Στο Κάιρο με σταυρωμένα χέρια: Η ελληνική διπλωματία επιλέγει ήπιο λόγο και αόριστες υποσχέσεις, αφήνοντας το καθεστώς της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης και τα εθνικά συμφέροντα να κλυδωνίζονται απέναντι στις μονομερείς αιγυπτιακές ενέργειες

Η επίσκεψη της ελληνικής αποστολής στο Κάιρο μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια «επιδιόρθωσης ζημιών» παρά με αποφασιστική διπλωματική παρέμβαση. Αντί για αυστηρή και σκληρή απάντηση στις μονομερείς αιγυπτιακές ενέργειες που θέτουν υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης και το ιδιοκτησιακό καθεστώς των 71 εκτάσεων της, η Αθήνα επιλέγει τον δρόμο των αόριστων διαβεβαιώσεων και της διατήρησης μιας «στρατηγικής σχέσης» που περισσότερο θυμίζει υποταγή παρά σύμμαχο.

Στο Κάιρο με σταυρωμένα χέρια: Η ελληνική διπλωματία επιλέγει ήπιο λόγο και αόριστες υποσχέσεις, αφήνοντας το καθεστώς της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης και τα εθνικά συμφέροντα να κλυδωνίζονται απέναντι στις μονομερείς αιγυπτιακές ενέργειες

Ο υπουργός Επικρατείας Γιώργος Γεραπετρίτης, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του «υπουργού Εξωτερικών κατ’ ευφημισμόν», ταξιδεύει στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα όχι για να υπερασπιστεί με σθένος τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά για να μαζέψει τα κομμάτια μετά από μια κυβέρνηση που απέτυχε να εξασφαλίσει δεσμευτικές γραπτές συμφωνίες πριν το ζήτημα καταλήξει στα δικαστήρια του Κάιρου.

Παρά τις επίσημες διαψεύσεις και τα επικοινωνιακά σόου Μητσοτάκη με Σίσι, η πραγματικότητα είναι σκληρή: οι νομικοί εκπρόσωποι της Μονής καταγγέλλουν απώλεια ελέγχου σε μεγάλο μέρος των εκτάσεων. Η προσπάθεια του κυβερνητικού εκπροσώπου Παύλου Μαρινάκη να παρουσιάσει την απόφαση ως «μη οριστική» μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια αποπροσανατολισμού παρά με αληθινή διπλωματική κίνηση.

Στο Κάιρο με σταυρωμένα χέρια: Η ελληνική διπλωματία επιλέγει ήπιο λόγο και αόριστες υποσχέσεις, αφήνοντας το καθεστώς της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης και τα εθνικά συμφέροντα να κλυδωνίζονται απέναντι στις μονομερείς αιγυπτιακές ενέργειες

Το σχέδιο της ελληνικής πλευράς περιορίζεται σε γενικόλογες δεσμεύσεις και «λύσεις ανάγκης» που αφορούν διοικητική αυτοτέλεια και μελλοντικές αναθεωρήσεις, αλλά όχι στην υπεράσπιση των αδιαπραγμάτευτων κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η δήθεν «υψηλή στρατηγική αξία» της σχέσης με την Αίγυπτο μεταφράζεται στην πράξη σε μια σχέση εξάρτησης που επιτρέπει στην αιγυπτιακή πλευρά να αγνοεί θεμελιώδεις συμφωνίες, με την ελληνική κυβέρνηση να περιορίζεται σε ευχολόγια και φωτογραφίες χειραψιών.

Στο Κάιρο, λοιπόν, η ελληνική διπλωματία φαίνεται να παρακολουθεί αμήχανα, με τα χέρια σταυρωμένα, την erosion των εθνικών συμφερόντων — μια στάση που εύκολα μπορεί να ερμηνευτεί ως απουσία βούλησης και αποφασιστικότητας σε μια κρίσιμη γεωπολιτική στιγμή.