Χρήστος Μάστορας ως Καζαντζίδης: Εντυπωσιακή ερμηνεία ή αποτυχία; Η αλήθεια πίσω από την υποκριτική του στο “Υπάρχω”

Η ερμηνεία του Χρήστου Μάστορα στον ρόλο του Καζαντζίδη είναι εξαιρετικά ρεαλιστική, με μια ιδιαίτερη μίμηση της φωνής του στο τραγούδι «Υπάρχω», που τον καθιστά σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσει από την αυθεντική καλλιτέχνη. Το τρέιλερ της ταινίας, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, εντυπωσιάζει με την πιστότητα στην ατμόσφαιρα της εποχής και τη βαθιά σύνδεση του Μάστορα με τον θρύλο του λαϊκού τραγουδιού. Παρόλα αυτά, το μόνο σημείο που φαίνεται λίγο πιο επιτηδευμένο είναι η προσπάθεια του Μάστορα να μιμηθεί το χαρακτηριστικό βαρύ ύφος του Καζαντζίδη όταν μιλάει, κάτι που ίσως να μην καταφέρνει πλήρως, καθώς η υποκριτική του εμπειρία είναι περιορισμένη.

Στις προσωπικές του σχέσεις, το πιο έντονο στοιχείο είναι η ένταση που προκαλούσαν οι υπερβολικές παρεμβάσεις της μητέρας του. Η σχέση του με την Καίτη Γκρέυ, την οποία υποδύεται η Κλέλια Ρένεση, καταλήγει σε χωρισμό, όταν εκείνη εκρήγνυται με τη μητρική επιβολή που ασκούσε η κυρά Γεσθημανή: «Εδώ να μείνεις, να κοιμηθείς με τη μανούλα σου», φωνάζει θυμωμένη η τραγουδίστρια. Στο πλευρό του Καζαντζίδη, η Μαρινέλλα, που υποδύεται η Ασημένια Βουλιώτη, περνάει την ίδια πίεση και αμφιβολίες, καθώς νιώθει να βρίσκεται στη σκιά του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή.

Η ταινία, πάντως, δεν εστιάζει μόνο στις προσωπικές σχέσεις, αλλά και στην κοινωνική εξέλιξη της Ελλάδας εκείνης της εποχής, παρουσιάζοντας τη μετάβαση από τη φτώχεια στην ανάπτυξη και την αίσθηση της ελπίδας που μετέφερε τη μουσική του Καζαντζίδη στον κόσμο. «Η οικογένεια, οι έρωτες, οι διεκδικήσεις, η τεράστια απήχησή του δεν άφηναν περιθώρια ευτυχίας για τον ίδιο», σημειώνει ο σκηνοθέτης Γιώργος Τσεόπουλος, δίνοντας μια πιο ανθρώπινη διάσταση στο πορτρέτο του Στέλιου Καζαντζίδη.

Στο τέλος, η ταινία μας αφήνει με μια γλυκόπικρη αίσθηση: το τίμημα της δόξας μπορεί να είναι υπερβολικά βαρύ, και ακόμα και οι μεγαλύτεροι θρύλοι ενδέχεται να μην καταφέρουν να βρουν την προσωπική ευτυχία. Με την απίστευτη μουσική κληρονομιά που άφησε πίσω του, ο Καζαντζίδης μας υπενθυμίζει ότι η πραγματική δύναμη του καλλιτέχνη δεν βρίσκεται μόνο στη φωνή του, αλλά και στην ψυχή του.

Συνολικά, η ερμηνεία του Χρήστου Μάστορα είναι ένα ισχυρό θετικό σημείο της ταινίας, αν και παραμένει φανερό ότι η υποκριτική του έχει περιθώρια εξέλιξης και βελτίωσης, ειδικά όταν καλείται να ερμηνεύσει πιο δύσκολες, συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές. Ωστόσο, το πάθος του και η αφοσίωσή του στον ρόλο καθιστούν την παρουσία του στον κινηματογράφο αξιόλογη, και επιβεβαιώνουν ότι, αν και δεν είναι επαγγελματίας ηθοποιός, καταφέρνει να προσδώσει μια αληθινή εικόνα του Στέλιου Καζαντζίδη για το κοινό.