Ανήκουστο: Χωρίς δημόσιο κέντρο αποκατάστασης η Βόρεια Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια!

Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, η Θεσσαλονίκη παραμένει χωρίς τη λειτουργία ενός δημόσιου κέντρου αποκατάστασης, γεγονός που συνεπάγεται σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας.

Ανήκουστο: Χωρίς δημόσιο κέντρο αποκατάστασης η Βόρεια Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια!

Παρά τις κατά καιρούς αποσπασματικές απόπειρες δημιουργίας σχετικής υποδομής, καμία πρωτοβουλία δεν έχει προχωρήσει ουσιαστικά, με αποτέλεσμα οι ασθενείς να καταφεύγουν στον ιδιωτικό τομέα, επωμιζόμενοι υψηλό οικονομικό κόστος. Σύμφωνα με μαρτυρίες, το μηνιαίο ποσό που απαιτείται για την κάλυψη της συμμετοχής σε ιδιωτικά θεραπευτήρια ανέρχεται κατά μέσο όρο στα 800–1.000 ευρώ, ανάλογα με τις ανάγκες της αποκατάστασης.

Η απουσία δημόσιας δομής επιβαρύνει ιδιαίτερα τα κοινωνικά ευάλωτα στρώματα και τους ανασφάλιστους πολίτες, οι οποίοι αδυνατούν να καλύψουν τις σχετικές δαπάνες. Κατά συνέπεια, στερούνται της δυνατότητας να λάβουν την απαραίτητη θεραπεία και να επανενταχθούν ομαλά στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή.

Ανθρώπινες Ιστορίες και Κραυγές Αγωνίας

Η περίπτωση μιας νεαρής μητέρας τριών παιδιών αναδεικνύει την ανθρώπινη διάσταση του προβλήματος. Όπως καταγγέλλει, ο πατέρας της, μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο και εσφαλμένη ιατρική αγωγή, βρέθηκε να χρειάζεται εξειδικευμένη αποκατάσταση την οποία δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Η αδυναμία εύρεσης δημόσιου κέντρου στη Θεσσαλονίκη οδήγησε στη μακρόχρονη νοσηλεία του σε νοσοκομείο, καθώς δεν υπήρχε δυνατότητα ασφαλούς εξιτηρίου ή παροχής κατ’ οίκον φροντίδας.

Παρόμοιες είναι οι μαρτυρίες και άλλων πολιτών, που βρέθηκαν αντιμέτωποι με υπέρογκα κόστη — από 3.000 έως και 20.000 ευρώ — για ιδιωτική αποκατάσταση, ποσά που συχνά υπερβαίνουν τις οικονομικές τους δυνατότητες, ιδίως όταν δεν υπάρχει πλήρης κάλυψη από τον ΕΟΠΥΥ.

Ανήκουστο: Χωρίς δημόσιο κέντρο αποκατάστασης η Βόρεια Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια!

Δομική Έλλειψη και Πολιτική Αμέλεια

Ο πρόεδρος του Παραρτήματος Μακεδονίας-Θράκης του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, κ. Γιώργος Αυγουστίδης, υπογραμμίζει ότι ουδεμία δημόσια νοσηλευτική μονάδα στη Βόρεια Ελλάδα διαθέτει κλινική αποκατάστασης. Τονίζει ότι η ευθύνη γι’ αυτή τη διαχρονική έλλειψη βαραίνει την πολιτεία, η οποία δεν έχει προχωρήσει σε καμία ουσιαστική ενέργεια για την κάλυψη των αναγκών του πληθυσμού.

Αναφορά γίνεται και στο Δημόσιο Κέντρο Αποκατάστασης στο Αμύνταιο, το οποίο, αν και κατασκευάστηκε με μεγάλες δυνατότητες, υπολειτουργεί εξυπηρετώντας μόλις 20–25 ασθενείς, παρότι διαθέτει 100 κλίνες.

Επιπλέον, παραμένει αναξιοποίητο το ημιτελές κτήριο που προοριζόταν για Κέντρο Μετανοσοκομειακής Φροντίδας στη Θεσσαλονίκη, δίπλα στο ΑΧΕΠΑ. Το έργο, που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80, εγκαταλείφθηκε, με το κτήριο σήμερα να παραμένει ατελές και σε αχρησία.

Ανήκουστο: Χωρίς δημόσιο κέντρο αποκατάστασης η Βόρεια Ελλάδα εδώ και 30 χρόνια!

Η Σημασία της Αποκατάστασης για τη Δημόσια Υγεία

Ο φυσίατρος κ. Λευτέρης Μπάκας, αναφερόμενος στις ομάδες ασθενών που χρειάζονται αποκατάσταση, επισημαίνει ότι πρόκειται για άτομα με βαριά νευρολογικά και μυοσκελετικά προβλήματα, όπως παραπληγία, εγκεφαλικά επεισόδια και χρόνιες νευρολογικές παθήσεις.

Τονίζει ότι η έγκαιρη και συστηματική αποκατάσταση οδηγεί σε σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής, σε ταχύτερη επανένταξη και σε πρόληψη επιπλοκών, όπως κατακλίσεις και λοιμώξεις. Υπογραμμίζει, επίσης, την ανάγκη να ενισχυθεί η δημόσια μέριμνα, καθώς η αποκατάσταση αποτελεί βασικό πυλώνα της κοινωνικής ιατρικής, με επίκεντρο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η Ανάγκη για Άμεσες Λύσεις

Παρά τις προτάσεις για ενσωμάτωση κλινικών αποκατάστασης σε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία και τη δημιουργία μονάδων αποκατάστασης για παιδιά, το Υπουργείο Υγείας δεν έχει ακόμη ανταποκριθεί. Υπάρχει η ελπίδα ότι οι Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ίσως επιφέρουν κάποιες λύσεις, αλλά μέχρι σήμερα τίποτε δεν έχει προχωρήσει σε πρακτικό επίπεδο.

Εν κατακλείδι, η απουσία δημόσιας δομής αποκατάστασης στη Θεσσαλονίκη και, ευρύτερα, στη Βόρεια Ελλάδα συνιστά μια σοβαρή κοινωνική και υγειονομική ανεπάρκεια. Απαιτείται άμεση κινητοποίηση της Πολιτείας για την κάλυψη αυτής της κεφαλαιώδους ανάγκης, διασφαλίζοντας ισότιμη πρόσβαση όλων των πολιτών στην περίθαλψη και την αποκατάσταση.