Η γυναίκα σύμβολο του αγώνα των Τεμπών για όλους τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους αλλά και τις οικογένειες τους, η Μαρία Καρυστιανού μιλάει για πρώτη φορά για κομμάτια της προσωπικής της ζωής, δηλαδή πότε και γιατί ήρθε στην Ελλάδα από την Αγγλία,όπως επίσης μιλά για πρώτη φορά ευθέως για την δικαιοσύνη και αν έχει εμπιστοσύνη σε αυτήν.
Μαρία Καρυστιανού: Προσωπική εξομολόγηση για τη ζωή της και την δικαιοσύνη
Στο γραφείο του εφέτη ειδικού ανακριτή Λάρισας Σωτήρη Μπακαΐµη, ο οποίος έχει αναλάβει την υπόθεση των Τεµπών, υπάρχει ένα κουτί. Περιέχει οστάρια που δεν έχουν ταυτοποιηθεί. Τα ευρήµατα περισυνελέγησαν από τους χώρους όπου βρίσκονται τα βαγόνια από τα δύο τρένα τα οποία συγκρούστηκαν στα Τέµπη, αλλά και από το οικόπεδο όπου µεταφέρθηκε το χώµα έπειτα από τις επεµβάσεις που έγιναν στο σηµείο του δυστυχήµατος. Ενας συγγενής που επισκέφθηκε το γραφείο του ανακριτή µπορεί να βρέθηκε µπροστά σε αυτό το κουτί.
Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου «Τέµπη 2023», συνεχίζει να απασχολεί την επικαιρότητα ενάµιση χρόνο µετά το δυστύχηµα. Η πιο πρόσφατη αφορµή ήταν η συναυλία στο Καλλιµάρµαρο –που έγινε την Παρασκευή– στην προετοιµασία για την οποία εκδηλώθηκαν τριβές µεταξύ των συγγενών των θυµάτων λόγω της ύπαρξης εισιτηρίου. Στο τέλος, οι τόνοι έπεσαν. Ολοι λίγο-πολύ αποδέχθηκαν ότι, παρά την εθελοντική συµµετοχή των τραγουδιστών και άλλων που βοήθησαν στη διοργάνωση, το εισιτήριο ήταν απαραίτητο για να καλυφθούν δαπάνες, αλλά και για να συγκεντρωθεί ένα ποσό που θα καλύψει το κόστος της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο.
∆ηµόσια ένταση, ιδιωτική ψυχραιµία
Η κυρία Καρυστιανού δεν είναι απλώς µια µητέρα που εκδηλώνει δηµοσίως θυµό και αγανάκτηση προκειµένου να διαχειριστεί το ασήκωτο βάρος της απώλειας. Εδειξε από την πρώτη στιγµή – από την οµιλία της στην εξεταστική επιτροπή του Κοινοβουλίου, που την καθιέρωσε ακαριαία ως σύµβολο– ότι, εκτός από συντριπτικό συναίσθηµα, διέθετε και τη ρητορική δεινότητα για να αρθρώσει ένα αίτηµα δικαιοσύνης. Οταν συζητάει ιδιωτικώς, η ικανότητά της να επιχειρηματολογεί ψύχραιµα είναι ακόµη πιο εµφανής, απ’ ό,τι όταν απευθύνει διαγγελµατικές δηλώσεις στην κάµερα – συχνά έχοντας δίπλα και πολιτικούς παράγοντες, που δύσκολα κρύβουν την επιθυµία να εκµεταλλευθούν κοµµατικά τη συµβολική της δύναµη.
Παρά την αφοπλιστική ηθική ισχύ µιας µητέρας που αντί να υποδεχθεί το παιδί στον σταθµό, το παρέλαβε σε µαύρο σάκο, η Καρυστιανού δέχτηκε πολιτική κριτική, ακόµη και διαδικτυακές επιθέσεις. Οι πιο ήπιες ήταν εκείνες που έλεγαν ότι δεν µπορεί να µείνει στο απυρόβλητο, από τη στιγµή που εξαπολύει ένα λόγο καταγγελτικό, αποδοµητικό για τους θεσµούς, µε ισχυρισµούς που δεν έχουν αποδειχτεί. Η απάντηση σε αυτούς τους ισχυρισµούς δεν µπορεί να λογοκρίνεται διαρκώς ως ασέβεια προς το πένθος της.
Καµία πρωτοβουλία, όµως, της Καρυστιανού δεν είχε ξεσηκώσει τόσες αντιδράσεις όσο η συναυλία στο Καλλιµάρµαρο. «Φυσικά, δεν κάναµε τη συναυλία για να γιορτάσουµε, αλλά για να υποστηρίξουµε και να τιµήσουµε τη µνήµη», λέει.
«Είχαµε σκεφτεί να οργανώσουµε µια πορεία, αλλά επιλέξαµε τη συναυλία για να φωνάξουµε µέσα από τη µουσική. Και ασφαλώς θα µας βοηθήσει η συναυλία αυτή για να υποστηρίξουµε οικονοµικά την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο». ∆εν αποφεύγει να απαντήσει για το αν εκφράζει όλους τους συγγενείς των θυµάτων ή µέρος αυτών. Εξηγεί ότι ο σύλλογος δεν είναι απαραίτητο να έχει ως µέλη του όλους τους συγγενείς προκειµένου να επιτελέσει τον σκοπό του.
«Οχι, δεν έχω εµπιστοσύνη στη ∆ικαιοσύνη», απαντάει ανεπιφύλακτα στη σχετική ερώτηση. Προφανώς εννοεί ότι δεν έχει «τυφλή εµπιστοσύνη», ότι και η ∆ικαιοσύνη ελέγχεται. Επιµένει πως υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι βρίσκεται σε εξέλιξη κουκούλωµα της υπόθεσης. Ο συνοµιλητής της µπορεί να θεωρήσει ότι κάποια από τα επιχειρήµατά της είναι ίσως αβάσιµα, αλλά ορισµένα µπορεί να έχουν µεγάλη δόση αξιοπιστίας. Για παράδειγµα, το επιχείρηµα που υποστηρίζει κατ’ επανάληψιν ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραµανλής κρύβεται πίσω από τη βουλευτική ασυλία για να µη δικαστεί από απλό δικαστήριο είναι θεσµικά αβάσιµο.
Ο Καραµανλής και κάθε υπουργός, έπειτα από την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγµατος, δεν έχει ασυλία. Τα τυχόν αδικήµατα που τελούνται κατά τη διάρκεια της θητείας ενός υπουργού υπάγονται πλέον στην κοινή παραγραφή, δηλαδή παραγράφονται ύστερα από 15 χρόνια και µπορούν να εκδικαστούν οποιαδήποτε στιγµή ανεξάρτητα αν είναι ή όχι µέλος της Βουλής. Επιπλέον, κανένας διατελέσας υπουργός δεν έχει το δικαίωµα να απευθυνθεί σε απλό δικαστήριο για να ελέγξει πράξεις της θητείας του. Τα υπουργικά αδικήµατα ελέγχονται αναγκαστικά από το ειδικό δικαστήριο.
Η Βουλή αποφασίζει τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου έπειτα από συζήτηση που ενεργοποιείται όταν τουλάχιστον 30 βουλευτές καταθέσουν πρόταση στην οποία στοιχειοθετείται αιτιώδης σχέση ανάµεσα σε υπουργική πράξη και αδίκηµα.
Στη συγκεκριµένη περίπτωση, η αντιπολίτευση οµολόγησε ουσιαστικά µε τη στάση της ότι δεν µπορεί να στοιχειοθετήσει και να υποστηρίξει µια πρόταση στην οποία να εντοπίζεται αιτιώδη σχέση ανάµεσα σε κάποια απόφαση του Καραµανλή και στην πρόκληση του δυστυχήµατος.
Ο Καραµανλής επιτάχυνε την υλοποίηση της επίµαχης σύµβασης 717 του ΟΣΕ, που παρέλαβε βαλτωµένη. Κατηγορήθηκε από την αντιπολίτευση γιατί δεν την επιτάχυνε ακόµη περισσότερο και από την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία γιατί δεν την ξήλωσε, αρχίζοντας τα πάντα από το µηδέν.
Η κυρία Καρυστιανού ακούει υποµονετικά όλα αυτά, αλλά αντιτείνει πως όταν οι προειδοποιήσεις για κίνδυνο δυστυχήµατος ήταν σαφείς και έγγραφες, ο ΟΣΕ, το υπουργείο Μεταφορών, ο ίδιος ο Καραµανλής θα έπρεπε να είχαν λάβει εγκαίρως δραστικά µέτρα, έκτακτα µέτρα, κάτι που δεν έγινε. Πιστεύει ότι η κατάσταση των σιδηροδρόµων προφανώς έχει αιτιώδη σχέση µε το δυστύχηµα. Μπορεί η ευθύνη για την κατάσταση αυτή να µην είναι ενιαία, µπορεί να απλώνεται σε βάθος χρόνου και πολλοί αρµόδιοι να έχουν µικρότερο ή µεγαλύτερο µέρος της. Και µπορεί ασφαλώς να έπαιξε καθοριστικό ρόλο το ανθρώπινο λάθος.
Πολιτική και ιατρική
Η Μαρία Καρυστιανού κατάγεται από δεξιά οικογένεια. Λέει ότι δεν έχει ψηφίσει ποτέ αριστερό κόµµα, αλλά προσθέτει ότι σταµάτησε να ψηφίζει στα 25 της. Ο πατέρας της ήταν νοµικός και διευθυντής σε υποθηκοφυλακείο στη Θεσσαλονίκη ενώ η µητέρα της, που είχε σπουδάσει οικονοµικά, εργαζόταν στο υποθηκοφυλακείο ως διοικητική υπάλληλος. Η ίδια έβγαλε την ιατρική στο ΑΠΘ και ειδικεύτηκε στην παιδιατρική στη Θεσσαλονίκη και στην Αγγλία.
«Είχα σκοπό να µείνω στην Αγγλία, αλλά δεν το ήθελαν τα δυο παιδιά µου κι έτσι επέστρεψα». Ασχολήθηκε παράλληλα µε την εναλλακτική ιατρική, όµως δεν την ασκεί. Μπορεί να παρέχει σχετικές συµβουλές, αλλά στο ιατρείο της ασκεί την παραδοσιακή ιατρική. «Παίρνω δύναµη από το λειτούργηµα της ιατρικής, που φυσικά εξακολουθώ να ασκώ, αλλά κάθε µέρα παρακολουθώ τις εξελίξεις για το δυστύχηµα. Με κρατάει όρθια η µεγάλη επιθυµία µου να αισθανθώ πως έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι µου για να δικαιώσω το παιδί µου».
Η συνέντευξη δόθηκε στην καθημερινή της Κυριακής και μπορείτε να διαβάσετε όλο το δημοσίευμα είτε στην ηλεκτρονική έκδοση της καθημερινής είτε αγοράζοντας την εφημερίδα από το περίπτερο
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
