Υπάρχω: Ο Στέλιος Καζαντζίδης συγκλονίζει ακόμα μέσα από τη φωνή του Χρήστου Μάστορα

Η ιστορία του Στέλιου Καζαντζίδη, από τα πρώτα κιόλας παιδικά του χρόνια στον Πόντο, που σημαδεύονται από την απώλεια του πατέρα του, μέχρι την απόλυτη καταξίωση, τις σαρωτικές πωλήσεις των δίσκων του αλλά και τις επεισοδιακές σχέσεις του με τις Καίτη Γκρέυ και Μαρινέλλα, υπό το άγρυπνο βλέμμα της βλοσυρής μητέρας του Γεσθημανής, στην οποία είχε μεγάλη αδυναμία.

Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος («Ξαφνικός έρωτας», «Άντε γεια») υπογράφει τη βιογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη, με αφτιασίδωτη αφήγηση, που δεν επιδιώκει τον εύκολο εντυπωσιασμό αλλά τη λιτή απεικόνιση της ζωής του δημοφιλή τραγουδιστή. Ο ρόλος της σεναριογράφου Κατερίνας Μπέη –που αρχίζει να αποκτά ειδίκευση στις βιογραφίες λαϊκών ινδαλμάτων (βλέπε «Ευτυχία»)– είναι απερίφραστα εναρμονισμένος με την παραπάνω λογική, καθώς σταχυολογεί πρόσωπα και καταστάσεις που συνάδουν με τη μυθιστορηματική ζωή του Καζαντζίδη. Η σχέση του με την καταξιωμένη Καίτη Γκρέυ, την οποία εγκατέλειψε για χάρη της άβγαλτης νεαρής Σαλονικιάς τραγουδίστριας Κίτσας, (το πραγματικό όνομα της Μαρινέλλας), με την οποία παντρεύτηκαν αργότερα, οι τρομερές κόντρες του με τις δισκογραφικές εταιρείες, που αποτέλεσαν το εφαλτήριο για τις πιο δίκαιες αμοιβές των μουσικών, η λατρεία του για το ψάρεμα αλλά και για τη μητέρα του («Δύο πράγματα ζητούσα από τις γυναίκες: να αγαπούν το ψάρεμα και να τα πηγαίνουν καλά με τη μάνα μου», λέει στον δημοσιογράφο που του παίρνει συνέντευξη), είναι κομμάτια που συγκεντρώνει μεθοδικά στο σενάριό της η Μπέη και αξιοποιεί ιδανικά ο Τσεμπερόπουλος. Η μεθοδική αφήγηση του δεύτερου επιτρέπει στις μουσικές ανάσες να έχουν κεντρικό ρόλο (καμιά ντουζίνα από τα πλέον αγαπητά τραγούδια του Καζαντζίδη ακούγονται στο φιλμ), ενώ αξιοπρόσεχτη είναι η απόφασή του να μη φτιάξει μια αγιογραφία για τον Πόντιο τραγουδιστή. Σε αρκετές σεκάνς ο κολλημένος μαμάκιας ή ο υπέρμετρα γκρινιάρης Καζαντζίδης υπερτερούν του χαρισματικού καλλιτέχνη με τη μαγική φωνή που καθηλώνει τα πλήθη. Φυσικά όλα αυτά δεν θα είχαν νόημα αν δεν είχε βρεθεί ο κατάλληλος πρωταγωνιστής. Ο Χρήστος Μάστορας, παρότι υπήρξαν έντονες αντιδράσεις αρχικά όταν έγινε γνωστό πως θα υποδυόταν τον Καζαντζίδη, τα βγάζει θαυμάσια πέρα με τον απαιτητικό ρόλο του, όχι μόνο επειδή στα μουσικά κομμάτια είναι κάτι παραπάνω από αυθεντικός (με τη φωνή του, μάλιστα, να θυμίζει αρκετά εκείνη του θρυλικού τραγουδιστή) αλλά και επειδή, στις σαφώς πιο ζόρικες δραματικές σκηνές, πετυχαίνει να βουτήξει στα βαθιά χωρίς να χάσει ποτέ τον έλεγχο των αναπόφευκτα περιορισμένων υποκριτικών ικανοτήτων του.