάκι και βγήκαμε για φαγητό. Εκεί που μπορεί να παρατηρήσει τον κόσμο όσο θέλει, να αφομοιώσει τις ενέργειες και να τις εκφράσει σε υφάσματα. Σιωπές. Η συντροφιά με τον Στέλιο μπορεί να έχει σιωπές, που αν τον ξέρεις δεν σου προκαλούν αμηχανία. Είναι οι δικές του σιωπές που μεταβολίζει τον αέρα της γυναίκας που μόλις πέρασε. Αλλά όχι, δεν της έδωσε πεντάρι. ?

Ακολουθήστε το Europost στο